Vorige week waren we in de museumwoning in Vreewijk.
De woning is nog in dezelfde staat als pakweg 100 jaar geleden. De man die er met zijn ouders en later alleen woonde, hield niet van verandering. Toen hij stierf en de woningstichting het huis kwam bekijken, bleek dat er geen spat veranderd was. Geen badkamer, geen warm water, geen nieuw aanrecht, kraan of kastje. Zelfs de deuren war nooit overgeschilderd. Dat was zo uniek, dat besloten werd de woning niet aan de moderne eisen aan te passen, maar er een museumpje van te maken. Er is wel een nieuw verfje op de deuren en ramen gezet, maar nog in de oorspronkelijke kleuren. De meubels zijn bijeen gezocht in kringlopen en van donateurs. Direct na binnenkomst val je de oude tijd in, van Liberty-stoel, petroleumstelletje, kolenkachel en kolenkit, zand-zeep-soda. Wij vonden het beslist een bezoek waard. Al is het alleen maar omdat we ons dan weer eens goed realiseren dat deze tijd toch wel heel veel comfort heeft.
Op één van mijn wandelingen zag ik deze schrijfmachine staan bij een kringloopwinkeltje. Er zat zelfs nog een stuk papier in, waar wat nonchalant op getypt was.
k nog een bedstee, waarin de dochter sliep.
Moe van het zoeken streek ik even neer aan de leestafel bij de koffiehoek in Boekhandel Donner. Met een kopje thee bladerde ik alvast mijn nieuwe boekje door. Je zit daar heel gezellig, met het geroezemoes van alle klanten om je heen en toch lekker rustig, een beetje verscholen in een hoekje. Toen ik mijn stoel wilde bijschuiven, viel mijn oog hier op. Wat een leuk en lekker nostalgisch exemplaar. Niks modern, maar een ouderwetse kinderstoel. Die duidelijk nog vaak dienst doet.
In deze tijd van het jaar gaat Leo naar de zolder en zoekt de grote platenkoffer met kerstplaten op. Want “spotify” is leuk en levert heel wat -onbekende- kerstmuziek op, er gaat volgens ons niks boven die goeie ouwe langspeelplaten. Aan alle platen zit wel een herinnering, sommige zijn wel meer dan 40 jaar oud, zoals deze hier overgehouden uit de collectie van mijn zus. Maar die ouwetjes doen het prima, mede door Leo’s goeie zorg. Hij pakt de platen nog altijd zeer voorzichtig aan, legt ze op de grammofoon en zorgt voor een schone naald. Soms is er hier en daar een klein tikje te horen, maar dat geeft juist zo’n lekker nostalgisch sfeertje.
Toen ik laatst in Utrecht deze reclame zag, wist ik meteen dat dit verhaal vandaag op mijn blog zou komen. Er worden tegenwoordig misschien nog maar weinig handschoenen verkocht, maar vroeger waren handschoenen een onmisbaar mode-item. Mijn schoonmoeder meende zelfs dat een bruid beslist niet zonder handschoenen naar het stadhuis mocht (!) gaan.
Dus vandaag precies 45 jaar geleden, togen Leo en ik naar het stadhuis van Rotterdam op de Coolsingel. Leo in zijn donkere pak, stropdas en met een overhemd in bijna zelfde kleur geel als mijn mantelpakje. Ik met donkerblauwe schoenen, tas en natuurlijk die “glacé” handschoenen. Gekocht bij Laimböck, op de Lijnbaan, waar toen nog mooie en exclusieve winkels zaten.
De titel van dit blog verwijst niet naar deze lange, hete en vooral droge zomer. Maar gaat terug naar ongeveer 1965, mijn pubertijd. De tijd van mondjesmaat zwart/wit TV kijken, samen met mijn moeder.
