Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Wie deze song hoort, weet onmiddellijk wie er speelt, Toots Thielemans natuurlijk. Hier samen met Elles Regina. “Bluesette”, dat neurie je ook meteen mee.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een poëtisch begin van deze week, met Alex Roeka in “De schommel van de liefde”
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een Beatle-nummer, maar toch geen kopie. The Analogues spelen “Goodfoot”. Heerlijk om te horen en een live-voorstelling is echt een belevenis.
Omdat we niet veel TV kijken en zeker de talkshows aan ons voorbij laten gaan, heb ik later pas gelezen over de opmerkingen van een aantal vrouwen over Sophie Hilbrand.
Ik vraag me af waar ze zich mee bemoeien….? Wat kan het je schelen of Sophie zich wel of niet opmaakt.
Dat geldt toch ook voor de pinnige dames, die nogal ruw en onbeschoft hun mening gaven. Zij moeten maar zelf weten of ze zich laten inspuiten, oppimpen of weet ik veel wat voor behandelingen ze willen ondergaan.
Wat ik vind van die opgespoten monden, gevulde of afgetrainde lijven…? Nou, eigenlijk niks. Ze doen maar. Ik blijf wel gewoon mezelf.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een vrolijk begin,met veel kleur, bloemen en Angela Aguilar met Como la Flor
Op Netflix zag ik de film “Three identical strangers”, over een eeneiige drieling, die na hun geboorte uit elkaar werden gehaald en bij drie verschillende gezinnen werden opgevoed.
Het begint op de universiteit, waar de een (Bobby) onthaald wordt als een bekende. Pas als iemand hem meeneemt naar Eddy, lijkt het alsof hij in een spiegel kijkt. Als blijkt dat ze alle twee op dezelfde datum in dezelfde plaats geboren zijn, weten ze dat ze een tweeling zijn.
Het verhaal wordt opgenomen door een krant en dan blijkt er nog een derde te zijn, David. Het is het begin van een voor hun doldwaze tijd, waarin de drie proberen hun plek in het leven te vinden.
Maar er wordt ook gezocht naar het waarom van hun gescheiden opvoeding. En dan blijkt dat er een nooit gepubliceerd onderzoek te zijn geweest. Het brengt hun levens in verwarring. En niet alleen hun eigen levens, ook de levens van hun ouders. Want veel van wat er in hun kindertijd gebeurde, krijgt een heel andere lading.
Het is een waar gebeurd verhaal, typisch Amerikaans verfilmd. Een bizarre gebeurtenis, waar ik toch met veel genoegen naar heb gekeken.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Deze week Petula Clark met “Cat in the window”. Nog steeds een mooie stem om te horen en een plaatje om naar te kijken.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Deze week weer eens iets heel anders. Een groot orkest, een kleurrijk gezelschap en (bijna) klassieke muziek van Cole Porter. Een stukje uit Kiss me Kate uit de BBC Proms: We open in Venice.
Vorige week gingen we in de stromende regen naar de bioscoop. Op Facebook had ik een trailer van Ama Gloria gezien en die film wilde ik beslist gaan kijken.
Het is het verhaal van Cléo die al heel vroeg haar moeder verliest. Het wordt niet duidelijk wanneer, maar Cléo is nog maar drie. Haar vader kan niet altijd bij haar zijn, dat staat zijn werk niet toe. Maar er is Gloria, een Kaapverdische oppas. Zij zorgt dag en nacht voor Cléo. Ze wast en verzorgt haar en gaat mee naar de opticien. Gloria brengt haar de eerste dag naar de peuterschool, geeft haar eten, speelt met haar. Kortom, Gloria is een substituut moeder. En Cléo is dol op haar.
Dan krijgt Gloria bericht uit haar thuisland. Haar moeder is gestorven en ze moet terug. Cléo is in tranen en bijna niet te troosten.
Er is één lichtpuntje, in de vakantie mag ze naar Gloria toe. Het heeft nog wat voeten in de aarde, maar toch….
Louise Mauroy-Panzani speelt de kleine Cléo, Ilça Moreno Zego is Gloria. Een prachtige film van Marie Amachoukeli, die me tot tranen toe ontroerde.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Vandaag een lied van mijn idool van vroeger. Ik kende dit nummer niet, maar het is prachtig. Geniet mee met dit prachtige optreden van Rob de Nijs in Wieringerwaard.
