Ommoord, de Rotterdamse wijk waar ik woon, wordt weleens gekscherend “Rollator city” genoemd.
Nou, ik kan je vertellen dat het een goed gekozen bijnaam is. Want waar je ook loopt of rijdt, overal zie je rollators of scootmobiels.
Wanneer we met de Ganzenpas wandelen, worden we regelmatig ingehaald door mensen op zo’n schootmobiel. Maar vorige week viel het me vooral op toen ik bij het café in het winkelcentrum een rijtje scootmobiels zag staan en ik naar buiten keek en de rij voor de haringkraam ook al uit diverse scootmobiels bestond.
Fijn toch, want op die manier komen de mensen nog eens buiten.
Het is warm, maar er moet hoe dan ook gegeten worden. En of je nou voor twee of een heel gezelschap kookt, het blijft een warm karwei. Dus maakte ik al diverse salades. Maar gisteren werd het een recept, waar bijna geen koken aan te pas komt.
Ik maakte “Pasta alla checca” van de site van Eatertainment. Zo simpel, maar zo lekker. Kreeg meteen het predikaat “herhaalrecept”. Koken komt er bijna niet aan te pas, want alleen de pasta moet even op het vuur.
Verder snijd je ruim te voren twee flinke vleestomaten in blokjes. Meng ze met olijfolie, peper, zout en wat basilicumblaadjes. En laat het een half uurtje staan, zodat de smaken zich goed mengen.
Rooster intussen ca. 20 gram pijnboompitjes en rasp eenzelfde hoeveelheid Parmezaanse kaas.
Dan pasta en tomaten mengen, op een bord draperen, bestrooien met wat kaas en pijnboompitten en her en der nog een basilicumblaadje.
Ongehuwd zijn in het Engeland van 1914 is geen sinecure. Cate moet haar kind alleen opvoeden, geld verdienen en dan ook nog opboksen tegen de argwaan die de maatschappij heeft bij een vrouwelijke arts.
Vrouwen mogen dan wel medicijnen studeren, zich ontplooien als zelfstandig arts is iets geheel anders. Dan blijven de benoemingen zeer schaars.
Het begin van de 1e wereldoorlog brengt echter een ommekeer. Cate wordt gevraagd om, samen met anderen, in Frankrijk een hospitaal op te zetten, waarvan de staf uitsluitend uit vrouwen bestaat. Het lijkt een utopie en ze moet er haar dochtertje tijdelijk voor achterlaten onder de hoede van goede vrienden.
Na maanden kan ze weer terug naar Londen, waar nu wel ruimte wordt gemaakt voor een militair hospitaal. Ook daar weer bestaat de hele bezetting uit vrouwen.
Toch is er tegenstand, want nog steeds is men niet gewend aan vrouwelijke artsen. Maar het is juist die vrouwelijke touch en de empathie die de gewonden weer terug in het leven plaatsen. Velen verloren ledematen, werden levenslang invalide. Daarnaast leden ze onder de psychische gevolgen van de moderne oorlogvoering.
Feiten en fictie, ze lopen in dit boek door elkaar. Dat is echter geen bezwaar, want het een mooi geschreven roman. Maar juist door de historische feiten gaat het verhaal leven. Het zou zo maar mogelijk zijn geweest.
Op Facebook zie je ze nog wel eens langs komen: zo’n opsomming van wat allemaal kon of werd gedaan in de jaren 50, 60 of 70.
We werden veel minder vaak naar school gebracht. Misschien op de eerste schooldag, maar al snel moest je zelfstandig.
We speelden buiten tot het donker werd of etenstijd. We zaten in een auto (nou ja niet vaak) maar zonder gordel.
Een traphekje…? Nee, we leerden voorzichtig te zijn. En viel je toch… ach dan ging dat wel weer over. Een kusje erop, beter!
Nu worden kinderen vaak een beetje te veel beschermd. Al diverse keren zag ik beelden van kleine peuters met een soort van helm op. Want stel je voor, als ze zich eens stoten. Kniebeschermers, want als je gaat lopen en zou vallen….
En dan te bedenken dat de jeugd steeds gevaarlijker sporten gaat doen. Of zoeken ze juist dat risico omdat hun kindertijd zo beschermd was?
Wandelschoenen, sneakers, bergschoenen maar ook sportschoenen hebben bijna allemaal veters als sluiting. Dat zit stevig en voorkomt blessures.
Maar hoe irritant is het als die veters regelmatig los raken? Dan moet je stoppen en die veters weer vast strikken.
Al vaak wenste ik dat daar een oplossing voor zou zijn. En vorige week stuitte ik op een YouTube-filmpje dat zowaar de oplossing had.
Moeilijk? Nee helemaal niet, het is een kwestie van linksom of rechtsom. En voor extra stevigheid een klein trucje. Kijk maar naar dit filmpje van Chris Notap:
Ben ik erg wantrouwig wanneer ik denk dat allerlei tekorten opzettelijk veroorzaakt worden danwel in stand worden gehouden?
We worden steeds ouder en daardoor worden ook meer mensen een beetje krakkemikkig of hebben aan ouderdom gerelateerde kwalen, zoals glaucoom.
Dat werd een tijd geleden bij Leo geconstateerd en hij is daarvoor onder behandeling in het Oogziekenhuis.
Eerst kreeg hij een laserbehandeling, maar die was maar kort effectief. Een paar maanden geleden moest hij aan de oogdruppels. Met het recept voor ongeveer een jaar naar de apotheek.
Helaas, die druppels waren er niet. Ook niet na een paar dagen te leveren. Hij kreeg druppels van een ander fabrikaat, die gelijkwaardig waren. Tot zover prima geregeld.
Maar de 4 flesjes waren nu bijna op. Bij controle bleek dat de oogdruk behoorlijk was gedaald, zoals ook de bedoeling was. Dus graag weer 4 flesjes, zodat we de volgende weken vooruit konden.
Jammer, maar er is een tekort aan deze druppels. Een tekort, terwijl er steeds meer mensen met glaucoom in Nederland zijn…? Er net een hele week speciale aandacht voor de kwaal was en iedereen boven de 45 (!!) regelmatig gecontroleerd zou moeten worden.
Glaucoom voel je niet, maar wanneer het niet behandeld wordt, kan het leiden tot blindheid.
En vertel me nou niet dat het niet mogelijk is voldoende oogdruppels te produceren. Tenslotte was er kort geleden uit het niks binnen een jaar een vaccin voor vrijwel de hele wereldbevolking. Als dat wel kan…. !
Leo had een ontstoken vinger. Een paar dagen weken in sodawater hielp geen steek. Maar zelf er in snijden vonden we toch ook een beetje tricky.
Gelukkig kon hij binnen enkele dagen bij de huisarts terecht, die wel meteen de scalpel ter hand nam en er een pleister om deed. “U kunt Betadine kopen en dat er op gebruiken”, was de boodschap. Maar Leo is allergisch voor jodium en juist dat zit in Betadine, zoals ik constateerde bij de drogist.
Gelukkig konden we nog even terug naar de assistente, die meteen de dokter belde. Aan haar reactie zag ik dat hij onmiddellijk inzag dat er iets fout gegaan was.
Thuis gekomen heeft Leo maar weer zijn vinger in sodawater gestopt. En kochten we een flesje chloorhexadine-oplossing. Dat geeft geen last en ontsmet ook prima. Het wondje is trouwens goed geheeld en Leo heeft geen last meer.
Vorige week zaterdag gebeurde er iets vreemds. In Hilversum werden post-it briefjes geplakt op de ramen van het NOS-gebouw.
Niet zomaar een stuk of 10, nee 14.455 gekleurde notitieblaadjes bedekten de ramen. Ze representeerden de doden van de oversterfte in 2022. Je zou toch zeggen, zoiets gaat niet onopgemerkt. Dat moet toch opvallen.
De oversterfte wordt door veel mensen gerelateerd aan de C-vaccins. Het is ook opvallend dat in de landen met een hoog vaccinatiecijfer er ook een significante oversterfte is. Alleen gedegen en onafhankelijk onderzoek zou de oorzaken aan het licht kunnen brengen. Maar daar doen vrijwel alle overheden opvallend lastig over. Steeds weer andere belemmeringen zitten dat onafhankelijke onderzoek in de weg.
En las je wat over dit protest in de krant? Hoorde men erover op de radio? Nee!
Terwijl in C-tijd dagelijks onheilspellende cijfers werden gepubliceerd, wordt over het grote aantal doden nu nauwelijks gerept. Ook over dit protest, notabene zowat in het hol van de persleeuw, geen woord. Slechts oorverdovende stilte. Zelfs teletekst had er geen melding over.
Alleen mensen die “alternatieve nieuwsbronnen” volgen, zagen de foto’s. Die persstilte verbaasde hen dan weer niet, Want al vele maanden zijn er, ook in het buitenland, grote demonstraties geweest. Hier haalde dat de reguliere pers nauwelijks. Men vermeldt het niet, of bagatelliseert de (vaak enorme) opkomst. Is het verboden om er over te publiceren?
Wil men het doodzwijgen, in de doofpot stoppen? Dat is toch vreemd, heel erg vreemd….
Tijdens onze reizen in Azië hebben we het gezien, maar nooit gegeten. Insecten, zoals sprinkhanen, krekels.
Nu is het mogelijk dat krekelmeel aan onze producten, zoals brood, pizza, koekjes en zo, wordt toegevoegd. Ik ben daar niet blij mee.
Wie insecten wil eten moet dat vooral doen. Maar krekelmeel toevoegen (misschien stiekem zonder dat we het weten) gaat me te ver.
Ik verwonder me ook over de nogal fletse reacties. Want krekels en sprinkhanen zijn dan wel niet aaibaar, maar toch ook dieren en schepselen van de natuur.
Maken veganisten een hoop misbaar over chocola die niet vegan is, maar stoppen ze dan wel brood met krekels in hun mond?
Onlangs werd bekend dat de kroketten in Blijdorp al een hele tijd “vega” zijn en dus geen dierlijke elementen bevatten. Het gaf nogal wat reacties (ook van mij) op Facebook.
Eigenlijk maakt het mij niet uit of iets met vlees gemaakt wordt, zonder of helemaal uit plantaardig spul bestaat. Het is de smaak die belangrijk is. En eerlijk, ook vega of vegetarisch producten kunnen voortreffelijk smaken. Snacks met vlees kunnen daarentegen ook heel smerig zijn.
Maar ik wil wel de keuze hebben. Allereerst omdat ik zelf wil bepalen wat ik eet. Wie bepaalt of een vega kroket beter of slechter voor onze gezondheid is? Ze zijn allemaal vet en allemaal bereid met ingrediënten die men kan/wil/moet vermijden.
Daarbij komt dat de producten die men bij de diverse kraampjes in Blijdorp kopen kan, vrijwel allemaal behoren tot de groep zeer zoet en/of zeer vet. Dan is die ene, stiekeme, vega kroket een beetje hypocriete manier om aan de gezondheid van de mensen bij te dragen.
Maar het gekste vind ik dat men bij Blijdorp niet door heeft dat men op deze manier aan de poten van hun eigen stoelen zagen. Sommige vega-fanaten vinden namelijk dierentuinen ook niet meer passen in deze tijd. Die zouden op den duur moeten verdwijnen.
Dat zal nog best een tijd duren en hoe dat moet gebeuren is me niet duidelijk. Maar Blijdorp zou er naar mijn idee beter aan doen om iedereen te vriend te houden. Dus laten ze nou maar weer gewoon beide kroketten op het menu zetten.