Het zal iedereen wel eens gebeuren. Je probeert iets uit omdat het zoveel handiger lijkt. Maar dan gebeurt er iets en is de chaos compleet.
Deze mevrouw wilde niet zo spatten met haar deeg en dus legde ze een lapje op de deegkom. Het leek zo’n goed idee, tot dat….
Klik op deze link om het filmpje te starten.
Dat werd dus schoonmaken, uithuilen en opnieuw beginnen.
Hoe ouder ik word, hoe drukker ik het lijk te hebben. Nou is de kersttijd altijd al een beetje druk, maar dit jaar ben ik zo bezig met bakken, dat het bloggen er een beetje bij inschiet.
Dus bezig geweest met ingrediënten zoeken, afmeten, wegen en alvast klaarzetten. De resultaten hebben nog even de tijd, er staat van alles te wachten.
Dit is in ieder geval al klaar. En ze smaken heerlijk.
Er werd weer eens iets nieuws bedacht. Kaas, zoals camembert, zou straks niet meer in zo’n klein spanen doosje mogen. Te milieubelastend.
Dat vond de Europese Commissie, die er zijn licht op liet schijnen. Een houten doosje, dat kan niet. Zo’n doosje wordt maar één keer gebruikt. Het moet iets recyclebaar worden. Nu kieperen de mensen dat zomaar in de kliko….
Nou denk ik altijd, voordat je iets gaat verbieden, bekijk dan eerst wat de alternatieven zijn. Want wat zou het dan moeten worden? Geen idee… plastic…? Nee joh! Keramiek, papier met een plastic laagje?
Daar was men zo een twee drie niet uit. De Normandische boeren protesteerden, maar hoefden gelukkig niks te vrezen, want hun streekgebonden producten vielen buiten de regeling. Maar de grootste zuivelproducent ter wereld, Lactalis, fabrikant van onder andere Président camembert, altijd verpakt in die spanen doosjes, gooide zich in de strijd en tekende protest aan. En met succes.
Want, meldde Lactalis, zo’n doos is niet voor de sier. Die heeft een functie. Het hout zorgt voor voldoende luchtcirculatie en daardoor rijpt de kaas na. En toen krabbelde de Europese Unie terug…..!
Ik denk dat zo’n spanen doosje eigenlijk prima is. Die spanen komen van populieren, inheemse en snelgroeiende bomen. Die ook nog eens niet zo heel oud kunnen worden, na 50 jaar zijn ze op.
Waarom zou je iets veranderen wat uitstekend werkt?
Het begint steeds griezelig er te worden. Als ik wat zit te knutselen in mijn werkkamer, begint ineens de printer te ratelen. Verder niemand thuis, geen laptop of computer aan, telefoon ook niet.
Het blijkt een schoonmaakritueel te zijn. Er is wat geratel en gereutel, maar er komt geen papier uit. En na een tijdje is het weer rustig.
Maar wie heeft daarvoor opdracht gegeven? Ik niet, niemand. Tenminste, dat denk ik. Want misschien is het wel een verborgen instelling van de printer. En is het al vaker gebeurt zonder dat ik het wist. Nou ja, het zal er bij horen.
Ik wou dat zo’n verborgen instelling ook bestond voor het huishouden. ’s Morgens even wat gespetter en geplons en dan…. keurig nette en schone badkamer! Maar nee, helaas, die moet ik gewoon zelf met sop en lappen onder handen nemen.
Of nou vroeger alles beter was, is natuurlijk de vraag. Nou nee, hoor! Er was een hele hoop narigheid, armoede en vooral heel veel en hard werken.
Neem zou zoiets als boodschappen doen. De winkels waren weliswaar veel dichter bij huis, maar mijn moeder heeft heel wat afgesjouwd. Tassen met boodschappen, soms naar een winkel verder op omdat het daar misschien wel iets voordeliger was. En dan had ze een boodschappentas bij zich, waarin alle spullen werden gestopt.
Maar de mensen waren niet zo slordig als nu. Nu halen ze een karretje bij de supermarkt, stouwen het vol en rijden het dan naar hun huis.
Tot zover kan ik dat wel een beetje begrijpen.Zo is het veel gemakkelijker. Maar als dat karretje leeg is, breng het dan weer terug.
Nee hoor, ze laten het zo maar staan bij de ingang van de flat. Niet één, maar meerdere karretjes van diverse supermarkten.
Straks slopen kinderen zo’n karretje of komt het in de sloot terecht. Ach ja, ik kan me er aan ergeren. Maar het is vergeefse moeite.
Vorige week moesten we in de Markthal van Rotterdam zijn. Het regende hevig en het was best koud, dus geen wonder dat het in die grote en warme hal druk was.
Veel stands waren van eigenaar veranderd en we ontdekten weer geheel andere zaken. Er werd ook door vrijwel iedereen gegeten.
Dat is natuurlijk wel logisch want het merendeel van de stands heeft iets van etenswaar te koop. Van Griekse olijven tot Indiase kruiden, van ijs tot erwtensoep. Die enorme hal was gewoon één hele grote vreetschuur.
Behalve één stand! Je kon er niks kopen, maar wel wat afleveren. En ik geloof dat je er ook wat kon winnen, maar dat is me even ontgaan.
Het was een stand van de Rotterdamse Voedselbank. Er stonden al wat kratten met levensmiddelen in. Maar ik vroeg me af of je nou echt zo blij bent met zakken chips. Wie echt hulp van de Voedselbank krijgt, moet toch vooral een voedzame maaltijd worden voorgeschoteld.
De tegenstelling was opmerkelijk, het maakte me niet vrolijk. Want eigenlijk zou dat toch niet noodzakelijk moeten in een stad in een land met zoveel welvaart.
Dit is het etiket van een fles whisky die -letterlijk- jaren lang op onze zolder stond. We kochten hem in 2019 tijdens een reis naar de Cotswolds.
Wie goed op het etiket kijkt, ziet dat deze whisky speciaal voor Aldi UK werd gebotteld. Nou is is Aldi niet direct een zaak die je met whisky, goede whisky, verbindt. Maar we proefden dit al tijdens onze reis en besloten wat meer van deze flessen mee te nemen. Zo lekker! Dat vonden onze jongens ook. Die waren overigens sneller met de fles leegmaken dan wij 😉
Wie in Groot Brittannië bij de Aldi is, moet beslist eens kijken en een fles proberen. Vooropgesteld dat je van whisky houdt, natuurlijk.
Maar eigenlijk is er iets anders wat ons opviel bij het bekijken van dit etiket, en wel: “Suitable for vegetarians”.
Dat zal best hoor, wij hebben geen idee of er dieren in whisky verwerkt worden, maar het lijkt ons zeer onwaarschijnlijk.
Dit valt voor mij in de categorie “totaal onnodige informatie”. Maar goed, het staat er op. Wij hebben er maar eens om gelachen. Vegetarische, maar oh zo lekkere whisky…..!
Op Facebook las ik een berichtje over knoopsgaten. Bij mannen zitten die meestal links, maar bij vrouwen rechts. Waarom zou dat zijn?
De verklaring is dat knopen vroeger best kostbaar waren en wie kon die dan betalen? Rijke dames, maar die kleedden zich niet zelf. Daar hadden ze een kleedster voor. En als je niet zelf je knopen dicht wilt/moet doen, dan zitten de knoopgaten op die manier het handigst.
Ik vind knopen trouwens vaak erg lastig, zeker als het kleine knoopjes zijn. Maar ja, vroeger waren de knoopjes natuurlijk ook klein en met kleine lusjes. Dus ja, het zou best wel eens kunnen kloppen.
Het is een weetje, maar erg veel schiet je natuurlijk met die wetenschap niet op.
Er zijn jeugdherinneringen die met de regelmaat van de klok terugkomen. Leo en ik kunnen daar vaak over praten. Hoe we als kind dit, of dat, altijd als en nooit, want….
Maar zo’n herinnering dan ook beschrijven is vaak wat moeilijker. Maar soms ontdek je op internet een foto en dan wordt het meteen een stuk simpeler om het verhaal vorm te geven.
Dit is een foto van een piepklein patatzaakje dat vroeger in de Da Costastraat was. Op weg naar oom Cor kwamen we er langs. Het was maar een kwartiertje lopen van ons huis en al op de heenweg verlangde ik hevig naar zo’n gezellig warm zakje patat. En ik wist dus dat ik daarom zou vragen als we terugliepen.
Eigenlijk wist ik al zeker dat ik nul op het rekest zou krijgen. Maar soms… dan gingen mijn ouders overstag. Het leek me het toppunt van heerlijkheid om zo’n zakje dan lopend leeg te eten. Maar dat kon ik echt vergeten. Eten op straat vonden mijn ouders niet netjes.
Dus werd de patat keurig verpakt in vetvrij papier. En kon ik het thuis, netjes aan tafel en uitgespreid op een bordje, opeten. Gek hè, maar de lol was er dan al bijna helemaal af. De patat was koud en smaakte me absoluut niet meer zo lekker.
Tegenwoordig is eten op straat al lang niet meer “not done”. Maar nu is de zak me te groot en dus… zelden dat ik een patatje op straat eet.
Toen wij in Londen waren, gingen we ook naar het Ragged School Museum. Wat ik me daar bij moest voorstellen wist ik natuurlijk nog niet. Maar het zou tonen hoe in de negentiende eeuw kinderen, die aan de rand van de samenleving stonden, toch naar school konden.
Het museum was gevestigd in een oud gebouw en had nog niet zo veel objecten te tonen. Maar misschien juist daardoor maakte het een diepe indruk op ons. Er hingen foto’s uit de tijd van de oprichter, Dr. Bernardo. Hij startte in 1877 met het onderwijs aan kinderen die in lompen en zonder schoenen langs de straten zwierven. Er was een klaslokaal uit die tijd, documenten en spullen die eigendom waren van Dr. Bernardo. De sfeer was zonder meer authentiek en je kon je zo in de tijd van toen wanen.
Het waren geen slechte kinderen, maar geboren in een gezin waar geen geld voor allerlei noodzakelijke dingen was. De buurt werd bewoond door mensen uit verschillende delen van Engeland, maar ook door immigranten.
Er waren nogal wat slechte woningen zonder ook maar de geringste vorm van hygiëne. Onderwijs was nog niet voor iedereen beschikbaar, alleen wie geld had kon zijn kinderen laten leren.
In de opleiding werd het accent gelegd op een vak leren, zodat later in het eigen onderhoud kon worden voorzien. Ook meisjes kregen toegang tot de school en leerden voor bediende of een betrekking in de huishouding. Sommige leerlingen gingen later emigreren en werden boer in Canada.
Het museum is een bezoek zeker waard. Al is het alleen al om een tegenwicht te geven voor het leven van nu, waar luxe en overdaad zo duidelijk aanwezig zijn.
