We waren vast van plan om in Berlijn naar het Pergamon Museum te gaan. We stonden er zelfs vlak voor. Maar wij niet alleen, want dit was de lange rij wachtenden. Het zou wel één tot anderhalf uur duren voor we een kaartje hadden. En dan kon het nog wel eens even duren voor we erin mochten. Dat was ons te gortig. Zo lang wachten in die snijdende kou. Dat houden we dus voor een volgende keer. Hebben we tenminste één excuus om nog eens naar Berlijn te gaan.
Op een zomerse dag waren wij in Rome in de Vaticaanse musea. Zelden zoveel pracht en praal bij elkaar gezien. Het duizelde een beetje na kilometers lange gangen volgestouwd met kunst. Ik was dan ook blij dat er ergens een raam openstond, zodat ik even naar buiten kon kijken. En zo ontstond deze blik op de Sint Pieter.
Zonder het enorme plein er voor, maar alsof ie zomaar tussen de bomen staat.
| Met Bettie was ik al eens in het Rietveldhuis in Utrecht geweest. Maar een tweede keer met vriendin Carla was geen straf. Het huis is zowel van buiten als van binnen het bekijken dubbel en dwars waard.
Of ik er had kunnen wonen, denk ik niet. De inrichting is zo tot in de details uitgedacht, dat het me een beetje té strak zou worden. Maar goed, het dateert dan ook al van 1923. Dat is al bijna een eeuw geleden. En voor die tijd was het zeker zeer revolutionair. |
 |
| Deze week met Dorothé, -ex-collega, altijd druk in de weer, haar tijd verdelend tussen gezin, naaimachine en hardlopen-, naar de Kunsthal geweest om de tentoonstelling van Gaultier te zien. Ik ben eigenlijk niet zo’n fan van Gaultier, omdat zijn ontwerpen me vaak te extreem en te pompeus zijn. Maar wat een prachtige tentoonstelling. En wat fantasie heeft die man. En wat een vakmanschap om die fantasie om te zetten in kleding. Hij maakt alles mogelijk. Een spijkerbroek wordt een bovenstuk van een avondjurk, filmrolletjes worden zo geplooid dat het een jurk wordt, zo’n ouderwets roze corset wordt een stoere herenjas, waarvan de elleboogstukken bestaan uit BH-cups. En wat te denken van een overigens zeer draagbare, ja zelf een beetje ingetogen, japon, bezet met duizenden knopen en knoopjes? Niks is te gek. |  |
Of zijn mode ook zou willen dragen? Ik geloof het niet. Maar gedurfd en vernieuwend is het wel. En alles bij elkaar maakt het een zeer bezienswaardige en prachtig opgestelde tentoonstelling.
Schrik niet als je de eerste zaal binnenkomt. Want het lijkt of de poppen echte mensen zijn. Door een zeer vernuftig videosysteem worden gefilmde gezichten op de poppen geprojecteerd, waardoor ze bijna levensecht zijn.
Een schitterende tentoonstelling, waar je aldoor weer verbaasd, geamuseerd of op het verkeerde been gezet wordt. De tentoonstelling is in de Rotterdamse Kunsthal te zien tot en met 12 mei 2013.
 |
Zoals ik vorige week al schreef, bezochten we de tentoonstelling “Lekker Joods” in het Joods Historisch Museum in Amsterdam. Heel veel Joodse gerechten hebben zich een plekje veroverd in onze eigen keuken. De bolus, boterkoek, ossenworst, zuurwaren en bagels, het was allemaal te zien in de tentoonstelling. Maar op weg naar de tentoonstelling kwam ik dit bord tegen. En dat vind ik ook wel leuk. Want niet vaak kun je echt Hollandse (?) gerechten eten in een restaurant. |
 |
Voor ons is een bezoek aan Amsterdam niet compleet als we geen broodje halfom hebben gegeten. En waar doe je dat het allerbest? Bij broodje Mokum! En dat is dan weer een perfect begin van een bezoek aan het Joods Historisch Museum. Laat daar nou net een tentoonstelling lopen over de Joodse keuken. En laten ze daar nou ook net deze kaart verkopen. De tentoonstelling is het bezoeken zeker waard. Mooi opgesteld, heel veel kookboeken over het kosjere koken, de keukenspullen die je er bij nodig hebt en filmpjes over allerlei gerechten. Ik kon het niet nalaten om ook nog een kookboekje te kopen. Tja, je verzamelt kookboeken en dan wil toch een beetje up-to-date blijven. |
Binnenkort ga ik eens aan de slag om gember bolussen te maken. Die smaakte zo heerlijk bij mijn kopje thee, na het bezoek aan de tentoonstelling!
Het lijkt wel of de Fifties een revival doormaken. Van de serie Mad Men tot de mode van Prada, het ademt allemaal een beetje de sfeer van de jaren vijftig. En misschien willen we het ook wel zo. Net als kort na de oorlog, toen er weer swung in het leven kwam, alles opgewekt en positief benaderd werd. Want van al die sombermansen op de TV word je toch niet vrolijk.
De tentoonstelling in het Gemeentemuseum in Den Haag geeft een mooi beeld van de mode toen. Met vrolijke jurken, petticoats, heren in keurige pakken, met hoed en handschoenen. Even terug in de tijd.
In de meeste Oost-Europese landen zijn de beelden uit de communistische tijd vernietigd. Veel is daaraan niet verloren gegaan, want meestal waren deze kunstuitingen nogal bombastisch en vooral gemaakt ter meerdere glorie van een dictator.
Maar in het Mementopark in Boedapest zijn een groot aantal beelden uit die tijd juist bij elkaar gebracht. Het toont de grootheidswaanzin van de machthebbers, maar tegelijkertijd is het zeer bezienswaardig. Enorme beelden van Marx, Stalin en vele anderen. En ook deze beeldengroep van krijgshaftige soldaten, met bajonetten op hun geweer. Angstaanjagend vond ik het.
Deze week is “beelden” ook het thema van Stuureenfoto.
In Leeuwarden bezochten schoonzus en ik het Fries Natuurmuseum, waar nu een tentoonstelling is over varkens. We kennen natuurlijk de karbonaadjes en spek van deze dieren. We zien ze op de kinderboerderij en doorgaans vinden we het een beetje vieze dieren, zo met hun poten in de modder. Maar het zijn juist heel nuttige, lieve en intelligente dieren. En er wordt veel meer van gemaakt dan alleen karbonaadjes en worst. In de tentoonstelling staat een etalage opgesteld, waar een groot aantal producten te zien zijn, waarin iets van het varken is verwerkt. Best verbazingwekkend.
Maar ook de tentoonstelling “Friesland onder water” en het open atelier zijn heel interessant. Daarnaast is het museum gevestigd in een prachtig pand, met een overdekte binnenplaats. Dus zeker een bezoek waard.
| Hier in het westen wordt vaak gezegd dat Friezen en Groningers zo stug zouden wezen. Moeilijk toegankelijk, een beetje hard. Maar vorige week ondervond ik zelf het tegendeel. Schoonzus en ik waren twee dagen naar Leeuwarden. Al meteen bij aankomst in het hotel werden we allervriendelijkst ontvangen. Er was uitleg over de stad, we kregen een plattegrond en een boekje met wetenswaardigheden mee. “Veel plezier hoor” zei de receptioniste. |
 |
Het weer deed helaas niet echt mee, dus liepen we het Boomsma museumpje binnen. Ook daar een geweldig vriendelijke dame, die ons van alles vertelde, liet proeven en en passant nog wat culinaire weetjes meegaf.
Maar ook de mensen in het Keramiekmuseum, het Natuurmuseum en in de vele winkels waar we snuffelden. Ze waren allemaal gewoon heel erg aardig.
Dus wie me wil vertellen over die stugheid van de Friezen, die krijgt van mij meteen lik op stuk!
