Waar het aan ligt, weet ik niet. Maar de laatste tijd krijg ik via Facebook heel veel berichten over “thrift stores” of kringloopzaken. Die zijn tegenwoordig heel hip en voor velen een onuitputtelijke bron voor nieuwe spullen.
Eerst verwonderde ik me er over dat men dan weer zoveel dingen koopt. Maar ik begrijp inmiddels dat veel mensen daar spullen goedkoop inslaan om later duur op internet te verkopen.
Het viel me op veel van die bijzondere vondsten nog gewoon in mijn huis te vinden zijn. Pyrex pannetjes, grote (en inmiddels heel oude) ovenschalen en vormen van glas.
Wij zijn nogal behoudend en dus heb ik dat soort pannen nog steeds in gebruik. Dus als we er niet meer zijn, wie weet wat voor kostbaarheden onze kinderen vinden.
Zoals vaker vond ik deze foto op Instagram. Er bestaat een hele groep van mensen die foto’s maken van waslijnen in allerlei vormen.
Het is dan ook een leuk gezicht, wapperende lakens, kleding of in dit geval werkdoekjes.
Ik heb deze zelf ook, doe ze alleen gewoon in de droger, bij de andere was. Ja dan mis je dit leuke plaatje. Want ook ik zou ze zo keurig op kleur ophangen.
Maar gelukkig zijn er altijd foto’s van anderen, die ik dan ook graag gebruik.
Op Facebook kwam ik dit filmpje tegen. Een reclame voor een koel/vriescombi. Niet van nu, maar uit 1963!
En ik vraag me af waarom we dit ontwerp niet meer kunnen kopen. Veel handiger dan die planken op vaste hoogte. Veel simpeler alles te bereiken met die draaibare plateaus. Onderin een lekkere vriesla en ook nog eens een vakje waarin de boter zacht blijft.
Al jaren drinken Leo en ik voor het eten een glaasje. Leo meestal een biertje, ik vroeger een wijntje of sherry. Maar al weer een aantal jaren drink ik iets 0/0.
Zo’n Italiaans non-alcoholico drankje als Crodino sla ik ook niet af. En lange tijd had de Lidl een drankje in het assortiment dat Crodino enigszins benaderde. Kleinere flesjes, kleinere prijs, precies goed.
Leo heeft dan ook heel wat trays uit de winkel gehaald, want bederven doet het niet en een voorraadje is nooit weg.
Maar ineens is het uit het assortiment gehaald. Te populair, niet meer leverbaar in Italië? Geen idee, maar ik vind het wel jammer. Het dronk zo lekker weg.
Nu maar weer op iets anders over. Er zijn verschillende lekkere limonadesiropen te koop, die ik het liefst zelf meng. Want dan maak ik het minder zoet dan fabrieksmatig gebeurt.
Kijken en wat boodschappen doen in een andere supermarkt levert ook weer andere beelden.
In de Jumbo viel mijn mond open van verbazing toen ik me realiseerde dat dit hele vak enkel en alleen uit huisdierenvoeding bestaat.
Nou ja, ook wat kattengrit en vogelzand misschien, maar verder katten-, honden of andere dierenvoeding.
We hebben geen huisdieren, maar als je ze hebt moeten ze goed verzorgd worden. Maar moeten die beesten echt zoveel en zo’n verscheidenheid aan eten krijgen? Of is dit een tikkie overdone?
Onze kinderen waren al vroeg het huis uit. Oudste met 18 en jongste met 19 jaar. Het waren eigenlijk nog pubers.
Daarom herken ik het probleem wel wat een vader beschreef. Pubermagen zijn nooit vol. Ze eten alles wat los en vast is en bij voorkeur de lekkere dingen die je in huis hebt.
Om niet telkens voor een lege voorraadkast te staan, plakte hij de bovenkanten van lekkere zaken af met oninteressante etiketten van etenswaren zoals van rijst of quinoa.
Wij verstopten de snoepjes en koekjes soms wel boven op de kast, in de beschuitbus of achter een stapel blikken. Maar ze vonden het toch.
Erg? Welnee, soms wel grappig. Al plakte ik ook wel eens een waarschuwing op een verpakking. Voor de visite of heb ik nodig voor het kersttoetje.
Nu blijft onze voorraad netjes en raakt soms zelfs over de datum. Zo heeft elke periode zijn eigen problemen…. 😂😂
Eigenlijk denk dat je het nergens meer kunt kopen, pruimtabak. Ja, in Indonesië zagen we het nog vaak, ook in Birma. Mensen met brokkelige zwarte tanden van het kauwen van betelblad. Het scheen zelfs een beetje mode te zijn. Ik vond het een vreselijk vies gezicht.
Vroeger kauwde men hier ook op tabak, pruimtabak. Je kon het gewoon kopen bij de tabakswinkel. Mijn moeder hielp bij zo’n winkel in de buurt en soms mocht ik ook achter de toonbank staan en sigaren, sigaretten en dus ook pruimtabak verkopen.
Sommige mensen hadden thuis een kwispedoor, een flinke pot waar de uitgekauwde prut in gespuugd werd. Wij hadden zo’n ding gelukkig niet in huis, al pruimde mijn opa wel.
Dan kwam hij bij zijn wekelijks bezoek op vrijdagavond al kauwend binnen. Ik vond hem niet zo aardig, want hij was vaak onhebbelijk tegen mijn moeder.
En was dan ook blij als hij rond een uur of negen weer naar huis ging. Dan kreeg ik meestal een dubbeltje. Maar soms “verraste” hij me een stopte dan zo’n warme, zachte en natte klets in mijn hand.
Ik word nog kotsmisselijk als ik er aan denk. Nee, ik had geen goede band met mijn opa. Maar een stukje over pruimen op de scheurkalender bracht me op dit blogje.
We hebben het allemaal nodig, elke dag. Vroeger gebruikte men een stukje krant, nu is het zachtste nog niet zacht genoeg.
Toiletpapier, het is absoluut niet het duurste deel van de boodschappen, maar wel het meest in trek. Maar dat je er om zou moeten vechten en dat er thuis een zeer ruime voorraad noodzakelijk is, lijkt me toch overdreven.
Maar daar blijken anderen dus geheel anders over te oordelen. De chef van een groot Plus-filiaal in Utrecht dacht dat een leuke aanbieding wel klanten zou trekken. En dat heeft hij geweten. De rollen wc-papier werden uit de handen van zijn medewerkers gerukt, mensen gingen bijna op de vuist en binnen no time was alles weg.
Het filmpje van de TV werkte bij mij vooral op de lachspieren, maar ik denk ook dat er een draadje los is bij de mensen die zo tekeer gaan.
In Rotterdam is men tegenwoordig niet zuinig met dure en vooral Engelse termen. Vooral bouwondernemers en makelaars hebben er een handje van.
Een woning die ik als “rijtjeshuis” zou definiëren, wordt meteen een stadsvilla. Een appartement op de bovenste verdieping is natuurlijk een “penthouse” of een “loft”.
Laatst liet ik Leo zo’n project zien. Hij keek er naar en zei meteen: Dat is toch gewoon een zolder…? En ja, daar had hij groot gelijk in. Je mocht het dan een beetje mooi aankleden, het was en bleef een zolderverdieping.
Bron: Google
Dat opleuken kan je natuurlijk in de toekomst doen, maar achteraf bekeken heeft het ook wel iets.
Leo sliep thuis op zolder. Maar daarvoor hebben zijn ouders jarenlang inwoning gehad op hun zolderverdieping. Schoonmoeder heeft het me ook laten zien en er dikwijls over verteld. Onder anderen haar zus woonde er een tijd, met man en kind.
Gewoon op de zolder dus, al zou men het nu een loft noemen. Het was een klein kamertje, met een piepklein afgeschoten stukje waar een kinderbedje in kon, een geïmproviseerd keukentje in het kolenhok en stromend (koud) water op de overloop. De wc was beneden en werd door schoonouders en inwoning gedeeld. Een badkamer was er niet. In die tijd van woningnood telde vooral een dak boven je hoofd en moest je enigszins behelpen en inschikken.
Ik weet nog hoe het er uitzag en het kwam op mij over als een beetje benauwend. Maar als loft lijkt het ineens een stuk luxer.
In Japan is het heel gebruikelijk om plastic nep gerechten in de etalage van een restaurant te zien. Handig voor wie niet zo goed uit de voeten kan met de taal. Je zoekt tevoren het gerecht uit en op de menukaart wijs je het aan.
Die gerechten zijn vaak heel kunstig gemaakt en bijna niet van echt te onderscheiden.
Laatst zag ik dit bij Donner. Niet als voorbeeld voor een restaurant. Ik moest eerst eens zelf goed kijken wat het precies was.
Het bleken kaarsen te zijn. Prachtig kaarsen, veel te mooi om aan te steken, want dan zijn ze zo niet meer om aan te zien. Maar meer siervoorwerpen, vind ik. Die kunnen wel een tijdje blijven staan te pronken.
En natuurlijk zijn ze veel vriendelijker voor de lijn.
