Verwondering

Bron: Pinterest

De ontwerper van deze voorplaat van de New Yorker is vast net zo verbaasd als ik over de sportschoolrage, die maar niet over lijkt te gaan.Ik vind het maar niks, je in het zweet werken op zo’n stalen apparaat en doe er dan ook niet aan mee. Dan ga ik veel liever wandelen of fietsen, lekker in de buitenlucht. Maar ja, dat is een persoonlijke mening. Laat je dus niet weerhouden van je dagelijkse sportroutine 😉

 

Filosofie

Dit las ik laatst op internet en ik vind hem te mooi om niet door te geven:

De mayonaisepot en 2 koppen koffie…

Als de dingen in je leven je even allemaal te veel worden, als 24 uur in een dag niet meer genoeg is, denk dan aan de mayonaisepot en de twee koppen koffie.

Een professor stond voor de klas om een les filosofie te geven. Hij had een aantal voorwerpen voor zich liggen. Toen de les begon, nam hij zonder iets te zeggen een hele grote, lege mayonaisepot en vulde deze met golfballen. De professor vroeg vervolgens aan zijn studenten of de pot nu helemaal vol was. Zij antwoordden van wel.
Toen nam de professor een doos met kiezelsteentjes en kiepte deze in de pot. Hij schudde lichtjes met de pot en de kiezelsteentjes rolden in de open ruimtes tussen de golfballen. Weer vroeg de professor aan zijn studenten of de pot nu vol was. Ze antwoordden van wel.
De professor nam nu een doos met zand en goot deze leeg in de pot. Natuurlijk vulde het zand alle ruimte op tussen de golfballen en de kiezelsteentjes. Opnieuw vroeg hij of de pot nu vol was. De studenten antwoorden met een unaniem “ja”.
Van onder het bureau nam de professor nu twee koppen koffie en goot ze leeg in de pot. De hele inhoud verdween in de pot en de koffie vulde de lege ruimte tussen het zand. De studenten begonnen te lachen. “Nu”, zei de professor, “ik wil dat jullie deze pot zien als jullie eigen leven.

De golfballen zijn de belangrijke dingen in het leven: je familie, je kinderen, je geloof, je gezondheid en je passies. Dingen die ervoor zorgen dat als er niets meer op de wereld was dan deze dingen, je leven toch gevuld zou zijn.
De kiezelstenen zijn de andere dingen die ertoe doen: je werk, je huis, je auto e.d.
Het zand is al het andere, de kleine dingen.”
“Als je het zand als eerste in de pot doet, is er geen plek meer voor de kiezelsteentjes of voor de golfballen. Datzelfde geldt ook voor je eigen leven. Als je al je tijd en energie aan de kleine dingen besteedt, dan heb je geen ruimte meer voor de dingen die belangrijk voor je zijn.”
“Besteed aandacht aan de dingen die essentieel zijn voor je geluk. Speel bijvoorbeeld met je kinderen. Neem tijd voor een onderzoek voor je gezondheid. Neem je partner mee uit eten. Lees. Er is altijd nog wel tijd om het huis te poetsen of de prullenbak te legen.”
“Zorg eerst voor de golfballen, de dingen die echt het allerbelangrijkste voor je zijn. Stel je prioriteiten. De rest is maar zand.”

Eén van de studenten stak een vinger op en vroeg waar de twee koppen koffie voor stonden. De professor lachte: “Ik ben blij dat je het vraagt. Ik wil daarmee alleen maar weer eens aangeven dat, hoe vol je leven ook mag zijn, er altijd wel een plekje is om samen met een vriend een kop koffie te drinken.”
Leef het leven!

“Life has no limitations, except the ones you make.”

 

Plezier

Vorige week vroeg ik op Stuureenfoto naar wat anderen blij maakt, maw je “favourite things”. Zelf had ik een foto van een boeket rozen er bij gezet, omdat bloemen en met name rozen me altijd blij maken. De een wordt blij van de gedachte dat hij binnenkort zijn wandelschoenen weer aan kan, de ander verheugt zich regelmatig op een lekker kopje cappuccino.  

Maar wat maakt me nou nog meer blij? Oh, heel veel. Luchtjes bijvoorbeeld kunnen m’n stemming helemaal doen omdraaien. Ben ik zo nu en dan een beetje down, dan is een geurend stukje zeep voldoende om me blij te maken. Maar ook ’s morgens onder de douche geeft een fijn geurende doucheschuim me een enorme opkikker. Het zijn tenslotte de kleine dingen die het ‘m doen!

Bloeddonor(dag)

Elke dag van het jaar is wel gewijd aan een speciaal evenement. Het is bijna ondoenlijk om dat bij te houden en soms vind ik de aanleiding ook nogal ver gezocht. Maar nu maak ik een uitzondering, want het is vandaag WERELD BLOEDDONOR DAG. En dat mag wel een keer benadrukt worden.

Zelf ben ik geen donor meer. Het is begrijpelijk dat je na borstkanker geen bloed meer mag geven, al vind ik het wel jammer. Ik gaf vanaf mijn achttiende en had er graag mee doorgegaan.
De foto hieronder maakte ik in Kyoto (Japan). En al snap ik geen jota van de Japanse tekens, het verhaal wordt me wel duidelijk. Ik begrijp zelfs dat je geen bloed mag geven als je minder dan 51 kilo weegt. Persoonlijk zou ik die test glansrijk doorstaan 😉

Update:

Wil je ook bloed geven, dan kun je je hier aanmelden. Voor wie het kan, zou ik zeggen doen. Het kan tenslotte levens redden!

Opgelucht

Opgelucht stapte ik vorige week het ziekenhuis weer uit, na een jaarlijkse mammografie en controle. “Alles prima in orde en… u hoeft eigenlijk niet meer terug te komen. Vanaf nu kunt u weer meedoen aan het tweejaarlijks borstkankeronderzoek”, vertelde de chirurg me.
Dat is waarschijnlijk de normale procedure. Toch voelt het voor mezelf beter als ik elk jaar zo’n borstfoto laat maken. Gelukkig kan dat.
Maar voorlopig ben ik er voor de eerste 12 maanden weer van af!
Volgend jaar kom ik ter controle bij de mammacare-verpleegkundige. De chirurg nam afscheid van met “nou, tot over 5 jaar dan maar weer”.
Afgelopen maandag was er nog de controle van de oncoloog. En die vertelde me dat ik kan stoppen met de hormoontabletten. Gelukkig, want die voorkomen waarschijnlijk veel, maar hebben ook nogal vervelende bijverschijnselen.
Dus hebben we ’s avonds maar een lekker glaasje gedronken op zo’n goeie afloop!

Slapen

Al eerder schreef ik over het ERGO-onderzoek in onze wijk. Nadat ik bijna alle “normale” onderzoeken gehad had, werd me gevraagd of ik ook wilde meedoen aan een slaaponderzoek.
“Ja hoor, dat wil ik wel” was mijn eerste reactie. Het leek me helemaal niet moeilijk, want slapen doe ik meestal als een roosje. Maar ja, zo simpel was het natuurlijk  niet. Voordat ik in slaap mocht vallen, kwam ‘s-avonds een mevrouw, die me vol plakte met elektroden, sensoren en andere apparaten. Ik had mijn nachthemdje al aan, zoals afgesproken. Maar na bijna anderhalf uur zag ik eruit als een marsmevrouwtje. Leo maakte foto’s. Voor je blog, zei hij nog. Maar daar kwam niets van in. Ik ga normaliter al niet graag op de foto en in zo’n toestand zet ik mezelf zeker niet te kijk.
En toen op de normale tijd (en dat is nogal laat bij ons) naar bed en slapen. Dat ging eigenlijk best wel goed.  En nou maar hopen dat ze met die gegevens iets kunnen doen.