Niet eens een heel opvallende tekening. Een paar lijntjes, een man en een vrouw.
Ze lopen op straat. Zij draagt de viool, die is niet zo zwaar, hij sjouwt met de cello.
Maar eenmaal in de concertzaal is het omgedraaid.
Het is een cartoon van Jean-Jacques Sempé. En hij tekende daarmee voor mij de ware liefde.
Ronduit ontroerend en schattig!
Ik weet dat oud-buurman Peter een trouwe lezer van mijn blog is.
Dat bleek maar weer eens toen hij enkele dagen geleden ineens weer bij ons op de stoep stond.
Onder zijn arm een doos met een puzzel van Jan van Haasteren, een mooi exemplaar uit 2007: de damclub. Die ga ik gauw eens maken, want ik heb al weer een hele tijd niet gepuzzeld.
Nu het weer kouder wordt en de avonden donker en langer zijn, is het toch een fijn tijdsverdrijf.
Dit is een niet zo grote puzzel, “maar” 500 stukjes. Ben heel benieuwd hoe lastig deze puzzel is.
En is de puzzel eenmaal klaar, dan geef ik hem weer door aan andere puzzelfanaten. Ik heb al gehoord dat er belangstelling genoeg voor is.
Nogmaals dank je wel, Peter. Als ik er mee klaar ben, laat ik hem hier natuurlijk ook nog een keertje zien.
In het kader van allerlei dingen die in ons wijkcentrum De Romeynshof worden georganiseerd, deed onze Zangclub Plus mee met een openbare les.
Helaas was de belangstelling niet zo groot, maar dat belette ons niet om vrolijk acte de présence te geven. Er was een fotograaf (Dimitri Hakke) die enthousiast foto’s maakte. En kijk, daar sta ik er ineens heel pontificaal op.
Zelden ben ik tevreden met een foto van mezelf, maar deze foto is beslist heel geslaagd. En dus bij uitzondering ikzelf een keer op mijn eigen blog (bloos, bloos)
Vorige week stapten we op de trein.
Nou en? Dat doen we toch wel vaker en natuurlijk weten we dan waar we naar toe gaan. Dit keer wisten we dat niet zo precies, maar het werd Utrecht, Culemborg, ’s Hertogenbosch, Breda, Dordrecht en weer terug naar Rotterdam-Centraal.
Nergens stapten we uit en veel van de omgeving zagen we ook niet, want het was donker.
Toch was het een belevenis, want onderweg kregen we een heerlijk diner en lekkere wijn geserveerd. Het was een cadeau van onze kinderen voor onze 50 jarige trouwdag.
Een luxe beleving, want wanneer kun je nou nog uitgebreid en lekker dineren in de trein? Alles ter plekke bereid en vriendelijke bediening.
Er was keurig gedekt, mooie glazen, bloemetje erbij en een gezellig lampje. Een beetje “Oriënt-express gevoel” gaf het ons. Gelukkig geen moord gebeurd 😉
We hadden echt een heerlijke avond!
Dit vind ik zo mooi.
Een foto om stil van te worden, stil te zijn, even alles neer te leggen.
Gewoon even rust, pas op de plaats.
Er is al genoeg lawaai in de wereld.
Er zijn mensen die geen koffie lusten. Ik weet het, maar wij beginnen de dag altijd met een lekker kopje koffie. Als ik de trap af loop, geurt de koffie me al tegemoet. Die heeft Leo dan gezet. En dan drinken we de eerste kop. Heerlijk!
Ik heb total geen last van een ochtendhumeur, maar van koffie word ik altijd nog een beetje opgewekter.
Dus wie vandaag wat mopperig, bedrukt of een beetje verdrietig is, probeer een flinke kop koffie. Misschien knap je er van op.
Er zijn jeugdherinneringen die met de regelmaat van de klok terugkomen. Leo en ik kunnen daar vaak over praten. Hoe we als kind dit, of dat, altijd als en nooit, want….
Maar zo’n herinnering dan ook beschrijven is vaak wat moeilijker. Maar soms ontdek je op internet een foto en dan wordt het meteen een stuk simpeler om het verhaal vorm te geven.
Dit is een foto van een piepklein patatzaakje dat vroeger in de Da Costastraat was. Op weg naar oom Cor kwamen we er langs. Het was maar een kwartiertje lopen van ons huis en al op de heenweg verlangde ik hevig naar zo’n gezellig warm zakje patat. En ik wist dus dat ik daarom zou vragen als we terugliepen.
Eigenlijk wist ik al zeker dat ik nul op het rekest zou krijgen. Maar soms… dan gingen mijn ouders overstag. Het leek me het toppunt van heerlijkheid om zo’n zakje dan lopend leeg te eten. Maar dat kon ik echt vergeten. Eten op straat vonden mijn ouders niet netjes.
Dus werd de patat keurig verpakt in vetvrij papier. En kon ik het thuis, netjes aan tafel en uitgespreid op een bordje, opeten. Gek hè, maar de lol was er dan al bijna helemaal af. De patat was koud en smaakte me absoluut niet meer zo lekker.
Tegenwoordig is eten op straat al lang niet meer “not done”. Maar nu is de zak me te groot en dus… zelden dat ik een patatje op straat eet.
Een huisdier geeft plezier, zegt men. Of de eigenaren van alle katten dat ook vinden….?
Want soms kom ik op Instagram of YouTube toch wel schattige maar ook heel ondeugende beesten tegen.
Nou ja, je hebt er beslist ook heel veel plezier van. Al moet je zo nu en dan toch wel het een en ander opruimen of nieuw kopen.
Het is dierendag, dus zullen we er vandaag maar even om lachen?
Dit jaar vier ik geen kroonjaar, maar ik vind het toch wel een beetje bijzondere verjaardag. Want vandaag word ik 75 jaar. Een half kroonjaar dan maar.
Niet gek voor iemand die in 2008 nog geen 60 dacht te worden.
In de daarop volgende jaren was er nog wel eens iets waardoor ik opnieuw vreesde niet veel ouder te worden. Maar kijk, ik ben er nog steeds en gelukkig nog gezond, vitaal, helder van geest en vol levenslust.
Wat de toekomst gaat brengen, geen idee. Er zijn nog plannen zat, dingen die hoognodig afgemaakt of opgepakt moeten worden. Er staat al een vakantie geboekt en er zijn ideetjes voor weer andere reizen of reisjes.
En zolang ik blijf bloggen, zal het wel goed gaan 😉
Een foto van “simpleisbeautifulphography” op Instagram.
Twee kleine boefjes tussen rode hete pepers. Ze hebben nog geen zorgen voor wat komen gaat, geen idee wat ze straks, morgen, over een jaar gaan doen.
De toekomst… dat zullen ze wel zien, later als ze groot zijn. Verantwoordelijkheid kennen, zich een plek in deze wereld moeten veroveren, daar hoeven ze zich nog niet om te bekommeren.
Maar nu, nu spelen ze ongecompliceerd tussen de knalrode pepers. Ze lachen, maken grapjes. En de fotograaf zag zijn kans schoon.
Een foto om blij van te worden. Waarom? Omdat zulke onbevangenheid ons terug brengt naar een tijd waarin wij zo ook nog zo zorgeloos konden zijn.
