Kunst
het hier is het nu
neem ruimte voor rust en gedachten
het nu is het hier, haal diep adem
(het later zal wachten)
Eke Mannink (2012/13 Zutphens stadsdichter)
Muurgedicht
Category Archives: reizen
Surfen
Ook sightseeing in je eigen stad is natuurlijk leuk. Afgelopen zondag gingen we op stap om te zien wat er zoal in mijn stad veranderd is.
Natuurlijk wilden we even gaan kijken bij RiF010, de nieuwe attractie midden in het centrum. Achter de Markthal is namelijk sinds kort een mogelijkheid om te surfen. Niet met van die metershoge golven als in Hawaii, maar toch. Golven ruim voldoende om na een beetje oefening over het water te kunnen surfen. Kleding en materiaal is te huur, er wordt instructie gegeven en dan… kun je los.
Nee, wij keken alleen. Was al spannend genoeg, want de ruimte is natuurlijk tamelijk beperkt. En als je een beetje surfen kunt, maak je al snel zo veel vaart, dat je goed moet opletten wil je niet tegen de betonnen wand aan botsen.
Er was behoorlijk wat belangstelling, ondanks de kosten. Voor 50 euro mag je drie golven mee. Maar ja, een reisje naar Portugal of Hawaii loopt tenslotte ook aardig in de papieren.
Het levert in elk geval heel veel leuke beelden op.
Deel dit op:
Gelukkig maar….
Dit gebouw staat op het Oude Bornhof in Zutphen. Het scheelde maar een haar of het was jaren geleden afgebroken. Dan stond het hier nu vol met auto’s, want was het een parkeerterrein geworden.
Het huis dateert van ca. 1300, al lijkt het een stuk moderner. Hier woonde in die tijd Kanunnik Oude Borro, die zijn huis beschikbaar stelde voor arme oudjes.
In de loop van de eeuwen kwamen meer huizen bij en werd er veel verbouwd, maar de sfeer is er nog steeds heel rustig. Er wonen nu geen ouderen meer in de huizen, die inmiddels zijn aangepast aan onze moderne woonwensen. Het zijn, als ik het goed gehoord heb, appartementen voor 1 of 2 persoons huishoudens.
Maar enkele decennia geleden waren er dus plannen om alles plat te gooien en er een parkeerterrein van te maken. Met een krappe meerderheid van slechts twee stemmen werd dat plan verworpen.
Gelukkig maar. Zoiets moois vernietigen zou eeuwig zonde zijn.
Deel dit op:
Zutphen
We waren 51 jaar getrouwd. Geen groot feest dit jaar, maar altijd wel een reden om er even tussenuit te gaan. Dus reden we vorig week naar Zutphen, waar we een hotel hadden geboekt.
Rustig op ons gemak en meteen een goede reden om onze nieuwe navigatie uit te proberen. Misschien kom ik daarop nog terug.
Zutphen is een heerlijk stadje om lekker te winkelen, te wandelen en zo nu en dan even uit te rusten bij een kopje koffie of een ijsje. En dat deden we dan ook!
Er is genoeg te zien en dus even wat foto’s als sfeerbeeld.
Deel dit op:
Kriebel
Er zijn van die dingen, die het leven zeer onaangenaam kunnen maken. Niks ernstigs of bijzonders, maar uitermate vervelend. Zoals een kriebel aan je neus.
In het dagelijks leven geen probleem. Je wrijft even en dan is het voorbij. Maar hoe doe je dat dan als je een grote helm op hebt, zoals astronauten. Die zitten helemaal in hun ruimtepak, dus krabbelen is geen optie. Die helm zet je ook niet zomaar af….!
Maar voor (bijna) elk probleem is wel oplossing te vinden. Je moet er natuurlijk wel opkomen. Deze foto uit 1972 laat zien wat er op bedacht is.
Aan de binnenzijde van de helm werd op een strategische plek een stukje ruw klittenband (Velcron) geplakt. En daar kon de astronaut bij een kriebel zijn neus aan krabbelen. Simpel, maar toch heel ingenieus bedacht.
Hoe het verder moet, als hij ook nog gaat niesen…? Dat vertelt het verhaal niet!
Deel dit op:
Boek
Na het lezen van I love you Rietveld was ik nieuwsgierig hoe het leven van Bep Rietveld, de oudste dochter, was verlopen. Haar plek in een toch bijzonder gezin, haar relatie met haar vader, hoe was dat? Ik las het boek “Waar kleur is, is leven” van Tineke Hendriks.
Bep moet een leven vol frustraties geleefd hebben. De relatie met haar vader was stroef. Ze bewonderde hem, begreep zijn passie voor de kunst, maar verafschuwde zijn verhouding met mevrouw Schröder en hoe hij omging met haar moeder. Die leed duidelijk onder de situatie, maar deed er niets aan.
Bep kon goed leren en tekende graag. Op de Middelbare school werd het tekenen veel belangrijker en verwaarloosde ze haar school. Uiteindelijk mocht ze lessen nemen bij Charley Toorop. Maar ook daar vond ze niet de aandacht die ze zo node miste.
Ze vlucht in een huwelijk, krijgt een kind en scheidde. Omdat ze haar plek niet kon vinden, vluchtte ze opnieuw, nu naar Indië, waar ze opnieuw trouwde. Ook dat bracht haar geen geluk.
Ze werd met haar kinderen geïnterneerd in een Jappenkamp en moest honger en ontberingen doorstaan. Maar ze bleef tekenen, al was het maar omdat de tekeningen troost voor anderen en eten voor haarzelf betekenden.
Later, weer in Nederland, inmiddels opnieuw gescheiden, trouwt ze voor de derde keer. Dan komt haar talent pas tot volle bloei.
Ik was zeer benieuwd naar wat Bep Rietveld aan werk heeft achtergelaten en gelukkig hebben haar kinderen een mooie website met zoveel mogelijk achterhaald werk gemaakt. Ik vond het zeer indrukwekkend.
Deel dit op:
Geen vega
Lopend door de stad kwam ik voorbij dit raam.
Ik moest wel even blijven staan om de betekenis goed tot me door te laten dringen.
Not eating meat, is a big missed steak.
Het is een waarheid als een koe en er wordt ook helemaal niks miszegd. Niemand wordt aangesproken op zijn voor- of afkeur.
Al verwacht je bij De Meat Club natuurlijk geen verstokte vega-klanten.
Een nadenkertje, dat is het dan weer wel.
Deel dit op:
Terug in de tijd
In Monnickendam kwamen we vooral voor de tentoonstelling “Winkels van Toen” in het museum De Speeltoren. Waarom gingen we daar nou toch speciaal naar toe?
Leo kwam als jongetje vaak in Monnickendam. Daar woonde een tante en oom, waar hij graag logeerde. Hij vertelt er vaak over. Gezellig met zijn twee nichtjes spelen, slapen in een hangmat op zolder, buiten spelen, vissen, beetje kattenkwaad uithalen. Gewoon gezellige jeugdherinneringen.
En ook mijn schoonmoeder kwam graag in Monnickendam. Zij kletste dan bij met haar zus en ze maakten vaak een ommetje om boodschappen te halen. En regelmatig hoorde ik dan de naam van Tessel, de melkman. Hij had een winkel even verderop in de straat waar tante woonde. En daar las ik dan weer over bij Sjanne. En zo was de cirkel rond.
De tentoonstelling is niet groot, maar gaf een goed beeld van een tijd waarin overal nog kleine winkels waren. Geen grote supers, maar meerdere melkwinkels, bakkers, groentenzaken, snoepzaakjes. Maar ook meubelwinkels en galanteriezaken. Er waren foto’s van de winkels, filmpjes met herinneringen, wat spullen die de tand des tijd hadden overleefd. Diverse mensen hadden hun herinneringen op schrift gesteld.
We hebben heel wat tijd daar op die tentoonstelling doorgebracht, lezend en voor Leo herinneringen ophalend. Het was de reis helemaal waard.
Deel dit op:
Fascinerend
Afgelopen woensdag waren we in Monnickendam, waar we Museum De Speeltoren bezochten. We kwamen voor een tentoonstelling, waar ik later over zal vertellen.
Maar we bekeken ook de rest van het museum en kwamen op de hoogste verdieping, waar uitleg over het carillon werd getoond.
Het carillon van Monnickendam is het oudste carillon ter wereld en een beetje vals. Niet dat het stoort. Tenslotte werden de klokken al in de 16e eeuw gemaakt. De techniek van het gieten en later stemmen was nog niet zo geavanceerd.
Ik hou van carillons. De klanken die over de stad worden uitgestrooid bepalen vaak de sfeer. En zo’n klokkenspel is fascinerend om te zien, zeker als er op gespeeld wordt.
Mijn foto geeft een beeld van wat zich in het uurwerk allemaal zit en dat is slechts een deel. En het filmpje laat het carillon mooi horen. Dat vond ik op YouTube.
Deel dit op:
Ananas
Ananas kennen we allemaal wel al de vrucht, maar de hele plant kan gebruikt worden. De bladeren worden vaak gebruikt vanwege hun vezels en daar worden dan weer stoffen van gemaakt, maar ook meubelpanelen.
Dat had ik natuurlijk wel kunnen weten, want al meer dan 25 jaar heb ik een sjaal, gemaakt van ananasvezels. Ik kocht die sjaal tijdens een reis naar Indonesië en was helemaal weg van de stof en het gebatikte patroon. Als ik me niet vergis kocht ik het op Sulawesi, tijdens een bezoek aan de Toraja’s.
Ananasvezels zijn heel sterk, zacht en dragen heerlijk. Ze kriebelen niet. Ik draag die sjaal nog steeds regelmatig. En na al die jaren en tig keren wassen ziet ze er nog prachtig uit.
En sinds een aantal jaren wordt er ook een soort namaakleer van die ananasbladeren gemaakt.
Nooit geweten dat die plant zo veelzijdig was.
