Nog steeds vind ik knutselen geweldig leuk. Ik maak dan ook altijd voor vrienden, vriendinnen en bekenden verjaardagskaarten. En doosjes maken doe ik ook graag. Voor bijna alles in mijn werkkamer heb ik al een doosje heb gemaakt en eens houdt het toch op, nietwaar? Dus heb ik er niet zo veel emplooi voor.
Maar met kerst kan ik even uitgebreid los gaan. Dit jaar maakte ik een soort mini-tasjes met daarin kleine stukjes Rittersport chocola en die deelde ik uit aan wandel- en spelletjes vriendinnen en de familie kreeg er een. Bijna 50 van deze kleine cadeautjes was het eindresultaat.
Category Archives: vrienden en vriendinnen
Natuur in de stad
Echt midden in de stad staat deze kaardebol niet, want ik vond hem gisteren toen we met de wandelclub naar Nesselande liepen. De weg daarheen loopt langs de Zevenhuizerplas en wordt druk bezocht door wandelaars, hondeneigenaren en dagjesmensen. Je vindt er van alles: er is veel groen, wat bos, landelijke weggetjes en natuurlijk die Zevenhuizerplas. Een gegraven plas, behoorlijk diep, waarop gezeild, gekanoëd, gewaterskied wordt, waar je in kunt zwemmen en bij Nesselande is ook nog een leuk strandje, met een boulevard. En sinds kort is er een horecagelegenheid bij het waterski-project. Met lekkere koffie en thee, zoals we hebben uitgetest. 😉 😉
En onderweg daarheen zag ik dus de kaardebollen. Die kende ik alleen als ze al uitgebloeid zijn en de stekelige bloemhoofden voer voor vogels leveren. Nu kon je ze nog een beetje in bloei zien en waren ze weer zeer interessant voor bijen. Ik had wel wat van die bollen mee willen nemen, maar die stekels waren te prikkend.
Deel dit op:
Pipo-wagentje
De wandelclub ging afgelopen donderdag wandelen rond de Kralingse Plas. Met het heerlijke weer van de laatste weken zoeken we vaker wat koelers en zo langs het water liep het heerlijk. Vanwege de hitte gingen we ook wat vroeger, dus het was prima om te wandelen. En dat vonden wij niet alleen, want er liepen nog heel veel andere wandelaars. Fijn toch dat er zo dichtbij veel te zien en te beleven valt. Want niet alleen keken we naar de bomen, de bloemen, het water en de watervogels.
We zagen ook dit leuke Pipo-wagentje, compleet met paardje (dat buiten de foto viel) en zelfs een kip aan een touwtje. Leuk toch?
Deel dit op:
Slakkenpost
Noem het toeval, of is het geestverwantschap….? Net nadat ik gisteren mijn blogje over de zelfgemaakte kaarten had getypt en gepubliceerd, lag er een zelfgemaakte kaart op mijn deurmat. Van Bettie, mede-blogster en al jaren een lieve vriendin.
Ze vond een oud boekje en vond de titel wel bij mij passen. Ze maakte er een kaartje van met een hele lieve tekst, waar ik blij van werd.
Lieve Bettie, even op afstand een dikke knuffel.
De echte knuffel krijg je als we elkaar weer in het echt ontmoeten. We moeten maar gauw weer eens iets afspreken.
Deel dit op:
Verrassing
Eerst zag ik alleen maar de bedelbrief op de deurmat liggen. Maar toen ik de huisdeur dicht deed, viel mijn oog opeens op dit.
Sjonge, sjonge, dat is stevige reclame, dacht ik eerst nog.
Maar toen bleek het pakket aan mij persoonlijk gericht. Gauw openmaken, want ik was me een partij nieuwsgierig. 
Maar dit verwachtte ik toch echt niet.
Echte rozen, netjes gerangschikt, Chrysal erbij. Super!! 
En een heel lief kaartje van een hele goeie vriendin en haar man. Zo lief… en ja, daar springen dan de tranen van in mijn ogen.
Natuurlijk meteen de bloemen in een vaas gezet. Wat een prachtige rozen! Ik ben er nog een beetje beduusd van.
Gauw een what’s appje gestuurd. Nogmaals, lieve vrienden, hardstikke bedankt en een dikke zoen!
Deel dit op:
Mooi alternatief
Veel vrouwen hebben na de diagnose borstkanker hun borst (moeten) laten verwijderen. Je kunt begrijpen dat zoiets een enorme impact heeft. De verwerking van zo’n operatie en de zichtbare gevolgen daarvan zijn niet mis. Het helpt als er een goede prothese voorhanden is. Van een mede-patiënte hoorde ik dat de verzekering een prothese vergoedt (dat is natuurlijk ook logisch). Maar dat blijkt een zware en onaangename prothese te zijn, die ook nog eens duur is. Soms krijgen patiënten van uit het ziekenhuis een alternatief, zachter, prettiger en minder zwaar. Maar die zou dan weer niet door de verzekering vergoed worden, zodat je zelf voor de kosten opdraait.
Er is echter een heel prettig, goedkoop en vriendelijk alternatief: Knitted Knockers.
De gebreide nep-borsten zijn zacht, huidvriendelijk, licht van gewicht en kunnen gewassen worden. Ze worden op maat gebreid of gehaakt, met of zonder tepel. En wat kosten die dan….? Niks, helemaal niks. Ze zijn gratis! Vrijwilligers breien en haken de knitted knockers en rekenen hier niets voor. Alleen de kosten voor het versturen worden doorberekend.
Niet alleen worden nep-borsten gebreid, ook maken de vrijwilligers hart-kussens die de pijn direct na een operatie wat verlichten en maken ze drainzakjes, zodat je niet met zo’n akelig uitziende drain hoeft te sjouwen. En ook worden inmiddels, na suggesties van patiënten, kleine hartkussentjes gemaakt, die om de autogordel kunnen. Want zo’n autogordel kan heel hinderlijk zitten als je net geopereerd bent. En al deze zaken kun je gratis en voor niks krijgen.
Alles begon in Amerika, kijk maar op deze website. Inmiddels zijn er over de hele wereld soortgelijke brei- en haakgroepen. Ik vind het een heel bijzonder initiatief, dat ik dan ook van harte aanbeveel.
Deel dit op:
Monnickendam
Zelf geen foto meer voorhanden, dus een foto van Google van het net geplukt 😉
Toen Leo nog Leootje was, logeerde hij soms bij zijn oom Paul en tante Ali in Monnickendam. Als stads ventje vond hij het er heerlijk, met veel vrijheid, ruimte. Met tijd om te klooien, te vissen, te spelen met zijn even oude nichtje Betty en haar buurmeisje Neelie.
Hij vertelde er vaak over, want het waren heerlijke herinneringen. De WC buiten, de deur met het hartje erin. Slapen op zolder, de grote steile trap op, stiekem luisteren wat er beneden besproken werd, de grote pispot die hij een keer uit zijn handen liet vallen…
En ook als we tante Ali zagen, werden die herinneringen weer opgehaald, aangevuld door schoonmama, schoonpapa en tante zelf. Dan kwamen natuurlijk ook andere medebewoners aan bod. De ouders van Neelie aan de ene kant, de buren aan de andere, met een eigen palingrokerij. Daar waren er meer van in het dorp en dat kon je soms goed ruiken.
En ook de melkboer verderop in de Kerkstraat. Die man die zoveel kinderen had. Tante vertelde dat ze altijd meteen wist wanneer het weer “zo ver” was. Dan droeg de melkvrouw een speciale rok, weet je nog? Ja,ja, schoonmama herinnerde zich dat ook en samen moesten ze daar dan weer om lachen. Elk jaar raak. Hoeveel kinderen zou die wel gehad hebben? Dat konden ze zich niet precies herinneren.
Tante, oom en schoonouders zijn al lang overleden, dus de herinneringen vervaagden. Tot afgelopen zaterdag. Want Jeanne van Sjannes Blog schreef over een indrukwekkende begrafenisdienst in Monnickendam. Dat zou toch niet die oude melkboer zijn geweest?
Ik reageerde en vertelde over Leo’s herinneringen. En geloof het of niet, maar het was inderdaad de oude melkboer Tessel die begraven werd. Een heel bijzonder toeval. Jeanne ken ik al lang, maar ontmoette ik pas persoonlijk op de Bloggersbijeenkomst en nu komen we elkaar meteen weer op het wereld-wijde-web tegen.
Al speurend op het www ontdekten Leo en ik ook nog deze site. Voor wie misschien ook herinneringen aan Monnickendam heeft.
Deel dit op:
Rauw op mijn dak…!
Wekenlang al stond de tweejaarlijkse controle voor de Mammacare en de bijbehorende mammografie in de agenda. Routine, toch? Ik was dan ook heel verbaasd dat ik niet meteen naar huis mocht gaan, maar ook nog een echo moest laten maken. Maar al snel werd me duidelijk dat het helemaal niet zo routinematig was. Er was iets gevonden… En niet in de al behandelde borst, maar nu in de andere.
Ik ben niet zo’n pessimist, maar ik voelde meteen dat dit niet goed zat. En ja hoor, bingo! Gisteren vertelde de chirurg me dat ik weer geopereerd moet worden. Binnen nu en zo’n paar weken lig ik in het ziekenhuis. Afspraken zijn al gemaakt, dingen geregeld.
En dan komt het hele circus op gang. Kinderen, schoonzus en zwager bellen, appen naar vrienden en vriendinnen. Er ligt een notitieblok onder handbereik, zodat ik niks vergeten zal. Er moeten zaken uitgezocht en nagekeken worden. Nog van alles te doen tussen nu en straks. Zo nu en dan zal ik wel iets laten horen, maar soms zal er geen blog zijn of een heel klein voorgebakken blogje. We zien wel!
Deel dit op:
Mede-bloggers
Tja, misschien is dit bericht een beetje mosterd na de maaltijd. Want alle andere mede-bloggers hebben er al over geschreven. Hoe leuk het was, hoe gezellig, hoe we onmiddellijk een klik hadden. En van hoe ver we kwamen, uit Zuid-Limburg, Hoorn, Ilpendam, Stolwijk, Delft en Rotterdam.
Een impulsieve reactie bij Emie resulteerde in een gezellige ontmoeting met Marthy , Bettie, Jeanne en Inge in het café in het Centraal Station van Utrecht.
Mijn vrees dat het gesprek na wat inleidende verhalen zou stokken, was totaal ongegrond. Van de eerste minuut af werd het een geanimeerd gesprek. Over bloggen (natuurlijk), en verder over van alles en nog wat. Het voelde als een warm bad. Bettie zei dat ze er vijf nieuwe vriendinnen bij had gekregen en iedereen was het daarmee eens. En het leuke is, dat we eigenlijk (bijna) elke dag bij elkaar op visite komen. We blijven net lang genoeg en komen altijd op de juiste tijd. Want ja, de een kijkt de bloglijst ’s morgens in bed al na, de andere wacht er mee tot na het avondeten. Dat kan gewoon met bloggen. Je hoeft elkaar niet te zien om toch te ontmoeten. Afstand verdwijnt. Maar zo nu en dan elkaar in het echt te ontmoeten, is geweldig. Dus Emie, Marthy, Jeanne, Inge en Bettie, tot volgend jaar!
Deel dit op:
Absurd
Soms vraag ik me af in welke idiote maatschappij wij zijn beland.
Scrabblevriendin W. (ja die) heeft, naast andere lichamelijke ongemakken, al heel lang last van een blaasontsteking. Geen antibioticakuur helpt en dus besluit de specialist dat ze nu een kuur krijgt via een infuus. Dat kan thuis. Alleen moeten de infuuszakjes na 16.00 uur worden opgehaald bij de apotheek van het IJsselland ziekenhuis.
W. belt mij, maar ik hoor de oproep niet. Ze belt een andere vriendin, die blijkt een paar dagen de stad uit. De derde vriendin zou wel kunnen, maar is ziek en het weer van afgelopen donderdag was nou niet erg aanlokkelijk. Kunnen de zakjes bezorgd worden? Nee, de ziekenhuisapotheek heeft geen bezorgdienst (dat begrijp ik ook wel).
Later die dag zie ik dat W. gebeld heeft en spreek met haar af dat ik die zakjes ’s middags op zal halen, zodat de zieke vriendin er niet uit hoeft.
Als ik in de apotheek zit, belt W. me weer. Het was een misverstand, morgen kunnen die zakjes worden opgehaald. Ik zeg dat ik ze misschien nu toch wel mee kan krijgen, maar dat blijkt niet te gaan want het is kwetsbaar en bederfelijk spul. Maar vrijdags heb ik al een andere afspraak en kan ik niet. Dus probeer ook ik om het bezorgd te krijgen, maar nee, helaas onmogelijk.
Het kan per taxi geleverd worden, à raison van 15 euro per keer. En volgende week moesten er weer nieuwe zakjes gehaald worden… dat gaat dus nogal in de papieren lopen. Ik vraag of het misschien via de gewone apotheek kan. Nee, die kan dit niet verzorgen. Kunnen zij het laten ophalen? Nee zeg, daar verdient die apotheek niks aan…. Als ik, tegen beter weten in, ook bij de gewone wijkapotheek de situatie uitleg, krijg ik natuurlijk ook nul op het rekest. Schouderophalend zegt de man ‘Nou ja, als het voor 15 euro kan, dan…..”
Maar kijk nou eens bij een site als “Thuisbezorgd.nl”. Je kunt er van alles bestellen en het wordt binnen een bepaalde tijd netjes aan de deur afgeleverd. Wat je ook bedenkt, vette happen, taart, flessen bier, wijn of sterke drank, dat maakt niet uit. Het wordt tegen een geringe vergoeding of zelfs helemaal “gratis” aan de deur afgeleverd. Maar speciale medicijnen? Nee, hoor dat kan niet. En dat vind ik nou een heel absurde situatie.
PS:
gewone medicijnen kunnen en worden in de wijk natuurlijk wel bezorgd. In dit geval ging het om heel speciaal geprepareerd materiaal. Dat nu ook nog ligt te bederven, want het aanbrengen van het infuus lukte niet. Nu moest W. dus naar het ziekenhuis om het infuus te laten aanbrengen. Afgelopen dinsdag ging ik al vroeg op pad omdat die zakjes om 10 uur bij W. moesten zijn. Ik heb me afgevraagd of het niet mogelijk zou zijn geweest dat degene die kwam prikken de medicijnen bij de ziekenhuisapotheek zou ophalen. Dat zou toch heel snel moeten kunnen. Ophalen en wegwezen, maar ja…
