Al een paar dagen had ik last van mijn keel, was ik aan het hoesten en snotteren, kortom ik was verkouden.
En net nou ik denk dat het ergste voorbij is, begint Leo over een zere keel te klagen en niest ie onophoudelijk.
Ik heb dus maar wat voorraad zakdoekjes ingeslagen, want je weet maar nooit hoeveel we er nog nodig hebben….
En is het niet dit weekend, dan komen er nog wel andere snotterige dagen. Beter mee verlegen dan om verlegen, nietwaar?
Category Archives: Gezondheid
Relletje…
Afgelopen week ontstond er zomaar opeens op de Sociale (!) Media een relletje. Over de decemberuitgave van Allerhande. Ik had hem net van de grootsuper meegenomen. Tjonge jonge, 250 pagina’s in kleur met een keur van allerhande gerechten voor het heerlijk avondje, de kerstdagen en oud en nieuw. Nadat ik hem doorgebladerd had, kreeg ik stante pede last van brandend maagzuur, zoveel fraaie gerechten ik had gezien.
Maar blijkbaar was dat toch niet voldoende, want op Facebook had een mevrouw geklaagd dat er niks gezelligs in stond. Ja, een vegetarische kerstmaaltijd. Nou ja, dat ging ze niet eten! Aardappel-doperwtjespuree, geglaceerde worteltjes of een soep van bietjes. GEWOON eten, niks voor de kerst. Geen braadstuk, geen grote lappen vlees, geen ……. Mijn mond viel open. Want naast de prachtige vega-variaties waren er wel degelijk nog genoeg aan heerlijke en feestelijke gerechten te vinden. Maar wat wou die dame dan? Gerookte pauwentongetjes op een bedje van rauw schapengras? Zes hele speenvarkens aan het spit, met een keur van uit Oezbekistan geïmporteerde wilde kruiden…., vergezeld van geblancheerde kriel-aardappeltjes uit Patagonië?
Wie de geschiedenis bekijkt, weet dat hele culturen ten onder gegaan zijn aan decadentie. Ik vrees dat we ook al een heel eind op weg zijn…
Deel dit op:
Olifantenvoer
Vaste prik in Blijdorp is een bezoek aan de olifanten. Ze stonden allemaal buiten, liepen een beetje om elkaar heen. De zon scheen en we konden zo mooi hun behaarde ruggen zien. Foto’s maken lukte niet, te veel tegenlicht.
In het binnenverblijf was een groep verzorgers bezig alles schoon te maken. Er werd geveegd en geschrobd en net toen we naar buiten liepen, kon ik een blik werpen op de opslagplaats. Een verzorger zag me en zei “Ja, dat is een flinke hap” terwijl hij wees op de grote rollen in grijs plastic. “Ze eten er twee per dag op en dan ook nog een paar van die bakken met groen”. Hij wees op een oranje krat met gesneden groenten. Het zag er uit alsof ik daar ook wel een maaltje uit zou kunnen scheppen. Dat zou ook helemaal niet gek zijn, want de dieren eten hoogwaardig voedsel, niks ouds of verlept. Zo te zien kunnen de olifanten dus deze week nog lekker eten. Daarna moet er weer nieuw aangevoerd worden. Hier moeten dus ook elke week “boodschappen” gehaald worden.
Deel dit op:
DUURzaam
Twee groene kaarten van de Postcodeloterij, voor elk lot één, lagen vorige week op de deurmat. Ik mocht dus voor 25 euro duurzaam gaan winkelen bij de grootgrutter. Je weet wel, die vroeger zo op de kleintjes lette.
En omdat ik liever niet de kant-en-klare “duurzame” producten van de voedingsindustrie koop, besloot ik gisteren biologische spinazie in mijn karretje te leggen. Maarrrr… die zak met 200 gram bioblaadjes kostte ruim 2x zoveel als een zak NIET biogroene spinazie. Nog voordeliger was een zak NIET biogroen van 400 gram. Die kostte zelfs minder dan 2x 200 gram samen. Ja ja, meneer AH, dat lijkt er toch wel een beetje op dat de prijzen eerst flink verhoogd worden en er dan “genereus” met korting wordt gewapperd. Daar trappen wij niet in! Zo wordt biologisch alleen maar DUUR en niet duurZAAM! Ik begrijp best wel dat biologisch wat duurder kan uitkomen, maar deze verschillen waren me toch te gortig. Of was het helemaal niet de bedoeling dat we en masse biologische groenten gingen kopen? Moesten we toch maar vooral kiezen voor die producten van de international? Tja, dat is dan jammer. Ik doe daar niet aan mee!
Deel dit op:
Calorieën tellen
Soms zie je mensen die duidelijk veel te dik zijn. Soms lees je over mensen die door een maagverkleining in enkele maanden tientallen kilo’s verliezen. Hoe kan dat dan? Nou, dat werd me duidelijk door dit artikel in de krant. 
De man in kwestie wist dagelijks 11.000 calorieën te verstouwen. Er van uitgaand dat een gemiddelde man aan zo’n 2.500 calorieën voldoende heeft, at hij dus in één dag ruim 4 keer de normale hoeveelheid. En dat dan ook nog eens lange tijd. Hoe kreeg ie het naar binnen? Dan moet je toch constant propvol zitten? Inmiddels is hij aan een streng dieet begonnen, traint en sport veel en is in 19 dagen al 20 kilo kwijt geraakt. Ik hoop dat hij het volhoudt en dat hij inderdaad gezonder zal worden.
Deel dit op:
Je zult maar…
Je zult maar ziek zijn en wonen in de Noordoostpolder. Je moet naar het ziekenhuis. Maar dat ziekenhuis is failliet en op stel en sprong gesloten. Waar moet je dan heen?
De media zaten er vorige week natuurlijk bovenop. Kan er geen hulp van de overheid komen? Hoe moet het nu verder? Ze gingen natuurlijk bij de verantwoordelijke minister te rade.
En wat zegt die? Met een zuinig mondje meldt hij dat het natuurlijk heel vervelend is, maar goede zorg blijft gegarandeerd. “Mensen kunnen terecht in de omliggende ziekenhuizen….zoals in Harderwijk, Hoorn of Sneek…. Ja, dat is wel wat verder weg, maar blijft nog binnen de norm van 45 minuten…”
Ik keek met verbijstering en heb me afgevraagd onder welke steen die minister en de regering al die tijd heeft liggen slapen. Gaat die man altijd met de auto, heeft hij nooit eens last van files?
En nog erger, wie geen auto heeft en dus van het openbaar vervoer afhankelijk is, hoe komt die daar dan? Ik heb het nagekeken, schrik niet:
– Van een willekeurig adres in Tollebeek ( een kleine plaats in de Noordoostpolder) ben je in 8 minuten bij het IJsselmeerziekenhuis in Emmeloord. Elk halfuur gaat er een bus. En als je een aardige buur of kennis hebt, zul je misschien wel gebracht en gehaald kunnen worden. Dat was dus helemaal niet slecht. Maar nu….
– Moet je van hetzelfde adres naar het Westfriesgasthuis in Hoorn, dan ben je minimaal 2,46 uur kwijt en moet je 4x overstappen. De andere mogelijkheid duurt 3,16 uur en dan hoef je slechts 3x over te stappen.
– Wil je van Tollebeek naar Sneek, dan duurt de reis 1,35 uur met 2x overstappen, maar dat kan maar één keer per uur.
– En tenslotte duurt de reis met het OV van datzelfde adres in Tollebeek naar Harderwijk 1,38 tot 1,49 uur, waarbij je minimaal 2x moet overstappen.
Heeft die minister zich al gerealiseerd wat dat voor oudere of minder mobiele mensen zal gaan betekenen?
Deel dit op:
Fado en port
Mijn 70e verjaardag vierde ik dus in Portugal. Ik had verwacht dat die dag stilletjes voorbij zou gaan. Maar de attente hoteldirectie had ’s middags op onze kamer een gekoelde fles champagne en lekkere taart klaar laten zetten. Een complete verrassing, waar we dankbaar van genoten hebben.
Daarom stapte ik al een ietsiepietsie onvast in de taxi, die Leo en mij naar een gezellig restaurant bracht. Tijdens een heerlijk en uitgebreid diner luisterden we naar live fadomuziek. Wat heerlijk toch dat Leo dat allemaal gewoon van uit Rotterdam via het internet geregeld had. De wereld wordt telkens een stukje kleiner 😉
En na het diner dronken we een heerlijk glas port. Meestal word ik van port een beetje droevig, maar dit keer had ik een vrolijke dronk.
Dus, proost, to the good life!
Deel dit op:
Verjaardag
Vandaag word ik 70 jaar. Gek, dat scheelt maar één dag met gisteren, toen ik nog (maar) 69 was 😉
Maar 70 klinkt en lijkt veel ouder. Niet dat ik daar erg veel om maal. Want 70 is toch een mooie leeftijd en ik ben van plan om er nog heel veel jaren bij te doen. Maar wat zo’n cijfer toch een impact heeft. Nou ja, ik wil er ook niet al te lang bij stil staan.
We zullen vandaag vast wel ergens koffie gaan drinken, met zulke lekkere taartjes er bij. Mhhmm, misschien nemen we er wel twee.. of drie! Het leven moet tenslotte gevierd worden.
En…. ik heb een rood tshirt aan. Rood is sowieso een favoriete kleur, maar het is vandaag ook Dress Red Day. De dag dat we aandacht geven aan hart- en vaatziekten. Dat moeten we natuurlijk elke dag doen, maar vandaag dus nog een beetje extra! En je weet, ik heb alle reden om zo’n dag te vieren.
Deel dit op:
Boek
Dit is het vervolg op “Het huis van de vroedvrouw”, dat ik al besprak. En ook dit heb ik in één adem uitgelezen.
Goed geschreven, boeiend, menselijk en een beetje rauw. Maar met ontroerende passages en onverwachte ontwikkelingen.
Becky is gediplomeerd verpleegster, heeft al een hele carrière achter de rug. Ze was assistente van dokter/chirurg Isaac Blum. Maar van hem is nog maar een schim over als het boek in 1934 begint. Blum is volkomen de kluts kwijt nadat zijn vrouw is verongelukt en hij op dezelfde dag dat dat gebeurde een patiënt onder zijn handen heeft zien doodgaan. De man kan niets meer, moet geholpen worden met alles. Als ook zijn broer hem uit huis heeft gezet en ze werkelijk berooid zijn, rijdt Becky, de wanhoop ten prooi, met hem terug naar West Virginia, waar ze onderdak vinden bij een vriendin. Het is de tijd van de grote depressie en half Amerika lijkt werkloos. Ook Becky zoekt een baantje, maar tevergeefs. Dan krijgt Becky werk in een soort werkkamp voor jonge mannen. Ze behandelt er allerlei kwalen, maar moet ook haar mannetje staan bij een grote ramp.
Becky is voor geen kleintje vervaard, maar voor bevallingen heeft ze een ongelofelijke angst. Toch beslist het lot dat juist zij de plaatsvervangster van de vroedvrouw moet worden. En dan verandert er langzamerhand van alles en komt er toch nog een klein beetje “happy end”.
Deel dit op:
Privacy
Op 11 juli blogde ik over de nieuwe regels bij het ophalen van recepten. Ik was toen al benieuwd hoe dit in de praktijk zou gaan. Ik vreesde dat het allemaal wel niet zo’n vaart zou lopen en ja hoor, niks aan de hand…
Vorige week waren mijn medicijnen op. Dus toog ik naar de apotheek. Het aardige meisje tegenover mij kende ik niet. Zij kon onmogelijk weten dat ik mevrouw H. zelf ben. Zo bekend als de bonte hond ben ik nou ook weer niet. Ik vroeg expres om de medicijnen van mevrouw H., niet om mijn medicijnen. Het meisje vroeg om de geboortedatum, die ik natuurlijk meteen gaf. En hup, daar viste ze mijn 3-maandelijkse voorraad pillen al op. Alstublieft mevrouw, prettige dag en tot ziens. Identificeren…? Welnee….!
Nou kan ik me niet voorstellen dat iemand mijn medicijnen zou willen slikken. Maar stel dat je een flinke voorraad opiaten krijgt, dan is het andere koek. In dat opzicht begrijp ik die privacy regel wel. Maar dan moeten dus alle mensen gecontroleerd worden en aantonen wie ze zijn, met een geldig identiteitsbewijs. Nu is het gewoon een wassen neus!
