Dan kom je doodmoe thuis van je werk en moet je eigenlijk nog wel wat bewegen. Want onderdoen voor de joggende, sportende of wandelende vriendinnen is geen optie. Maar de bank lokt, er staat al thee en in de trommel zitten nog een paar van die heerlijke koekjes… Wat doe je dan?
Nou je sjoemelt een beetje, voor deze éne keer. Niemand die het weet, dus niemand die het deert 😉 😉
Je kunt er heden ten dage niet meer omheen, je moet iets aan je figuur doen. Mannen, vrouwen, kinderen, jong, oud, geen mens die er aan ontkomt.
En natuurlijk moet je dan ook letten op wat je eet. Mager, groen, geen dit, geen dat.
Doen we dat allemaal dan ook? Welnee, we smokkelen allemaal wel eens. De een wat meer dan de ander. En ter compensatie maken we dan een wandelingetje of doen beter ons best bij de gymles 😉
Het hoeft natuurlijk ook allemaal niet zo serieus. Je mag er best wel eens een grapje over maken. Daarom kom ik graag bij onze goedlachse kaasman. Daar kocht ik als vaderdag-cadeautje twee flesjes speciaalbier en wat stukken lekkere kaas erbij voor Leo. Het werd keurig verpakt en deze tas kreeg ik er om heen.
Want naast kaas kreeg ik ook een stevige portie humor. Want hoe komt een man aan een “sixpack”? Met de aanwijzingen op de tas, dus genieten van kaas, worst, noten, tapas, bier en misschien nog wel meer….
Wat vond Leo ervan? Hij kon het volledig beamen. Geen beter leven dan een goed leven tenslotte 😉 😉
Dit lied ken ik al jaren, maar opeens drong het tot me door hoe goed de tekst eigenlijk is. Rita Hovink, die helaas te jong is gestorven, zingt over Dolores. Ellis Meijer, die de Nederlandse tekst schreef, heeft een talent voor taal. Ik vind het een reden om dit liedje nog eens uit de archieven op te diepen.
Dolores houdt van Spanje
Met al zijn Spaanse franje
Torero, torero, olé
Vooral de stierenvechter
Die vindt ze zoveel echter
Dan een Nederlandse quasi-cavalier
Ay, ay, ay, ay, ay, ay, ay, ay, Olé
Dolores
Wat moet je toch met al die toreadores
Waarom moest jij nou juist een Spaanse Kloris
Dolores, Dolores
Gaat het om het temperament
Ay, Olé Dolores
Je weet dat je familie daar niet voor is
Vandaag of morgen zit je in de sores
Dolores, Dolores
Neem een Nederlandse vent
Ze is in de arena
De mooiste vrouw op één na
Torero, torero, olé
Ze glanst op iedere fiesta
Houdt iedere dag haar siesta
Met een onvervalste Spaanse routinier
En op de Spaanse playa
Toen vond ze plots haar draai, ja
Torero, torero, olé
Want zij was niet bij machte
Een stucadoor uit Drachten
Zijn avances te weerstaan, dus ging ze mee
Het 70-jarig jubileum van Queen Elisabeth is al weer een paar weken geleden. Veel heb ik er niet van mee gekregen, maar in het Verenigd Koninkrijk was men al weken er erg druk mee.
En natuurlijk deden de Engelsen dat dan op hun eigen speciale manier. Er waren heel veel mensen die katoen en haakpennen uit de kast haalden en hun liefde en bewondering voor Koningin Elisabeth weergaven.
Waarom er zo vaak brievenbussen versierd werden, is me niet geheel duidelijk. Maar ik zag vele staaltjes van Engelse haakkunst. Een paar voorbeelden laat ik hier zien.
Zou Elisabeth dit ook allemaal zelf bekeken hebben?
Niet altijd moet ik lachen om de strip van Zusje in de Margriet. Maar deze week stelde de strip mijn lachspieren in werking. De verzuchting van Zusjes papa dat er zoveel tijd verloren gaat door de computer.
We zullen allemaal weleens driftig hebben zitten trommelen of binnensmonds niet al te net commentaar gegeven hebben als het weer zo lang duurt. Opstarten, downloaden, dan heb ik soms maar heel weinig geduld.
En toch… even bedenken hoe vlug alles ook wel weer gaat. Dat wat ik nu zit te typen en morgen op mijn blog staat, wordt meteen gelezen, in Nederland, Frankrijk, Italië. Hoe anders was dat in de postkoetstijd…;-)
Kom, we moeten gewoon mee in de maalstroom van de moderne tijd…..
Een paar weken geleden realiseerde ik me plotseling dat ik aardig op weg was een “grumpy old woman” te worden.
Je kent ze wel, die vrouwen die met een wat verzuurd gezicht over straat gaan. Ze mopperen over alles en nog wat en nooit is er iets goed. Er loopt altijd iemand in de weg, of er is geen mens die eens een handje uitsteekt.
Nou ben ik gelukkig nog niet zo heel erg mopperig, maar zo nu en dan kan ik me verschrikkelijk ergeren. Aan verpakkingen die niet open gaan, aan rommel op straat, aan obstakels waarover je (jij of een ander) dreigt te vallen. Over dingen die niet meer te koop zijn of juist de overdaad aan spullen in de winkels.
En kunnen we er wat aan doen? Ach, soms wel, soms niet. Maar mopperen helpt natuurlijk evenmin.
En weet je, ik heb juist zo verschrikkelijk de pest aan dat soort mensen. Dus probeer ik alles weer van een zonniger kant te zien en zet ik mijn beste beentje maar weer voor, lach ik vriendelijk naar de mensen en hoop dan dat mijn vrolijk humeur aanstekelijk werkt.
Vandaag is hét de dag om een grap uit te halen. Een leuke grap natuurlijk, geen grap waar mensen van schrikken. Geen grap die een ander benadeelt. Gewoon, iets waar je op zijn minst toch om moet glimlachen. Maar schateren zou nog beter zijn.
Hou ik vandaag iemand voor het lapje? Misschien…? Maar ik kijk ook even terug, want ik zocht op internet naar bijzondere 1-aprilgrappen. En dat viel nog niet mee.
Maar de grap van Edo van Tetterode in 1962 was wel heel erg leuk gevonden. Hij vond op het strand van Zandvoort een aangespoeld beeld van het Paaseiland.
Dat hij het beeld zelf gemaakt en neergelegd had, bleek natuurlijk pas later. Maar toen waren er al duizenden mensen en nationale en internationale pers op afgekomen. Het beeld staat nog steeds in de tuin van zijn zoon.
Edo was blijkbaar een echte grappenmaker, want hij maakte ook al eens wereldkundig dat er oesters met gouden munten afkomstig uit een scheepswrak aanspoelden. En ook daar tuinden heel veel mensen in.
Misschien is er ook dit jaar wel weer een vrolijke en creatieve geest met een stunt van jewelste. Tussen al het sombere nieuws van de laatste tijd zou dat wel weer eens mogen 😉
Kijk nou toch hoe deze katjes aandacht kijken naar hun (tekenfilm) collega.
Nooit gedacht dat ze dit soort filmpjes leuk zouden vinden 😉
Vandaag een stukje ouderwets cabaret. Met een nog jonge Paul van Vliet, die zich net heeft laten keuren. Dus hem kan niks gebeuren.
De boeken van Hendrik Groen zijn altijd doorspekt met een beetje wrange humor. Ik moet er vaak om lachen, maar soms ook een beetje met een “boer-met-kiespijn-gevoel”.
Na de recensie van Marthy bestelde ik het boek voor Leo. En ook hij was er enthousiast over, dus besloot ik het ook maar te lezen. Dan weet ik uiteindelijk waarover ik spreek en schrijf.
En ja hoor, ook ik zag de werkelijk absurde situaties rond de plannen van de hoofdpersoon in. De wrange grappen, de laconieke uitspraken en de werkelijk onwezenlijke plot.
Niet iedereen zal het boek kunnen waarderen. Maar ik denk zo wie de boeken van Roald Dahl met plezier las, zal hier ook veel plezier aan beleven.
En aan het eind… weet je dat alles toch nooit helemaal perfect gepland is…! Het leven heeft telkens weer andere verrassingen in petto.
En oh ja, geen boek voor teerhartige en waarheidsgetrouwe zielen.
