Als ik ouder en nog grijzer ben en mijn rijbewijs verlopen is, als ik me niet meer zo gemakkelijk in het drukke verkeer wil begeven, dan neem ik dit karretje.
Niet zo vlug, wel lekker opvallend en een beetje anders dan gewoon. Want hiermee wil je toch elke dag wel rijden, gewoon voor het plezier…!
Wat een bedrijf al niet doet om haar producten te verkopen.
Kijk nu toch eens naar deze reclame in de toch oh zo conservatieve Underground van Londen.
Een trein met wimpers, die onder een mascaraborstel doorrijdt. Het moet niet gekker worden.
Ook een statige dubbeldekker is er mee uitgerust en rijdt ergens in de City onder een borstel door.
Nee, er fijntjes is het niet. Real Lords and Ladies zullen hun werkbrauwen fronsen…
Maar ik vind het wel een hoog humor-gehalte hebben.
Klik op de foto, dan start het filmpje.
Het lijkt bijna achterhaald om nog voor een kopje “gewone koffie” te kiezen. Koffie, zonder smaakje, zonder melk en zonder suiker. Maar graag wel mét een koekje erbij.
In de moderne koffiebars is de keuze enorm. Van espresso naar latte, extra latte, met of zonder smaakje. Soms zelfs van Weense koffie tot Irish Coffee, het is allemaal mogelijk.
Maar gelukkig, als de Ganzenpas koffie gaat drinken bij hun favoriete adres, weet de dame achter de balie het al. En komt ze ongevraagd met onze kopjes aan. En dat versgebakken koekje is nog nooit vergeten.
EPIBREREN. Simon Carmiggelt leverde ons dit woord voor druk doen, alsof je werkt, maar toch niks doet.
Het is een hele kunst om je medemens te doen geloven dat je het heel erg druk hebt. Maar ondertussen loop je wat doelloos rond, met een paar mappen onder de arm.
Zoiets bestaat vast ook in andere talen, maar daar kom je maar zelden achter. Maar dankzij een Facebook-berichtje weet ik nu ook hoe de Engelstaligen zoiets noemen: to spuddle. Het woord stamt uit de 17e eeuw, dus al heel veel langer dan vandaag doen mensen alsof ze het beredruk hebben …. 😉
Ik denk dat het probleem van elke hobbyist is, wat doe ik met de dingen die ik gemaakt heb. Zelf stuur ik de meeste van mijn kaarten weg, probleem opgelost.
Maar als je breit of haakt, dan blijf je toch vaak zitten met allerlei dingen. Deze mevrouw dus niet, die draagt wat ze gemaakt heeft. En zij niet alleen, ook haar man trekt haar haaksels aan. Tja, ware liefde. Dat kan niet anders.
Ik denk dat het een echtpaar met humor is. Over smaak valt te twisten…, maar ach, ze hebben er duidelijk plezier in.
Ja, elke winkelier moet wel eens even weg en dan sluit je de zaak.
Maar deze handelaar maakt er wel een potje van. Die is gewoon elke dag gesloten.
Nou, dat zal een goed lopend winkeltje wezen…. 😉
Of was het een grap, een gebbetje van vrienden, die telkens weer hoorden dat de man in kwestie geen tijd had?
Wie zal het weten?
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Weer een Nederlands liedje, dit keer van de Belgische Bart Peeters: de brombeer.
Deze reclameboodschap voor Lays chips vond ik zo leuk, dat ik hem graag wil delen.
Niet erg fijngevoeligheid, maar wel heel verrassend.
De recensie die ik las over dit boek was zo lovend, dat ik het meteen bij de bieb liet reserveren. De schrijfster zei me niks.
Toen ik het ophaalde bleek zij dus een operazangeres te zijn. Een sopraan, nou dat helemaal niet mijn smaak. Maar na het eerste hoofdstuk werd ik toch wel het boek ingetrokken. Francis van Broekhuizen weet zeer boeiend te vertellen.
De hoofdstukken springen van de hak op de tak, maar zijn telkens zeer humorvol. Ze beschrijft haar twijfels, haar passie voor opera en speciaal voor Maria Callas.
Het was voor mij aanleiding om eens wat meer over haar te weten te komen en te zoeken naar YouTube-filmpjes, TV-uitzendingen en podcasts.
Want al houd ik dan niet van opera en krijg ik rillingen van een sopraanstem, het is altijd de moeite waard om eens iets nieuws te ontdekken. Tenslotte zingt Francis naast “zware”muziek ook nog wat lichters. Genoeg om eens verder te luisteren.
En misschien kennen jullie haar wel, want ze deed mee aan diverse TCV-programma’s, o.a. Maestro.
En voor operaliefhebbers lijkt me dit boek een must.
Dit plaatje zal je niet zo snel hier kunnen maken. Want wanneer zie je in Nederland nou nog een non in habijt?
Trouwens, waar vind je een cafeetje met dit soort barkrukken?
Dan weet je dus meteen dat ik die foto niet zelf heb gemaakt, maar geplukt van internet.
Nou ja, een beetje makkelijke dag is ook wat waard…!
Het is in ieder geval wel een leuk plaatje. Wie een beetje kippig is, ziet de clou niet meteen.
Maar als je een beetje beter kijkt, dan zie je het vanzelf 😉 😉 😉
