Een dagje naar het strand. we nemen brood en limonade mee en chips en snoepjes. En de verpakking laten we liggen, met nog wat andere rotzooi. Wie kan dat nou toch schelen, joh!
Category Archives: natuur
Schaapjes
Al een paar jaar komt deze schaapskudde het gras kort houden bij een flat in onze wijk. Het is een leuk gezicht, de kalm kauwende dieren zo dicht bij huis. Na verloop van tijd gaan ze weer naar een andere stek en zien we ze soms terug tijdens een wandeling.
Er hoort ook een hond bij de kudde. Zo’n echte bordercollie, die de schapen prima in bedwang weet te houden. Dat heb ik al een keer kunnen zien. Geen schaap verlaat ongemerkt de kudde. Eén simpel fluitje zet de hond aan het werk en dirigeert alle beesten in hun hok.
Helaas maakte ik er geen filmpje van, maar dit is een goed alternatief:
Deel dit op:
Pluizig bolletje
Wanneer deze distelsoort begint te groeien is het eerst een stevige rozet van stekelige bladeren, waaruit een ook al stekelige steel komt met een soort van mini-artisjok.
Niet veel later zie je overal de paarse bloemen in het veld staan. En nu laat de plant een heel andere kant van zichzelf zien. Want in plaats van stekels toont ze nu dikke pluizige en zachte bolletjes. Eén zuchtje wind en de zaadjes waaien over het land uit.
Er zijn veel distelsoorten met evenzovele namen. Deze wordt, geloof ik, “kale jonker” genoemd. Nou, kaal is ie nu toch niet 🙂
Deel dit op:
Natuur in de stad
Vandaag een klein plantje, dat ik ontdekte bij het oversteken. In een nauw spleetje tussen stoeprand en tegels stond het.
Felgele bloemetjes, frisse blaadjes. Hoe het heet? Ik heb geen idee. Op mijn telefoon staat weliswaar zo’n app om planten te kunnen herkennen, maar daar had ik niet aan gedacht toen ik de foto maakte.
Ik was meer verbaasd om zoveel kracht in zo’n klein plantje. Want ondanks de rare plaats langs de weg, deed het erg zijn best om op te vallen.
Maar misschien wordt het nu wel door iemand herkend. Ik wacht dus maar even af…
Deel dit op:
Verstopt
In deze buurt komen we niet zo vaak. Nou ja, we gaan de laatste tijd helemaal niet meer zo vaak op stap. Maar zaterdag moesten we wel even naar de stad. Met de auto, want in het OV zul je ons voorlopig niet zien.
Maar toen konden we ook wel meteen nog iets anders doen. Dus gingen we op zoek. Naar wat? Dat vertel ik later wel.
Ik keek eerst verbaasd omdat ik helemaal niet zoveel groen in deze wijk verwachtte. Maar ja, er stond wel een dikke oude boom. En toen zag ik hem. Een beetje verstopt. Maar die rode puntmuts verraadde hem toch. Zo maar een tuinkabouter midden in een Rotterdamse straat. En dat op klaarlichte dag!
Het zijn rare tijden, maar het moet nou echt niet gekker worden 😉
Deel dit op:
Bessen
De natuur begint al weer een beetje herfstachtig te worden. De grote bloemschermen maken plaats voor bessen in allerlei kleuren.
Deze glanzende oranje-rode bessen zag ik vorige week en ik wist zo gauw niet van welke struik ze waren. Maar later schoot me te binnen dat het de Gelderse roos moet zijn. Google bevestigde mijn vermoeden. Een mooie en inheemse struik, die nu weer veel kleur geeft langs de wandelpaden.
Ook lijsterbessen zijn er weer volop. Het lijkt wel of die telkens vroeger aan de bomen hangen.
Voor mij mag het nog wel een tijdje langer zomeren. Het is nu zo’n malle tijd met angsten en vreemde berichten. Ik heb nog wel graag wat zon om me in te koesteren.
Deel dit op:
Reiger
Afgelopen week wandelden we na het avondeten nog een klein stukje. Toen we het bruggetje wilden oversteken, zagen we deze reiger.
Zo stilletjes mogelijk benaderde ik hem, mijn telefoon al helemaal klikklaar. Maar dat had ik niet hoeven doen. Hij was totaal gefocust op wat hij in het water meende te ontwaren. Had helemaal geen oog -en geen angst- voor de wandelende mensen.
Blijkbaar was het een goed voorzien stukje sloot, want diverse malen verdween zijn snavel in het water en liet hij iets naar binnen glibberen.
Was hij misschien nog aan het hoofdgerecht bezig, terwijl wij ons al verheugden op een toetje….? 😉
Deel dit op:
Stralend wit
Niet alle bloggers zullen met plezier naar deze plant kijken. Het is dan ook een behoorlijk woekerend onkruid, dat lastig te verwijderen is. Uittrekken is geen optie, want dan komt het twee keer zo snel terug. De bladeren moeten in het voorjaar met een bestrijdingsmiddel bespoten worden.
Gelukkig heb ik deze “pispotjes” (Haagwinde – Convolvulus sepium) niet in mijn tuin. Ik fotografeerde ze toen ik vorige week wandelde in het gebied niet ver van huis. Daar tiert het welig, maar kan het toch niet zo veel kwaad, lijkt het.
Deze bloemen zijn precies op hun mooist en zo helder wit, dat ik ze meteen zou kiezen voor een wasmiddelen reclame.
Deel dit op:
Niet al te ver
Vorige week wilden Leo en ik een stukje wandelen. Vlakbij huis is dat niet zo moeilijk, maar ja… verandering van spijs doet eten.
Dus nadat onze hulp er was, pakten we de auto en reden we naar Lekkerkerk, naar het Loetbos. Vaak langs gereden, maar nooit echt geweest. En dat is heel onterecht, want het is een mooi gebied. Met veel slootjes, vogels en mooie wandelpaden.
Nog steeds loop ik niet zo goed, dus was ik blij dat er her en der bankjes staan en we even uit konden rusten. Het was trouwens bloedheet, dus ook dat maakte dat we geen lange kilometers weg liepen. Maar kijken wat er om je heen groeit, fladderende vlinders bewonderen en luisteren naar de vogels en de zoemende insecten, maakte dat we een heerlijke ochtend hadden.
En omdat we toch in de buurt waren, gingen we even op bezoek bij een oude vriend van Leo. Hij was verrast en liet de schildersklus waar hij mee bezig was, de schildersklus. En maakte koffie en broodjes die we in de tuin samen met zijn kleinzoon opaten. En zo hadden we een heerlijke lome dag.
Deel dit op:
Beschermd
Een dooie knotwilg langs de kant van het pad. Geen groen blaadje te zien… of toch? Ja daar, tussen wat zo op het eerste gezicht twee armen lijken. Wat er groeit is geen wilgenblad, maar een zaailing van een eik.
Ik ben geen bioloog, maar weet wel dat zaadjes door de wind meegenomen kunnen worden. Maar een eikeltje? Dat lijkt me sterk. Hoe komt zo’n eikel dan in die boom terecht?
Ik loop verder en denk er niet meer aan. Maar thuis zie ik de foto en dan verwonder ik me er weer over. Zo’n raadsel kan zich in mijn brein nestelen en groeit daar dan uit tot een “probleempje”. Maar ineens wist ik het….
Nou ja, ik denk dat ik het weet. Kinderen hebben er een eikeltje verstopt… Of misschien was het een gaai, die het een mooie plaats voor zijn wintervoorraad vond. Of zou het een eekhoorn geweest zijn? Dat lijkt me onwaarschijnlijk, want die zie hier niet in de buurt.
Ach, wat kan het me verder schelen. Het is één van de vele raadselen van de natuur….!
