Elk jaar weer

Ik wil het geen traditie noemen, meer een vervelend verschijnsel. Want vaste prik, in januari moeten we allemaal weer op dieet. Kijk maar, het wordt van de weekbladen af geschreeuwd.

En allemaal hebben ze een wonderlijk methode om dat wat er in vele weken is aan gesmuld, in een paar dagen vasten weer af te krijgen. En natuurlijk vergezeld van gezondheidswinsten waar je nauwelijks in kunt geloven.

Ik zie het aan en moet er eigenlijk om lachen. Niet dat ik begiftigd ben met een feeëntaille. Nee, zeker niet. Maar in de laatste maanden van het jaar bezie ik de schappen in de supers met wantrouwen.

Ik koop alle zoete en vette troep gewoon niet en kom dus ook niet in de verleiding om te snoepen.

Zo blijf ik redelijk op gewicht en kan ik ook de rest van het jaar zo nu en dan iets lekkers nemen.

Te kust en te keur

Een aantal jaren geleden was ik in de supermarkt op zoek naar een bepaald soort bonen. Met geen mogelijkheid te vinden. Een schamele voorraad witte bonen in tomatensaus, wat bruine bonen en dan was het dan wel.

Maar nu zijn bonen hip en trendy. Niks saaie peulvruchten. Een beter alternatief voor vlees en zo veelzijdig…. kijk maar. Ze hebben nu ook niet meer die saaie etiketten, maar zijn voorzien van vrolijke kleurtjes.

Ze staan je gewoonweg kleurrijk te verleiden om te kopen en te verwerken.

Dus zeg maar dag tegen een tartaartje, kipfileetje of verse worst. Bonen moet je hebben. Er is keus te over, elke dag van de week kun je een andere soort op tafel zetten.

Laatste keer

Alweer een periode afgesloten. Deze week moest ik voor de borstkankercontrole naar de radiologe in het Erasmus MC. Alles was goed. En ik hoefde voor haar niet meer terug te komen. “Ik hoop u nooit meer te zien” was haar afscheid zin en die bedoelde ze beslist hartelijk.

Ik was ook blij. Want al is het maar één maal per jaar, de gang naar dat EMC ligt me gewoon zwaar op de maag. Het is een routine-controle, maar toch… gespannen ben je altijd. Nu huppelde ik er weer zielsgelukkig uit. Niet meer terugkomen… Joepie!! Natuurlijk hou ik nog wel de controles in het IJssellandziekenhuis. En daar ben ik blij mee, want je weet tenslotte maar nooit…

We haalden bij de bakker twee lekkere tompoucen en vierden zo op onze manier het goede bericht. Fris en vrolijk -en een ietsie pietsie dikker- verder dus!

Zo het waar zijn…

Ik weet werkelijk niet meer wat ik nou wel of niet moet geloven. Is het nieuws uit echt of een verzinsel van een creatieve geest?

Een aantal weken geleden stond dit in de krant. Ja, het is die krant met chocoladeletters als koppen en niet altijd geheel objectief. Maar dat ze zo sterk liegen? Dat kan toch niet waar zijn?


Is het mogelijk dat een hamburger met frietjes in tien jaar tijd er niet anders uit gaat zien? Ik kan het nauwelijks geloven. Of heeft een grapjas een bord met Japans etalagemateriaal neergezet?

Maar mocht het echt waar zijn , dan kijk ik toch heel anders aan tegen oud worden. Je moet gewoon heel veel fastfood eten, dan word je vanzelf geconserveerd…. 😮

Tegenstrijdig…

Op Facebook kreeg ik vorige week regelmatig het bericht te zien dat de Hartstichting geregeld heeft dat je nu ook bij de HEMA je bloeddruk kunt laten meten. Dat kan natuurlijk ook bij de huisarts, bij de apotheek of zelfs thuis met een eigen bloeddrukmeter.

Ik vind het wel vreemd dat het zomaar kan bij de HEMA. Misschien handig als je weinig tijd hebt… Maar ook tegenstrijdig. Want je loopt daar, pakt en passant een rookworst mee en nog een, altijd handig. Er naast staan zoute crackers… Mmm, lekker!! Dat die te zout en te vet, dus slecht voor je hart zijn laat je langs je heen gaan. Hé kijk, een nieuwe smaak chips in grootverpakking. Neem mee die zak. En de kruidnoten en speculaas zijn ook niet te versmaden….

En dan staat daar ineens een mevrouw die je bloeddruk meet. Want meten is weten…… Nou nee, daar doe ik niet aan mee. Zo nu en dan laat ik mijn bloeddruk bij de praktijkondersteuner meten en dan is die soms ietsje te hoog. Gek genoeg was die bloeddruk perfect toen ik een paar jaar geleden met klachten naar de huisarts ging. Het bezoek aan de POB-poli (Pijn op de borst) bracht echter een hartinfarct aan het licht. Ik werd meteen opgenomen en binnen twee weken was ik geopereerd en wel weer thuis.

Ik weet dan ook niet wat ik met al die meetgegevens aan moet. Dat vroeg ik ook al eens de cardioloog. Want bij te hoge druk, kon ik hem dan bellen? Nee…. Moest ik dan zelf maar wat meer medicijnen innemen? Nee!!! En als die druk lager werd, mocht ik dan medicijnen minderen of zelfs stoppen? Nee, in geen geval!

Waaruit ik concludeerde dat het dus geen zin had. Want minder zout eten, rustig aan doen, veel bewegen en niet te zwaar worden, daar ben ik al jaren mee bezig. Wat mij betreft laat ik dat meetpunt bij de HEMA dan ook links liggen. Trouwens, net als rookworst, chips, crackers en zoetigheden. Bij de HEMA koop ik wel pennen, ondergoed, bekers en nylons. Ze raken me niet kwijt als klant. Daar zullen ze dus wel blij mee zijn….. 😉 😉 😉

Rustig aan…

Er zijn van die weken dat je elke dag wel een afspraak hebt. Niet per sé een vervelende afspraak, integendeel. Maar toch, je moet weg, ergens op tijd zijn, laat terug en dus ook laat naar bed.

Een paar weken achter elkaar hadden we dat. Ik zie het voordeel er ook wel van in, want we zijn nog lang niet uitgeblust en leven nog steeds redelijk actief. Maar dan opeens, hebben we behoeft aan rust. Geen bezoek, geen film of theater, geen afspraken bij die of gene. Gewoon niks, nada!

En dan houden we een soort van “pyamadag”. We slapen wat uit, ontbijten zeer op ons gemak en wat langduriger, trekken een lekkere en comfortabele joggingbroek aan met een makkelijk shirt of trui. Dagje in slow motion. Zelfs koken wordt met de Franse slag gedaan, want we trekken een reeds bereide maaltijd uit de diepvries. En daarna kunnen we er wel weer tegen!

Wandelen

Ik vind dat er een groot verschil is in wandelen in Engeland of in Nederland.

In Nederland is het vooral nogal geregeld en gestructureerd. Nette bospaden (nou netjes, vaak vol met afval, helaas!), uitgezette wandelingen en binnen de paden blijven.

In Groot Brittannië lijkt het veel vrijer. Om de haverklap staan er wegwijzers met “Public foothpath” erop en loopt de wandeling dwars door een weiland. Engelsen gaan ook wandelen ongeacht het weer. Bleven wij nog even in de auto schuilen, zagen we al stoere mannen en vrouwen, goed in gepakt, met hoedje of zuidwester, op pad gaan. Ja, heb je nog een heleboel mijlen voor de boeg, dan laat je je niet de weg versperren door wat hemelwater.

Wij kozen voor de wat gemakkelijker routes, liepen ook geen tientallen mijlen of kilometers. Maar daarom was het plezier niet minder.

Zo liepen we in Skipton door het bos bij het kasteel. Een wandeling met pittig stijgende en dalende paden, maar gelukkig niet al te glibberig. Met woest stromend water, uitbundig zingende vogels en mooie bomen en uitzichten. En alhoewel ik dan huizenhoog opzie tegen zo’n klim, eenmaal boven ben ik maar wat blij dat ik het gedaan heb én dat zelfs zonder al te veel gehijg en gesteun kon volbrengen.

Herfst…

Hoewel de temperatuur afgelopen donderdag aan voorjaar deed denken, is het nu toch echt helemaal herfst. Overal op de weg liggen bladeren, in de wijktuin kun je tamme kastanjes verzamelen. Notenbomen laten hun vruchten vallen en hoewel de herfstasters nog wel bloeien, begin het verval zich af te tekenen.

Is dat erg? Nee, ik vind van niet. Ik hou wel van dit seizoen. Al mag voor mij de zon zich wel wat minder aarzelend opstellen. Maar goed, dat is niet aan ons om te regelen.

Wat ik ik ook zo fijn vind, is dat het buiten zo heerlijk kan geuren. Naar mos, paddenstoelen, vochtige aarde. Ik hou van die geuren. Dus ook deze tijd zo nu en dan maar een flink stuk lopen. Goed voor mijn humeur en goed voor mijn lijf.

Uit de krant…

Uit de krant…

Het was nou niet het eerste wat ik zou willen wensen, maar stel dat het zou helpen. Dat je nooit meer zou vallen, omdat je …. een staart hebt.

Denkend aan de dieren, katten of apen, dan lijkt het me wel makkelijk. En zou je er dan ook mee kunnen kwispelen? Douchen wordt ingewikkelder en bij het trap lopen zal ie in de weg zitten. Hé, dan val je natuurlijk wel weer sneller van de trap…

En zitten zal ook niet zo fijn zijn. Ach laat ook maar, ik voel me nu toch al jaren compleet.