Een metselbij heeft een gaatje in de muur ontdekt. Maar er zit een spijker in. Die haal je er toch uit, moet de bij gedacht hebben. En dan wordt het duwen en trekken tot de klus geklaard is.
Dit korte filmpje illustreert maar weer eens dat geen belemmering te groot is. Je moet volhouden en doorzetten.
Oh ja, metselbijen steken niet en zoeken geen honing. Dus zitten ze in jouw muur, rustig zitten laten. Ze zorgen voor de broodnodige diversiteit.
Eigenlijk heb ik niks te melden. Geen rare dingen gebeurd, geen bijzondere evenementen, niks eigenlijk.
Toch ben ik blij. Ik hoef maar uit het raam te kijken en ik zie de boom voor mijn huis steeds meer in bloei komen.
Zomaar, een gemeenteboom, al diverse keren gewaarmerkt om te worden verwijderd. Maar desondanks nog steeds stevig verankerd.
Hij staat een beetje in de weg, trekt de stenen zowat uit de grond met zijn wortels, maar ik ben blij met hem. Gewoon…. blij.
Met veel plezier lees ik de stukjes van Romke van de Kaa op onze scheurkalender. Hij weet als geen ander met een knipoog en met een flinke portie humor over tuinperikelen te schrijven.
Zijn mening is niet altijd “wat men wil”, maar hij heeft een speelse manier om dingen aan de kaak te stellen. Aan saaiheid heeft hij een broertje dood.
Altijd hamert hij op variëteit in beplanting en inrichting van de tuin. Liever geen biljartgroen gladgeschoren gazonnetje, zo saai. Beter een veldje met hier en daar een onkruidje, zoals klavertjes.
Voor Romke is geluk “met de kinderen zoeken in een veldje naar klavertjes vier”. En omdat dat plantje niet overal te vinden is, adviseert hij het aan te planten.
Dat deed ik al enige jaren geleden en nu moet ik toch weer op zoek gaan of ik het nog terug kan vinden.
Gelukkig kreeg ik jaren geleden een echt klavertje vier, gedroogd en opgeplakt. Dat hangt al die tijd dan ook in mijn kamer.
Te mooi weer om binnen te blijven, dus even er op uit. En waar kun je in Rotterdam beter van alle bloeiende planten en bomen geniet, dan in het Trompenburg Arboretum?
We zitten er zo, met de metro. Nog even een stukje lopen door een heel rustige en mooie wijk en dan zijn we er.
Meteen al valt ons de magnolia op, die vlak bij de ingang staat. Verderop genieten we van narcissen blauwe druifjes en vergeet-mij-nietjes. We maken ons gebruikelijke rondje, rusten even uit op een pas geïnstalleerd bankje en komen dan bij de schapenwei.
Daar staan de bijenkasten in de zon en zoemen de bijen. Ze zullen vast al veel honing verzameld hebben. Het is een rustig plekje dat bruist van het leven en het gestage werk.
En dan lopen we weer verder, richting uitgang. Een kort bezoekje, maar wel heerlijk!
Met kerst lag dit boek voor mij onder de boom. Een boek in stripvorm, maar met een serieuze inhoud. Op luchtige wijze vertelt Peter Wohlleben hoe hij tot de liefde voor de natuur is gekomen en leidt hij je door de facetten van de natuur. Benjamin Flao heeft alle tekeningen gemaakt en ingekleurd.
Het begint met het ontstaan van de aarde, miljoenen jaren geleden. Maar in sneltreinvaart beland je in het bos van nu, kijk je mee wat daar allemaal zo leeft. En dat is meer dan je denkt. Want in een handvol bosaarde zitten meer dieren dan er mensen op de wereld zijn. Dat is toch een heel wonderlijk idee.
De aarde krioelt van microscopisch kleine wezens, maar ook wormen, kreeftsoorten, amoeben en nog veel meer. Soms vinden wij die beestjes vies en misschien ook wel schadelijk. Willen we ze weg hebben en spuiten we dus maar met allerlei chemische middelen.
Maar alles heeft samenhang in de natuur. Alles bij elkaar maakt dat de planten en bomen leven, de een niet zonder de ander kan. Peter Wohlleben kan dat mooi verwoorden. Hij is een fervent voorstander van biologisch bosbeheer en heeft inmiddels in Hummel een stuk beukenbos ter beschikking waar hij zijn ideeën waar maakt.
Ik was best een flinke tijd bezig met dit boek. En lang niet alles blijft ook voldoende hangen in mijn hoofd. Het is ook zoveel informatie. Zo nu en dan moet ik alles even tot me door laten dringen. Maar zo’n boek neem ik graag nog eens ter hand om dingen op te zoeken.
In 1988 gingen we met onze toen nog tienerkinderen naar Weissenborn, in Duitsland. Het was de laatste plaats voor de Oostduitse grens.
Toen we aankwamen regende het, ook de volgende dag nog. Maar het werd alsmaar kouder, er hingen inmiddels ijspegels aan de waslijn. En toen we de volgende morgen naar buiten keken was de wereld helemaal bedekt onder een dikke sneeuwdeken. En onze auto onder een dikke ijslaag verborgen.
En het bleef sneeuwen. We konden niet weg, moesten in het dorp onze boodschappen halen. We waren ingesneeuwd. Och, eigenlijk wel een leuk avontuur.
Toen was er nog een kruidenier, een slager, een bakker in het dorp. Dus honger hoefde we niet te lijden. Na een paar dagen kende men ons al een beetje. De kruidenier, altijd gekleed in de zelfde dikke trui, maakte al snel een praatje. We roken waar er gebakken werd en hoorden varkens schreeuwen en koeien loeien.
En natuurlijk genoten we van de natuur rond om het dorp. Het was er nog zo puur, zo ongerept. Je kon er heerlijk wandelen, wat we dan ook volop deden.
Als we ’s middags bij het café wat gingen eten, kregen de jongens al meteen een groot glas Malzbier voorgezet en Leo een bier, met mooie schuimkop. We aten schnitzels, bratwurst, sauerkraut en grunkohl en voelden ons er erg op ons gemak.
Zomaar een herinnering aan een leuke vakantie.
Maart, lentemaand.
We gingen naar Trompenburg en hoopten dat de lente echt in aantocht is. En ja hoor, kijk maar.
De natuur trekt zich nergens iets van aan. Die gaat gewoon zijn gang.
Het zijn niet alleen de sneeuwklokjes die de lente aankondigen. De knoppen van de magnolia in buurmans tuin groeien tegen de klippen op, langs de Rotte worden de eerste wilgen geknot en ook tijdens onze wandeling zien we de knoppen van de camelia voorzichtig kleuren.
En de zon is ook niet meer zo verscholen, maar straalt in een helder blauwe lucht. Nog even geduld dus….
Ze zijn leuk hoor, die ganzen. Maar er lopen er inmiddels wel erg veel in onze buurt. En daar niet alleen, in heel Nederland is er een overschot aan ganzen.
Je zou ze kunnen jagen en het vlees verkopen. Dat zal wel in geringe mate gedaan worden, maar ganzenvlees is niet zo populair als in Duitsland. Daar staat gans met kerst vaak op het menu.
Maar hoe kunnen we nu de ganzenpopulatie op diervriendelijke manier indammen? In Rotterdam doen ze het als volgt.
Aan het begin van het broedseizoen zoeken vrijwilligers naar ganzennesten en halen daar de eieren uit, op één na. Dat ei wordt gemerkt en kan worden uitgebroed. Bij een tweede ronde worden eventueel nieuwe eieren ook weggehaald. Zo krijgt een ganzenpaar maar één kuiken, meer dan genoeg.
Al eerder probeerden we ons abonnement op Diergaarde Blijdorp te verlengen. Maar dat ging niet zonder slag of stoot. De eerste keer was de weg afgesloten door een ongeluk, een keer lieten we de abonnementskaart op tafel liggen. Maar drie keer is scheepsrecht en konden we dan toch eindelijk “gewoon” naar binnen.
Het was koud, regenachtig en ongewoon stil in de diergaarde. Met wat grijs licht, een beetje onwezenlijk. We liepen meteen naar de “ui”, het karakteristieke giraffenverblijf, waar we hoopten het kleine girafje te zien. Maar dat hield zich schuil. Wat we wel zagen waren stokstaartjes, een bij mij favoriet dier. Die vind ik altijd zo grappig.
Verderop leek de tuin wel veranderd in een echte jungle en… we hadden geluk, tussen al het groen ontdekten we een okapi.
Het was maar een kort bezoekje, maar nu het abonnement weer geldig is gaan we vast en zeker weer vaker.
