Category Archives: Gezondheid

Vooruitgang

Posted on by

Het is inmiddels wel tijd om eens te melden hoe het met me gaat. Nou, eigenlijk heel erg goed! Nadat ik thuiskwam, ben ik elke dag een stapje (of zelfs meer) vooruit gegaan. Nee, geen grote stappen, maar wel telkens meer in de goede richting.
Voelde ik me de eerste dag nog zo slapjes en had ik weinig zin, de dag daarop voelde het al veel beter. Het is natuurlijk een beetje aftasten van wat ik kan en mag.
Tillen is uit den boze. Dat kan ik ook nog niet. Maar de tafel afruimen gaat prima, al loop ik met elk bord apart naar de keuken. Dat is helemaal niet erg, want lopen is erg goed voor me. En daar helpt een stappenteller me bij. Ik had hem al geïnstalleerd op mijn telefoon en nu doet ie werkelijk dienst. Elke dag zie ik het aantal dagelijkse stappen oplopen.
Uiteraard hou ik me nog heel gedeist. Ik mag geen auto besturen, maar laat me wel lekker rondrijden. Maar als het weer het toelaat, lopen we ook een stukje. Of doen we uitgebreid boodschappen, waarbij ik in het begin het karretje duw. Wordt het me te zwaar, dan geef ik het aan Leo.
Ik slaap niet meer alleen op mijn rug, maar lig nu ook weerclekker op mijn zij. De wond is inmiddels keurig geheeld en doet nauwelijks nog pijn. Nu moeten de hechtingen verteren. En paracetamol neem ik ook steeds minder vaak. Aan-en uitkleden gaat ook steeds beter. Leo is inmiddels zeer bedreven in het sluiten en openen van BH-tjes. Maar alles wat ik zelf weer kan, doe ik ook zelf. Alleen die steunkous, die moet hij bij mij aan- en uittrekken. Hij gaat dan zo lief door de knieën, alsof hij me een huwelijksaanzoek gaat doen. Maar ja, we zijn al lang getrouwd 😂😂😂

En soms zit er een dag tussen, die niet zo soepel verloopt. Een dag waar ik vooral beren op de weg zie, niet weet wat ik nou voel en er vele tranen vloeien en de paniek hevig toeslaat.
Toch komen we langzamerhand aan weer meer en meer “gewoon” leven toe. En dat is toch wel reuze snel. Gelukkig maar!

Valentijn

Posted on by

Deze schattige kaart kreeg Leo toen hij nog maar een klein Leootje was. Hij lag in het ziekenhuis met buikvliesontsteking, dat was in 1951. En het was natuurlijk helemaal niet er gelegenheid van Valentijnsdag, maar gewoon om hem op te vrolijken. Toch is het wel degelijk een originele Valentijnskaart, kijk maar naar de achterkant.

   

Lief hè?  Zo vind je nog eens wat bij het opruimen.

Koken

Posted on by

Zelf koken lukt me nog niet, omdat ik nog niet veel kan tillen. En aardappelen afgieten of rijst gaat dus niet. Dus Leo kookt en dat doet ie voortreffelijk en hij probeert nieuwe recepten uit.

  02-blogfotos- 14 Maar zo nu en dan komen de kinderen en die koken of brengen een kant en klaar gerecht mee. En dat smaakt dan niet alleen heerlijk, maar is als balsem voor mijn ziel. Ik vind het zo leuk dat ze op die manier hun zorg en liefde laten blijken.
Kijk dit kookte jongste, die al ruim een jaar vegetarisch is, bij ons thuis. Een heerlijke curry van pompoen, paprika en sperziebonen. Met gember, kruiden en specerijen. Meer dan genoeg voor twee keer en lekker pittig en exotisch en heerlijk met rijst.
Onze oudste had al een keer voor Leo gekookt, toen ik in het ziekenhuis lag. Vorige week kwam hij naar ons toe, samen met zijn vriendin, en toverde deze schotel uit zijn tas. Een “aardappel anders-gerecht”, gevonden bij Brenda en voor ons gekookt. Zo lief en lekker!
Kijk, ziek zijn heeft niet alleen nadelen.
Zoals Cruyff ook zegt: elk nadeel heb zijn voordeel 😉 😉 😉		  02-blogfotos- 11

Slapen…

Posted on by

Slapen is nooit een probleem geweest. Meestal rolde ik laat mijn bed in, keek nog wat TV en sliep daarna als een os.
Maar in het ziekenhuis lag dat anders. Zeker na de operatie, toen ik niet echt comfortabel liggen kon. De eerste tijd is er nog genoeg medicijn om je doezelend te houden, maar later ben je toch echt klaarwakker. En wat duurt zo’n nacht dan lang.
Donker, met allerlei geluiden. Gekreun en gesnurk van mede-patiënten, die ook niet lekker liggen. Wat een akeligheid. Ik probeerde mijn smartphone. En ja, daar was genoeg op te vinden. Maar net als je dacht in te dommelen op een zacht easy-listening deuntje, kwam er een ander. Met trombonegekraak of een pittig orkest. Overdag lekker en opwekkend, ’s nachts volkomen uit den boze! En elk uur het nieuws, met kommer en kwel.
Gelukkig had ik ook nog wat “meditatie” muziek op  die smartphone staan. En dat werkte (en werkt nog) uitstekend. Het geluid van stromend water, kabbelend over zand of kiezels, een panfluit of ander zacht geluid. Totaal bijna drie kwartier van dit soort muziek, die ik op eindeloos herhalen zette en op een zwak volume door de oordopjes liet komen. En ja hoor, daar val ik heerlijk op in slaap.

PS:
ik had graag zo’n muziekje laten horen, maar het lukt me niet om een passend bestand te vinden. Maar onder “meditation” is genoeg te vinden op internet. Kijk anders eens bij De Tuinen, waar je soms ook zulke muziek kunt kopen.

 

Mooi of lelijk

Posted on by

02-mooi-of-lelijk

vanaf 12 februari in het Rembrandthuis, Amsterdam

 Zelden heb ik over mezelf gedacht in termen van mooi. Lelijk was het allemaal ook niet, maar aan het schoonheids-ideaal van de tijd voldeed ik per definitie niet. Te dik, geen krullen, een brilletje, jeugdpuistjes en ouderdomsvlekken, ze zorgden soms voor een wat negatief zelfbeeld.

Als ik nu ’s morgens in de spiegel kijk, zie ik een vrouw die er nog best mag wezen. Oh ja, hier en daar steken er nog draadjes uit bijna geheelde wonden, hier en daar zit een bobbel, rimpel of andere oneffenheid. En mijn lijf heeft nog allerlei kleuren. Minieme restjes roze van de desinfectie, nog tamelijk veel paars, blauw, groen en geel van bloeduitstortingen, infuusprikken en andere injecties. En die steunkous geeft nou ook geen sexy uitstraling 🙁
Maar mijn haren zijn alweer in een kek modelletje geknipt. Ik straal, vooral van levenslust. Dus wat kan het me in feite schelen? Geen ene malle moer!! Ik ben er weer, nog enigszins gammel, maar ik ben er weer! Nee, voor mij geen foto in een glossy blad. Geef mij maar zoiets als Rembrandts visie. Zo veel realistischer en mooier 😉 En die tentoonstelling is er lang genoeg om straks zelf ook een keer te gaan kijken!

Het kan verkeren…

Posted on by

 

Oeps, wat een impact heeft zo’n ziekenhuisopname. Ineens word je met je neus op de feiten gedrukt. Krijg je vragen zoals “wilt u gereanimeerd worden?” Wilde ik dat? Daar was ik helemaal niet mee bezig. Ik leefde, had plannen, wilde op vakantie, naar musea, wandelen, weet ik veel wat nog meer.
Maar ja, ze moeten het wel vragen. En als ik eerlijk ben, dan denk ik “dood is dood”. Jammer voor degenen die overblijven, maar zelf weet je het toch niet meer. Toch, tijdens al die ziekenhuisonderzoeken is de grens tussen leven of dood soms flinterdun. En wat is reanimeren? Pfff, daar had ik wel even voor nodig. Want nee zeggen, betekende ook niet geopereerd worden. Want als aan het eind van de operatie je hart niet meteen op gang wil komen? Dan……? Ja,ja, nou daar zit toch wel een beetje meer nuance. Na al die moeite dan het loodje leggen, dat is toch ook wel heel erg wrang. Dus, ja ik wilde uiteindelijk wel gereanimeerd worden. Ach en als je dan onder narcose bent, dan maakt het allemaal niet uit. Je voelt het niet, krijgt het niet mee en of het gebeurd is……….? Ik heb de details niet nagevraagd. Alles was zonder complicaties verlopen en nu gaan we weer in een heel rustig tempo naar betere tijden.

Nu ik weer thuis ben, komen de momenten waarop alles een beetje aan het bezinken is en groeit het wonder. Dat er mensen zijn die je kunnen en willen opereren, dat er ziekenhuizen waar dat allemaal kan, dat er verplegers en verpleegsters zijn die je willen verzorgen. Dat je eigen lijf je in de steek liet, maar toch ook weer niet. Dat je weer trek in eten hebt, dat de meest basale functies het gewoon weer doen.
Dat maakt me blij, maar geeft ook zo nu en dan stomme huilbuien. Maar vooral heel erg veel om heel erg dankbaar te zijn!

 

Zeur niet…

Posted on by

Dankzij De Sandwich vond ik de link naar dit stukje omroepgeschiedenis. Technisch niet meer helemaal perfect, maar wat heb ik heerlijk liggen kijken naar dit stuk Nederlands cabaret. Het duurt meer dan 40 minuten, maar het eerste nummer alleen al is de moeite waard!

Weer thuis

Posted on by

Vrijdagmiddag half drie was ik dan -eindelijk- weer thuis. Gestreept, gevlekt, gebutst, een beetje moe en toch vol energie en plannen. Die ik dus onmiddellijk heb moeten herzien, want wat ik aan voorraad energie heb, is totaal ongelijk aan wat ik dacht te hebben. Zaterdagmorgen gezellig boodschappen doen? Vergeet het maar, daarvoor ontbrak me de zin. Ik keutel wat door het huis, mag nog bijna niks doen. Eén bordje naar de keuken, maar meer niet dragen. Dus drentel ik tussen bank en tafel. Ik wil wel meer, maar merk toch meteen dat ik iets te enthousiast ben. Toch is het verwonderlijk hoe snel je weer op de been bent. Vrijdag 22 januari 2016 om 8.00 uur werd ik geopereerd. Vrijdag 29 januari 2016 alweer thuis, netjes in een broek en trui, tamelijk fris.
En oh, wat is dat een GELUK!!! Alle loterijen van de wereld kunnen me gestolen worden, als ik maar weer gewoon gezond word. Weer lekker thuis, op de bank, met de krant en een tijdschrift. Met Leo, die me verzorgt en regelt in huis. Die kookt en wast, stofzuigt en stoft, alsof ie nooit iets anders gedaan heeft.
Straks ga ik weer een “wandeling” maken. Verder dan een blokje om zal het niet zijn, maar ik hoop in ieder geval iets meer dan gisteren. Even frisse wind door de vette haren, vitamine D opdoen. En langzaamaan weer opbouwen!!

Het kan verkeren…

Posted on by

En nu lig ik weer in Rotterdam, in het IJsselland ziekenhuis. Helemaal zonder draadjes, infuus of wat dan ook. Gewoon patiënte no. zoveel, die een beetje moet aansterken, bijkomen en binnenkort weer naar huis toe gaat. En dat is natuurlijk prima. Ik laat me verzorgen, lees een beetje, slaap zo nu en dan wat. Nog even gewoon relaxen.