Gedicht van Paul Niemöller, op een muur in het Bevrijdingsmuseum in Groesbeek.
Eerst kwamen ze voor de Joden
en ik zei niets
want ik was geen Jood
Toen kwamen ze voor de communisten
en ik zei niets
want ik was geen communist
Toen kwamen ze voor de vakbondslieden
en ik zei niets
want ik was geen vakbondslid
toen kwamen ze voor mij
en was er niemand meer over
die iets kon zeggen
Nee, helemaal geen bijzondere fiets. Gewoon een huis-tuin-en-keukenfiets. Maar de eigenaar had hem daar neer gezet omdat hij er zo mooi precies paste. Of die oude hijskraan bij het Maritiem Museum er speciaal voor gemaakt was. Zou het gaan regenen, dan bleef in ieder geval zijn fiets lekker droog. En dat vond ik grappig.
Een tijd geleden kreeg ik bericht van filmtheater LantarenVenster dat een film over Claude Monet zou komen. Leo en ik zijn beiden weg van zijn werk en hebben het vaak in musea bewonderd. Een film leek dan ook een mooie gelegenheid wat meer over hem te weten te komen. Het bleek te gaan om een film in de serie “Exhibition on screen”. Dat leverde een geheel andere soort film op dan we gewend zijn. 
Er werd uit zijn vele brieven geciteerd en daarbij behorende werken getoond. Er kwam dus geen acteur aan te pas, maar het was wel fascinerend. Honderden werken zagen we voorbijgaan, soms afgewisseld met filmbeelden zoals de door hem geschilderde plekken er nu uitzien. Inderdaad een tentoonstelling op een groot scherm.
We vonden het wel jammer dat alle tekst in het Engels was en ondertiteld werd. Het hinderde ons en eigenlijk was een Nederlands gesproken tekst beter en zeker heel goed mogelijk geweest.
Maar als er binnenkort andere films, onder andere over Vincent van Gogh, in deze serie vertoond worden, gaan we misschien weer. Dat zullen we dus goed in de gaten houden.
Nu is het heel normaal dat je als vrouw kunt en mág werken, een carrière opbouwen. Maar nog niet zo lang geleden was dat helemaal niet vanzelfsprekend. Waren mannen de werkende klasse en hadden vrouwen maar één recht, het aanrecht. Trouwens, men dacht dat ze veel te teer zouden zijn om die mannenberoepen uit te oefenen. Hun hersens en hun fysieke kracht zouden onvoldoende zijn om dat alles te leren en uit te voeren. Maar als de nood aan de man komt, dan veranderen die mannen hun ideeën maar al te snel. Want wie konden in de oorlog, als zoveel mannen naar het front zijn, nou wapens produceren, vliegtuigen maken, bussen besturen, de economie draaiend houden? Juist ja, die zwakke vrouwtjes (!!) Met opmerkelijke flexibiliteit werden ze omgeturnd tot stevige vrouwen die hun mannetje stonden. Ze kregen zelfs een bijnaam: ze werden een “Rosie, the riveter“. Rosie staat voor al die vrouwen die in fabrieken in Amerika, Engeland en andere landen het werk van de mannen overnamen, zorgden dat de oorlogsmachine kon blijven doordraaien. Ze namen het hele proces over, van ontwerpen tot bouwen, monteren, schroeven en lassen. Zo kon het leven op een min of meer normale manier blijven doorgaan. (Klik op een foto om te vergroten)
Klik op de foto voor een filmpje
In het Bevrijdingsmuseum in Groesbeek is er momenteel een leuke tentoonstelling aan al die Rosies gewijd. Je ziet ze op fraaie reclameposters staan, maar ook zijn er foto’s en films van vrouwen aan het werk.
Dat de vrouwen na de oorlog hun plaats in de werkende maatschappij zouden opgeven, bleek ijdele hoop te zijn. Zoveel vrijheid, niet alleen financieel, lieten de vrouwen zich natuurlijk niet meer afnemen. Konden ze dat wel? Wat dacht je?
YES, WE CAN!
This gallery contains 6 photos.
Deze week had ik een afspraak met mijn schoondochter. Het was weer eens tijd voor een dagje weg, gezellig samen. Dat deden we al vaker, samen op stap in Rotterdam en ook in Haarlem. Dit keer ging ik naar Den … Continue reading
De strandbeesten van Theo Janssen kende ik al langer door een filmpje dat ik eens zag. Ik had het absoluut heel leuk gevonden hem eens op het strand bezig te zien, maar dat is me nog niet overkomen.
Maar zijn tentoonstelling in het Prinsenhof in Delft bezoeken, dat deden we de laatste week van 2016. Strandweer was het allesbehalve, maar de enorme beesten konden we wel bekijken. En een film bekijken, waarin de kunstenaar liet zien hoe de beesten in de loop der tijd geëvolueerd waren. Hoe hij geleerd heeft, met vallen en opstaan, wat de beste constructie is. Hoe hij uit vrij simpele middelen, elektrobuis, tiewraps en touw, lege petflessen, een bijna levend wezen creëert. Ik blijf dat bijzonder fascinerend vinden.
Afgelopen week naar Den Haag om de tentoonstelling over Fiep Westendorp te zien in Museum Meermanno. Ik ben altijd al een bewonderaar van Fiep geweest. Zulke leuke figuurtjes, speels en heel herkenbaar. Jip en Janneke, Pim en Pom, Pluk van de Petteflet en Otje, de Stampertjes, je ziet het meteen, dat moet wel van Fiep zijn.
Maar in haar ruim 60-jarige carrière illustreerde ze niet alleen kinderboeken. Op de tentoonstelling kon je heel veel reclame-tekeningen en tientallen boekomslagen zien, die zij gemaakt had. En er hing een ontwerp voor de kinderkamer van het ss Nieuw Amsterdam. En of het nou ging om een gezellig romannetje of een ernstig rapport, de tekening was altijd vol humor. Geen dijenkletsers maar prikkelende typetjes. Mannen met een grappig snorretje, zodat zijn ernstige gezicht net iets opfriste. Keurige dames met hoedjes die net ietsiepietsie frivoler stonden. Haastig moeders met kinderen onder hun arm, dansende echtparen en kunstkenners met een geknikte rug. We hebben genoten van al die leuke tekeningen. Ook keken we naar een uitzending van Close-up over Fiep. Ik hoopte dat ik hem op internet terug kon vinden, maar helaas. Maar goed, je kunt natuurlijk altijd nog naar Den Haag gaan en hem daar bekijken. De tentoonstelling is er nog tot 23 oktober.
(alle foto’s zijn door mijzelf gemaakt op de tentoonstelling)
Toen het op zaterdag in Turijn regende, besloten we om naar het Automobielmuseum te gaan. We moesten echt goed zoeken, terwijl het toch een behoorlijk groot museum is. Een routemarkering zou niet overbodig zijn, vonden wij 🙁
Natuurlijk begon de tentoonstelling met een hele reeks oude automobielen, die er vaak prachtig uitzien. Niks stroomlijn, niks eenheidsworst. In tegendeel, schitterende modellen met veel koper, sierlijke lijnen en handgemaakt interieur. Het was soms een beetje donker, zodat niet alle wagens goed op de foto kwamen. Maar ik kon me zo voorstellen hoe de dames en heren van toen zich moeten hebben gevoeld in zulke wagens.
Bij de auto’s uit de moderne tijd verwachtte Leo een keur aan Italiaanse modellen, met name FIAT, omdat dat merk oorspronkelijk in Turijn werd gemaakt. Natuurlijk stond er een FIAT 500, maar geen 124, die toch eens “Model van het jaar” was. Toch bleek er genoeg te zien. Supersnelle race auto’s, modellen van over de hele wereld. Na onze lunch was het gelukkig droog geworden en konden we rustig nagenieten met een drankje op één van de vele pleinen.
(Klik op een foto om te vergroten)
 klik op de foto om te vergroten |
Soms weet je niet waarom iets je zo kan raken. Er zijn heel veel afbeeldingen van vrouwen in kimono. Maar toen ik deze houtsnede zag op de tentoonstelling Japan Modern in het Rijksmuseum, was ik er meteen weg van. Zo ijl, zo sereen, de omgeving een beetje mistig en mysterieus. Er hingen nog meer mooie dingen op die tentoonstelling, maar dit was voor mij het topstuk.
De tentoonstelling is zeker de moeite waard en loopt nog tot 11 september 2016. |
 |
Wie in het Rijksmuseum eens op z’n gemak wil kijken, komt bedrogen uit. Mensen, mensen, wat is het druk daar. Hordes mensen voor de Nachtwacht, dikke rijen voor Maarten en Oopjen. Wie wat wilde bekijken, moest echt dringen. Het is natuurlijk best leuk dat Nederland, Amsterdam en onze beroemde schilders zo goed in de markt liggen, maar dat maakt het nog niet gezellig. Dus keek ik maar naar de mensen, die zich in allerlei bochten wrongen om, net als ik, nog iets te kunnen zien. En de vele anderen te ontwijken, die gewapend met smartphone of tablet, een selfie probeerden te maken. Van Maarten kon ik alleen maar zijn voeten fotograferen. En daar verbaasde ik me dan ook weer over. Want zeg nou zelf, zulke fraaie schoenen, dat is toch heel wat anders dan de hedendaagse sneakers? |
