Ik weet niet meer wie me het boek heeft aangeraden, maar “De erfenis van Elisabeth” van Kirsty Wark was beslist de moeite waard.
Martha zit in een moeilijk parket. Hoe moet het nu toch verder met haar moeder? Die is voorlopig opgenomen in een verzorgingshuis, maar daar heeft Martha geen vrede mee. Moeder is de weg kwijt en nog maar een schim van de vrolijke, wat excentrieke hippie die ze eens was. Sommige dingen vergeet ze, andere zaken ontkent ze. Dan vindt Martha een brief tussen haar moeders boeken, die haar doet besluiten naar het eiland Arran voor de kust van Glasgow te gaan. Ze kent het eiland van de vakanties die ze er vroeger doorbracht en het brengt haar heel veel herinneringen. Maar ook mysteries. Want waarom erft juist haar moeder dit huis, wie was toch die vrouw die er zo lang gewoond heeft? En waarom heeft zij het huis zo, met alle meubilair en decoraties, achtergelaten? Stukje bij beetje komt Martha achter een aantal geheimen en blijken de dingen, uiteraard, heel anders te liggen dan zij dacht. Maar het huis wordt allengs meer haar huis en laat stukje bij beetje de geschiedenis van haar bewoonster en haar geheimen los.
Afgelopen zondag bezochten we het 
Wie spullen maakt, wil ze aan de man brengen. Daarvoor is reclame bedacht. Wij zouden ons een leven zonder reclame niet meer kunnen voorstellen. Het spat van allerlei manieren in onze ogen. Soms leuk, soms vervelend, smakeloos of schreeuwerig. In vroeger tijden werd er veel minder reclame gemaakt. Was het ook niet zo vluchtig. Had je eenmaal een bedrijfje op poten gezet, dan bleef je daar meestal een flink aantal jaren zitten. En dus loonde het om boven je voordeur een mooie afbeelding te maken en een fraai uithangbord op te hangen.
En wij stonden hier in de rij voor de 
Toen de oorlog uitbrak, was ik nog klein.
In een museumvitrine zag ik laatst dit kopje staan. Een beetje vreemd geval, vond ik. Een kopje met een kopje er in. Maar dat onderste kopje, daar kon dan weer geen vloeistof in, want dat was opengewerkt. De gids wist wel waarom. Want dit is een “trembleuse”, een kopje dat vroeger vaak werd meegenomen op reizen. Het onderste opengewerkte deel zit vast aan het schoteltje en daar past het kopje in. Dan viel je kopje niet van het schoteltje als de koets over een hobbel reed. Slim toch….?
