In geval van een stroomstoring is het handig om een lamp te hebben die een tijd lang branden. We hebben bijna allemaal kaarsen in huis en lucifers.
Maar in verre gebieden wil de stroom nog wel eens langdurig uitvallen. En dan is het fijn om iets bij de hand te hebben. De lamp is bij te vullen, niet alleen met verse olie, maar ook met gebruikte. Is het ook nog eens echt duurzaam en ben je op alles voorbereid.
Ineens zag ik ze overal. Een beetje veranderd van uiterlijk, niet meer het bekende papieren potje waar je gaatjes in het deksel moest prikken. Maar meer eigentijds, rechttoe rechtaan, maar nog wel gelukkig dezelfde kleuren en ook het meisje was nog steeds compleet met mutsje.
We kochten een potje, uit nostalgie en omdat we die smaak wel weer eens wilden proeven.
Smaakte het nog steeds zoals toen? Dat weet ik eigenlijk niet zo goed. Het is nog steeds pittig, hartig. Maar de geur lijkt minder uitgesproken. Minder zweetvoetenlucht, misschien nu wat acceptabeler?
Maar een witte boterham met een flinke lik roomboter en een dun laagje Zwitserse kaas is nog steeds lekker! Dat blijft voorlopig nog wel op tafel staan.
Er zijn van die dingen, die je aan het denken zetten. Nee, ik bedoel geen grote problemen, maar dingen van alledag.
Op de Dior-tentoonstelling zag ik deze robe. Een keurige jurk, die je bij veel gelegenheden kunt dragen. Op het kaartje las ik dat het een namiddag-robe is. Er waren natuurlijk ook ochtend- en avondjurken.
Nou draag ik nog maar zelden jurken en verkleden overdag doe ik ook niet vaak. Dat wat ik ’s morgens aantrek, moet de hele dag voldoen. Hooguit trek ik ’s avonds een gemakkelijke joggingbroek en lekkere trui aan.
Maar de clientèle van Dior moet toch een heel andere dagindeling hebben gehad. Want de jurk werd beschreven als “Robe indécise” (besluiteloze jurk).
Ik zie dan zo’n madame voor de kast staan en twijfelen welke jurk het zal worden. Kan dat op dit moment wel of kan dat nou net niet meer….?
Tja, er zijn problemen in maten en soorten….!
Om verschillende redenen is het niet juist om voedsel te verspillen. Er is nog te veel honger in de wereld en we moeten zuinig omgaan met hetgeen de natuur ons levert.
Supermarktketen Lidl laat in België een fabriek misvormde groenten verwerken tot prima soep. De soep wordt verkocht in de filialen van Lidl in emmertjes van één liter, zodat voedselverspilling wordt tegengegaan.
Want die groenten zij dan wel een beetje vreemd van model, dik, dun, krom of gevlekt, het is nog steeds prima groenten. En verwerkt in een soep is er natuurlijk niets meer van te zien. De smaak blijft prima.
Afgelopen vrijdag gaf Annemarie op haar blog een vrijwel identieke tip, natuurlijk wel op kleinere schaal. Maar het principe blijft hetzelfde. Restjes groenten verwerken tot een soep of saus, zodat er geen eten weggegooid hoeft te worden.
Mooi initiatief van Lidl en voor ons eigen huishouden ga ik de tip van Annemarie gebruiken.
Vorige week had ik een snipperdag. Niet figuurlijk, maar wel letterlijk. Leo was op stap, dus ik had het rijk alleen. Er lag een flinke stapel groenten op de snijplank en die moest fijn gesneden worden. Uien, knoflook, wortel, bleekselderij, tomaten. Ik was er een flinke tijd mee bezig.
Misschien is het voor een ander een crime om dat allemaal te snijden, maar ik kan me er helemaal in verliezen. Muziekje erbij, schaaltjes binnen handbereik en snijden maar. Nou ja, een hele dag was het natuurlijk niet, maar een paar uurtjes was ik er wel zoet mee. Er was geen haast en na afloop alles lekker op geruimd.
Wat heb ik met al die groenten gedaan? Een flinke pan bolognese saus gemaakt, in zakken verpakt en de vriezer in. Voor komende weken, voor een avond geen zin in in koken. Of voor een keer makkelijk, omdat er andere plannen op het programma staan.
Goed besteedde tijd! Al vergat ik wel een foto van die grote berg groenten te maken. Gelukkig dacht ik er nog net aan toen mijn saus al klaar was.
Al een hele tijd ben ik op zoek naar een afwasteil. Die zijn er natuurlijk genoeg te koop, in kleuren en allerlei maten. Maar ik zoek een tamelijk groot formaat. Vierkant en minimaal 30 x 30 centimeter. De diepte is niet zo van belang, want ik wil er mijn pannendragers in schoonmaken.
De meeste teiltjes zijn net iets kleiner en lopen naar beneden wat af en daardoor past er geen pannendrager in. Ik zou het in de gootsteen kunnen doen, maar dat wil ik eigenlijk niet.
Nou zag ik laatst bij Blokker een handig teiltje, zo te zien iets voor een kampeervakantie. Er zat zelfs een stop in, zodat het makkelijk leeg te maken was. Op het etiket stond de maat: 31,3 x 30,6 x 19,9 centimeter. Het leek me genoeg. Maar voor alle zekerheid mat ik thuis de dragers nog even op. 28 centimeter in het vierkant, het zou moeten passen.
De volgende dag naar Blokker. Maar jammer, thuis bleek de maat helemaal niet te kloppen. Afwasteil dus linea recta terug.
Maar nou kan ik nog steeds die pannendragers niet schoonmaken. Zouden die in de vaatwasser kunnen? Het wordt afgeraden, maar ze zijn van stevig gietijzer, dus ik denk het wel. Maar hoe komen ze er uit? Wie weet het?
Was het nou mijn moeder of mijn zus die zo’n handige boodschappenlijst had? Een apparaatje waarmee je met pennetjes kon aangeven wat je die week in huis moest halen. Ik herinner het me wel, maar hoe het precies ging weet ik niet meer.
Nam je zo’n ding mee naar de kruidenier? Of moest je je lijstje nog even opschrijven, met dit ding ter herinnering? Ik denk het laatste en dat is dan weer niet zo handig, want dat briefje bleef maar al te vaak op tafel liggen.
Maar eens was het een wonder van vernuft. Hoe kwamen ze erop…. wat een handig idee! Dat was in de tijd dat er nog maar één of twee soorten van elk artikel was.
Nu moeten we ook nog vermelden welk merk, welke soort van jam, boter, melk of crackers we willen. Nu staat het lijstje in mijn telefoon. En presteer ik het nog om iets te vergeten of, nog gekker, voor de tweede of derde keer iets te kopen dat al lang in de voorraadkast staat.
Maar dat zal aan de leeftijd liggen…?
BussyBessy vroeg om handige tips. Handigheidjes die we regelmatig gebruiken om ons werk in huis en tuin of gewoon, ons dagelijks leven, gemakkelijker te maken. Tips, die wil ik altijd wel. Ik verzamel ze vooral via Instagram, maar ook via Pinterest.
Ook vandaag heb ik twee tips die ik ontdekte op Instagram.
De eerste is er een voor mensen die vaak een koffer in moeten pakken. Kijk hier hoe Mr. Steven Moore laat zien hoe je je jasje moet opvouwen zodat het straks weer netjes uit de koffer komt.
Soms glijden broeken ineens van het hangertje. Maar als je ze, net als deze Chinese, op deze manier ophangt, dan blijven ze netjes hangen.
Hier in Nederland draaien we de kraan open en er komt prima drinkbaar water uit. Een luxe die we maar zelden naar waarde schatten.
Dat was in Rotterdam niet altijd zo, want in januari 1963 kwam er bij ons verschrikkelijk bocht uit de kraan. Zout en vies. Daar kon mijn moeder niet mee koken, thee en koffie zetten werd onmogelijk. Het was een ramp op plaatselijk niveau. Heel Rotterdam moest op een andere manier aan water komen.
Mijn vader werkte destijds bij de Heineken Brouwerij en daar werd water uit een eigen bron getapt (en tot bier gebrouwen). Genereus zette de brouwerij de waterkranen open om de Rotterdamse bevolking van water te voorzien.
Maar ook het waterleidingbedrijf zette tankwagens in en verdeelde op regelmatige tijden overal in de stad zuiver en schoon water. Vrienden en familie in streken met goed drinkwater kwamen langs om jerrycans vol af te leveren. Dat water werd als goud, we deden er erg zuinig mee.
Nog lang had het Rotterdamse water een vreemde bijsmaak, maar gelukkig komt er bij ons nu heerlijk helder water uit de kraan!
Hopeloos ouderwets!! Dat vinden onze kinderen omdat we rekeningen, tickets en voor ons belangrijke dingen nog uitprinten. Die staan toch in je inbox, op je mobiel, laptop…
Maar wat is er op tegen een tastbaar papier te hebben, dat netjes kan worden opgeborgen en stante pede terug te vinden is? In een map of ordner, alfabetisch of op soort? Of na gebruik in de papierbak verdwijnt?
Wat is er mis met een rekening per post? Nu krijgen we soms een rekening, die gedownload moet worden. Wil je hem bekijken moet ie omgezet worden naar het juiste formaat, .pdf of iets anders.
Of nog erger, de prijsopgave van de Tandartskliniek komt met een code. Die moet je opvragen in je mailbox, terug naar de post zelf, intoetsen en dan… hèhè… daar istie. Ik zie niet in dat zoiets makkelijker is dan een blaadje waarop je meteen kan zien hoeveel het bedrag uiteindelijk is.
Dus kochten we laatst weer een nieuwe printer. De oude was niet echt kapot, maar het inktkussen was vol. En dat verwijderen en een nieuw plaatsen, dat kostte een vermogen. Beter dus een nieuwe printer. En dat vind ik nou hopeloos verspillend…!
