Wordt er in Nederland nog niet gesproken over het vele gebruik van palmolie, in Italië is het al meer een punt van discussie. We kochten kleine potjes chocoladecreme “senza olio di palme”. Dat was in de supermarkt van Eataly, dus niet echt een doorsnee winkel. Maar in de metro zagen we deze reclameposter van Mulino Bianco, die aan duidelijkheid niets te wensen overliet. Het begin is er dus!!
 |
Turijn, bijna synoniem met lekker eten. Dat is in Italië sowieso geen probleem. Waar je ook loopt, overal komen je de heerlijkste geuren tegemoet. En niet alleen eten, ook drinken. Eén van de beroemde drankjes in Turijn is een “bicerin”, een drie eenheid van chocola, koffie en room. Niet bepaald een gezond drankje, maar voor één keertje…. vooruit dan maar. |
| De laatste dag dronken wij dit op een schaduwrijk terras op het Piazza San Carlo. En het smaakte goddelijk.
Wil je het ook eens maken, kijk dan bij dit recept. |
Bij de Voedingsvoorlichting van Capri Hartrevalidatie hoorden we dat we moeten oppassen met verzadigd vet. Maar dat wisten we wel. Al lang eet ik weinig zuivelprodukten en dierlijke vetten. Dat kokos- en palmvet ook veel verzadigd vet bevatten, was wel nieuw voor me. Adieu dus kokosmakronen en Bounty 🙁 .
In een ver verleden had ik palmolie één keer in een recept verwerkt, daarna verdween de fles in de berging en later in de kliko. Over palmolie maakte ik me dus geen zorgen. Wat een enorme misrekening!! Want toen Leo en ik de ingrediëntenlijstjes van verschillende doodnormale levensmiddelen eens bekeken, schrokken wij ons een hoedje.
Beschuit, knäckebrod, ontbijtkoek, krentebollen, rozijnen- en mueslibrood, biscuits; ze zijn vrijwel allemaal met palmolie vervaardigd. Ook kunnen bouillonblokjes, slaolie, frituurolie, gebrande noten, stroopwafels, pindakaas, choco- en notenpasta, chocovlokken, babyvoeding, mayonaise, ijs, snacks, (diepvries) pizza, (diepvries) maaltijden, maar ook –en dat vind ik werkelijk belachelijk– (dieet) margarine in meer-of mindere mate palmolie bevatten.
Ik ben vooral pissig dat je hierover nauwelijks iets hoort of leest. Ongeveer 60% van alle levensmiddelen wordt met palmolie gemaakt. Je hoeft dus helemaal niet buitensporig veel te eten om ongemerkt toch behoorlijk wat verzadigd (en dus ongezond) vet binnen te krijgen. Heel veel mensen hebben een te hoog cholesterol en proberen dat te verlagen door bewuster te eten. Dat wordt moeilijk als de industrie ons producten levert en reclame maakt voor eten dat juist het tegendeel van gezond is.
Er zijn palmolievrije producten te vinden, maar daar moet je wel intensief naar op zoek! En neem dan vooral je leesbrilletje mee, want de lettertjes zijn verdomd klein op die etiketten. Je kunt natuurlijk ook koken zonder al die potjes, pakjes en zakjes. Zelf maken heeft niet alleen het voordeel van geen kokos- of palmvet, maar ook van minder zout en suiker gebruiken.
Wij zelf hebben inmiddels bijna alle kokos- en palmolie geweerd. Deze producten bijvoorbeeld kopen we niet:
Palmolie verhoogt niet alleen je cholesterol, maar is ook schadelijk voor ons milieu. Hele regenwouden worden er voor gekapt, want niet alleen voedsel, maar ook allerlei andere producten worden er mee gemaakt. Maar dat is weer een ander verhaal.
Met bijna 68 jaren op de teller, kun je me natuurlijk geen snotneus meer noemen. Want zo kan ik mezelf wel noemen, omdat ik regelmatig met een druipneus door het leven ga. Hier in huis liggen dan ook zakdoekjes op allerlei strategische plekken. Zo kan ik meteen in actie komen wanneer er zich weer een lijn 11 onder mijn neus vormt. Het is niet de hele dag, maar zo nu en dan. Het is een rare bijwerking van één van mijn medicijnen. Och, het kon erger en ik maak er dan ook niet zo’n punt van. Er valt tenslotte goed mee te leven…
| Ik kende het al lang, maar had het nog nooit gemaakt. Maar wel geproefd, want in diverse Duitse hotels staat Bircher-Benner muesli ’s morgens bij het ontbijtbuffet. En toen ik het eenmaal een keer genomen had, vond ik het zooooo lekker. Maar ja, ook veel gedoe voor één klein bordje. Toen proefde Leo het de laatste keer dat wij in Keulen waren en ook hij vond het heerlijk. Dus maak ik het nu regelmatig als ontbijt. Veel werk is het niet, al moet je dat wel de avond tevoren al doen. Het vooral een kwestie van even alles afwegen of afmeten, een appel raspen en alles goed mengen. Hier is mijn recept. Ik gebruik voor dit recept een Amerikaanse cup, omdat ik dat het makkelijkst vind, vandaar 2 soorten maten 😉 |
 |
| Voor 2 personen: 50 gr havermout 125 ml melk + 25 ml. appelsap 2 flinke eetl. kwark of (Griekse) yoghurt 1 appel + evt. wat extra om te garneren Klein handje rozijnen Klein handje noten 1 eetl. lijnzaad (optioneel) Snuf kaneel |
Voor 2 personen: ½ cup havermout ½ cup melk + ¼ cup appelsap 2 flinke eetl. kwark of (Griekse) yoghurt 1 appel + evt. wat extra om te garneren ¼ cup rozijnen ¼ cup noten (1 soort of gemengd) 1 eetl. lijnzaad (optioneel) ½ theel. kaneel |
Doe de havermout in een kom. Voeg rozijnen, noten, lijnzaad en kaneel toe en meng goed.
Doe de melk, de yoghurt en het appelsap erbij en meng alles goed.
Rasp een (ongeschilde) appel en roer ook die bij de havermout.
Laat de bircher muesli afgedekt een nachtje weken in de koelkast.
De volgende morgen verdeel je het over 2 kommetjes. Wil je het liever warm eten, dan kan je het op dit punt verwarmen.
LEKKER ONTBIJTEN!!
 |
Al mijn hele leven droom ik en vaak kan ik mijn dromen ook nog herinneren. Maar de laatste tijd droom ik wel heel erg intens. Leo vertelt dat ik regelmatig in mijn slaap praat. En ’s morgens weet ik vaak ook nog vrij nauwkeurig wat ik droomde. Niet altijd erg plezierig, vaak zelfs nogal griezelig. Het zijn niet echt nachtmerries, maar prettig voelde ik me ook niet toen ik droomde van een groot |
gebouw, een soort van gymzaal met allemaal wandrekken. Daar moest ik in klimmen en oh, oh, wat was ik bang. Met de moed der wanhoop ging ik en kwam toen tot de ontdekking dat het best meeviel. Tot op de laatste stap…..
Of dromen dat ik weer in het ziekenhuis lig en naar de operatiezaal gebracht word. Maar ik heb mijn lenzen nog in en waar is Leo nou toch….. Ze rijden me de zaal in en dan realiseer ik me dat ik al lang geopereerd ben….. “Dit is een droom” flitst het door me heen en dan word ik wakker.
Gek hè, er is blijkbaar nog het een en ander te verwerken daar diep in mijn onderbewuste.
 |
Eigenlijk heb ik maar heel weinig toe te voegen aan dit kaartje, dat ik ontdekte tussen de jaarkalender van Flow. |
 |
Van deze man hing een geschilderd portret in het kamertje waar ik gisteren een hartfilmpje moest laten maken. Op mijn vraag wie hij was, vertelde de verpleegkundige dat het Willem van Einthoven was, de arts die het principe van een ECG of hartfilmpje heeft ontwikkeld. En zonder hem zouden artsen nu niet zo goed weten hoe het met onze harten is. |
Zijn portret hing daar dus zeer terecht, net zo terecht als de Nobelprijs voor Geneeskunde, die hij in 1924 ontving.
De apparatuur die nu dagelijks gebruikt wordt is natuurlijk heel wat compacter en technisch geavanceerd. Een hartfilmpje is een routineklus voor de verpleegkundige en de cardioloog leest het als een telegram. Voor mijzelf was het toch weer een belangrijk moment. Ik was duidelijk wat meer gespannen. Gelukkig geheel onterecht, want alles was prima in orde.
Na mijn hartoperatie moest ik natuurlijk opknappen en revalideren. Dat lukte me gelukkig vrij goed, al waren de eerste dagen behoorlijk confronterend. Want als je geen pannetje aardappelen meer op kunt tillen en 500 meter lopen een hele afstand is, dan is je conditie gewoon beneden alle peil. En dat is echt niet lekker.
 |
Maar inmiddels voel ik me weer bijna geheel de oude. En dat allemaal onder andere dankzij het revalidatieprogramma van Capri. Waar ik overigens in het begin met gepaste tegenzin naar toe ging. Maar ja, de cardioloog raadde het me ten sterkste aan en wat doe je dan? Ik ben helemaal geen sporttype en heb zelfs een hekel aan allerlei vormen van sport. Maar de oefeningen die we in de sportzaal deden, waren beslist heel leuk, goed te doen en -en dat is tenslotte het belangrijkst- het hielp! En zo kan ik het huishouden weer redelijk doen en is koken geen probleem meer, want ik kan de pannen weer optillen. Wandelen doe ik zeer regelmatig en die wandelingen worden ook steeds langer. Ook het dragen van de boodschappen lukt me, al helpt Leo me wel met de heel erg zware dingen. |
Mijn stappenteller houdt bij hoeveel stappen ik dagelijks zet en regelmatig doe ik een aantal oefeningen, zoals ik die op de revalidatie geleerd heb. Dus sta ik voor de spiegel te huppelen en te zwaaien, met een bal of gewichtjes. De Dyna-bands die ik al langer heb, komen nu ook vaker uit de kast, zodat ik mijn arm- en beenspieren eens goed kan laten werken en ze steeds sterker worden.
Dus… er hoeven geen records gebroken te worden, maar je bent nooit te oud om te leren en te bewegen.
Afgelopen weekend reden we naar Katwijk en Noordwijk. Zomaar, om er even uit te zijn. En ineens kwamen we langs het terrein waar vroeger het Zeehospitium stond. Lang geleden, in 1952-53 lag ik daar met tuberculose. Toendertijd een ernstige ziekte, waar je vooral veel mee moest rusten. En rusten heb ik daar gedaan. Hele dagen lagen we in bed. Er mocht veel en ik heb er dan ook geen slechte herinneringen aan, lees hier maar.
Er is inmiddels veel veranderd in Katwijk. Het Zeehospitium is al lang niet als zodanig in gebruik. Veel is gesloopt en het terrein is bebouwd met nieuwe huizen, al zijn er wel speciale units voor gehandicapte mensen. Er staat nog één echt oud gebouw, dat ik dan ook onmiddellijk herkende. In al die jaren was er toch wel veel aan veranderd en wat er mee gaat gebeuren, weet ik niet. Ik miste de grote veranda’s, waar we met bed en al in de frisse lucht moesten staan. Gelukkig is er dan internet, waar ik daarvan nog een foto terug kon vinden.
