Er is genoeg over te schrijven, over de malle tijd waarin we nu leven.
Maar ik wil er toch niet zo veel aandacht aan geven. Ik kijk maar vooruit en zet, net als gisteren, hier een paar foto’s van de ontluikende lente. Want hoe je het went of keert, de mens wikt, maar de natuur beschikt.
Het klein en groot hoefblad steekt aarzelend boven de grond en bij de buren staat de magnolia al bijna volop in bloei. Lichtpuntjes in donkere dagen.
Wie mijn blog gisteren las, zal wel begrepen hebben dat ik de maatregelen die nu getroffen worden met was scepsis bekijk. We zitten midden in een idiote periode, want dit hebben we nog nooit meegemaakt.
Zie ik de realiteit dan niet onder ogen? Ja zeker, dat doe ik wel. Alleen denk ik dat we ons lot nooit kunnen ontlopen. Wat dat lot voor ons in petto heeft, zullen we pas te zijner tijd ervaren.
Trek ik me dan helemaal niks aan van alle commotie? Jawel, ik ga niet persé naar grote bijeenkomsten. Maar als het nodig is, ga ik nog wel met het openbaar vervoer, haal ik mijn boodschappen bij de supermarkt en sta daar in de rij voor de kassa. Net als alle anderen. Handen schudden doe ik niet zo veel, knuffelen met mijn eigen kinderen, ja, dat wel hoor!
En natuurlijk kan het geen kwaad wat meer op hygiëne te letten. Handen wassen, handdoeken wisselen, vaatdoekjes regelmatig verschonen. Maar verder…? Nee, we leven net zo als we altijd deden. Eten voldoende verse groeten, fruit. En we gaan op tijd naar bed. Want wat kan een mens nog meer doen? Ik zou het niet weten…..!
Een Perzisch Edelman:
Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,
Mijn woning in: ‘Heer, Heer, één ogenblik!
Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,
Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.
Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant,
Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.
Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,
Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!’ –
Van middag – lang reeds was hij heengespoed –
Heb ik in ’t cederpark de Dood ontmoet.
‘Waarom,’ zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,
‘Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?’
Glimlachend antwoordt hij: ‘Geen dreiging was ’t,
Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,
Toen ‘k ’s morgens hier nog stil aan ’t werk zag staan,
Die ‘k ’s avonds halen moest in Ispahaan.’
P.N. van Eyck (1887-1954) (met dank aan www.Gedichten.nl)
Vorig jaar om deze tijd schreef ik een aantal blogjes over mijn buurvrouw Marlika. Zij startte een crowdfundingsactie voor een aHSCT-behandeling.
Het geld kwam er en Marlika reisde naar Moskou. Zes weken lang onderging zij daar een zware behandeling. En daarmee begon voor haar de lange weg naar herstel. Omdat haar weerstand minimaal was, moest ze, eenmaal thuis, in quarantaine. Nauwelijks bezoek, weken, maanden lang helemaal niet naar buiten, alleen digitale contacten.
Met vallen en opstaan herwon ze haar vitaliteit. Soms leek ze alweer bijna de oude, soms was er even een terugslag. Maar langzamerhand zagen wij haar opknappen. Het helpend handje dat we zo nu en dan uitstaken was fijn, maar vindt ze nu niet meer nodig.
En nu… nu zitten we allemaal in quarantaine. En voor Marlika is het opnieuw en nog strenger dan voor ons allemaal. Maar ondanks alle moeilijkheden laat Marlika zich niet uit het veld slaan. Ze straalt, geniet van haar man en dochter, zwaait op afstand lachend naar ons en is super positief.
En in deze dagen heeft ze tijd genoeg voor haar grote hobby bakken. Staat er zo maar ineens een stuk taart of bananenbrood op onze tuintafel.
We genieten er van en weten het zeker: Marlika komt er wel!
Zo nu en dan komt er op Internet ineens iets voorbij, waarvan je denkt “Kijk nou, das handig!”
Zo ontdekte ik op Pinterest deze pleisterkaart. We kennen het allemaal. Je snijdt in je vinger, wilt er een pleister op plakken, maar die gaat er binnen no time ook weer af. Hier staan handige tips om het beter op te lossen.
We hebben dan nu toch onze Corona-virus besmettingen. En wat kunnen we er hijgerig over doen.
Met name het NPO-nieuws op de tv maakt er naar mijn mening een beetje een potje van. Met experts, verslaggevers voor het ziekenhuis, met ellenlange verhandelingen.
Het is beslist een ernstige zaak. Niemand zal daar aan twijfelen. Maar het lijkt mij onvermijdelijk dat we er allemaal in meer of mindere mate mee te maken krijgen. En wat kun je er tegen doen? Niet veel! Zorgen dat je gezond eet, geen grote mensenmassa’s opzoeken, wat vaker je handen wassen en verder hopen dat het je deur voorbijgaat.
Gelukkig zijn er ook nog mensen die er een beetje humor in zien, zoals deze man die ik op Facebook voorbij zag komen. Beter dan de op geld beluste graaiers die waarde-loze mondkapjes tegen woekerprijzen verkopen.
Er bestaat al langere tijd een site die “Omdenken” heet. Waar gevraagd wordt eens wat verder te kijken dan je neus lang is. Want waarom zou het alleen maar rechtsom of rechtdoor kunnen. Linksom of achteruit zou best eens mogelijk kunnen zijn.
Vorige week vond ik een prachtig voorbeeld van omdenken. Bekijk dit filmpje maar eens.
Ergens op onze zolder stond nog een hele doos met Lego spulletjes. Die heb ik meteen naar beneden gehaald en de poppetjes en andere niet ter zake doende dingen uit gesorteerd. De blokjes gaan nu richting Hanau, waar ze nuttig gebruikt gaan worden.
Leo ging boodschappen doen en ik vroeg hem ook een pak zakdoekjes mee te brengen. Hij kwam thuis met een enorm pak met 42 pakjes.
“Is het genoeg?” vroeg hij. “Nou, daar kunnen we wel een tijdje mee vooruit”, vond ik. Maar toen begonnen we beiden te sniffen en te snotteren. En dan gaat het hard.
Dus haalden we nog zo’n pak, voor het geval dat. Want met al die rare berichten over virussen en quarantaine moet je op alles voorbereid zijn, nietwaar?
Gelukkig zijn we alle twee weer helemaal opgeknapt. Laten we dat maar zo houden!
Johan Cruijff zei het al: Je gaat het pas zien als je het doorhebt. En zo is het maar net. Wanneer je zelf in een situatie terecht komt, weet je wat er niet in orde is.
We lezen allemaal wel eens iets over gebouwen die niet toegankelijk zijn. Nou, vooruit, je kunt er wel naar binnen, maar als je naar het toilet of een hogere verdieping moet in je rolstoel, dan ….
Nou zit ik niet in een rolstoel, maar door mijn knie was trappenlopen nogal pijnlijk. Thuis is het goed te doen, maar op een vreemde trap, met mensen achter je, wordt het al snel lastig en vooral pijnlijk. Maar denk je daaraan als je kaartjes voor een concert bestelt? Zeker niet als er nog niks aan de hand is.
Maar vorige week gingen we naar een concert in Tivoli/Vredenburg. Een concert op de 9e verdieping. Met roltrappen naar boven – tot de 6e. Daarna een trap. Geen lift? Jawel, maar daarvoor heb je een pasje nodig. En een medewerker die meeloopt, omdat je anders niet weet hoe je bij de zaal moet komen.
Lang verhaal kort: we kwamen er wel, net op tijd. Maar het plezier was bedorven. En na afloop weer zoeken en vragen of je naar beneden mocht.
Zijn er ook anderen die dezelfde moeilijkheden ondervinden. Ja, en het ook al lang gemeld hebben. Dit verdient echt meer aandacht.
Wanneer we staan te wachten op een metro, schalt steevast de stem van de omroepster over het perron. “Wij maken u er op attent dat roken verboden is op alle perrons en stations van de metro“.
Wij roken al jaren niet meer, dus op ons is die boodschap niet van toepassing. Maar er zijn beslist hordes mensen die nog wél roken. En dat die dus geen sigaret mogen opsteken op een perron dat volkomen in de buitenlucht ligt, vind ik nog steeds vreemd. Binnen, ja dat is begrijpelijk. Niet alleen voor de luchtkwaliteit, ook in verband met brandveiligheid. Maar buiten? Ik vind het nog altijd erg betuttelend. En een inbreuk op iemands vrijheid. Want ook al is roken slecht, je hebt nog steeds een eigen keuze.
Veel mensen steken dus hun rokertje maar op even buiten het perron, met als neveneffect een enorme peukentroep.
