Horen, zien en zwijgen. Daar ken ik vooral de aapjes van. Deze grappige blote mannetjes leken op het eerste gezicht wel op die aapjes, maar zijn natuurlijk heel anders.
Als je er toevallig langs loopt, zoals hier in Middelburg, dan kan ik het echt niet laten om een foto te maken. Zou dat ook als “inbreuk op de privacy” gezien worden?
Ach wel nee, die mannetjes, die horen niks van al het digitale gezwets, zien het wel maar vertellen het toch zeker niet verder. 😉
Klik op de foto om te vergroten.
Je ziet het steeds vaker, zo’n gedicht op een muur. Zo zag ik er ook diverse in Middelburg, en natuurlijk maakte ik een foto. Maar ik ga ze nu niet allemaal hier zetten. Misschien kom je ze nog wel eens tegen, op een dag dat ik weinig inspiratie heb en dan teruggrijp op zo’n foto.
Maar dit gedicht, dat ik op de valreep zag, toen we al vlak bij het station waren, mag vandaag wel op mijn blog. Het miezerde een beetje en het was best koud, mar ik las het en werd meteen helemaal blij 😉 😉 😉
Op Facebook vond ik een recensie van De Voddenkoningin van Saskia Goldschmidt. De bieb had het meteen voor mij beschikbaar en 
met veel plezier las ik het verhaal van Koko, de voddenkoningin.
Als kind vergezelde ze haar moeder die als thuisnaaster werkte. Ze keek hoe haar moeder van lappen en een patroon mooie jurken maakte. Zelf was ze ook al snel handig en heeft ze een zeer creatief talent. Zo rolde ze al vroeg in de handel in tweedehands kleding. Haar carrière startte in de 60er jaren, tijd van flowerpower, hippies en niks te gek. Maar ook later wist ze zich staande te houden en werd zelfs redelijk beroemd. Typisch een vrouw die van “rags to richness” kwam.
Saskia Goldschmidt schrijft vlot, zeer leesbaar en weet haar figuren tot leven te wekken. Een heerlijk boek voor wie houdt van kleding, mode en snuffelen op markten. Maar ook met doldwaze situaties en droevige momenten.
Nee, nee, geen typefout, maar een gloednieuw woord. Bedacht door Miriam Mars en ze bedoelt daarmee dat wat mensen doen als je “oud” doen voelen. Het is een samentrekking van “granny” en “domme gladiool”.
Dus als je even niet weet hoe al die opties van bijv. Facebook werken. Dan kijkt iemand zo’n beetje beneveld en je ziet hem of haar denken “daar is ze te oud voor”. Maar ook als iemand je het gevoel geeft dat je praat over een hele lange tijd geleden. Ik reageerde op een berichtje over kroketten en refereerde aan het snackloket van V&D. In een reactie werd gevraagd wat V&D was… Mijn hemel, zo lang is dat bedrijf toch nog niet weg. Ik voelde me dus echt gegranioold. En dat voelt niet goed, dus …. zullen we het woord met z’n allen promoten? Moet toch lukken…..! 😉 😉 😉
Sjongejonge, wat was ik blij toen ik zomaar ongevraagd korting kreeg. Ik sloeg bijna achterover toen ik het prijskaartje zag. Want wie wil er nou niet zo’n geweldige aanbieding:
En natuurlijk niet meteen wat anders gekocht, maar die korting netjes in de spaarpot gestopt. Voor later… Wie wat bewaart, heeft ook wat!” 😉 😉 😉
Wie nog wat tijd, geduld en handigheid over heeft, kan zich misschien wagen aan één van deze taarten, speciaal voor mannen. Op Pinterest vond ik prachtige taarten, die mannen zullen aanspreken. Ik ken er zo een stuk of wat die geamuseerd en ook verlekkerd naar dit soort gebak zullen kijken. Maar ze vinden het ook beslist zonde om aan te snijden.
Vroeger mochten kinderen natuurlijk niet zelf om een ijsje of koekje vragen. “Kindjes die vragen, worden overgeslagen” heette het.
Maar ja, sommige kinderen vinden altijd wel een oplossing. Leo vertelde dat zijn zusje hem vroeg “Vraag jij eens of ik een koekje wil….” Tja, zo’n vraag laat je niet onberoerd. Leo zelf meldde steevast dat hij “zo’n enorme dorst had”. En natuurlijk begreep zijn vader die hint ook maar al te goed.
De opa op deze tekening van Peter van Straaten kijkt zo lief, dat ik geloof dat hij de subtiele aanwijzing van zijn kleinzoon wel begrepen heeft. Misschien zelf wel een koel biertje in het verschiet ziet.
Zo meteen loopt hij vast met kleinzoon hand in hand naar de uitspanning toe.
Rotterdam heeft een eigen taal, nou ja…. Sommige dingen zeggen we wat anders dan elders in Nederland. Ik denk dat elke stad of streek wel wat “eigen” woorden heeft.
Maar in de haven zijn er van die vaste uitdrukkingen, zeker in vroeger tijd. Nu is het misschien wat anders, maar toen, toen balen nog op de rug genomen werden, de hijskranen stukgoed uit ruimen tilde, toen alles nog niet zo snel… Nou ja, toen, je weet wel… toen…
De man achter deze zaak in Leeuwarden wilde geen brood of gebak gaan bakken. Dat zou toch al te voorbestemd zijn. Dus werd hij slager…. Maar toch wel iets met eten, want “nomen est omen”.
Leo kwam dit boek tegen in de bibliotheek en nam het mee. Niet om te lezen, maar vooral om even door te kijken en te genieten van de leuke tekeningen van Fiep Westendorp.
Altijd herkenbaar, altijd raak getroffen. Ik kan daar een hele tijd in bladeren. Op elke rechter pagina staat een grote tekening, op de linker wordt een detail herhaald met de naam van het detail eronder, in het Nederlands, Engels, Turks en Arabisch. Groot en klein, jong en oud kunnen hier hun kennis uitbreiden of bijspijkeren. En welke nationaliteit je ook hebt, welke taal je spreekt, je wordt er beslist allemaal vrolijk van.
