Net echt

Al weer een paar weken geleden gingen Leo en ik naar Zwolle. Een vriendin had in Museum de Fundatie de tentoonstelling van Tjalf Sparnaay bezocht. Zij was niet zo enthousiast, maar haar man liep het water in de mond van al die heerlijke hamburgers en belegde broodjes. Vriendin vond het wel erg natuurgetrouw geschilderd. “Je ruikt de frituurlucht erbij, als je naar die kroket kijkt”, zei ze. Dat prikkelde onze nieuwsgierigheid en terecht. Wij houden wel van dit soort kunst en hoewel de kunstenaar zeer hedendaagse onderwerpen kiest, zag ik toch ook wel heel veel connecties met de kunst van Rembrandt en zijn tijdgenoten. Ik keek met heel veel genoegen naar de bloemenstillevens, de knikkers en de geschilde citroen. Plots herinnerde ik me weer een rondleiding door Museum Boymans-van Beuningen. De rondleidster vertelde dat in de 17e eeuw een geschilde citroen schilderen gold als een meesterstuk. Kon je dat zo natuurgetrouw mogelijk, dan mocht je je “meesterschilder” noemen en trad je toe tot het gilde. Nou, wat mij betreft mag Tjalf Sparnaay dat nu ook!

Oh ja, en wat gingen we na al dat fastfoodgeweld eten? We namen de trein naar Schiphol voor een heerlijke super hamburger! 😉 😉 😉

Geisha

De tentoonstelling over de Geisha in het Museum voor Volkenkunde in Leiden wilden we natuurlijk niet missen.
Eerst luisteren naar een lezing, die al veel verduidelijkte over het leven van deze vrouwen en daarna de tentoonstelling bezoeken. Heel veel informatie en veel prachtige kimono’s en daarbij behorende kledingstukken en verdere opsmuk.Maar ook schitterende houtsneden, die een beeld geven van de geisha cultuur in de loop der eeuwen.Een geisha is niet, zoals velen denken, een prostitué. Het zijn vrouwen van hoge beschaving, die behoren tot de Japanse cultuur.Fascinerend om te zien hoe lang het duurt voor ze getransformeerd zijn tot de sierlijke figuurtjes in kimono, met hun witte gezichtjes en knalrode pruil-mondjes.

Een aanrader, deze tentoonstelling, die nog tot en met 6 april 2015 in Leiden te zien is.

Grutto

Ik kan me heel goed voorstellen dat de Zaanse Schans populair is bij buitenlandse toeristen. Het is een idyllisch stukje Nederland en ook wij hebben er van genoten.
Maar tussen alle nostalgische gebouwtjes en molens zagen we nog iets, dat eigenlijk nog meer indruk maakte.
In de weilanden rondom zaten grutto’s. En die hadden jongen. Een begeerlijke prooi voor de andere vogels, zoals kraaien. Maar de grutto ouders beschermden hun kroost met (vooralsnog) succes! Prachig om te zien hoe vader en moeder grutto de kraaien te lijf gingen en omtrekkende bewegingen maakten om ze te misleiden.
 

Eigenlijk ook een stukje nostalgie, want grutto’s zie je tegenwoordig steeds minder, helaas.
De grutto die ik voor de lens kreeg, was tamelijk ver weg en rustte even uit. Niet echt een optimale opname dus.

 

Noodkachel

In een tijd waarin kinderen niet meer weten wat een kolenkachel is, is het begrip noodkachel al helemaal onbekend. Eerlijk gezegd kende ik hem alleen van horen zeggen. Op de tentoonstelling De tweede wereldoorlog in 100 voorwerpen stond deze noodkachel en zo zag ik hem dan ook voor het eerst. Een uit blik geflanst kacheltje, waar alles wat maar brandbaar was in werd gestopt om maar enigszins warmte te hebben en eten te kunnen koken.

Dit exemplaar ziet er nog redelijk stabiel en goed werkend uit, maar dat van mijn ouders moet uit oude augurkenblikken zijn gemaakt. Nadat alle mogelijke brandstofbronnen waren uitgeput, besloot mijn moeder het hout van de zolderafscheiding te gebruiken. Na de oorlog leverde dat nog een berisping op van de verhuurder. Nou ja, daar maalde mijn moeder niet meer om, zij had even wat warmte gehad in de hongerwinter en het weinige eten dat er was kunnen koken.
Dat het kacheltje niet optimaal werkte, blijkt wel uit haar opmerking als iemand vroeg waarom ze weer eens niet thuis was: “Ik ben net een noodkachel, ik rook of ik ga uit 😉 “

 

Lopen

Deze schoen staat op de tentoonstelling S.H.O.E.S. in de Rotterdamse Kunsthal.

Daar staan nog honderden andere schoenen. Mooie, lelijke, gekke, comfortabele schoenen. Schoenen om op te lopen of om mee gezien te worden.

Want lopen…? Toch hooguit strompelen zul je op deze schoenen. Geen stap zou ik er op kunnen zetten!
Echt iets voor een ster als Lady Gaga of Madonna…

Tanden op elkaar, van te voren goed oefenen en dan maar gaan over die rode loper!!

 

 

Maar de lopers van de Rotterdamse Marathon zullen zeker en vast wat steviger schoeisel dragen. En heb je ook een foto die heel toepasselijk is bij LOPEN, dan kun je deze week mee doen met Stuureenfoto.

Bruggenloop

Wie denkt dat ik me opgegeven heb voor de komende bruggenloop en nu hard aan het trainen ben, moet ik teleurstellen. Want onze bruggenloop wordt gewoon in wandeltempo gemaakt.
Afgelopen zondag was het zulk lekker weer, dat we ons rondje wel weer eens konden maken. We reden met de metro naar Beurs en liepen over de Willemsbrug naar de Erasmusbrug en daarna weer naar de metro. Onderweg maakten we nog een omweg naar het Fotomuseum om daar de tentoonstelling “Echte Rotterdammers” te zien.


Zoals altijd ging onze camera mee en dus maakten we diverse foto’s van de skyline en ander dingen die we zo onderweg tegenkwamen.
Door de stevige wind waren we lekker opgefrist en hongerig,Leo’s zuurkoolschotel smaakte dan ook voortreffelijk!

Schoenen

Elke dag moet je er wel op lopen, op je schoenen! Wie zich niet al te zeer aan de mode aanpast, neemt lekkere stevige en makkelijke stappers.
Fashionista’s zullen hier geen begrip voor hebben. Die martelen zichzelf en lopen, al dan niet strompelend, op ontwerpen die op zijn minst in de mode, maar misschien ook wel mooi, leuk of gewaagd zijn. Beyoncé maakte de schoenen van Jan Taminiau tot een statement en droeg ze op de hoes van haar album.

Sommige ontwerpen zijn zo mooi, dat het kunst wordt. Vanaf vandaag kun je in de Kunsthal in Rotterdam tot 11 mei 2014 de tentoonstelling S.H.O.E.S. Over hoge hakken en echte liefde gaan bekijken.

Oh ja, op Stuureenfoto kun je deze week “extravagante” mode (laten) zien

Nog even kerst

Afgelopen week waren we in de grote Bieb in Rotterdam, waar een tentoonstelling was van Poolse kerststallen. Stallen is eigenlijk niet de juiste naam voor de kunstwerken die er stonden. Deze “szopki” zijn meer fantasiekerken met daarin een kerststal en worden nog steeds gemaakt, met name in Krakow.
De tentoonstelling is nog tot 6 januari te zien. Beetje kort dag helaas!

Nostalgie

Kunst kan niet iedereen boeien, maar een tentoonstelling die belooft terug te gaan in de tijd kan meestal wel op belangstelling rekenen. Dus gingen wij met onze logé naar Gorinchem, waar in het Gorcums Museum de tentoonstelling ‘SIXTIES design fashion music’ te zien is. Geen grote tentoonstelling, maar wel een prachtig tijdsbeeld. We herkenden de mode van onze jeugd, zagen er weer het kacheltje van Leo’s zolderkamertje, de schrijfmachine die ik zo mooi vond, maar helaas, niet kon betalen.
En niet te vergeten de LP’s met de prachtige en artistieke hoezen. We waren zeker niet de enigen die er verlekkerd rond liepen. (Zucht…… those were the days!)

De tentoonstelling loopt nog tot 16 februari 2014.