Als opmaat voor wat er straks komen gaat, kocht ik gisteren een paar sportbeha’s. Na de borstkanker operatie zal ik die een tijd lang 24 uur per dag aan moeten houden om het weefsel wat support te geven. Tien jaar geleden kocht ik mijn lingerie bij ons in het winkelcentrum. Toen die speciaalzaak daar weg was, probeerde ik een aantal winkels van grote lingerieketens. Dat was geen succes. Ik kan wel zeggen dat ik een “behoorlijke bos hout voor de deur heb”. Dus moet ik een BH met voldoende steun en die zijn meestal met een beugel. Maar na de bestralingen in 2008 verdraag ik dat niet meer. Die ketens verkopen vooral luchtige en kanten modelletjes. En de kittige kirrende verkoopsters willen je die dan ook aansmeren. Mooi, leuk, maar voor mij volstrekt ongeschikt en ondraagbaar.
Gelukkige vond Leo op internet voor mij “Van der Linde Lingerie” in Bleiswijk. Daar vond ik al een tijd geleden mooi en zelfs wat “sexy” ondergoed in mijn maat en word ik altijd fijn geholpen. Dus toog ik daar naar toe om die sportbeha’s te scoren.
En wat is het dan een zegen om een vriendelijke, klantgerichte vakvrouw tegenover je te hebben. Ze wist precies wat ik zocht, dacht even mee over de opties en kwam met een aantal comfortabele modellen aan. Ze controleerde alles nog een keer en verstelde de bandjes op de juiste maat. Nu ben ik straks netjes en goed voorbereid.
Er zijn ongetwijfeld meerdere speciaalzaken in deze branche, maar deze is voor mij echt TOP!!
Category Archives: Gezondheid
Rauw op mijn dak…!
Wekenlang al stond de tweejaarlijkse controle voor de Mammacare en de bijbehorende mammografie in de agenda. Routine, toch? Ik was dan ook heel verbaasd dat ik niet meteen naar huis mocht gaan, maar ook nog een echo moest laten maken. Maar al snel werd me duidelijk dat het helemaal niet zo routinematig was. Er was iets gevonden… En niet in de al behandelde borst, maar nu in de andere.
Ik ben niet zo’n pessimist, maar ik voelde meteen dat dit niet goed zat. En ja hoor, bingo! Gisteren vertelde de chirurg me dat ik weer geopereerd moet worden. Binnen nu en zo’n paar weken lig ik in het ziekenhuis. Afspraken zijn al gemaakt, dingen geregeld.
En dan komt het hele circus op gang. Kinderen, schoonzus en zwager bellen, appen naar vrienden en vriendinnen. Er ligt een notitieblok onder handbereik, zodat ik niks vergeten zal. Er moeten zaken uitgezocht en nagekeken worden. Nog van alles te doen tussen nu en straks. Zo nu en dan zal ik wel iets laten horen, maar soms zal er geen blog zijn of een heel klein voorgebakken blogje. We zien wel!
Deel dit op:
Absurd
Soms vraag ik me af in welke idiote maatschappij wij zijn beland.
Scrabblevriendin W. (ja die) heeft, naast andere lichamelijke ongemakken, al heel lang last van een blaasontsteking. Geen antibioticakuur helpt en dus besluit de specialist dat ze nu een kuur krijgt via een infuus. Dat kan thuis. Alleen moeten de infuuszakjes na 16.00 uur worden opgehaald bij de apotheek van het IJsselland ziekenhuis.
W. belt mij, maar ik hoor de oproep niet. Ze belt een andere vriendin, die blijkt een paar dagen de stad uit. De derde vriendin zou wel kunnen, maar is ziek en het weer van afgelopen donderdag was nou niet erg aanlokkelijk. Kunnen de zakjes bezorgd worden? Nee, de ziekenhuisapotheek heeft geen bezorgdienst (dat begrijp ik ook wel).
Later die dag zie ik dat W. gebeld heeft en spreek met haar af dat ik die zakjes ’s middags op zal halen, zodat de zieke vriendin er niet uit hoeft.
Als ik in de apotheek zit, belt W. me weer. Het was een misverstand, morgen kunnen die zakjes worden opgehaald. Ik zeg dat ik ze misschien nu toch wel mee kan krijgen, maar dat blijkt niet te gaan want het is kwetsbaar en bederfelijk spul. Maar vrijdags heb ik al een andere afspraak en kan ik niet. Dus probeer ook ik om het bezorgd te krijgen, maar nee, helaas onmogelijk.
Het kan per taxi geleverd worden, à raison van 15 euro per keer. En volgende week moesten er weer nieuwe zakjes gehaald worden… dat gaat dus nogal in de papieren lopen. Ik vraag of het misschien via de gewone apotheek kan. Nee, die kan dit niet verzorgen. Kunnen zij het laten ophalen? Nee zeg, daar verdient die apotheek niks aan…. Als ik, tegen beter weten in, ook bij de gewone wijkapotheek de situatie uitleg, krijg ik natuurlijk ook nul op het rekest. Schouderophalend zegt de man ‘Nou ja, als het voor 15 euro kan, dan…..”
Maar kijk nou eens bij een site als “Thuisbezorgd.nl”. Je kunt er van alles bestellen en het wordt binnen een bepaalde tijd netjes aan de deur afgeleverd. Wat je ook bedenkt, vette happen, taart, flessen bier, wijn of sterke drank, dat maakt niet uit. Het wordt tegen een geringe vergoeding of zelfs helemaal “gratis” aan de deur afgeleverd. Maar speciale medicijnen? Nee, hoor dat kan niet. En dat vind ik nou een heel absurde situatie.
PS:
gewone medicijnen kunnen en worden in de wijk natuurlijk wel bezorgd. In dit geval ging het om heel speciaal geprepareerd materiaal. Dat nu ook nog ligt te bederven, want het aanbrengen van het infuus lukte niet. Nu moest W. dus naar het ziekenhuis om het infuus te laten aanbrengen. Afgelopen dinsdag ging ik al vroeg op pad omdat die zakjes om 10 uur bij W. moesten zijn. Ik heb me afgevraagd of het niet mogelijk zou zijn geweest dat degene die kwam prikken de medicijnen bij de ziekenhuisapotheek zou ophalen. Dat zou toch heel snel moeten kunnen. Ophalen en wegwezen, maar ja…
Deel dit op:
Zo was het toen…
Nu staan de kranten bol van het protest en de aanklacht tegen de sigarettenindustrie en waarschuwen artsen tegen het roken. Nergens mag je meer een peukje opsteken, zelfs buiten soms niet eens. Maar het is wel eens heel anders geweest. Op Pinterest vind je nog veel advertenties uit een tijd dat roken juist als goed werd bestempeld. Het zou stress verminderen, je helpen bij het bestrijden van astma. Zwanger zijn en roken was helemaal geen probleem. Tja, wat zou nou waar of niet waar zijn? Ik houd me maar op de vlakte, ben al vele, vele jaren niet-roker. Hier thuis wordt ook al lang niet meer gerookt. Dat wilden we absoluut niet hebben toen onze jongste astma bleek te hebben. Dat hij als puber zelf wel ging roken vond ik echt heel absurd. Maar inmiddels rookt ook hij al lang niet meer. Soms halen we nog wel eens herinneringen op aan de jaren met glazen vol sigaretten op tafel of dat je rokertjes trakteerde op school als je jarig was. Maar ja, dat is nu allemaal niet meer mogelijk. Ach, er verandert zo veel in de loop der tijd….
klik om te vergroten
klik om te vergroten
Deel dit op:
Niet te laat
Nauwelijks zijn de kerstkrans, kerstdiner en oliebollen naar binnen gewerkt en verteerd, of er ligt in de winkels alweer ander snoepgoed. Deze kleurige uitstalling zag ik afgelopen zaterdag en ik dacht meteen “die zijn niet te laat!” Want Pasen valt weliswaar vroeg dit jaar, maar is toch pas op 1 en 2 april. Meer dan 10 weken tevoren kun je dus al paaseitjes kopen (en eten!) Ppffft…. zo krijg je natuurlijk nooit de kans om op dieet te gaan… 😉 😉 😉
Deel dit op:
Zo te koop
Een tijd geleden kwam ik bij de drogist deze pillen tegen. Het kan zijn dat je er om verlegen zit. Toch vind ik het vreemd dat zoiets zo maar bij de drogist kunt kopen. Oh ja, het is goed dat je jezelf kunt behoeden voor een gemaakte fout. Dat die wilde avond met die leuke jongen geen gevolgen mag hebben en dat je dus daarom …
Maar ik had toch wel verwacht dat dit soort pillen uitsluitend bij een apotheek verkrijgbaar zou zijn, zodat er op zijn minst een beetje uitleg over de mogelijke bijwerkingen gegeven wordt. Nou vrees ik dat ze te pas en te onpas geslikt worden en wat dat dan weer tot gevolg heeft…?
Deel dit op:
Nieuwe inzichten
Toen onze jongste zoon klein was, had hij last van astma. Soms zo erg, dat ie dagenlang in het ziekenhuis lag. 
Dat wij, als ouders, opgemerkt hadden dat die astma uitgelokt kon worden door bepaalde bestanddelen in de voeding, zoals kunstmatige kleurstoffen en conserverings-middelen, werd door sommige artsen opzij geschoven. Nee, daar zou het heus niet aan liggen. Volgens de experts werd astma vooral veroorzaakt door pollen, stof, huisstofmijt. De allereerste zorg was dan ook dat alles in huis zo brandschoon mogelijk moest zijn. Als we alle voorschriften nauw-gezet op hadden gevolgd, zou ons gehele huis gesaneerd zijn. Stond alles op wieltjes, zodat ik dagelijks (!) ook achter de boekenkast en bedden had kunnen kon stofzuigen. Zover hebben we het niet laten komen. Gelukkig waren de kinderslaapkamers al wel voorzien van linoleum. Ik dweilde ze dagelijks en nam alles wat er stond af met een vochtige doek. Ondanks mijn hekel aan huishoudelijke werk, deed ik dat nauwgezet. En was hij dan toch benauwd, dan voelde ik me schuldig, was bang dat ik nog beter schoon moest maken. Al kon ik in de loop der tijd wel wat meer afstand nemen.
Maar toen kwam de dag dat hij ging studeren en op kamers wonen. Die kamer was beslist niet zo schoon als thuis. Ik gaf hem de nodige instructies mee. “En denk erom, zeker elke week stofzuigen hoor! Alles goed schoonmaken, zoveel mogelijk stofvrij houden!”
Ik vertelde het wel, maar geloofde niet dat ie het ook zou doen. Ik moest het loslaten.
Na een tijdje zei hij dat hij eigenlijk nooit meer last had. En hij wist ook waarom: omdat hij nou wat rommeliger leefde, niet meer alles zo brandschoon was. Hij had gewoon weerstand opgebouwd. Daar sta je dan als moeder, met je goeie bedoelingen en je goeie gedrag. Had ik daar nou zo mijn best voor gedaan…
En toch…. hij had misschien wel gelijk! Want inmiddels is uit onderzoek gebleken dat kinderen in onze superschone huizen zo weinig met allergene stoffen in aanraking komen, dat ze daardoor astma ontwikkelen. Nu denkt men er over om melkpoeder te fabriceren waaraan bepaalde bacteriën en schimmels zijn toegevoegd, zodat het immuunsysteem ze leert herkennen….. Of hechten we teveel waarde aan hygiëne en moeten we gewoon niet al te veel stoffen, zuigen, aan de gang gaan met al die super-schoonmaakmiddelen? En zo nu en dan het huis eens lekker laten doorwaaien? En ook eens nagaan of al die vreemde stoffen in ons eten geen bijwerkingen hebben? Dan zou het zomaar kunnen dat de natuur zelf voor een oplossing zorgt.
Deel dit op:
Cursus
Er lag een brief van de ziektekostenverzekering op de mat. Met een mooie folder over een cursus Valpreventie. Het leek me wel wat. Ja toch? Dus bekeek ik de folder met belangstelling. Toch besloot ik om niet aan die cursus deel te nemen. Want ik weet best wel hoe je vallen moet voorkomen. Door goed uit te kijken, je vast te houden op de trap, niet te zwaar te tillen. Stevige schoenen te dragen. En je veters zo te strikken dat ze niet los gaan. En laat dát nou net de meneer op de foto niet hebben gedaan. Die is vast gestruikeld na de opname, want zijn veter hangt helemaal los.
Ik had ineens het gevoel dat de kwaliteit van die cursus te wensen overlaat.
Deel dit op:
Vallen
Klik op de foto om een filmpje te starten
Soms lees ik dingen, die ik nauwelijks geloven kan. Zoals deze week, toen ik las over een soort airbag voor ouderen. “Toekomstmuziek” dacht ik nog. Maar nee, toen ik eens even op internet struinde, kwam ik heel wat berichten en filmpjes hierover tegen. Ik ga er van uit dat het allemaal goed bedoeld is. Maar mezelf zie ik het nog niet gebruiken. Zo’n riem om mijn heupen, met gyroscopen, sensoren en weet ik nog veel meer. Dan ga ik meer en meer op een michelinmannetje lijken. En het lopen met zoiets zal toch ook zijn beperkingen hebben. Blijft zo’n band wel om je heupen of moet je er een soort van harnas bij om? Hoe zwaar is dat allemaal en, niet onbelangrijk, is het wel comfortabel? De proefpersonen waren zo te zien allemaal jong, slank en soepel en wisten van te voren dat ze onderuit zouden gaan.
Nou, ik kan je verzekeren, vallen gebeurt onverwachts en gaat meestal zo snel dat je geen tijd hebt om “op de juiste manier” te vallen. En met een beetje pech, sla je met je hoofd op de grond. Dan is je heup nog heel, maar heb je wel een hersenschudding of schedelbasisfractuur.
En als je toch al moeite hebt met aankleden, knopen dicht maken of ritsen sluiten, dan laat je zo’n airbag met weer een andere sluiting dus toch maar thuis. Veel te veel gedoe…
Weet je wat me beter lijkt? Gewoon iemand die gezellig met je mee gaat, je even bij de arm neemt als je de stoep op moet. Maar ja, daar heeft men nou net geen tijd voor 🙁
Bewaren
Deel dit op:
Boek
De treinramp van Harmelen op 8 januari 1962 kan ik me nog wel herinneren. Twee kinderen in onze straat verloren daarbij hun beide ouders in één klap. De radio zond alleen maar nieuws en treurige muziek uit. Nederland was in rouw.
Niet vreemd dus dat een boek over die gebeurtenis me wel aantrok.
Drie jonge meisjes zijn bij die ramp gewond en komen in het ziekenhuis bij elkaar op zaal te liggen. Hoe ze leefden en in de wereld stonden vóór het ongeluk, wordt vrij uitgebreid beschreven. Ook wat ze doen en laten in de huidige tijd komt aan bod. Twee hebben altijd contact met elkaar gehouden, de derde sloot zich daar van af en reageerde nooit op brieven of kaarten. Toch zijn ze onlosmakelijk met elkaar verbonden en pas aan het eind blijkt hoe.
Ik vond het geen erg diepgravend boek, maar toch de moeite waard om te lezen.
