Hiroshige

 03-hiroshige-2 Al in december hadden we een dag geprikt om naar Leiden te gaan, naar de tentoonstelling in het Sieboldhuis over de berg Fuji. Maar ja, dingen liepen anders en dus was ik er nog steeds niet geweest. En binnenkort zou de tentoonstelling sluiten… Dus planden we de eerste dag van maart voor een treinrit naar Leiden. Het weer, dat maandag zo mooi was, was gisteren zo slecht als het maar kon zijn. Maar we lieten ons niet afschrikken en na een kopje koffie en een tosti bij “Catwalk” gingen we naar het Sieboldhuis.

Met de lift zoefden we naar de zolder van het gebouw, waar de tentoonstelling te zien was van allerlei prenten met de Fuji als focuspunt. De meeste prenten waren van Horishige, die Fuji-san diverse malen van verschillende gezichtspunten uit heeft vereeuwigd.

Telkens weer bewonder ik die prachtige afbeeldingen, de kleuren die zo mooi verlopen en het vakmanschap dat er van afstraalt. Het was een lust voor het oog en met weemoed herinnerden wij ons eigen zicht op Mount Fuji.
Wie er ook nog wil gaan kijken, kan nog terecht tot 27 maart, want de tentoonstelling is met drie weken verlengd.

Museum

12-museum

Collectie: Museum Boijmans-van Beuningen, Rotterdam

 

Ergens in alle nieuws dat over ons uitgestrooid wordt, las ik dat Rotterdamse musea meer aan promotie moeten doen, meer bezoekers moeten trekken. Dat ze achter blijven bij de cijfers van Amsterdam en Den Haag.
Ach, dat zal misschien wel, maar veel tamtam en bezoekers zijn voor mij een reden om zo’n museum dan maar niet te bezoeken. Jammer van de werken, jammer van alles wat je dan mist. Maar met zijn honderden voor een schilderij staan en dan nauwelijks iets zien, is niks voor mij.Ik herinner met een Vermeer tentoonstelling in Den Haag, waar je over de hoofden kon lopen. Nergens rust om even te genieten van zo’n schilderij. Nee, haast, haast, opzij, opzij, er zijn nog rijen wachtenden achter u ….

Nee, ik prefereer een kalme zaal, met licht en ruimte. Het liefst helemaal voor mezelf alleen.

Auto’s

Alweer een tijdje geleden ging ik met schoondochter naar Apeldoorn. Voornamelijk voor de tentoonstelling over Sisi, maar we keken ook nog wat verder rond op Paleis Het Loo.

Zo kwamen we in de stallen terecht, waar verschillende auto’s van de Koninklijke familie stonden gestald. Nee, helaas niet de  Ferrari van Bernhard, maar wel deze rode auto. Een grappige trapauto, die prins Claus gemaakt heeft voor zijn kinderen. Wat moet dat leuk zijn geweest, om rond Drakesteijn te “scheuren” in je eigen autootje.

10-SEF-auto

Kijk ook eens bij Stuureenfoto, waar het weekthema natuurlijk ook auto’s is. En doe ook mee, want iedereen is welkom.

Dorps

Nee, dit is geen dorpsgezicht van ergens op de Veluwe, of in Drenthe. Dit is (ook) Rotterdam. Hier geen hoge flats, geen hippe architectuur. Dit is Tuindorp Vreewijk. Ontstaan in het begin van de vorige eeuw, als woonwijk voor arbeiders en kantoorbedienden. Die natuurlijk ook recht hadden op een goede woning en een prettige woonomgeving. De huizen zijn klein en in de loop der tijd natuurlijk aangepast aan wat modernere eisen. Er zijn wellicht ook huizen samengevoegd. Maar wil je de sfeer van zo’n huis uit de beginperiode proeven, bezoek dan de museumwoning. Nog vrijwel geheel in oorspronkelijke staat. Kijk even op de website voor de juiste openingstijden.

Tuindorp Vreewijk is nog steeds rustig en kleinschalig. Er is een tijd sprake geweest van sloop, maar de bewoners hebben zich hevig verzet. En met succes, want een deel is inmiddels Rijksmonument. Beslist de moeite waard om ook dit deel van Rotterdams architectuur eens te bekijken.

Borduren

Ik had er al veel over gehoord, maar was er nog nooit geweest. In het Catharijnenconvent in Utrecht. Een prachtig museum met religieuze, voornamelijk christelijke, kunst. En op dit moment, tot en met 16 augustus, is er een tentoonstelling te zien van middeleeuwse kerkelijke gewaden. Prachtig geborduurd en ook bijzonder mooi tentoongesteld. Het is bijna onvoorstelbaar hoe fijntjes en met eindeloos geduld de kazuifels, stola’s en koorkappen steekje voor steekje bedekt werden met, uiteraard, veel Bijbelse voorstellingen. Maar ze geven ook een tijdsbeeld, er is zelfs een soort van kerkelijke mode, die gaandeweg verandert. Kostbare stoffen zoals fluweel en zijde, brokaat en dan nog eens rijkelijk geborduurd met schitterende kleuren en glinsterend goud of zilver. Het kan bijna niet anders dat het volk zich vergaapte aan de pracht en praal van deze kledij. Veel is in de loop der tijd vergaan, versleten. Soms werd iets vermaakt. Maar wat er nog over is, is nog steeds prachtig. Wie van borduren houdt, mag deze tentoonstelling zeker niet missen.

Klik op de foto om te vergroten:

Hergebruik

Rotterdam is een stad van werken en van bouwen, dat mag wel bekend zijn. Maar niet altijd wordt er gesloopt en iets nieuws neergezet. Want dit gebouw, het oude kantoor van de Rotterdamsche Droogdok Maatschappij in Rotterdam Heijplaat kreeg een nieuwe bestemming.

Gelukkig maar, want in dit markante gebouw huist nu de Rotterdamse Academie voor Bouwkunst. In de loodsen van de RDM zitten diverse bedrijven en ateliers en de Onderzeebootloods is nu een museumlocatie.

En achter het RDM terrein ligt Heijplaat. Een rustig plekje tussen de grote zeehavens, kranen en het drukke scheepvaartkwartier.

 

Een stukje Rotterdam dat (nog) niet zo bekend is. Maar zeker een bezoek waard!

75 jaar geleden

Vandaag is het precies 75 jaar geleden dat Rotterdam gebombardeerd werd.

Voor de aanval zag de stad er zo uit:
En in nauwelijks een kwartier tijd werd de halve stad weggevaagd en zag ze er zo uit:

In de Onderzeebootloods in Rotterdam Heijplaat is op dit moment een tentoonstelling te zien, waarin archiefbeelden, maquettes, verhalen van ooggetuigen en zelfs een compleet vliegtuig te zien zijn. Heel indrukwekkend!

Bij elkaar

Afgelopen week waren we weer eens dagje vroeg weg. Want we hadden een lange reis voor de boeg, helemaal naar Workum. Dat is toch al gauw zo’n 3-1/2 uur treinen. Maar dat vinden wij helemaal niet erg, integendeel.

Workum is een leuk plaatsje, maar het eichte seizoen moet nog beginnen. Wij gingen niet voor de watersport, maar naar het hernieuwde Jopie Huisman Museum.  De schilderijen en de schilder kenden we van diverse tv-uitzendingen. Maar in het echt zijn de werken zo veel mooier. En het museum is een waar juweel. Alles hangt er ruim en er is veel gedaan om de entourage ook heel aantrekkelijk te maken. Bij binnenkomst krijg je een audiotour mee, die heel simpel werkt. Je richt het apparaatje op het logo bij de werken en meteen start het juiste verhaal. Soms kun je nog een aanvullend stukje uit interviews met Jopie Huisman zelf horen. En veel van de geschilderde voorwerpen liggen naast de werken in vitrines.
Jopie was een vodden- en oud ijzerman met een bijzondere filosofie. Voor hem was nieuw spul van nul en generlei waarde. Oud, doorleefd en versleten moesten de dingen zijn. Dan kregen ze een eigen ziel en verhaal. En dat schilderde hij met uiterste precisie, maar vooral met liefde. En zo wordt een oude deken, schoenen en een tas een prachtig schilderij. En krijgt de versleten pop een nieuw leven.

Kijk ook eens bij Stuureenfoto, want daar is het thema deze week ook al “bij elkaar”.

Lalique

Op weg naar Ruurlo reden we naar Doesburg, vooral bekend van de mosterd. Maar daarover later meer.
Want wat niet iedereen zal weten, is dat in Doesburg ook een klein, maar fijn museum staat, dat gewijd is aan de Franse glaskunstenaar René Lalique.

Op dit moment is er een tentoonstelling (tot eind augustus 2015) met heel veel prachtige flacons van Lalique te zien. Er staan grote schermen, waarop films over de fabricage van de flacons en het andere glaswerk worden vertoond. En de touchscreens stellen je in staat om alles nog een keertje te bekijken. En wil je dan nog even rustig de details op je in laten werken, dan mag je een vergrootglas lenen.
Zo’n loupe is onontbeerlijk als je de prachtige vazen en glazen objecten van Lalique bekijkt, want ook die maken deel uit van de tentoonstelling. Net als een aantal prachtige glasjuwelen. Dus wie van Art Déco houdt, moet beslist een keertje richting Doesburg.