Boek

Nu ga ik er eens op uit, zei Jac. P. Thijsse. En zijn verhalen zijn nu uitgegeven, want dit boek bevat de wandeldagboeken van 1884 tot 1898.

Het is geen boek om uren in te lezen. Eigenlijk is het een wat droge opsomming van wat Thijsse tijdens zijn wandelingen tegenkomt. Geen gelikt verhaal dus.

Maar wat een oog voor de natuur had die man. En wat zag hij toen veel langs de weg. En ja daar horen natuurlijk afbeeldingen bij. En ook daarin is het boek ruim voorzien. Van diverse illustratoren staan er plaatjes van. Sommige zijn heel bekend, andere weer wat minder. Maar in zwart/wit of in kleur, ze laten zien wat er eind negentiende eeuw allemaal te vinden was in Nederland.

En oh ja, toen ook al was het op rare tijden heel koud of heel warm. Want ook dat schreef Thijsse toen al op.

Echt een boek om cadeau te krijgen, dat had oudste goed gezien. En een heerlijk boek om regelmatig op te slaan en weer verder te kijken.

Eikel

Alles draait tegenwoordig om energie. Hoe we het gebruiken, hoe we het kunnen of moeten besparen en vooral hoe kunnen we het produceren.

Laatst vroeg ik me af of we eigenlijk niet op een verkeerd pad zitten. Want de energie die in de natuur geproduceerd wordt, is veel meer en veel krachtiger dan wij voortbrengen.

Bron: Google foto’s / Dreamstime.com

Neem een eikel, zo’n gewoon vruchtje van een normale eikenboom in een bos. Wanneer je dat nu plant, is het in de toekomst een boom(pje).
De kinderen van nu zien die boom opgroeien, hun kinderen kunnen er onder in de schaduw zitten en vele generaties lang zorgt die boom voor zuurstof en neemt hij CO2 op. De bladeren zetten zichzelf in de herfst om tot humus en uit de eikeltjes die na een aantal jaren aan de takken groeien, komen weer nieuwe bomen. Een zich alsmaar herhalend proces.

En legt die boom dan uiteindelijk na vele eeuwen het loodje, dan kunnen er weer meubels van het hout gemaakt worden. En de takken warmte geven bij het verbranden. Wat een enorme opbrengst van dat ene kleine eikeltje.

Bron: Google foto’s

Vergelijk dat eens met wat de mens kan. Met heel veel energie (en verontreiniging) een windmolen of zonnepaneel maken, voor een fractie van de energie die zo’n eik levert.

En wat levert de windmolen na krap een halve eeuw op….? Vooralsnog alleen maar problemen, want waar laten we die troep…

Nou weet ik dat ik appeltjes en peertjes aan het vergelijken ben, maar toch…!

Bouwen

We kunnen naar de maan, bruggen, dammen en nog vele meer imposante dingen bouwen. Het is allemaal beslist erg indrukwekkend. Maar mensen denken vaak dat alleen zij de mooiste dingen kunnen maken. Technisch is er natuurlijk nu erg veel mogelijk en ook met de hoogte van gebouwen is zo te zien de grens nog niet bereikt.

Bron: Google foto’s / Naturalis

Wie kijkt naar de natuur, valt weer heel andere dingen op. Neem nou de wevervogels. Geen supermooi beestje, al is ie soms fraai geel. Hij lijkt een beetje op een mus en daar is hij ook een verre achterneef van. Maar hoe zo’n diertje zijn nest bouwt, daar kan ik stil van worden.

In Blijdorp heb ik ze meermalen aan de gang gezien. Met dunne grassprietjes en andere vezels bouwen ze een prachtig vaasvormig nest. Eindeloos geduldig worden de sprieten in en door het bouwsel gefrunnikt. En na al dat gepriegel en heen en weer steken ziet het nest er zo uit. Prachtig toch…?

Op You Tube zijn diverse filmpjes van de wevers te zien. Klik hier om een filmpje van Gaia Zoo in Kerkrade te starten.

Natuur in de stad

Al sinds jaren schrijf ik met (on)regelmatige tussenpozen een blogje over de plantjes die je zo in de stad kunt tegenkomen. Wie nog eens wil lezen wat ik er al zo over schreef, klikt op deze link.

Ik weet niet of veel mensen ze opmerken, de kruiden, de paardenbloemen, klavers en hoe ze ook mogen heten, die met ongekende kracht langs stoep- en wegranden, tussen tegels en asfalt door omhoog komen.

Het verbaast me telkens weer, want er wordt ook veel tegen in het verweer gebracht. (Gif)spuiten, branden, vegen, schoffelen…. en toch… ze houden stand.

Gelukkig komt er steeds meer belangstelling voor. De Hortus in Leiden heeft er zelfs een heel project overgemaakt. Op de site kun je een poster met 52 bekende en minder bekende stoepplantjes downloaden. Een tijd lang waren er zelfs mensen die netjes de naam bij een stoepplantje schreven. Maar eigenlijk maakt het me niet uit hoe zo’n plantje heet. Ik vind het gewoon nog steeds een leuk gezicht.

Want al lijken de plantjes klein en onbelangrijk, het is en blijft toch natuur.

Robin

Bron: Instagram
Copyright: Putman and Robin

Al maanden volg ik op Instagram dit account: @putmanandrobin.

Een klein tam roodborstje wordt gevolgd met de camera en eet uit Putman’s hand, zit op de rand van zijn autoraam en lijkt zich volkomen op zijn gemak te voelen.

Hij voert het roodborstje met meelwormen uit de hand. Het volgt hem als hij in de tuin werkt. Het is zo schattig om te zien. Een klein wondertje in een grote soms bozige wereld.

Eerst dacht ik dat het allemaal maar een beetje in elkaar gezet en geregisseerd was. Zo’n roodborst vliegt toch meteen weg? Tenminste bij mij in de tuin. Maar niet bij “Putman”.

Over een poosje komt er een boek uit waarin Putman vertelt hoe hij en Robin samen kwamen. Intussen kijk ik nog maar eens naar zo’n filmpje. Daar kan je niet somber bij blijven.

Gorilla’s

Wat heeft dit nou met gorilla’s te maken? Een zooitje oude en kapotte telefoons….?

Nou veel. Want in de telefoons wordt een metaal gebruikt dat in Zaïre uit de grond wordt gehaald. Veel van die mijnen liggen in het gebied waar ook gorilla’s leven.

En omdat er steeds meer van dat metaal nodig is, wordt het leefgebied van die dieren steeds kleiner.

Daarom kun je in Diergaarde Blijdorp je oude mobieltjes inleveren zodat het metaal eruit wordt gehaald en hergebruikt.

Dus brachten wij deze week onze oude mobieltjes naar de gorillas. Alle beetjes helpen tenslotte.

Dom beest

Naast eksters, roeken, mussen, mezen en roodborstjes komen er ook zo nu en dan duiven in onze tuin. Niet alleen die mooie slanke Turkse tortels, maar deze, een dik en wat dommig beest.

Hij (of zij) waggelt wat langs de vijver, zoekt naar wat eetbaars. Maar kijkt een beetje kippig over allerlei kruimels heen.

Soms probeert hij een nest te maken, maar op het klapraampje lukt dat al jaren niet. Toch blijft hij het proberen en wij blijven hem dan ook steeds verjagen.

Het beest heeft ook geen enkel zicht op wat hij soms aanricht. Vorige week hoorden we een hard geluid, alsof er een emmer om viel. Maar waar kwam dat nou vandaan?

Het was weer die dikke duif, die een beetje verwezen op de tuintafel zat en ook niet wist hoe of wat. Terwijl toch duidelijk te zien was dat hij de metalen vogeltjes omgegooid had.

Wel tien minuten bleef hij glazig zitten kijken, vloog even op om wat verder op de stoelrand te gaan zitten. Maar die wazige blik bleef.

Nee, die zal nooit meer iets bij leren. Hij blijft een domme duif.

Door de duinen

Nadat we donderdag een stuk over het strand gelopen waren, besloten we om door de duinen terug te gaan. We hadden dat al eens eerder gedaan, maar dat was al weer lang geleden.

We liepen het pad op en al gauw ontdekten we dat we niet alleen wandelden, maar dat er ook diverse (nogal haastige) wielrenners van de weg gebruik maakten.

Maar gelukkig vonden we een echte wandelaarspad en kon de man van het Zuid Hollands Landschap ons bevestigen dat we echt niet zouden verdwalen, want dat het pad evenwijdig aan de wielerkoers lag. Het eindpunt zou dus bij het strand en de metrohalte zijn.

En wat was het mooi. We zagen onderweg allerlei bloemen, zelfs orchideeën, al kreeg ik die niet goed op de foto. Ongetwijfeld is na te zoeken hoe alle bloemetjes en planten heten, maar daar is het me niet om te doen.

Maar niet alleen de bomen, struiken en planten verrasten ons. Ook kregen we een fluitconcert te horen. Gelukkig had één van de Ganzen een vogelherken-app op haar telefoon. En laat het nou een nachtegaal wezen, die ons toezong. Die had ik echt nog nooit zomaar in het wild gehoord. En ja, dan wil je natuurlijk wel even laten horen hoe dat klinkt.

Nationale bloem

De Fransen hebben de lelie, Schotten hebben een distel en Ierland heeft een witte klaver met drie blaadjes als nationaal bloemensymbool. De Korenbloem is het voor Duitsland en de Klaproos voor België.

En wij…? Wij denken dat de tulp bij ons hoort, maar die is wat we nu een “exoot” zouden kunnen noemen. Geïmporteerd uit Turkije en dus niks nationaals.

Maar welke bloem dan wel? Dat mogen we nu zelf kiezen. Want wie kijkt op de site van Nationalebloem, kan nog tot vrijdag 2 juni 2023 stemmen op de soort van zijn of haar keuze. Wordt het Fluitenkruid, Wilde kievitsbloem, Madeliefje, Paardebloem of Pinksterbloem?

Allemaal hebben ze zo hun eigen karakter, kleur en groei- en bloeiwijze. Het wordt dus best moeilijk om te kiezen. Niet dat die bloemen zich er ook maar iets van aantrekken. Welke voorkeur we ook mogen hebben, ze groeien en bloeien gewoon elk op hun eigen tijd, eigen tempo. En waar ze maar willen.

En hopelijk blijven ze dat nog vele jaren in de toekomst doen. Ik heb mijn keuze al gemaakt, doen jullie het ook?

Straatnamen

Het plan om alle straatnamen van mijn wijk onder de loep te nemen is niet helemaal uit de verf gekomen. Deels komt dat doordat ik weer verse en andere onderwerpen als inspiratie kreeg. Voor een deel ligt het eraan dat er niet zoveel bekend is over sommige planten of bomen. En om nou iedere keer Wikipedia te kopiëren lijkt me ook niet zo geslaagd.

Bron: Facebook
Bron: Bolster biozaden

Maar vorige week zag ik een foto van deze bloem. Zij was op diverse plaatsen gesignaleerd en mensen vroegen zich af wat voor plant het was. Het bleek te gaan om de Inkarnaatklaver (Trifolium incarnatum).

Inkarnaatklaver is een leuke bijen- en vlinderplant die uiterst geschikt is voor natuurlijke tuinen. De donkerrode bloempluimen van deze behaarde klaver worden ongeveer 4 cm lang. Het zaad is onder andere te koop bij Bolster Biozaden. Dit bedrijf verschafte me via internet ook de info.

Het is een natuurlijke groenbemester en trekt veel bijen en andere insecten aan.

Ik heb geen idee of Inkarnaatklaver ook te vinden is in de tuinen van de straat met deze naam hier in de wijk. Zou overigens wel erg leuk zijn.