Laatst zagen we Westside Story weer op tv voorbij komen. De legendarische scène met Rita Moreno, zingend en dansend in “America”
En gek is dat, je kunt je bijna niet voorstellen dat die mensen -net als wij- ouder zijn geworden.
We vroegen ons af hoe ze er nu uit zouden zien. Dat Nathalie Wood was overleden, wisten we wel. Maar dat Ria Moreno er op haar 92e zo uitziet…
En de mannen? George Chakiris vind ik nog steeds een mooie man en Richard Beymer, de jongste, mag er ook nog zijn.
Nu we zo gebrand zijn op goed, gezond en zo zuiver mogelijk eten, viel dit bericht me op.
Aardbeien uit Marokko, die in Spanje een andere verpakking/sticker krijgen en dan uit Spanje lijken te komen.
Dat is in de eerste plaats natuurlijk misleiding, maar ook puur bedrog. En wat te denken over al die extra handelingen, de kosten en de milieuvervuiling die dat met zich mee brengt?
Ik laat nog maar even buiten beschouwing dat de Marokkaanse aardbeien met Hepatitis besmet leken. Maar als je denkt dat het Spaanse aardbeien zijn……! Je wordt als consument totaal om de tuin geleid. En waar kun je dan nog van op aan?
Het is natuurlijk het beste om alleen maar seizoensgroenten en fruit te kopen en te eten. Maar als dit in de winkel ligt, wordt het toch door de consument gekocht.
Hoe je het ook wendt of keert, er klopt helemaal niets van!
Ik weet niet of het ook werkelijk zo is, maar mij lijkt dat steeds meer (jonge) mensen weer roken. En dat zou dan ondanks alle stringente maatregelen zijn.
In Duitsland wordt roken niet gestimuleerd, maar heel veel tegenwerking lijkt me er ook niet te zijn. Je kunt nog steeds bij supermarkten rookgerei kopen en er hangen ook nog altijd sigarettenautomaten. Weliswaar een stuk minder dan vroeger, maar ze zijn nog altijd te vinden. En voor iedereen duidelijk zichtbaar en toegankelijk.
Op het winkelcentrum in onze buurt kun je alleen nog sigaretten kopen in een speciale zaak, die volledig geblindeerd is. Voor de deur, waar duidelijk “open” op staat, ligt een rode loper. Alsof je een VIP bent.
Nu rook ik al vele jaren niet meer, dus of ik er ook als VIP behandeld al worden kan ik niet zeggen. Aan de prijs zal het niet liggen.
Tegenwoordig kun je van die kekke horloges kopen, smartwatches. En wat daar allemaal mee kan en te controleren is… Niet alleen kun je er mee telefoneren, betalen, de tijd controleren. Maar ook bloeddruk, hartslag, stappenteller, zuurstofgehalte zijn er op na te kijken. Er zijn er zelfs die een EEG kunnen maken en nog redelijk betrouwbaar ook.
Aan zoiets begin ik helemaal niet. Ik voel me prima en wil dat ook graag zo houden. Maar al die controlemiddelen lijken mij veel te veel.
Heel mensen -zeker leeftijdgenoten- controleren regelmatig hun bloeddruk. Ik kan dat wel begrijpen, maar zelf ben ik er nog niet toe gekomen.
Ik denk niet dat het me rustiger zou maken. Ik heb het daar al met de cardioloog over gehad en die begreep me wel.
Want stel dat die bloeddruk te hoog is, wat moet ik dan doen. Bel ik hem dan? Neem ik een pilletje extra….?
Nee, ik weet het niet en maak me er dus ook niet druk om. Dat past beter bij mij.
Maar wie zo’n apparaatje om wil hebben, hoeft zich natuurlijk weer niks van mijn mening aan te trekken!
Mijn moeder zal ongeveer de leeftijd van mij nu hebben gehad, toen ze klaagde over koude en pijnlijke voeten. Warme sloffen zouden de oplossing zijn. Die vond ze in een degelijke schoenenwinkel. Donkerbruin en met bont gevoerd. En ja, haar voeten werden heerlijk warm. Maar wat kon ze zeuren over de lelijke “afgeknipte kaplaarzen”. Nee, elegant waren die sloffen beslist niet.
Nu heb ikzelf al vrij snel in de winter koude voeten. Echt koude voeten, die maar niet warm te krijgen zijn. En met koude voeten naar bed is geen optie. Want het duurt uren voor ze zijn opgewarmd en ik lig maar te woelen. Natuurlijk heb ik een extra dekentje en een kruik. Maar desondanks …..
Daarom was ik blij dat jongste vertelde over de heerlijke warme sloffen die hij gekocht had. Die moest ik hebben. Ik zocht op internet en vond de site. Drie soorten zijn er: slippers, lage en hoge sloffen.
Meteen nadat ze bezorgd werden, trok ik ze aan. En ja, ik heb nu echt heerlijk warme voeten. Maar ik hoorde ook de stem van mijn moeder: Wat heb jij daar nou toch? Het lijken wel afgeknipte kaplaarzen.
Ja, en dan had ze nog gelijk ook!
Ik ben niet vaak ziek, maar afgelopen weken was het raak. Flinke griep, dus een paar dagen in bed. Rillerig, snotterig, maar daarna leek het over.
Maar nee, er kwam nog een fikse verkoudheid overheen.
Nu lijkt alles weer in orde en ga ik maar weer over tot de orde van de dag. Gewoon weer regelmatig bloggen.
Nog even zonder plaatje.
Soms denk ik dat we hier in Nederland de weg compleet kwijt zijn. Over de meest simpele dingen wordt een toestand gemaakt alsof de wereld aan zijn eindje is.
Neem nou het weer. Het vroor deze week. Lekker pittig weer, met een beetje zonneschijn. Prima weer om een wandeling te maken. Wie op de fiets moet, heeft beslist wel een muts en handschoenen om zichzelf warm te houden. En wat heerlijk is het dan om binnen te stappen in een behaaglijke warmte.
En voor veel mensen de voorpret van weer op natuurijs te kunnen schaatsen.
Maar op het nieuws niets anders dan codes en berichten om je te beschermen. Ik zag een bericht voorbij komen waarin verteld werd hoe je “niet zou bevriezen”. Nota bene, het was nauwelijks 5 graden onder nul. En ja, met de wind was het best koud.
Maar in 1963, ik zat op de MULO, was er wekenlang veel meer vorst. En ik -en ook medescholieren- had nog nooit van thermokleding, fleecetruien of warmtekussens gehoord, laat staan dat we het gebruikten.
De nieuwsgaring nu loopt van overdreven naar rampzalig. Wanneer beseffen we nu eens dat het weer deel uitmaakt van de natuur en dat we daar weinig tot niks aan kunnen veranderen.
Laten we vooral de prettige kanten van zulk weer benadrukken. Al schaats ik zelf al lang niet meer, ik kan met veel plezier kijken naar de mensen die op het ijs zijn.
Vorige week moesten we in de Markthal van Rotterdam zijn. Het regende hevig en het was best koud, dus geen wonder dat het in die grote en warme hal druk was.
Veel stands waren van eigenaar veranderd en we ontdekten weer geheel andere zaken. Er werd ook door vrijwel iedereen gegeten.
Dat is natuurlijk wel logisch want het merendeel van de stands heeft iets van etenswaar te koop. Van Griekse olijven tot Indiase kruiden, van ijs tot erwtensoep. Die enorme hal was gewoon één hele grote vreetschuur.
Behalve één stand! Je kon er niks kopen, maar wel wat afleveren. En ik geloof dat je er ook wat kon winnen, maar dat is me even ontgaan.
Het was een stand van de Rotterdamse Voedselbank. Er stonden al wat kratten met levensmiddelen in. Maar ik vroeg me af of je nou echt zo blij bent met zakken chips. Wie echt hulp van de Voedselbank krijgt, moet toch vooral een voedzame maaltijd worden voorgeschoteld.
De tegenstelling was opmerkelijk, het maakte me niet vrolijk. Want eigenlijk zou dat toch niet noodzakelijk moeten in een stad in een land met zoveel welvaart.
Op Instagram vond ik een filmpje uit de 40er jaren. Een vrouw komt aan met een kinderwagen, maakt deze vast aan de fiets en rijdt daarna weg.
Ik dacht “wat handig”. Die kinderwagen zag er stevig uit, het kind zat goed ingepakt en droog. Het leek me een ideale oplossing.
Tenslotte zie ik dagelijks kinderen in bakfietsen vervoerd worden. Soms zitten er wel meerdere kinderen in. En ze zijn niet altijd zo rustig als de kleuter in de film.
Maar uit de honderden commentaren bleek dat niet iedereen het me mij eens zou zijn. Gevaarlijk, onverantwoordelijk, dat kind heeft geen lucht…. Als ze valt, omslaat, de kinderwagen losschiet…
Ja, het verkeer is natuurlijk veel drukker, maar als je toch voorzichtig rijdt…. Waren onze ouders en wij nou vroeger zo veel minder bewust van alle gevaren of groeien kinderen nu iets té beschermd op?
Vorige week zag in het Duitse consumentenprogramma Markt een item over de “Hot chip challenge”. En dan denk ik dat de wereld compleet gek is geworden.
Voor ongeveer 10 euro koop je een doosje met daarin één chip, maar dat is wel de heetste chip ter wereld.
Hoewel wij van pittig eten houden, weet ik uit ervaring dat het ook veel en veel te heet kan zijn. Sambal is al heet, maar de Carolina Reaper peper is 1100x zo heet.
Je zou denken “laat maar staan”, maar nee hoor. Er loopt een “challenge” op internet. Je koopt zo’n doosje met die chip, eet hem op en filmt je reactie. De kunst (?) zou zijn, dat je onbewogen voort gaat. Maar de meeste mensen weten lange tijd niet waar ze het hebben. Kokhalzen, hoesten, tranende ogen, buikpijn, misselijk, hoofdpijn, nou ja, te gek voor woorden.
Het is niet ongevaarlijk en soms moeten mensen in het ziekenhuis worden opgenomen. In Amerika is al een tiener overleden. Jongeren vooral gaan de challenge aan.
En dan te bedenken dat je alles wat je eet ook weer kwijt moet raken. Dus nog een keer hevige pijnen op het toilet.
Goh, zien jullie de grap hier van in?
