Category Archives: huishouden

Lekker

Posted on by

Op Instagram kwam een lekkere abrikozentaart voorbij.

Uit het commentaar erbij maakte ik op dat het vrij simpel te maken was. En omdat de abrikozen op dit moment goed te verkrijgen en lekker zijn, besloot ik die cake te maken. Het is een “moeulleux”, een zeer zachte en soepel soort cake. Simpel te maken, met eerlijke producten.

Origineel recept: www. carnetdesaveurs.com

Dit is het recept:
2 eieren
115 gram zachte boter
135 gram suiker
115 gram bloem
6 gram bakpoeder (= half zakje)
445 gram abrikozen, zonder pit, ongeschild in vieren gesneden.
snufje zout (optioneel)

Meng eieren, boter en suiker goed tot een glad geheel, voeg de bloem en bakpoeder toe en roer de abrikozen er door. Bekleed een vorm met bakpapier (ik gebruikte een vierkante glazen vorm van ca. 25 cm. ) en stort het deegmengsel er in. Strijk enigszins glad en bak ca. 35-40 minuten in het midden van een voorverwarmde oven op 180 graden.

Heerlijk, om in de Franse stijl te blijven: délicieux!!

Anders

Posted on by

Al een tijd drinken we voor het eten een glaasje. Vroeger was dat sherry of een wijntje, soms een Suze met een ijsblokje. Alleen een hele tijd ben ik overgegaan op iets alcoholvrij.

Dan maar een glaasje fris. Helaas is me dat dan vaak te zoet en te veel. Dus zocht ik het in Crodino of een flesje Aperitivo, dat alleen bij Lidl te koop is.

Maar die hebben soms speciale aanbiedingen, zoals heerlijk en niet zo zoete zwartebessensiroop. En een paar weken geleden was er een aanbieding van Searoop, een spannende mix van natuurlijke ingrediënten. En ook nog in een flesje van 250 ml. Mocht het niet lekker blijken, dan hoefde ik niet veel weg te mikken.

En laat me dat nou toch een lekker zijn. Fris, anders dan anders en helemaal niet zo zoet. Ook niet zuur, met een aangenaam mondgevoel.

We zochten naar de fabrikant, die in Zeeland is gevestigd en ook onder andere boterbabbelaars maakt.

Dit is de link naar de fabrikant
Dit is de link naar de fabrikant

Ik hoop toch zo dat dit vaker te koop is.

Nep

Posted on by

Zo langzamerhand lijkt het erop dat we steeds vaker in een nep wereld komen te leven.

Bron: Google foto’s

We kunnen zitten op nep rotanstoelen, langs een nep grasveld, omzoomd door een nep plastic haag, waar kunstbloemen aan hangen.

Hebben we dorst dan kunnen we een mocktail (nep cocktail) of 0.0 (nep)biertje drinken, met daarbij een prikkertje met nep kaas of worst.

En krijgen we dan toch nog honger, dan halen we nep vlees of vis uit de verpakking, braden het in margarine (nep boter).

Het is nu ook al niet meer zeker of je wel of geen vrouw/man bent. Tja, als alles op z’n kop staat, vraag ik me soms af of we nog werkelijk bestaan…

Communicatie

Posted on by

In deze tijd van snel internet en apps voor van alles en nog wat, zou je denken dat een gemeente als Rotterdam geen moeite heeft met de communicatie. Maar dat kan toch een beetje tegenvallen.

Vorige week zette Leo keurig op tijd, net als alle andere buren, de GFT-bak buiten om geleegd te worden. Dat gebeurt om de andere week en de bak voor het gewone afval wordt de andere week geleegd.

Bron: Google foto’s / Roteb Rotterdam

Tot onze verbazing stonden alle bakken in onze straat er ’s avonds nog steeds, vol. Het kan gebeuren dat de straat was versperd door een auto of ander obstakel. Dus gebruikte Leo de gemeente-app voor een melding. Geen reactie. Nog een keer appen, nog steeds geen reactie.

Toevallig kwam hij er achter dat de betreffende app was vervallen en dat een andere geopend moest worden. Dus zaterdag nog maar weer eens geappt. Dit maal was de reactie “dat het in behandeling was”.

Maar eindelijk, na vele telefoontjes en appjes, ook van buren, kwam er ’s maandags een klein vuilniswagentje. Eigenlijk totaal niet geschikt voor de taak. Maar goed, de bakken werden (provisorisch) geleegd. Weinig oplossend vermogen voor zo’n grote stad… 🙁

Bonus

Posted on by
Bron: Google foto’s

Lang geleden, toen ik nog werkte, zat ik met een collega in de metro. Ik vertelde dat ik een bonuskaart had van de AH-super. Zij zei dat ze dat nooit zou willen, zo konden alles van je controleren. Ach, dacht ik. Nou en, ik heb toch niks te verbergen…?

Eigenlijk denk ik dat nog steeds, al weet ik inmiddels beter. Niet dat ik nou zo crimineel bezig ben, maar toch. Waarom moet de supermarkt weten waar ik woon, wat ik haal en hoeveel en wanneer? Tot op zekere hoogte is het handig als ze weten wat er zoals gekocht wordt. Maar moeten ze die gegevens nou echt maanden bewaren? Want ik kwam tot de ontdekking dat al die gegevens wel erg lang bewaard worden.

Maar ja, die bonuskaart heb ik nog steeds en… al lang omgewisseld voor een app op mijn telefoon. Een anonieme bonuskaart kun je nog altijd gebruiken.

Bij Lidl kun je geen kaart, maar wel een app krijgen. Maar bekend bij één bedrijf is wel voldoende voor me. Al loop ik nu de kans dat een product voor mij 2 euro duurder is dan voor een app-gebruiker. Gek eigenlijk, het riekt naar uitsluiting, discriminatie. Maar zo mag je dat natuurlijk niet noemen.

De oude dame, die geen mobieltje heeft, keek vorige week raar op haar neus. Hoe kan ik de korting krijgen, vroeg ze. Dan moet u die app installeren, antwoordde de winkelchef. Die heb ik niet, meneer. Da’s dan jammer, was zijn antwoord.

Boodschappen doen bij Lidl is tegenwoordig een flinke rekenklus. De aanbiedingen gelden van maandag tot woensdag en andere weer op andere dagen van de week. Daarnaast dus de app-aanbiedingen. en ook nog speciale aanbiedingen. Om horrendol van te worden.

En dat is natuurlijk vreemd. Zo jaag je klanten de deur uit. Dat kan toch niet de bedoeling zijn.

Opruiming

Posted on by

We moeten er een beetje voor in de stemming zijn om rigoreus op te ruimen. Maar laatst begon het toch te kriebelen.

Want wat moeten we met al die dozen vol dia’s, die nog op zolder staan? Wat zou er van weg kunnen?

Dus werden een aantal dozen naar beneden gebracht en konden we op ons gemak kijken wat er wel of niet in de kliko kon.

Er waren wat dia’s van de kinderen, opa’s en oma’s en andere familieleden die natuurlijk wel bewaard bleven. De rest ging onverbiddelijk richting vuilnisbak.

En dan realiseer ik me dat de mooiste herinneringen in ons hoofd zitten. De plaatjes waren leuk, maar geen idee meer waar het allemaal was. En wanneer. Dus weg ermee.

Zo, dat ruimt lekker op. Nog even langs de kringloop met die lege opbergdozen. Want daar is misschien nog iemand blij mee te maken.

Recept

Posted on by

Het is warm, maar er moet hoe dan ook gegeten worden. En of je nou voor twee of een heel gezelschap kookt, het blijft een warm karwei. Dus maakte ik al diverse salades. Maar gisteren werd het een recept, waar bijna geen koken aan te pas komt.

Bron: Site Eatertainment / Google

Ik maakte “Pasta alla checca” van de site van Eatertainment. Zo simpel, maar zo lekker. Kreeg meteen het predikaat “herhaalrecept”. Koken komt er bijna niet aan te pas, want alleen de pasta moet even op het vuur.

Verder snijd je ruim te voren twee flinke vleestomaten in blokjes. Meng ze met olijfolie, peper, zout en wat basilicumblaadjes. En laat het een half uurtje staan, zodat de smaken zich goed mengen.

Rooster intussen ca. 20 gram pijnboompitjes en rasp eenzelfde hoeveelheid Parmezaanse kaas.

Dan pasta en tomaten mengen, op een bord draperen, bestrooien met wat kaas en pijnboompitten en her en der nog een basilicumblaadje.

Wijntje er bij…. ah, la vita è bella.

Stadskaart

Posted on by

Al weer een aantal jaren geleden zag ik in Leeuwarden in het Fries Museum een bijzonder tapijt. Ik schreef er hier over. Zo’n vloerkleed is natuurlijk geen gewoon fabrieks-product, maar werd speciaal gemaakt voor het museum.

Maar laatst zag in Rotterdam iets dergelijks en dat was wel voor “gewoon thuis”. Het is niks voor ons en dus vroeg ik niet binnen naar het prijskaartje wat er aan zal hangen.

Maar bijzonder is het natuurlijk wel, zo’n tapijt met de plattegrond van je eigen stad. Dat je tegen de visite zegt “ga maar lekker bij de Maashaven zitten” of “neem een stoel naast de Euromast”….. 😉

Nutteloos

Posted on by

Niet iedereen houdt van koken. Toch moet er elke dag iets eetbaars op tafel komen en dat kan best wel eens problemen opleveren.

De industrie heeft daar natuurlijk handig op ingespeeld en ons voorzien van talloze pakjes en zakjes, die van niks iets weten te maken.

Maar toen ik laatst dit in de super zag liggen, vroeg ik me af waarvoor het diende…? Spinazieschotel, voeg toe… spinazie, aardappel, room en oh ja, dat pakje.

Maar dan moet je dus toch eerst die spinazie koken, de aardappelen schillen, koken. Alles door elkaar roeren, room toevoegen in een ovenschotel doen, Dat pakje is alleen maar smaak: zout, peper, wat nootmuskaat en misschien nog wat andere kruiden. Die heb je toch ook zo zelf in die pan gemikt….? En ook nog geheel naar eigen smaak.

Nou ja, ik hoef het niet…. maar het gemak zie ik er ook niet van in.

Boek

Posted on by
Stephanie Schuster: Wondervrouwen (deel 1) / Alles wat je hart begeert

Weer een boek over gewone vrouwen, in het Duitsland van net na de 2e wereldoorlog.

In 1953 woont Luise met haar man in Sternberg in Beieren. Ze droomt van een eigen winkel. Maar hoe moet ze dat voor elkaar krijgen?

Helga woont nog bij haar ouders en zit in de eindexamenklas. Ze wil arts worden, maar wordt onder druk gezet om toch maar snel met een nette jonge zakenman te trouwen, zodat die de opvolger van haar vader kan worden.

Marie heeft betere tijden gekend en werd van huis en haard in Silezië verdreven. Nu zoekt ze werk in dit Beierse dorp. Ze

En dan is er nog de doktersvrouw Annabel, die alles doet om het haar man naar de zin te maken. Maar of hij die pogingen allemaal wel opmerkt, blijft ongewis.

En dan zijn er natuurlijk nog de oude vriendinnen van Luises schoonmoeder, de roddelgemeenschap die zo’n dorp natuurlijk ook heeft.

Het zijn de elementen in dit boek, dat allerlei verwikkelingen beschrijft, waardoor de vier vrouwen tot elkaar komen.

Ik hou van dit soort boeken. Ze geven een indruk van hoe de mensen in die tijd leefden, hun dromen, hun geluk en hun mislukkingen. Ik kan niet wachten tot ik het volgend deel uit de bieb kan halen.