Ons abonnement van Blijdorp was bijna afgelopen. Nou kunnen we zoiets natuurlijk digitaal verlengen én betalen, maar dan zouden we de korting van de Rotterdampas mislopen. Dat zou toch jammer zijn. Dus gingen we maandag maar even naar de diergaarde toe en als je daar dan toch bent, wat doe je dan? Ja, natuurlijk een beetje rondlopen. Het was zulk heerlijk weer, dat we zelfs een beetje lang rondliepen, foto’s maakten en een heerlijke dag hadden 😉 😉 😉
Als we aankomen lopen, staat hij nog op de straat en pikt wat tussen de stenen. Dan vliegt ie op en landt boven op een vracht-wagen. Hij kijkt verlangend naar de overkant, waar de viswinkel zit. Maar die is dicht, dus helaas, vandaag geen kans iets te roven. Dan maar zoeken of er wat te bikken valt op die auto. Nou nee, ook niet veel. Hij trekt zijn schouders wat op en staart peinzend in de verte. Dat wordt weer een koude, hongerige dag….
Een reis naar Japan zit er niet meer in, maar er zijn natuurlijk hier ook gelegenheden om de schitterende herfstkleuren te zien. Wij gingen weer een keer naar Hasselt, om in de Japanse tuin aldaar van alle kleurschakeringen te genieten. Maar ja, ook daar heeft de droogte huis gehouden. De bomen waren soms al bijna kaal en verdord. Gelukkig speelde het weer wel mee, de zon scheen nog uitbundig.
Na deze heerlijke zomer waren er al weer heel veel koffiedikkijkers die beweerden dat de aarde nu echt opwarmt. Dat we moeten rekenen op nog veel meer droge en warme zomers. Dat we met spoed ons moeten gaan beraden op waterbesparing en weet ik wat nog meer. Maar eigenlijk weet niemand wat er in de toekomst verborgen ligt.
Wat me wel op valt als ik aan het wandelen ben, is dat er zoveel bessen en vruchten zijn. Ook eikels en paardenkastanjes zijn er volop. Misschien is het wel een natuurlijke voorbereiding op een heel koude (en lange??) winter. Tja, daar kan ik natuurlijk pas iets definitiefs over zeggen in maart of april 2019…. Dus pin me niet vast op deze voorspelling van de koude grond, want ik weet het ook niet….. 😉 😉 😉
Toen we er langsliepen was dit kalfje net geboren. Waren we net een paar minuten eerder geweest, dan hadden we het geboren zien worden. Moeder snuffelde nog wat onwennig en likte haar schoon. Het beestje probeerde op te krabbelen, maar zakte nog door haar pootjes. Maar binnen een uur liep het diertje al door de wei en dronk bij haar moeder. Zo schattig, dat kleine beestje. Niet te geloven dat het zulke grote koeien kunnen worden.
Ook in Trompenburg zagen we deze boom. Een flinke stam, waar stevig in gezaagd en gehakt was. Ik weet niet of dat opzettelijk gebeurd was, als een soort kunstobject. Maar de stam stond nog stevig in de aarde verankerd, dus ga ik er van uit dat de boom ziek was en de kroon niet meer te redden was. En dan toch, ineens, piepen er blaadjes uit iets wat eigenlijk volkomen dood leek. De natuur is vaak krachtiger dan we denken. Misschien komt na deze warme en droge zomer wel weer een groeispurt in de natuur. Wie zal het zeggen….?
Afeglopen zondag liepen we weer eens door Trompenburg in Rotterdam. Er is altijd van alles te zien in dit arboretum en het wordt allengs drukker. Het is dan ook heerlijk om tussen al het groen te lopen en telkens weer nieuwe dingen te zien. En natuurlijk foto’s te maken. Ik heb al een collectie van honderden foto’s in vrijwel elk seizoen. En dan probeer ik iedere keer weer een andere blik. Dit keer viel me op hoeveel tinten groen er te zien zijn:
Dit is werkelijk een snapshot! Toen ik afgelopen zondag stond te fotograferen in Trompenburg, zag ik dit insect ineens tussen de goudenregen zitten. Even zoeken naar het juiste standpunt en … knip, ik had hem. Want met die insecten weet je het maar nooit. Ze zitten doodstil, maar zien jou van uit hun vele ooghoeken. En als je dan net denkt, dat je hem hebt, is ie weg… Deze dus niet. Geen idee wat voor soort, maar eerlijk gezegd is dat ook niet zo interessant voor mij. Ik bewonderde de prachtige frêle vleugels, die zo afstaken tegen de grijze lucht. Mooi, op een aparte manier.
Het lijkt wel of de hele natuur dit jaar van de wijs is. In de lente viel het me al op dat zoveel planten tegelijk gingen bloeien, terwijl het in andere jaren veel meer na elkaar gebeurde. De droge warmte heeft naar mijn mening de herfst een zetje vooruit gegeven. Overal in onze wijk liggen de paden vol bladeren. En tijdens een boswandeling viel het me op dat de bessen ook al heel vroeg verkleurd waren. Nou ja, het is niet anders.
Gewoon genieten dus van alles wat op ons pad komt.
De natuur stelt je soms voor vreemde raadsels. Dat de droogte sommige planten en struiken geen goed heeft gedaan, kun je zo ook wel zien. Sommige tuinen zien er nog pico bello uit, waarschijnlijk door een regelmatige sproeibeurt. In andere zie je vooral verdroogde planten. Maar wat er hier gebeurd is weet ik niet. Ik kan me bijna niet voorstellen dat de tuinman zijn heggetje om en om heeft begoten. Misschien heeft ie wel helemaal nooit water gegeven. Maar waarom de ene struik dan wel groen is gebleven en de andere de geest gaf, het blijft een raadsel.
