Een tijdje al heb ik last van pijn in mijn been of mijn heup. Exact kan ik het niet duiden, maar vervelend is het zeker. Lopen doet pijn en soms zo erg dat ik liever een beetje op de bank wil hangen. En dat geeft me dan weer een rot gevoel, omdat ik weet dat bewegen veel beter zou zijn. Nou ja, maar eens even langs de dokter. Die niks kon vinden, geen andere remedie wist dan pijnstillers nemen. En dan begin je met paracetamol. Dat is hier altijd in huis, maar voor de zekerheid nog maar wat doosjes ingeslagen.
Eén doosje nam ik mee naar boven, dat wist ik zeker, want dan kon ik voor het slapen gaan een paar tabletjes nemen. Maar waar had ik dat nou toch neergelegd? Niet op mijn nachtkastje, niet in de kast, niet in mijn werkkamer, de badkamer. Nergens was het te vinden. Ik zocht op de meest idiote plaatsen, Leo hielp mee. Maar nergens, nergens te vinden. Het probleem was niet zo groot, want nieuwe tabletten waren snel gekocht. Maar dat knagende gevoel van “waar is dat nou toch….?”
Maar ik heb het gevonden. Het zat gewoon in mijn joggingvest. Gelukkig maar. Niks aftakeling, gewoon een beetje verstrooid…. 😉
Oh ja, dat pijnlijke been is gelukkig ook al weer bijna over!
Category Archives: Gezondheid
Wandelen
 |
Wandel door het leven en praat met iedereen. Dat is een Perzisch spreekwoord en ik realiseer me dat ik het vaak toepas. Heerlijk zomaar een kort praatje met iemand die je helemaal niet kent. Vluchtige ontmoetingen, die een dag zo kunnen opklaren. En waarvan ik hoop dat anderen dat ook zo ondervinden. Tijdens mijn wandelingen in de buurt kom ik allerlei mensen tegen. Sommigen zeggen uit zichzelf gedag, anderen kijken verrast als ik ze groet. Er zijn natuurlijk ook heel veel lui die boe noch ba zeggen. Veel te druk met hard rennen of fietsen. Of mensen die een groot territorium afbakenen door zowat de hele wegbreedte in te nemen. Maar goed, die knik ik vriendelijk toe of roep ik bozig na of ze wat ruimte willen overlaten. En als er niets te praten valt, dan is er nog veel te zien. Vogels, planten en natuurlijk koeien 😉 |
Deel dit op:
Donor
Donor worden, niet bepaald een onderwerp om eens “gezellig” over te keuvelen. Je denkt niet graag aan ziek zijn, sterven en wat de consequenties zijn. Maar toch… veel mensen kunnen geholpen worden met onderdelen uit jouw lijf. En daarom ben ik al heel veel jaren donor. Dat wat er nog te gebruiken is, mogen ze straks hebben. Hoe de wet dat nou verwoordt, laat me eigenlijk een beetje koud. Jaren geleden heb ik het formulier ingevuld, ondertekend en opgezonden. Sindsdien zit er een kaartje bij mijn rijbewijs. Voor het geval dat…. Ik snap dan ook niet dat er nu opeens zoveel “nee-zeggers” zijn. Omdat de wet nu veranderd is, je donor bent tenzij je duidelijk aangeeft dat niet te willen? Ik zie eerlijk gezegd geen verschil. Want je hebt het al beloofd en daar verandert toch niets aan?
Deel dit op:
Bewegen
Sinds een paar maanden ga ik elke maandagmiddag naar het wijkgebouw, voor een uurtje Enerfit. Dat is gym voor mensen van 55 jaar en ouder. Klinkt dat saai? Nou dat is het ABSOLUUT NIET. In tegendeel, het is heel gezellig en ontspannend.
De helft van de les zitten we op een kruk of stoel, de andere helft liggen we op de grond. Er worden dus geen snelle huppeltjes of loopjes gedaan, maar wel een hele rits van oefeningen, die je ook nog eens thuis kan (nee, zou moeten!) doen. Maar denk nou niet dat we een beetje sloom bewegen, want daar houdt Saskia van der Valk niet van. Onder gezellige muziek doen we oefeningen in een tempo aan waar we allemaal toch op een prettige manier van buiten adem raken. Zo worden onze spieren strakker, want zowat elke spier die je in je lijf hebt, wordt aangespannen, gerekt of gestrekt. Maar het helpt ook om je beter te concentreren, te coördineren. En dat is heel belangrijk! Daarbij geeft Saskia regelmatig uitleg, zodat je weet waarom je nou juist iets doet. Want al lijken sommige oefeningen nogal simpel, ze hebben wel degelijk effect.
De maandagmiddag-groep bestaat uit ongeveer 15 dames, allemaal boven de 55, maar sommigen wel meer dan 70plus. Er wordt gelachen, soms wat gepraat en wie wil, bestelt na afloop nog iets aan de bar van het wijkgebouw.
Zelf brengen we een handdoek en een flesje water mee en we dragen gewone, maar makkelijk zittende kleding. Op de locatie zijn matjes, gewichtjes en ander materiaal aanwezig. We doen dit natuurlijk allemaal om in de running te blijven. Maar daarom hoeft zoiets niet vervelend te zijn. Dat Saskia ons echt weet te motiveren, bleek wel toen één van ons laatst riep: “Ik begin het gewoon leuk te vinden!” En zo is het maar net!
Deel dit op:
Geen commentaar
Wereldvoedseldag
Deel dit op:
Achteraf…
| Achteraf kijk je tegen de kont van het paard…. Nou ja, in dit geval mijn achterwerk. Wat ik daar doe? Ik trek aan een of ander hijswerktuig in een poging te zien hoe sterk ik wel niet ben 😉 Lang niet sterk genoeg om ook maar een decimeter vooruit te komen, maar met hulp van de stoere brandweerman kwam ik toch nog ergens. |  |
Maar gelukkig ben ik in ieder geval weer heel wat sterker dan in het begin van dit jaar. Na de operatie kon ik nog geen bloemenvaas optillen, nu pak ik de boodschappen al weer “gewoon” uit de auto.
En dat ik vandaag mijn 68e verjaardag kan vieren, daar ben ik ontzettend blij en gelukkig mee!
Deel dit op:
Foutje…..
Hier in Ommoord loopt al heel veel jaren een ERGO-onderzoek. Daarbij worden mensen van boven de 55 met de regelmaat van ongeveer 5 jaar onderzocht op van alles waar je ziek, zwak of duizelig van kan zijn. De meest malle vragen en opdrachten passeren de revue. Natuurlijk zitten er ook medische onderzoeken bij, onder andere een MRI-scan van de hersenen en een onderzoek van de halsslagaderen. Leo deed afgelopen maanden mee mee en binnenkort krijg ik ook weer een oproep.
Gelukkig werd er bij Leo niet iets erg belangrijks gevonden. Al kreeg hij wel het advies zijn cholesterol en bloeddruk in de gaten te houden. Dat doen we nu doen gezellig 😉 samen.
Maar vorige week kreeg hij ineens een brief waarin stond dat het onderzoek van de halsslagaderen had uitgewezen dat er een kleine vernauwing zat. De brief kwam op een ongelukkig moment, vlak voordat wij op vakantie gingen. Maar het vreemde was, dat het hele onderzoek nog niet had plaatsgevonden. Dat was uitgesteld omdat de scanner defect was en zal pas na midden oktober plaatsvinden. Toch zag ik Leo wit wegtrekken en zijn zorgengezicht opzetten. Meteen belde ik de ERGO en gelukkig begreep men daar dat wij nogal verontrust waren. Het bleek een fout te zijn. Iemand had per ongeluk het verkeerde onderzoek ingevoerd. Ach, fouten kunnen gemaakt worden. Maar dit bracht ons toch wel erg van de wijs. En nou maar hopen dat die halsslagaders puntgaaf zijn!
Deel dit op:
Guilty pleasure
Oh, oh, oh, wat kan dat lekker zijn. Zo’n kalfskroket van de FEBO. Die je neemt als je toevallig langs zo’n zaak komt. Vooral als het druilerig weer is. Dan is zo’n kroketje zo lekker, ook al weet je best dat het nou niet bepaald een gezonde hap is. Maar zo nu en dan even niet nadenken en genieten.
De FEBO bestaat al 75 jaar en het schijnt dat de kroketjes nog steeds volgens het recept van de eerste bakker gemaakt worden. Met zelfgetrokken bouillon, goed vlees en roomboter. Nou, dat geloof ik op slag.
Gelukkig zit die zaak in Rotterdam niet om de hoek en andere kroketten wil ik niet. Alleen die van mijn tante konden de vergelijking doorstaan, maar ja, die is er al lang niet meer.
Deel dit op:
Ranzig
Dat het in studentenkamers soms een geweldige rotzooi is, weet ik uit ervaring. Als wij op (aangekondigd) bezoek kwamen, was de ergste rotzooi weggemoffeld. Maar dan nog kon zo’n kamer niet voldoen aan het predikaat “schoon”. En wat te denken van een studentenflat, waar 24 studenten op één etage woonden en de keuken deelden. Daar wil je niet gezien worden en als moeder spoken er de akeligste ziektes door je hoofd. Maar ja, onze kinderen zijn, ondanks al die ronddansende bacteriën en bacillen, toch opgegroeid tot nette mannen.
Zal de nu lopende verkiezing tot “ransbal” uiteindelijk leiden tot een wat hygiënischer houding van de studenten. Ik ben benieuwd…
Deel dit op:
Wandelen
Afgelopen dinsdag wandelde ik in Hoek van Holland. We waren met 12 dames en natuurlijk wandel-leider Koos, die een leuke tocht had uitgestippeld. Allemaal eerst met de metro naar Schiedam-Centrum en daarna met de trein naar Hoek van Holland Strand.
Het was mooi wandelweer! Lekkere temperatuur en lichtelijk bewolkt, zodat we niet constant in de felle zon liepen. Dat is wel zo fijn op het strand.
Eerst koffie en een plaspauze en dan op weg. Natuurlijk werden er schelpen gezocht en wie wilde kon met de voeten in het water. Zelf hield ik de schoenen aan, want op het harde zand liep dat prima. De weinige keren dat er door een laagje water gewaad moest worden, gokte ik op de stevigheid van mijn stappers.
Bij ‘s-Gravenzande dronken we nog wat voordat we door de duinen terugliepen. Onderweg zocht Koos naar duindoornbessen. Die zijn heel gezond, maar wel heel erg wrang-zuur. En de bramen stonden zo laag, dat de vos er waarschijnlijk op gepiest had 😉 . De schapen lieten ons ongeïnteresseerd voorbijgaan.
Toen we bij de trein terug waren zaten er toch ruim 8 kilometers in onze benen. Het was een heerlijke en gezellige wandeling, al was ik best wel blij even te kunnen uitrusten.
(klik op een foto om te vergroten)
