Elke week begin ik met een muzikaal filmpje. Vrolijk, ontroerend of bijzonder, maar altijd raakt het mij op een bepaalde manier.
En deze song van Passenger “Keep on walking” raakt me meer dan ooit. Voor mij staat dit lied voor een boodschap.
Want mijn buurvrouw Marlika moet ook kunnen BLIJVEN LOPEN.
Help haar het geld bijeen te brengen om naar Moskou te gaan, waar ze een aHSCT-behandeling zal ondergaan. Klik op de afbeelding in bovenstaand bericht of op de banner rechts en lees meer en vooral hoe je kunt doneren.
Mag Marlika ook op jullie steun rekenen?
Category Archives: Gezondheid
Klik op de banner rechts of op deze link:
KEEP MARLIKA WALKING
en maak het mogelijk dat
Marlika weer verder kan!
Deel dit op:
KEEP MARLIKA WALKING
Al een paar weken geleden vertelde ik hier het verhaal van mijn buurvrouw.
Marlika (30, sinds 2 jaar getrouwd met Maurice en moeder van de 7 maanden oude Manouk) heeft te horen gekregen dat ze een agressieve vorm van MS heeft en binnen korte tijd in een rolstoel terecht zal komen. Na de eerste schrik heeft zij, met man en veel vrienden besloten om het gevecht tegen die nare ziekte aan te gaan.
Hier in Nederland worden uitsluitend medicijnen voorgeschreven, die de voortgang van de ziekte enigszins remmen. Maar wat heb je aan remmen, als je nog zo jong bent? Ze wil vooruit, haar kind zien opgroeien, er mee wandelen, stoeien, goed voor kunnen zorgen. Kortom zij wil LEVEN als een gewoon mens.
Daarom gaat ze binnenkort naar Moskou voor een aHSCT-behandeling. Hier in Nederland wordt een dergelijke behandeling niet gegeven.
Voor de behandeling in Moskou moet Eur. 80.000,– op tafel gelegd worden . De ziektekostenverzekering vergoedt hiervoor geen cent!
Daarom werd vandaag (23 maart 2019) het startsein gegeven voor de crowdfunding-actie KEEP MARLIKA WALKING .
Buren, vrienden, kennissen, de sportclub en natuurlijk ook wij helpen mee.
Mag Marlika ook op jullie hulp rekenen?
Hier staan de gegevens die nodig zijn om geld over te maken
En bedenk, vele kwartjes maken een Euro.
Deel dit op:
Alles van waarde….
Als ik de deur opendoe, staat onze overbuurvrouw op de stoep. “Mag ik even binnen komen, vraagt ze, “ik heb iets te vertellen”. Aan haar gezicht zie dat het niks vrolijks is. Kind ziek…? Man weg…? Ongeluk…? Allerlei gedachten schieten door mijn hoofd. Maar nee, niks van dat alles. Als ze zit, vertelt ze dat ze een agressieve vorm van MS heeft. Allemachtig! Zo’n leuk jong gezin, het dochtertje is nog maar net een half jaar.
Ze heeft zichzelf goed in de hand, vertelt rustig en gestructureerd wat er aan de hand is en wat er verder gaat gebeuren. In Nederland kan dit alleen (nog maar) behandeld worden met remmende medicijnen. In Mexico, Zweden en Rusland wordt de ziekte op een andere manier bestreden en zijn de resultaten hoopgevend. In veel gevallen lijkt de MS gestopt (misschien wel genezen…?) En daar gaat ze voor. Ze heeft besloten naar Moskou te gaan en zich daar te laten behandelen. Binnenkort kunnen we er over lezen in het wijkblad.
Ze start een crowdfunding actie, want de kosten van deze behandeling worden niet door de verzekeraar vergoed. Ik ben verbijsterd. Want waarom zou je een jonge vrouw veroordelen tot een leven in een rolstoel (met alle kosten en narigheid van dien) als er een alternatief is? Waarom wil de verzekeraar niet bijdragen in de kosten.
Wanneer iemand geen behandeling in Nederland kan krijgen, is het toch niet zo gek als je naar een ander land wil.
Eur. 80.000,– gaat het in Moskou kosten. Een bedrag dat naar mijn mening te overzien is. Het zou enorm helpen als de verzekering een deel van die kosten op zich zou nemen, maar nee, niks, nada, 0,00 procent. En dat is gek.
Die crowdfunding moet slagen! Zodra ik meer weet, zal ik het hier melden. Wie er wat en hoeveel aan wil bijdragen hoef ik niet te weten. Maar mijn buurvrouw moet haar kans kunnen grijpen!!!
Deel dit op:
Amsterdamse school
Bij Sjanne las ik een enthousiast blog over de Amsterdamse school. Reden voor Leo en mij om onze “vrij reizendag” dit keer te besteden aan een dagje Amsterdam.
We namen na de trein bus 22 en stapten uit bij de Hembrugstraat. Vandaar liepen we rechttoe rechtaan naar “Het schip”, het gebouw waar ook het museum over de Amsterdamse school gevestigd is. En dan ben je in een buurt waar je nauwelijks iets merkt van de enorme toeristenstromen in de binnenstad.
We waren net op tijd voor een leuke rondleiding. In de nagebouwde krotwoning, zonder ramen, zonder toilet, kon je zien hoe arbeiders rond 1900 woonden. Wat een verschil met de woningen die Michel de Klerk ontwierp. Met ramen die geopend konden worden, een wc met stromend water, een keuken en -heel belangrijk- aparte kamers voor ouders en kinderen. En al mag het dan in de ogen van nu wat bekrompen lijken -er was nog geen badkamer- het was een hele verbetering. De gids vertelde ook over de vele symbolische versieringen aan het pand. De band met de Zaanstreek, de nautische symbolen en de fraai gemetselde muren. Ook bezochten we het postkantoor, waar de lonen voor de arbeiders werden uitbetaald. Beter dan dat het geld in de kroeg werd uitbetaald en de arbeiders in de verleiding kwamen hun loon in borrels en dronkenschap om te zetten.
Na de rondleiding en het museumbezoek liepen we nog wat door de wijk, waar nog meer “Amsterdamse school” gebouwen staan, van andere architecten. Maar wel allemaal met mooie details. Leuk om eens een andere kant van Amsterdam te zien.
Deel dit op:
Blauwe thee
Bij een Thais eethuisje kreeg ik thee aangeboden. Bijzondere thee, want ze was hemels blauw. En toen ik op aanraden van de mevrouw er wat citroen in druppelde, werd het prachtig paars. Een beetje angstig dronk een beetje. Visioenen van vergiftigde vrouwen trokken aan mijn geestesoog voorbij. Maar ook Leo nam de proef op de som en vond het best wel eh… bijzonder 😉 Nee, het smaakte niet vies, maar zacht, niet zuur of bitter. En zoals jullie begrijpen lig ik niet met gestrekte oortjes. De Thaise dame raadde me aan regelmatig een kopje te drinken voor een lang, gezond leven en een altijd jonge huid. Nou ja, …. voor wat dat waard is.
Maar Butterfly tea heeft een heleboel goede en gezonde eigenschappen en bestaat uit gedroogde bloemen van de Butterfly Pea plant . En thee met zo’n magisch tintje geeft na de maaltijd dan ook meteen gespreksstof 😉
Deel dit op:
Hoe zou dat toch komen…?
Afgelopen zaterdag lagen in de supermarkt niet alleen chocolade restanten van de kerst, maar ik zag ook nog snoep voor Halloween. Ja, ja, dat moet natuurlijk ook op, want weggooien is zonde. Maar ik las ook dat je op dit moment al weer paaseitjes kunt kopen. Niet in deze supermarkt, maar bij de Action. En vanzelfsprekend vliegen die ook al weer over de toonbank. Je kunt het maar in huis hebben. En als het er dan is, dan laat je het ook niet liggen. Kom, neem er nog eentje, of twee of…..
En dan zijn we nog verbaasd dat er zoveel dikke mensen zijn…. hoe zou dat nou toch komen….?
Deel dit op:
Nieuwjaar
-
Voor 2019 wens ik je:
zonnige zondagen
muzikale maandagen
dansende dinsdagenwolkenloze woensdagen
dromerige donderdagen
vrolijke vrijdagen
zwoele zaterdagen(niet helemaal eigen ontwerp, maar geïnspireerd door Luckz.nl)
Deel dit op:
(Bijna) onbetaalbaar
Zo nu en dan stuit ik op dingen waar mijn verstand bij stil staat. Dat er blijkbaar mensen zijn onwaarschijnlijk dure zaken kopen. En niet op een beurs voor miljonairs, maar gewoon bij de grootgrutter in het schap.
Vorige week zocht ik iets en viel mijn oog op een potje frambozen. Het was maar een klein plastic potje met wat grijzig-roze vruchtjes. Ik vond het er niet echt smakelijk uitzien en het stond op het schap “verrijkers”, een term die me sowieso al belachelijk voorkomt. Het bleek te gaan om frambozen, die gedroogd waren. Niet gewoon, maar gevriesdroogd. Het potje met een inhoud van 35 gram kostte Eur. 3,99.
Zo zeg, duur hoor! Ik wilde meteen de kiloprijs uitrekenen, maar die stond er zelfs bij: Eur 114,00.
Wie strooit zoiets nou toch over zijn bakje havermout? Dat je er een smaakje aan wil geven, allá. Maar neem dan gewone diepgevroren frambozen of een lepeltje jam…
Het zal wel verkocht worden, anders zou het niet in het assortiment zijn. Maar ik laat het rustig staan waar het staat!
Deel dit op:
Menselijke maat
Gisteren moest ik in het Erasmus Medisch Centrum zijn voor controle bij de radiologe. Gelukkig was alles goed en kan ik weer een jaartje vooruit… Over de zorg heb ik werkelijk niks te klagen, maar toen ik er zo liep, voelde ik me een beetje verloren. Ondanks dat Leo bij me was. Alles is er groot, nieuw en netjes verzorgd. Hier en daar staan grote plantenbakken. Maar als mens verdrink je in die enorme ruimten, waar alles digitaal geworden is. Ja, ik weet het, dat is al in meerdere ziekenhuizen het geval. Maar de patiënten zijn vaak nerveus, gestresst, niet op hun gemak. Er zitten her en der nog wel wat dames. Die verwijzen je alleen maar naar het scherm naast de deur. Daar moet je je kaart scannen. En zo’n kil scherm is efficiënt, maar rustig word ik er niet van.
In de wachtruimten staan stoelen, banken, tafels en er is iets te lezen en er valt voldoende licht door de grote ramen. Maar ook daar ervaar ik de kilte. Ik mis een assistente, het gerammel van een typemachine of toetsenbord, rinkelen van kopjes. Ik mis de menselijke maat… Nog even en dan is er bijna geen mens meer te vinden in zulke ruimten. Word alles overgenomen door robots. En daar heb ik geen fijn gevoel bij!
