Zouden er mensen zijn die zich vergissen? En dit mooie doosje aanzien voor een luxe stuk chocolade? Het zou me niet verwonderen.
Maar het is natuurlijk geen chocolade. Het is kattenvoer!
Uiteraard voor een luxe kat.
Niet voor Mieppie de straatkat. Maar een fraaie raskat, met een exquise smaak, zal dit misschien wel eens willen keuren wanneer het in haar design voerbak ligt.
😉 😉 😉
Tot mijn 23e woonde ik vlakbij het Justus van Effencomplex. Toen was het nog een wat vervallen gebouw, met veel grauw en grijs beton. Heel zelden kwamen we er weleens, maar echt herinneringen had ik er niet aan.
Leo en ik waren er al eens gaan kijken, na de grote renovatie en afgelopen zaterdag konden we het bezoeken, in het kader van Open Monumenten-dag.
Het complex is in alle glorie gerenoveerd en gerestaureerd en intussen al lang geen “arbeiders-vesting” meer. 264 Woningen werden samengevoegd en verbouwd, waarna er nog 154 woningen over zijn. Die zijn allemaal aangepast aan de eisen van deze tijd.
We kregen een rondleiding en gingen natuurlijk ook naar de woonstraat. Nee, geen galerij. Hier konden in 1922 bakker, groenteman en melkman met hun kar komen, zodat men niet telkens naar beneden hoefde. Heel vooruitstrevend. Helaas is die mogelijkheid in deze tijd gesneuveld. Veel bewoners gebruiken de woonstraat nu als terrasje, met planten in potten.
Midden in het complex ligt het badhuis, want douches of badkamers waren niet voorzien in 1922. Nu natuurlijk wel en daardoor is de functie van het badhuis beneden veranderd in een galerie ruimte. Maar ook huisvest dit gebouw de warmtevoorziening. die zorgt voor warmte in de winter, maar ook voor koelte in de zomer.
De natuur ligt me, zoals jullie wel weten, na aan het hart. Ik probeer dan ook zo milieuvriendelijk te leven. Dat lukt me natuurlijk niet voor de volle 100%, maar alle beetjes helpen.
Ik had dan ook regelmatig verbaasd gekeken naar dit schap. Zo veel chemische troep om schoon te maken. Zou je nou echt voor elk dingetje in je huis een apart schoonmaakmiddel nodig hebben?
Ik gebruik dan zo weinig mogelijk agressieve schoonmaakmiddelen. Ook spullen die niet in de vaatwasser gaan, worden schoon met een klein beetje sop en warm water.
De aifryer gebruik ik regelmatig, maar dan bak ik met maar een heel klein beetje olie. Of zelfs helemaal zonder. Natuurlijk maak ik die na gebruik meteen schoon, met heet water of met een sopje. Gaat al jaren prima.
Maar hier staat onder andere een middel om de airfryer schoon te maken. Behoorlijk aan de prijs en slechts 5 beurten uit een fles van een kwart liter. Nee, dat is beslist niet goed voor ons milieu.
Vrijwel elke dag kook ik. Soms uitgebreid, soms heel eenvoudig, maar altijd vers.
Maar het is natuurlijk ook fijn als er voor je gekookt wordt. En daarom gaat Leo regelmatig de keuken in. Hij heeft een heel andere manier van eten klaarmaken, maar ook bij hem geen potjes of pakjes. Wat hij kookt is ook altijd vers en meestal erg lekker.
Hij bereidt alles nauwgezet voor en het komt goed uit dat hij geen “hulp” van mij wil. Ik kan dan lekker wat anders gaan doen 😉
En dan ’s avonds komt de verrassing ter tafel. Dit keer was het een heerlijk gerecht met een Italiaans tintje. Natuurlijk dronken we er een wijntje bij.
Dit gerecht zal hij zeker nog wel eens maken!
De grootsuper wil het niet meer over hamsteren hebben. Dat klinkt toch een beetje eh… a-sociaal….?
Maar dat betekent natuurlijk niet dat we niet meer aangespoord mogen worden onze wagentjes vol, voller of zelfs volst te vullen.
En dan helpt een beetje ruime tas. Daar doe je toch al snel een paar boodschappen meer in. Plek zat, dus vullen maar….
Wat zijn er toch veel manieren om het koopgedrag te stimuleren….!
Nu plastic in de ban wordt gedaan, lijkt me dat een nieuwe trend weer vrij baan kan krijgen. We gaan weer picknicken.
Niks boterhammetje uit het vuistje en een kant en klaar pakje drinken of flesje water. Nee, laten we weer gaan picknicken, net als de Engelse koninklijke familie.
Met zo’n prachtige luxueuze “hamper”, een flinke rechthoekige rieten koffer, gevoerd met ruitjeskatoen en voorzien van fraaie porseleinen borden, keurig bestek. Natuurlijk ook voorzien van champagneglazen en koelruimte voor een flinke magnum champagne. En (koel)dozen voor de komkommer sandwiches. En niet te vergeten een leuk peper-en-zoutstel.
Zit ik alleen nog met een klein probleempje. Want wie gaat dat dan allemaal sjouwen? En wie maakt alle lekker hapjes voor ons klaar…?
Ach, zo nu en dan een beetje dromen…. Daar is toch niks mis mee?
Het Centraal Museum in Utrecht wordt verbouwd en dus moet de gehele collectie “even” worden opgeslagen.
Natuurlijk ook het geliefde poppenhuis van Petronella de la Court moet tijdelijk naar het depot.
Dat is nogal een klus, want het huis bestaat uit wel 1.500 onderdelen. Een miniatuur boekenkast, een viool op schaal, een wafelijzer van een paar centimeter… Alles moet stuk voor stuk worden gearchiveerd, gefotografeerd, ingepakt, en klaargemaakt voor de verhuizing.
Ik ben benieuwd hoe dat in zijn werk gaat en kijk dan ook zo nu en dan mee naar dit proces. Verhuizen is in het normale leven al een heel gedoe, maar stel je voor hoe de poppen zich moeten voelen 😉
Kijk, dit is het poppenhuis. Alles minutieus in miniformaat gemaakt. Keurige dames en heren, een kraamkamer, natuurlijk een keuken en zelfs een tuin met tuinbeelden. De moderne techniek zorgt ervoor dat je je zelf in het huis waant en alle werkzaamheden ook nog op de voet kunt volgen.
Op Facebook zag ik deze foto langs komen. Iemand had het eerste postcodeboek uit 1978 naar de kringloop gebracht. En een ander had het daar gekocht. Uit nostalgie of als collectors item, wie zal het zeggen.
Over collectors items gesproken, wij kregen er afgelopen week zomaar twee gratis. En wie krijgt in deze tijd nou nog wat voor niemendal?
Ja, je ziet het goed, dat zijn doodgewone ordinaire plastic ijslepeltjes van 13 in een dozijn. Niks bijzonders…
Maar blijkbaar wilde de ijscoman zijn voorraad opmaken, want met ingang van 1 juli 2021 mag dat plastic spul niet meer.
Niet milieuvriendelijk! Het moeten nu houten of kartonnen lepeltjes zijn.
Leo maakte me er op attent. Hij heeft ze thuis dan ook zorgvuldig afgewassen en ik heb ze daarna in mijn tas gestopt. Klaar om nog vaker te gebruiken, want ijs van een houten lepeltje…. nee, dat is het niet!
Het was me al diverse keren overkomen. Dan stond ik in de winkel en wist ik niet meer wat ik nou precies moest hebben. Diepvrieszakken, maar welke maat? Een lamp, maar wat voor een? En pasten die pedaalemmer-zakken nou wel of niet in de afvalbak?
Ik heb er tegenwoordig een trucje voor. Ik maak met mijn telefoon thuis een foto van de verpakking. Zodat ik gemakkelijk kan zien wat ik nou ook weer wilde. Als het nodig is, kan je zelfs een aantekening erbij maken.
Want vaak is een product niet meer in die uitvoering te krijgen, maar ligt er wel een alternatief.
Ja, zo’n telefoon kan best handig zijn.
Brengen jullie souvenirs mee van de reizen of tochtjes die je maakt? Ik wil meestal wel iets hebben wat me herinnert aan de reis die we maakten of de plekken die we bezochten.
Geen poppetjes of namaak Eiffeltorens. Nee, meestal zijn het souvenirs die ook weer snel verdwijnen. In onze magen wel te verstaan. Thuis nog even nagenieten van wat er daar te koop en te proeven was.
Natuurlijk kun je hier ook Beerenburg, buitenlandse drank of knoflookworst kopen. Maar juist de plaatselijke specialiteit, net dat andere merk of fabrikant maakt het tot iets speciaals.
Van ons laatste tripje bracht ik kaas mee. Boeren Friese nagelkaas. En geloof me, die is beslist veel lekkerder dan die de grootsuper verkoopt. Maar ja, dat is snel opgegeten. Misschien reden om nog eens terug te gaan?
