Of het echt veel lekkerder is, weet ik niet. Ik zag dit soort pasta in een grote AH-supermarkt. Het lijkt me echt heel Italiaans.
Zo’n grote familie, in het weekend om de tafel bij Mamma… Allemaal luid vertellend wat ze de afgelopen week hebben gedaan of hebben beleefd. Met kinderen die op de achtergrond spelen, vrolijke muziek, een lange tafel in de tuin, in de zon natuurlijk. Grote glazen koele wijn….
En dan als iedereen weer naar huis toe is, de rommel, de vuile borden, vlekken op het tafelkleed. Mamma die in een grote afwasbak met schuimend sop de afwas doet. Pappa in zijn stoel, een beetje beschonken dagdromend. Kortom een heel verhaal, en dat allemaal op een pak pasta…..
Category Archives: huishouden
Traditie
Hoe het ontstaan is, weten we niet meer. Maar als wij op vakantie gaan, eten we de avond tevoren witbrood met haring en aardbeien. Nee, niet meteen roepen van “Bah”, want we eten natuurlijk eerst brood met haring (en uitjes) en dan pas één of meer boterhammen met aardbeien. En geloof me, dat is heerlijk.
Toen ik voor het eerst bij mijn schoonouders kwam, lustte ik geen haring. Dat kon niet vond schoonmoeder en haar wil was wet. Dus proefde ik mijn eerste haring zuinigjes op een boterham, bedekt met heel veel ui en tomaat. Dan hoefde ik die enge vis niet te zien. Dat het zo lekker was, leerde ik snel. En nu eet ik het ook zonder ui en tomaat leg ik er al heel lang niet meer op.
Manlief is nog steeds dol op haring en zonen lusten ook wel graag een lekkere. Soms met brood of zo uit het vuistje.
Ik geloof niet dat de jongens nog aan die vakantietraditie vasthouden, maar zij gaan vaak buiten de zomer op reis. Dan zijn aardbeien weer lastig te krijgen. Maar wij houden hem er in. Hoef ik die laatste avond voor we vertrekken niet na te denken over wat we zullen eten. Makkelijk toch?
Deel dit op:
Eigen oogst
Dit is het begin van een -hopelijk- uitbundige oogst aardbeien. We kijken ze zowat de grond uit! Maar natuur laat zich niet dwingen, dus zullen we geduld moeten hebben.
Ze worden één voor één rijp en dan plukken we ze meteen. Anders vinden de vogels ze of rotten ze weg.
Ik hoef dus nog geen potten te sparen voor jam.
Maar in ieder geval hebben we dit jaar een eigen oogst(je)….
Ze smaken overigens voortreffelijk.
Deel dit op:
Typisch Engels
De winkel van Jac. van Zanten op de Karel Doormanstraat in Rotterdam herinner ik me nog wel. Een delicatessenzaak met voornamelijk Engelse zaken. Thee, jam, cider, Engelse kaas en leuke snuisterijen. Jammer, maar die zaak zul je er niet meer vinden. Het winkelaanbod is totaal veranderd, de huren stegen en het klantenbestand dunde uit.
Toch is de winkel niet totaal verloren gegaan, want in een wat industrieel aandoend pand aan de Hoofdweg in Nieuwerkerk aan de IJssel hebben Jac. van Zanten en zijn vrouw een nieuwe start gemaakt. Van buiten zou je niet zeggen dat er binnenin zo’n leuk en ja, weer typisch Engels, winkeltje is gevestigd, al kun je er ook voor Franse lekkernijen terecht. Wij komen er graag om te zoeken naar die leuke en lekkere dingen. Al is het alleen maar voor die heerlijke English marmelade. En ik kan me nu al verheugen om er straks te gaan snuffelen voor wat kerstcadeau-ideetjes.
En je kunt alles on line bestellen. Maar ja, dan mis je natuurlijk wel dat leuke sfeertje!
Deel dit op:
Herenhuis
Herenhuis. Bij zo’n woord denk ik aan statige huizen, langs een gracht of singel. Met een grote klopper op de deur, blinkend gepoetst. En als je belt, wordt de deur opengedaan door een jong dienstmeisje, met een keurig zwart jurkje en een wit schortje. Ja, ja, beetje ouderwets, beetje upstairs-downstairs.
Maar dit bord zag ik dan wel in een deftige wijk, een mooie laan en het huis kon er ook mee door. Maar herenhuis zal dan toch wel iets anders betekend hebben. Ik schat het op een flinke studentenwoning. Alle bewoners lid van het “corps”, beetje bekakt, biertje in de hand, sigaretje of sigaartje in de mond…. Maar nog niet genoeg bemiddeld voor een eigen auto. Ze gaan voorlopig nog gewoon met de fiets. En zo heurt het ook, niet toch…. ?
Deel dit op:
Zuinig
Wie wat bewaard, heeft wat. En hoewel ik soms denk “waarom bewaar ik dat nou?” kan ik sommige dingen niet weggooien. Omdat het nog wel eens te pas kan komen.
Jaren geleden stuurde ik een boek en per kerende post kwam er, in dezelfde doos, een boek voor mij terug. Zo’n doos is handig, maar wanneer verstuur je nou weer een boek? Toch bleef de doos in de kast staan. En deze week, ja hoor, daar had ik hem nodig. 
Want neefje wordt twee jaar en dan ben je groot genoeg voor een leuk voorleesboek. Dat dan weer prima paste in die doos. Etiketten er af gehaald, leuk plaatje erop, adressticker en afzender. Flink wat stevig plakband er om, want het moet tegen een stootje kunnen. En tada… zuinigheid met vlijt maakt dat het zo op de post kon.
Weggooien is toch zonde? Dit is tenslotte een soort van recycling…
Deel dit op:
K(l)eurig
Uit nieuwsgierigheid gingen we afgelopen zaterdag even kijken bij een onlangs geopende kringloopwinkel. Op steenworp afstand van de gemeentelijke kringloop staat sinds enkele maanden een loods met van alles te koop, tegen zeer acceptabele prijzen. We hebben niks nodig, integendeel willen zelfs een heleboel dingen wel kwijt. Dus zullen we hier ook wel een keertje langskomen om zaken te brengen.
Maar wat ons vooral opviel, was dat alles zo netjes gerangschikt stond. Soort bij soort, kleur bij kleur, bijna alles voorzien van een nette prijssticker. Wie niet veel te verteren heeft of behoefte heeft aan goedkoop glas- of serviesgoed kan hier uitstekend terecht.
En gewoon even snuffelen is ook prima, al jeuken dan mijn handen om iets te kopen. Maar nee, ik ben sterk alleen kijken….
Deel dit op:
Pantoffelheld
Soms geeft een boek stof tot nadenken. Zo las ik Isabel van Johanne A. van Archem en werd me duidelijk dat vrouwen in vroeger tijd heel wat minder in de melk te brokkelen hebben dan wij nu. Want in de dertiger jaren verloor een vrouw met haar huwelijk alle rechten. Haar man werd de baas over haar geld. Niets kon of mocht ze zelf beslissen, in alles had haar echtgenoot een doorslaggevende stem. Het enige recht van de vrouw was…. inderdaad: het aanrecht.
Maar door de invloed van de vrouwen-emancipatie en de oorlog, keerde het tij. Nou ja, niet meteen, want pas in 1957 werd het “pantoffelheld-artikel” van kracht. Bij belangrijke zaken moest de vrouw ook een handtekening plaatsen onder een contract.
Ja, dat herinner ik me zelfs. Mijn moeder wilde graag een geiser in de keuken. Papa besliste dat we er dan een op huurkoop zouden nemen. En het contract daarvoor moest ook door mijn moeder worden getekend. In die gesprekken viel de term “pantoffelheld artikel” en dat maakte beslist indruk op mij.
Snuffelend op internet vond ik een leuk artikel hierover in het Historisch Nieuwsblad.
Zo onderworpen zijn we gelukkig niet meer.
Deel dit op:
Is er genoeg?
De discussie over het sluiten van de gaskraan is inmiddels in volle gang. Dat het gaat gebeuren is zeker. Hoe het dan verder moet, blijft nog even in nevelen gehuld.
Ik voorzie enorme moeilijkheden, terwijl ik toch niet zo’n doemdenker ben. Want alles gaat tegenwoordig elektrisch. Hogedrukspuit, koffiezetapparaat en schuurmachine, boortoestel, noem maar op. En dan al die “draadloze” apparaatjes, die toch wel aan de elektriciteit gelegd moeten worden om te kunnen functioneren. En de auto, de fiets…
O ja, wij doen er zelf ook aan mee. We poetsen onze tanden elektrisch omdat dat beter zou zijn voor ons gebit. Koppelen tablets, telefoons, scheerapparaten ook regelmatig aan.
Maar straks moet dus ook de verwarming en het fornuis totaal elektrisch worden. Waar halen we al die energie vandaan? Wie zorgt er voor dat alles op tijd en deskundig is aangesloten? Liggen er wel voldoende kabels of gaan we straks een beetje rommelen met als gevolg dat we regelmatig helemaal zonder stroom komen te zitten?
Deel dit op:
Yes, we can!
Dit plaatje staat niet alleen op mijn sleutelhanger, maar siert nu ook als zeepje ons toilet.
Rosie the riveteer, symbool voor alle vrouwen die in de tweede wereldoorlog het werk van de mannen overnamen. Zich de zware werkzaamheden eigen maakten en hun land naar de overwinning hielpen. Die zelfvertrouwen kregen, maar later toch weer terug gewezen werden naar hun enige recht, het aanrecht.
Nou ja, natuurlijk niet allemaal. Er is gelukkig ook een hele generatie van zelfstandige, hardwerkende en sterke vrouwen uit voort gekomen.
Maar dat weet je natuurlijk niet, als je bij mij een plasje pleegt. Daar staat ze eigenlijk alleen een beetje voor de sier en de “verluchting” 😉
