Langs de Rotte wordt nog steeds stevig gebouwd. En bij die nieuwe huizen hoort vaak een grote tuin. Maar ja, dat duurt nog wel even voordat die goed begroeid is.
Voor het hek, zomaar in de berm, ontdekte we deze kleurige bloemenwei. De nieuwe bewoners hadden zich misschien wel goed voorbereid en al in het voorjaar gezaaid. Of het is een toevalstreffer. Dat is nog eens geluk hebben.
Alleen voor zo’n uitzicht zou je er gaan wonen.
In Beekbergen kwamen we langs een stukje kaalgeslagen bos. Maar op het lege stuk stonden nog allerlei palen met trechters erop. En aan één van de overgebleven bomen hing een plakkaat.
En omdat ik nogal nieuwsgierig van aard ben, moest ik dat natuurlijk vastleggen. Het bleek te gaan om een onderzoek naar de “effecten van houtoogst op de voedingstoffenbalans in bossen“.
Tegenwoordig moet er ook van alles uitgezocht worden. Er zullen wel een aantal studenten druk bezig zijn met het onderzoek. Toen niet hoor, het was tenslotte vakantie. En misschien doen ze dat onderzoek wel via een computer. Er is tegenwoordig zoveel mogelijk.
Maar ik vond het wel fijn dat die bomen niet zomaar lukraak gekapt werden. Want zoveel bos hebben we tenslotte niet. En eenmaal gekapt, duurt het toch een flinke tijd voordat er weer zo’n flinke boom staat.
Nu maar hopen dat niet na vele jaren blijkt dat we die bomen beter hadden kunnen laten staan.
Een paar daagjes weg. Even weg uit de alledaagse sleur. Niet naar het buitenland, maar naar de Veluwe, Beekbergen, in een hotel.
En we wandelden. Roken soms al een beetje de herfst. Zagen ook dat de bessen al kleur hadden, dat de bladeren minder groen en soms al wat rood, bruin of geel werden. Hier en daar stonden al weer wat paddenstoelen en de hei had al een paarse gloed.
We lieten ons lekker verwennen, zaten op terrasjes, aten pannenkoek en nog meer. Heerlijk ontspannen en zonder zorgen.
Met het mooie weer van vorige week hadden we wel zin in een wandeling. Dus gingen we maar weer eens naar Trompenburg Arboretum.
En donderdag is wandeldag met de Ganzenpas. Altijd goed voor een paar kilometers.
Ook vrijdag lonkte de natuur en reden we naar het Loetbos in de Krimpenerwaard.
Driemaal lopen in het groen, maar met een wisselend decor.
Frisse lucht in de longen en wind door de haren.
Gewoon lekker uitwaaien.
Al jaren komt Hans een keer per jaar de tuin op orde brengen. Natuurlijk proberen we zelf alles enigszins in toom te houden, maar tegen sommige planten en struiken kunnen we niet op.
Er staat heel veel groen in onze tuin en dat mag best wel z’n gang gaan. Maar regen en wind en daarna flink zon had ons stukje veranderd in een jungle. En dus waren we maar wat blij dat er hulp kwam.
Hans en Brian gingen tussen de buien door stevig aan de slag. Na afloop nog even harken en bladblazen en alles zag er weer netjes uit.
We gingen met een gerust hart een paar daagjes weg. En nu heeft de natuur weer gelegenheid de boel over te nemen….. 😂😂
Afgelopen week ging ik weer naar de fysio en daarna reden we door naar de Rhoonse Grienden. Het begint al een beetje traditie te worden.
Het is ongelofelijk hoe de natuur in een paar weken zo veranderen kan. De eerste keer dit jaar kwamen we eind februari. Alles was nog kaal. Veel wilgen werden geknot en je kon met gemak naar de horizon kijken.
Hoe anders is het nu. Weelderig groen is opgeschoten en overal hangen takken of planten over het pad. Je loopt regelmatig de kans een zwiepende tak in je gezicht te krijgen. Het maakt zo’n wandeling natuurlijk wel avontuurlijk. Zo nu en dan kun je je met gemak voorstellen dat je diep in de jungle bent.
Waarom gaan mensen toch zo ver weg 😉 😉 😉
Hoe leuk ik een moestuin ook vind, het is helemaal niks voor mij. Ik ben het type “makkelijke tuinierster”. Dus groeit er hier en daar nog wel eens iets wilds buiten de paden. En dat kan natuurlijk niet bij nette rijtjes bonen, sla of bloemkool.
Maar zo nu en dan lukt het me wel om iets van groente te laten opgroeien. Dus zaaide ik eind mei courgette in grote potten. In elke pot kwamen drie zaadjes, die allemaal opkwamen. Dat is te veel, dus verwijderde ik er een aantal en nu staan er hier drie courgetteplanten te groeien. Het zijn nu nog maar inie-mini’s, maar het groeit als eh… courgette.
Als de voortekenen niet bedriegen, wordt het deze zomer courgettesoep, courgette met rijst, met pasta, in blokjes, in plakjes, gegrild of gekookt.
En nou ben ik een beetje ongeduldig, want ik wil wel eens weten hoe of dat smaakt. Maar courgette zullen we vaak eten, reken maar!
Toen ik deze plant zag, dacht ik “wat leuk, dat lijken allemaal hartjes”. Maar toen keek ik nog eens goed, en zag ik de venijnige stekels. Dus toch maar niet cadeau doen met Valentijnsdag.
Ik had natuurlijk meteen moeten weten dat het een cactus was, want de plant (nou ja, bijna een boom) staat in de cactus-kas van het Trompenburg Arboretum.
Alle planten die daar staan zijn cactussen of succulenten. Ik vind ze niet allemaal even mooi, wel vaak heel intrigerend. Maar de meesten ogen niet echt vriendelijk.
Ze worden al vele jaren zeer goed verzorgd, dat is wel duidelijk.
En zo zie je er weer een heel andere kant van de natuur.
Workum heeft ons hart gestolen. Waarom we nou juist dit zo’n enig stadje vinden, kan ik niet goed verwoorden. Maar het heeft een speciale sfeer.
Het Jopie Huismanmuseum is weer open, het plein op de Markt is prachtig, maar vooral ook gezellig.
Het stadje ademt nog een beetje de grandeur van vroeger. Oude huisjes, vaak nog bijna in de oorspronkelijke vorm. We houden er van.
Omdat het zulk mooi weer was, konden we alle dagen ontbijten en dineren op het terras van het hotel. Dat terras loopt door in een tuin en stap je dan nog wat verder door, kom je bij een sloot met waterlelies. Daarachter ligt het weidse Friese landschap. Groene weiden, een maaiende boer, bomen, lucht en water.
Er staan wat bankjes, zodat de gasten kunnen genieten van de zons-ondergang en het gefluit van de vogels. Er is niet veel nodig om gelukkig te zijn.
Er wordt bij ons in de buurt druk gewerkt aan een nieuwe verbinding met de A16. Het is dus al een tijdje een grote bouwput als we de wijk uitrijden. Je ziet de weg echt “groeien” en overal vind je hele rijen van dit soort zakken.
Maar ook elders zie ik deze zakken staan. En ik vermoed dat die zo het fundament van de weg gaan vormen. Zeker weten doe ik het niet, dus misschien weet iemand anders er iets meer over.
Ik heb me wel afgevraagd of dat materiaal nou een nadelige invloed op het milieu heeft. Het lijkt me toch iets van kunststof en hoe gaat zich dat houden op den duur… Nou ja, daar zal wel over nagedacht zijn, hoop ik.
