Vorig jaar waren zwager, schoonzus, man en ik (ook bekend als “Club Komwegaan”) een weekje in Normandië. Op weg daar naartoe gingen we naar Chiverny, waar het huis van Claude Monet staat met daar omheen een fantastische tuin. Monet heeft de tuin en de vijver meermalen op indrukwekkende wijze geschilderd. En nog steeds is de tuin een lust voor het oog.
Na alle nattigheid dit jaar, leek een zonnig plaatje aan het begin van september wel op zijn plaats.
Een botanische tuin is altijd wel een bezoekje waard, maar die in Tartu (Estland) is dat zeker. Mooi aangelegd, heel veel te zien en met een mooie kas.
Gelukkig werkte het weer mee, zodat we tussen de buien door de tuin in de zon konden bekijken. Nou ja, regen heeft ook zijn voordelen, want alles stond er fris en zeer groen bij. Ik was helemaal weg van deze prachtige Agapanthus.
| Onze vakantie zit er al weer een paar dagen op. We maakten een rondreis door Estland, Letland en Litouwen. In eerste instantie wilden we het hele traject met onze eigen auto, maar dat waren toch wel heel veel kilometers om te rijden. Dus wijzigden we onze plannen en boekten we een vlucht naar Riga en reserveerden er een huurauto. De landen trokken ons al een hele tijd aan. En voldeed het aan onze verwachtingen? Ja en nee. De natuur is er prachtig, de stilte soms oorverdovend en de steden hebben een speciale sfeer. |
 |
Maar de wegen zijn lang, recht en nogal saai. In de steden is het verkeer chaotisch, op de buitenwegen kun je kilometers rijden zonder tegenliggers of achteropkomend verkeer. En dat is een verademing. Al scheuren ze wel weer als gekken over de wegen, of die nou goed geasfalteerd zijn of “under construction”. De steentjes vlogen ons soms om de oren. In drie weken meer dan 2500 kilometer afleggen is veel, dus moeten we alle indrukken nog even verwerken. De komende tijd zal ik hier stukje bij beetje onze reiservaringen vertellen.
| Het hing zomaar aan een paaltje, in het bos. Geen moeder, geen oma, geen kind meer in de buurt. Ja, het was ineens warm geworden. Kindje huilde en had het warm. Jasje dus uit. En daarna speelde ze wat. Toen ze terug gingen naar huis scheen de zon nog, geen windje dat kilte bracht. En zo vergeet je dus zo’n jasje. Zouden ze nog teruggegaan zijn? Of heeft iemand anders het meegenomen. Zo van “Hé, mooi jasje!”en het toen achterop de fiets meegenomen? Wat een vragen bij zomaar een vergeten kinderjasje. |
 |
Voor mijn gevoel gaat de tijd steeds sneller. Maar dit gaat wel supersnel, een heel jaar in enkele seconden:
 |
Hopelijk is het nu wel gedaan met kou, vorst en sneeuw. We verlangen inmiddels allemaal naar de lente en willen onze benen wel weer eens strekken op een zonnig terrasje.
Maar toch kon ik het niet laten om nog één keer deze berijpte hortensia te laten zien. Want dat vind ik wel de mooie kant van de winter. Helaas is het niet alle dagen zo’n feest. |
 |
Op weg naar huis vanaf de metro heb ik twee keuzes: uitstappen bij de op één na laatste halte en door de wijktuin lopen of helemaal mee tot het eind en dan nog even wat winkelen. Het hangt een beetje van mijn bui af. Maar als het redelijk weer is, neem ik meestal de wijktuin. |
Een klein stukje ruige natuur tussen de hoge flats. En als je een beetje geluk hebt, met een bijzondere ontmoeting.
Zoals hier, dit voorjaar. De zon laat zich even zien en meneer Aalscholver laat zijn verenpak drogen.
| Bomen is nu het thema van Take-a-pic. Ik kan me geen tuin voorstellen zonder bomen, maar hier in de buurt wordt de een na de andere tuin omgetoverd tot een stenen woestenij, met sporadisch een plantenbak. Jammer. |
 |
In Japan, waar heel weinig ruimte is, worden bomen juist gekoesterd. Maar ook gedwongen te groeien naar menselijke maten. En dat gebeurt door de knoppen te kortwieken, zodat de vorm enigszins gedrongen wordt. Daarvoor zijn duizenden mannen vele dagen in de weer om elke knop met de hand in te korten.
 |
Vorige maand waren we ook nog een paar dagen in Hasselt, speciaal voor de Japanse tuin die daar is. Het is de grootste tuin van haar soort in Europa en we waren nieuwsgierig hoe de tuin er in herfsttooi uit zou zien. Nou, we werden niet teleurgesteld. Het was één groot kleurenfeest. En ook het weer liet ons niet in de steek. Het was niet echt warm, maar de zon scheen volop. |
| Het schijnt een goed paddestoelenjaar te zijn. En paddenstoelen duiken dus overal op als thema. Ook bij Take-a-pic deze week.
Voor mij is de ultieme paddestoel toch nog steeds deze, rood met witte stippen. En kabouter Spillebeen fantaseer ik er meteen bij. |
 |
 |
Maar dit vind ik ook een heel mooie soort. Zouden hier elfjes op gaan zitten? |
