Category Archives: vrienden en vriendinnen

Boeken

Posted on by

Marthy schreef laatst iets over Michael Berg, een Nederlandse schrijver die in Frankrijk woont. Hij heeft diverse boeken geschreven, die voornamelijk in Frankrijk afspelen.

Ik las “Een echte vrouw”, “Twee zomers” en “Blind vertrouwen”, alle drie thrillers met in de hoofdrol Chantal Zwart, een Nederlandse journaliste met Frans/Nederlandse ouders.

Chantal woont in een klein gehucht in een huisje met prachtig uitzicht en een geadopteerde kat. Ze werkt bij Radio Limousin Populaire (RLP). Tegen wil en dank raakt ze verwikkeld in diverse zaken en gaat ze op onderzoek uit. Als ras-journaliste wil ze en moet ze het naadje van de kous weten.

Spannende boeken, spelend in een mooie omgeving. Met onverwachte ontwikkelingen en niet zo voor de hand liggende einden. Lekkere boeken die ik graag uit wilde lezen en dus dook ik er eens even een paar avonden in.

Dank je Marthy, dat was een goed advies.

Trainen

Posted on by

Het was lekker wandelweer en dus kwamen de Ganzen weer eens bijna allemaal bij elkaar. We liepen richting Rotte en staken de Rottebanbrug over. Daar wandelden we richting het Hoge Bergsebos. Maar op dit moment wordt er in die buurt hard gewerkt aan een nieuwe weg, met een tunnel onder de Rotte door. Daardoor bleek het pad wat we normaal namen nu versperd te zijn.

Ach, flexibel als we op onze ouwe dag nog zijn 😉 namen we dus een ander pad. En dat hebben we geweten, want na alle regen stonden daar overal plassen en niet zulke kleintjes ook. Terugkeren of doorlopen. We kozen het laatste en daardoor moesten we nogal eens door flinke stukken glibberige en zacht sompige modder banjeren. Natte wandelschoenen, vieze sokken, broeken die meteen in de wasmachine zouden moeten. Het werd een heel avontuur, maar met elkaar bleef het toch gezellig en kletsten we heerlijk bij.

Eenmaal weer bij de Rotte gekomen, moesten we nog een heel stuk voordat we weer bij de brug waren en op huis aan konden gaan. Onderweg kwamen we langs een parkeerplaats, waarop een enorme macht aan politie stond. Nieuwsgierig keken we en ontdekten dat er driftig getraind werd.

Bomen beklimmen, iets met lange houden palen en hoe komen we over de sloot. Nou, dat laatste ging vaak goed. Maar diverse agenten haalden toch een nat pak.

En wij liepen sinds lange tijd weer eens een flink stuk. Hadden ook de Ganzen hun training gehad 😉

Boek

Posted on by

De Kronkels van Simon Carmiggelt heb ik altijd met veel plezier gelezen. Van Ellen Warmond heb ik maar een paar gedichten gelezen en eerlijk gezegd niet veel van begrepen.

Maar de naam Ellen Warmond en ook haar werkelijke naam Nel van Yperen hoorde ik regelmatig bij ons thuis. Nel was jaren de hartsvriendin van mijn zus. Samen zaten ze op de HBS in de oorlog en vlak erna.

Mijn zus bewonderde de levensstijl van Ellen/Nel. Mijn ouders deden dat beduidend minder. En toen mijn zus een beetje opstandig werd en van de HBS af wilde, werd de vriendschap onder dwang verbroken.

Maar zo nu en dan vertelde mijn zus over die turbulente schooltijd. Een tijd vol avontuur, angst maar ook van zorgeloos leven. Met feestjes, drank en sigaretten. En ja, ik begreep wel dat er toen een hemelsbreed verschil was met de wat burgerlijke gezapigheid van ons.

Met kerst kreeg ik van Leo dit boek, waar ik al eerder over gelezen had. Een bloemlezing uit de 15-jarige correspondentie die Ellen Warmond met Simon Carmiggelt voerde in de tijd dat ze bij het Letterkundig Museum werkte.

En in de brieven van Ellen Warmond zie ik soms mijn zus terug. Grappig, spitsvondig en een beetje dwars. Met een bijzonder gevoel voor humor en oog voor absurde dingen.

Misschien is mijn lezersblik wel een beetje vervormd door wat ik er in wil lezen. Maar ik ben erg blij met dit boek.

Comfortzone

Posted on by

De zin voor kerst kwam erg laat op gang dit jaar. En altijd weer die kaarten…. We besloten om nou maar eens te stoppen met kerstkaarten te versturen.

Maar ja, dan valt de eerste kaart op de mat en voel je je toch wel een beetje knieperig. En er is al zoveel verloren gegaan dit jaar. Dus, kom op! Toch maar wat kaarten sturen.

Geen tijd om uitgebreid aan het werk te gaan, dus bedacht ik iets simpels. Geen stempels, eenvoudig en niet al te veel kleur, maar een soort van “quilten” met papier. En dan gestileerde kerstbomen daarvan knippen.

Het lag behoorlijk ver van mijn gewone knutselwerk af. Maar al doende begon ik er toch wel zin in te krijgen.

Leo zocht de adressen uit en zo konden vorige week de kaarten dan toch nog weg. Voorzien van een mooie wens en hier en daar en nog wat persoonlijker woord.

Uitgeleend

Posted on by

Een tijdje geleden ging Leo op bezoek bij een jeugdvriend. Hij kent hem al van de MULO, dus heel wat jaren.

Geen wonder dat ze dan herinneringen ophalen. En al kletsend, schoot G. opeens iets te binnen. Na wat zoeken legde hij een klein boekje voor Leo neer. Leo herkende het meteen. Dat heb hij ook gehad.

Maar wat bleek? G. had het boekje van Leo geleend of gekregen. Dat was allemaal niet zo duidelijk. Maar nu kreeg Leo het weer terug.

Vergeeld, ietwat oubollig, natuurlijk. Geen boekje waar je de jeugd van nu kunt plezieren. Maar toch nog steeds leuk.

Met tips over gezondheid, wiskunde, spelletjes en nog veel meer. Sommige tips nog gewoon goed te gebruiken, andere volkomen verouderd en uit de tijd.

Leo was dat boekje al lang vergeten, maar is toch heel blij dat hij het nu weer terug heeft.

Cijfers

Posted on by

Het valt me op dat iedereen de laatste tijd aan het tellen is. We hebben niet meer gewandeld, maar we hebben zoveel stappen gezet. En ja, ook ik doe daar ongemerkt aan mee.

Toen we laatst met de Ganzenpas koffie gingen drinken, pakte bijna iedereen meteen zijn smartphone om te zien hoeveel stappen we gezet hadden. Eén van de Ganzen heeft dat ding nooit bij zich en zij vroeg dan ook of we die stappenteller niet thuis konden bekijken. Konden we nog even gezellig napraten. Ja, daar had ze een punt.

Maar ook de verhalen op Facebook, over de leuke fiets- of boottochtjes, gaan vaak in eerste instantie over het aantal kilometers. Hoe gezellig het was, hoe heerlijk het weer, de natuur… dat komt allemaal op het tweede plan.

Nou ja, het zal ook wel weer overgaan. Of niet, dat maakt natuurlijk niks uit. Maar het viel me gewoon op.

Weer wat anders…!

Posted on by

Na een aantal weken was ik de macarons onder het tafelblad wel zat. Telkens weer die lekkere macarons, het water liep me telkens in de mond.

Tijd voor een andere puzzel dus. Lies heeft een hele serie met de leukste onderwerpen, maar ook met loei-lastige puzzels.

Dit keer liet ik me verleiden tot een puzzel met “urban gardening”. Een getekend plaatje van een daktuin midden in New York. De afbeelding alleen is al leuk, maar heel druk.

En die puzzel? Een hele uitzoekerij. Met allerlei bloemen en bloemetjes, planten in potten in verschillende maten. Met op de achtergrond verschillende wolkenkrabbers. Enfin, een puzzel met een overdaad aan details.

Voor dat deze af is, zijn we wel een paar weken verder. Maar ik vind het leuk en haast is er niet bij.

Boek

Posted on by

We moesten er even op wachten, maar eindelijk kon ik het toch ophalen uit de bibliotheek. Het derde deel van de trilogie van Carma Korn.

De vier vriendinnen zien de wereld langzaamaan veranderen. Nieuwe modes, nieuwe zeden, andere relaties en de opkomst van nieuwe technieken.

Maar hun vriendschap blijft bestaan en wordt ook voortgezet door hun kinderen en kleinkinderen.

Veel verandert, veel blijft altijd hetzelfde. Samen eten, feesten, herinneringen ophalen. Maar ook samen rouwen.

Een boek over gewone mensen in goede en slechte tijden. Een tijd die wij zelf ook bewust hebben meegemaakt, dus vaak heel herkenbaar.

Grote gezinnen

Posted on by

Lang, heel lang geleden had ik een vriendje uit een gezin van 13 kinderen. Heel iets anders dan bij mij thuis, met 2 dochters. Mijn zus was al getrouwd, dus praktisch gesproken was ik toen enig kind.

De eerste keer dat ik bij hem op bezoek ging, liet ik me natuurlijk van m’n beste kant zien. Na het eten bood ik aan om mee te helpen afwassen. Ik zocht naar een teiltje… Wist ik veel dat daar een flinke wasteil voor gebruikt werd. En die stapel borden, schalen… de enorme pannen. Een hele nieuwe wereld ging voor me open.

Ook viel me op dat moeder aan tafel bleef zitten. De (schoon)dochters gingen aan de slag. Moeder delegeerde, vader verdiepte zich in een boek.

Naderhand kwam ik tot de ontdekking dat het de Bijbel was. Het gezin was streng gereformeerd. Het was ook de reden dat de relatie een beetje moeizaam verliep en al snel ten einde was.

Bron: FaceBook

Maar waarom vertel ik dat hier? Omdat ik op FB deze foto zag. Nee, het is niet dat gezin van mijn vriendje. Ik weet helemaal niet wie deze ouders en kinderen zijn. Maar ik moest meteen weer denken aan die tijd…

Eerste keer

Posted on by

Als kind doe je heel vaak iets voor de eerste keer. Je zelf aankleden, veters strikken, tanden poetsen, naar school gaan, fietsen.

Daarna komen er nog heel veel momenten dat je iets nieuws onderneemt. Maar hoe ouder je wordt, hoe minder je iets voor “het eerst” doet.

Wij vonden het dan ook heel bijzonder om op één avond zelfs twee dingen “voor het eerst van ons leven” te doen. We deden voor het eerst mee aan een “pubquiz”. En dan niet in een bruine kroeg, maar tijdens een “zoommeeting”.

Nou ja zeg…! Daar moet je dus 70+ voor worden.

Het was best spannend, toen we de van te voren gekregen link aanklikten en er inderdaad verbinding was.

En het was heel gezellig. Onze vriendin vierde, dankzij de uitstekende technische hulp van haar kinderen Paulette en Steven, haar verjaardag toch in een groot gezelschap van familie en vrienden.