Bakken en bordjes

Kort nadat ik mijn eerste schreden op internet zette, ontmoette ik (virtueel) Bettie. Het klikte meteen en daar is een leuke vriendschap uit ontstaan. Uiteraard volgen we elkaars blog, ook op Pinterest komen we elkaar tegen. Maar niet te vergeten hebben we al veel gezellige dagen met elkaar doorgebracht. Meteen als we elkaar op het station gevonden hebben, start het gesprek en pas bij de laatste afscheidsknuffel verstommen we. Zo waren we vorige week nog in Amsterdam, favoriete stad waar altijd wel wat te zien is. Van de Noordermarkt tot Worldpressphoto. En regen, sneeuw of zon, dat maakt niet uit! We hebben altijd een prima dag!

We houden allebei van snuffelen op rommelmarkten en als ik hier bij de 2e hands boekenkraam een meisjesboek tegenkom, denk ik onmiddellijk aan Bettie. Zo zijn er al een paar boeken naar Hoorn gestuurd. Vorige week stuurde Bettie mij het door haar gewonnen boek Rutger Bakt. Met op de doos een superleuk gedichtje, ook al zo’n gezamenlijke hobby. Net als het fotograferen van van alles en nog wat. Ik denk dat als we ons fotoarchief naast elkaar leggen, we bijna identieke foto’s tegenkomen.

Bettie stuurt regelmatig een foto in voor Stuureenfoto en ik doe weer mee met haar fotothema’s. Het is een ware kruisbestuiving 😉 😉 Zo nam ik deze foto, een aantal jaren geleden in Hasselt. Komt vast nog wel eens van pas, dacht ik toen. En nu past dit gezellige bord ineens helemaal bij Bettie’s thema “Bordjes”.
En Bettie, jammer dat Hasselt iets te ver weg is, ander gingen we hier toch wel eens kijken….

 

Kinderen

Kinderen zijn een gewild onderwerp voor foto’s. Bettievraagt daarom deze en komende weken om foto’s van kinderen.Vaak kan ik de verleiding niet weerstaan en zet dan zo’n leuk stel als deze op de foto.
Niet iedereen wil dat, maar in Japan is zelden het een punt. Iedereen fotografeert er lustig op los en deze kinderen lieten zich in Fukuoka dan ook gewillig fotograferen.

 

 

Facebook

Facebook is best leuk, al vind ik dat je er ook weer niet te veel op moet zetten. En wat ik er vooral op tegen heb, is dat het zo ongenuanceerd is. Want wat doe je nu, als iemand er een foto opzet van zijn vrouw in het ziekenhuis? Daar ligt ze, bleekjes om de neus, net een beetje aanspreekbaar na de narcose. Like je dan, zodat “vind ik leuk” er onder komt te staan…?

Ik ben er gewoon nog een beetje onhandig mee. Soms weet ik niet precies wie nou een bericht geplaatst heeft. Was het helemaal niet de vriend die ken, maar een kennis van de zus van de vriend. Vage toestand dus.
Het is me overkomen dat ik impulsief reageerde en me helemaal niet realiseerde dat ook hier “de toon de muziek maakt”. Want sommige zinnen kunnen heel verkeerd uitgelegd worden, als je de klemtoon net effetjes anders legt. Wat je positief bedoelde, komt dan snoeihard en tamelijk bot binnen.
Daarom houd ik me voortaan maar een beetje op de vlakte.

Klantentrouw

Dit aanplakbiljet hangt op het raam van de Herenkapperszaak van Ger de Winkel in Rotterdam.

Eerst kwam Leo hier met onze jongens, die voor de vakantie vaak een “vakantiekoppie” lieten scheren. Lekker kort, zodat ze er geen last van hadden bij het zwemmen. Nu gaat Leo al weer vele jaren alleen, omdat de kinderen natuurlijk elders hun haren laten knippen.
Als je al zo lange tijd bij een en dezelfde man komt, word je vanzelf een beetje vrienden.
 

Het was dan ook met een beetje weemoed dat Leo hier gisteren voor het laatst kwam. Met een cadeautje voor Ger en zijn vrouw, als pleister op de wonde. Want afscheid nemen doet altijd een beetje pijn.

Zwerfvuil

Al lopend over straat ontdek je steeds meer zwerfafval. Het lijk wel of iedereen zijn rommel achter zich laat vallen en noooooooit meer omkijkt. Ze hebben het allemaal vol (en dus zwaar) mee van huis genomen in een tas, rugzak of karretje. En dan is het leeg of opgegeten en dan laten ze de verpakking zo maar op straat achter.
Ik kan me daar hevig aan ergeren. Zo veel moeite kost het toch niet om het in een prullenbak te gooien of gewoon weer mee naar huis terug te nemen en het daar weg te gooien?Anne van Dalen ergert zich ook aan al dat vuil. Maar dat niet alleen, zij probeert er ook iets aan te doen. Hoe? Door een monstertocht door Nederland te maken, al rennend op blote voeten. En telkens even bukkend om al die troep en passant op te rapen en weg te gooien. Ze doet dat dan ook nog eens op blote voeten. Op 20 september start ze in Den Haag.
 

Filosofie

Dit las ik laatst op internet en ik vind hem te mooi om niet door te geven:

De mayonaisepot en 2 koppen koffie…

Als de dingen in je leven je even allemaal te veel worden, als 24 uur in een dag niet meer genoeg is, denk dan aan de mayonaisepot en de twee koppen koffie.

Een professor stond voor de klas om een les filosofie te geven. Hij had een aantal voorwerpen voor zich liggen. Toen de les begon, nam hij zonder iets te zeggen een hele grote, lege mayonaisepot en vulde deze met golfballen. De professor vroeg vervolgens aan zijn studenten of de pot nu helemaal vol was. Zij antwoordden van wel.
Toen nam de professor een doos met kiezelsteentjes en kiepte deze in de pot. Hij schudde lichtjes met de pot en de kiezelsteentjes rolden in de open ruimtes tussen de golfballen. Weer vroeg de professor aan zijn studenten of de pot nu vol was. Ze antwoordden van wel.
De professor nam nu een doos met zand en goot deze leeg in de pot. Natuurlijk vulde het zand alle ruimte op tussen de golfballen en de kiezelsteentjes. Opnieuw vroeg hij of de pot nu vol was. De studenten antwoorden met een unaniem “ja”.
Van onder het bureau nam de professor nu twee koppen koffie en goot ze leeg in de pot. De hele inhoud verdween in de pot en de koffie vulde de lege ruimte tussen het zand. De studenten begonnen te lachen. “Nu”, zei de professor, “ik wil dat jullie deze pot zien als jullie eigen leven.

De golfballen zijn de belangrijke dingen in het leven: je familie, je kinderen, je geloof, je gezondheid en je passies. Dingen die ervoor zorgen dat als er niets meer op de wereld was dan deze dingen, je leven toch gevuld zou zijn.
De kiezelstenen zijn de andere dingen die ertoe doen: je werk, je huis, je auto e.d.
Het zand is al het andere, de kleine dingen.”
“Als je het zand als eerste in de pot doet, is er geen plek meer voor de kiezelsteentjes of voor de golfballen. Datzelfde geldt ook voor je eigen leven. Als je al je tijd en energie aan de kleine dingen besteedt, dan heb je geen ruimte meer voor de dingen die belangrijk voor je zijn.”
“Besteed aandacht aan de dingen die essentieel zijn voor je geluk. Speel bijvoorbeeld met je kinderen. Neem tijd voor een onderzoek voor je gezondheid. Neem je partner mee uit eten. Lees. Er is altijd nog wel tijd om het huis te poetsen of de prullenbak te legen.”
“Zorg eerst voor de golfballen, de dingen die echt het allerbelangrijkste voor je zijn. Stel je prioriteiten. De rest is maar zand.”

Eén van de studenten stak een vinger op en vroeg waar de twee koppen koffie voor stonden. De professor lachte: “Ik ben blij dat je het vraagt. Ik wil daarmee alleen maar weer eens aangeven dat, hoe vol je leven ook mag zijn, er altijd wel een plekje is om samen met een vriend een kop koffie te drinken.”
Leef het leven!

“Life has no limitations, except the ones you make.”

 

Koffiepraatje

Het maakt niet uit of je in Rotterdam woont of in Venetië. Zo nu en dan een koffiepraatje is altijd goed. Het was nog best lekker weer en met een warme jas zat je eigenlijk goed op het terras. En zo konden de dames dan weer eens bijpraten, over de kinderen, de kleinkinderne, de boodschappen die zo duur werden, de was die nog gedaan moest en …… nou over van alles!

Kijk omhoog

Uitkijken waar je loopt, is natuurlijk stukken verstandiger dan alsmaar omhoog kijken en speuren naar leuke ramen of gevelstenen. Maar dit tegeltableau was zo opvallend, daar keek ik niet overheen.

Zomaar in Amsterdam, al winkelend en kletsend met Bettie, zagen we ineens Adam en Eva. Maar waren die nou nog aan het kibbelen of ze wel of niet die appel zouden eten, of hadden ze dat al gedaan en werden ze uit het Paradijs verdreven? Nou ja, dat is bijzaak, het is gewoon prachtig.