Grote schoonmaak aan het begin van de lente. Niet bij je thuis, maar in de natuur.
Helaas hard nodig, omdat zo veel mensen (nog steeds) hun troep achter hun kont laten slingeren. Daarom ondersteun ik het initiatief van Iris Scheffers, die vandaag met vuilniszak en grijper gaat wandelen en zo veel mogelijk afval probeert te verzamelen.
Wanneer je in de eigen woonplaats ook meedoet en een foto plaatst op haar Facebookpagina, doneert Iris hiervoor Eur 1,– aan het Wereld Natuur Fonds.
Ik hoop van harte dat haar actie een succes wordt.
Gisteren geen blog omdat ik het te druk had met puzzelen. En twee dingen tegelijk dat lukt me niet. Wie wel eigenlijk? En met dat grauwe weer buiten ben ik graag binnen aan de slag.
En dit is het resultaat. Een grote plaat vol met oosterse parasolletjes. Een flinke klus om met 1000 stukjes tot één geheel te komen. De buitenrand had ik vrij vlug bij elkaar gezocht, op 1 enkel stukje na. Dat kwam ik donderdagavond pas tegen.
Maar het was een plezier om de puzzel tot een goed einde te brengen. Voorlopig laat ik de plaat maar weer een tijdje liggen zodat we er nog wat van kunnen genieten. Het is tenslotte een heel vrolijke plaat, die ook wel mooie reisherinneringen met zich mee brengt.
Maar de volgende puzzel staat ook al klaar. Weer geheel anders. Iets met eten en reizen…
Een paar weken geleden schreef ik over Iris Scheffers, die tijdens haar dagelijkse wandeling opruimt. De rommel van anderen, die alles in de natuur laten liggen, raapt zij op en levert het in.
Iris zette deze week op Facebook een berichtje, dat ze een nieuw plan heeft. En voor iedereen die geen FB (meer) gebruikt, zet ik de tekst hier onder:
I HAVE A DREAM! “Denk groot, start klein…Gisteren tijdens mijn ‘puin-ruim’ wandeling ontstond opeens dit idee: Op zaterdag 20 maart begint de lente en wil ik heel graag iets doen voor de natuur, mét jou! Ik zou het heel tof vinden als we met elkaar op die dag een uurtje pakken om te gaan ruimen. Gewoon in je eigen omgeving of een andere plek waar je graag komt. Neem een zak(je), handschoen en een vuilknijper mee en ruimen maar! Als je dan hiervan een foto maakt, deze op FB plaatst en mij daarin tagt, doneer ik voor elke foto € 1,- aan het Wereld Natuur Fonds. Mijn doel is om minimaal de 100 te halen. Daar moeten we toch dik overheen kunnen! Help je me? Delen mag, heel graag zelfs! Ik hoop dat mijn gezondheidsvirus een mega-bereik gaat krijgen, zodat de natuur weer kan bloeien op haar manier en wij en onze kids in een schone en gezonde omgeving kunnen genieten. Ik hoop echt dat dit een gezonde olievlek gaat worden!”
Het lijkt me een prima idee, waar misschien wel meer aan mee willen doen. Ik heb de datum in ieder geval in mijn agenda gezet en ga in onze buurt aan de slag. Doen jullie ook mee, want alle beetjes helpen.
Puin ruimen dus: op zaterdag 20 maart 2021.
Nog even een knijper zien te bemachtigen, anders wordt het zelfs een extra oefening met al dat bukken om de troep op te rapen 😉
Het leek wel een beetje eenvoudige puzzel. Maar dat bleek dan toch iets anders te liggen.
Alle glans en glitter zorgde voor heel wat stukjes in een bijna zelfde kleur. En dan nog die stukjes zelf, zo anders van vorm en soms niet echt in elkaar passend. Het werd dus een hele uitzoekerij.
Maar tenslotte werd al het geduld en gepriegel toch beloond met een complete plaat. Ook die ligt weer een tijdje te pronken onder de glazen tafelplaat. Binnenkort maar weer eens bij Lies langs, want die heeft vast wel weer een andere leuke puzzel om te lenen 😉
Ook bij ons kwamen heel wat kerstkaarten binnen. Elk jaar denk ik dat het er niet zo veel zullen zijn, maar binnen enkele dagen hangen er toch heel wat kaarten langs de spiegel in onze woonkamer.
We kijken altijd eerst of we het handschrift herkennen, bekijken de postzegels. En ontdekken dat sommigen nog van vele jaren geleden kerstzegels gebruikt hebben.
Maar deze postzegel viel ons extra op. Ik weet zeker dat de zender van de brief met opzet voor deze zegel koos. Helemaal vanuit Japan en dan toch zo’n echt Hollands figuurtje.
Nijntje van Dick Bruna is al vele jaren razend populair in dat land. Er zijn zelfs hele winkels met alleen maar Nijntje spulletjes.
Maar dat dit lieve konijntje ook op een postzegel staat, wist ik niet. En die ster, die doet me denken aan “Le petit Prince”. Wat lief toch…
Al eerder kreeg ik een puzzel te leen van Lies. Als rasechte verzamelaarster groeit één puzzel kopen bij haar al snel uit tot een hele verzameling. En die puzzels zijn op zich ook weer verzamelingen, van tegeltjes, putdeksels, boekenwinkels of, zoals deze, van naaispulletjes. En gelukkig vind ze het geen probleem een puzzel uit te lenen, waar ik dan weer graag gebruik van maak.
Ik vond deze afbeelding wel een beetje bij mij passen, al moet ik bekennen dat mijn naaidoos er lang niet zo geordend uitziet. Dat is dan weer een puzzel van een andere orde.
Ik begon er op zondagmiddag mee. Het was nog een hele klus om alle bruine houten randjes goed passend en rond te krijgen. Maar daarna schoot het beslist wel op. Lekker zoeken tussen alle kantjes en randjes en op zaterdagavond was ie klaar.
Nog even mag deze puzzel onder de glasplaat van onze tafel liggen. Dan gaat ie uit elkaar en hoop ik de volgende bij Lies te mogen lenen.
Eén van de wandelvriendinnen woont in Rotterdam op een hofje, het hofje van Kuijl’s Fundatie. Samen met haar man zijn zij de beheerders van het hofje en zorgen dat alles daar goed reilt en zeilt.
En nu was de Ganzenpas uitgenodigd uit om bij haar koffie te komen drinken.
Anthonetta Kuijl
Het hofje beschikt over een grote tuin, dus niks stond ons in de weg. Nou ja, de regen dreigde roet in het koffiewater te gooien. Maar er was een -bijna nog mooiere- uitwijkmogelijkheid: de ontvangstzaal in het hoofdgebouw van de stichting.
En zo zaten wij daar op gepaste afstand en onder het toeziend oog van Mejuffrouw Anthonetta Kuijl aan de koffie.
Tussen de buien door konden we ook de tuin en een ander andere vertrek bekijken en hoorden we en passant hoe het -ook heden ten dage- nog zeer traditiegetrouw gaat bij een vergadering van de Hooge Raad.
En heel gezellige koffiemorgen met een niet al te lange wandeling.
Ja, ja, het heeft even geduurd, maar nu ben ik dan toch overstag gegaan en oefen ik elke dag om “in shape” te blijven.
Met zo’n enorme fitnessball, een wat kleinere bal, met banden en elastiek. Ik heb een yogamatje grijpklaar staan. En nu maar hopen dat het uiteindelijk ook leidt tot beter -en langer- lopen zonder pijn.
Een tijdje geleden kreeg ik van een vriendin een boekje over het weekblad Margriet, dat al meer dan 80 jaar op de markt is. Met daarin natuurlijk terugblikken op de voorbije 80 jaar.
Toen deed de “moderne” huisvrouw ook al aan dagelijkse oefeningen.
Zij zette haar “beste beentje voor”, maar nog niet in comfortabele stretchkleding of met speciale apparaten. Een keukenkruk, daar moest men het mee doen.
Alleen de oefeningen, die lijken de jaren overleefd te hebben. Al krijgen ze nu wel hippere namen.
Nou, voorlopig maar stug doorgaan. In yogabroek aan de slag met workouts en squats en wat er allemaal nog meer te doen is!
Vorig jaar om deze tijd schreef ik een aantal blogjes over mijn buurvrouw Marlika. Zij startte een crowdfundingsactie voor een aHSCT-behandeling.
Het geld kwam er en Marlika reisde naar Moskou. Zes weken lang
onderging zij daar een zware behandeling. En daarmee begon voor haar de
lange weg naar herstel. Omdat haar weerstand minimaal was, moest ze,
eenmaal thuis, in quarantaine. Nauwelijks bezoek, weken, maanden lang
helemaal niet naar buiten, alleen digitale contacten.
Met vallen en opstaan herwon ze haar vitaliteit. Soms leek ze alweer bijna de oude, soms was er even een terugslag. Maar langzamerhand zagen wij haar opknappen. Het helpend handje dat we zo nu en dan uitstaken was fijn, maar vindt ze nu niet meer nodig.
En nu… nu zitten we allemaal in quarantaine. En voor Marlika is het
opnieuw en nog strenger dan voor ons allemaal. Maar ondanks alle
moeilijkheden laat Marlika zich niet uit het veld slaan. Ze straalt,
geniet van haar man en dochter, zwaait op afstand lachend naar ons en is
super positief.
En in deze dagen heeft ze tijd genoeg voor haar grote hobby bakken.
Staat er zo maar ineens een stuk taart of bananenbrood op onze
tuintafel. We genieten er van en weten het zeker: Marlika komt er wel!
Vorig jaar om deze tijd schreef ik een aantal blogjes over mijn buurvrouw Marlika. Zij startte een crowdfundingsactie voor een aHSCT-behandeling.
Het geld kwam er en Marlika reisde naar Moskou. Zes weken lang onderging zij daar een zware behandeling. En daarmee begon voor haar de lange weg naar herstel. Omdat haar weerstand minimaal was, moest ze, eenmaal thuis, in quarantaine. Nauwelijks bezoek, weken, maanden lang helemaal niet naar buiten, alleen digitale contacten.
Met vallen en opstaan herwon ze haar vitaliteit. Soms leek ze alweer bijna de oude, soms was er even een terugslag. Maar langzamerhand zagen wij haar opknappen. Het helpend handje dat we zo nu en dan uitstaken was fijn, maar vindt ze nu niet meer nodig.
En nu… nu zitten we allemaal in quarantaine. En voor Marlika is het opnieuw en nog strenger dan voor ons allemaal. Maar ondanks alle moeilijkheden laat Marlika zich niet uit het veld slaan. Ze straalt, geniet van haar man en dochter, zwaait op afstand lachend naar ons en is super positief.
En in deze dagen heeft ze tijd genoeg voor haar grote hobby bakken. Staat er zo maar ineens een stuk taart of bananenbrood op onze tuintafel. We genieten er van en weten het zeker: Marlika komt er wel!
I HAVE A DREAM! 
