Laatst zagen we Westside Story weer op tv voorbij komen. De legendarische scène met Rita Moreno, zingend en dansend in “America”
En gek is dat, je kunt je bijna niet voorstellen dat die mensen -net als wij- ouder zijn geworden.
We vroegen ons af hoe ze er nu uit zouden zien. Dat Nathalie Wood was overleden, wisten we wel. Maar dat Ria Moreno er op haar 92e zo uitziet…
En de mannen? George Chakiris vind ik nog steeds een mooie man en Richard Beymer, de jongste, mag er ook nog zijn.
Tijdens onze vakantie wandelen we nog steeds graag, al maken we onze wandelingen allengs korter. Ook worden we kieskeuriger, want als het pad al te drassig is, keren we gewoon om.
Maar ondanks dat lopen we nog steeds graag en maakt het ons ook niet zo veel uit als we het terrein kennen. Dus liepen we tijdens onze vakantie in Sibculo weer door de Engbertsdijkvenen.
Het is een gebied waar je naar alle kanten vrij uit kunt kijken. Aan de horizon, heel in de verte, ontwaar je soms wat huizen. Verder is het allemaal natuur, met veel water en wat spaarzame bomen. Overal hoor je vogels fluiten of eenden kwaken. De wind heeft er vrij spel en dat is goed te merken. Maar wij hadden geluk, want het was heerlijk weer op onze eerste dag.
Dit gedicht van Aar van de Werfhorst is te zien in De Pluus in Sibculo. De Pluus is een uitkijkpunt in de Engbertsdijkvenen.
Het is één van de weinige overgebleven hoogveengebieden in Nederland. Het vormt een heel speciaal landschap, waar we graag komen en wandelen. Een beetje ruig, steppe-achtig en soms ook on-Nederlands aandoend.
We waren er al vaker geweest, maar de laatste keer ontdekte ik het gedicht.
Ik ken het werk van Aar van de Werfhorst niet. Maar dit gedicht maakte indruk, omdat ik ook wel eens het gevoel heb dat alle natuur wordt overspoeld door mensen die nauwelijks de schoonheid ervan zien of ervaren. Ze scrollen op hun telefoontje, al selfies makend en whatsappend en gaan voorbij aan wat toch heel wezenlijk is voor ons allemaal.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Is het weer om te dansen, of valt de regen uit de hemel? Het kan me niet schelen, hier moet ik van uit mijn stoel. Kom in beweging met Eddie Cochran in Jelly Bean.
Wie is er nog verbaasd als je leest dat de posttarieven zullen stijgen, maar dat de post minder wordt bezorgd?
Ja, natuurlijk er is minder post, maar er wordt toch nog heel wat verstuurd. En wie de intermenselijke contacten wil stimuleren en het turen op een scherm wil verminderen, moet beginnen bij het aantrekkelijk maken van fysieke post.
Want als kind zat je toch te wachten op een kaartje van tante of oma. En wat een heerlijk gevoel als je dan de post in de gang hoorde vallen.
Leo heeft nog kaarten van vele jaren her en zo nu en dan vind ik in een boek een kaartje van vroeger. Het blijft leuk om dat dan weer te lezen, het handschrift te herkennen.
Nog steeds maak en stuur ik kaarten voor verjaardagen. Maar steeds vaker hoor ik dat de post niet op tijd was of -nog erger- er helemaal geen kaart bezorgd was.
Afgelopen dinsdag ontdekte ik dit roodborstje tijdens een wandelingetje. Hij zong het hoogste lied en ik heb er van genoten.
Overal ontspringt groen, er bloeien al wat bomen en de vogels zijn op vrijersvoeten. En dat laten ze horen ook!
Vandaag begint dan officieel de lente, tenminste voor de meteorologie.
En niet alleen kunnen we dat rondom ons zien in tuin en veld, we kunnen dat ook live bekijken, want al vele jaren start Vogelbescherming Nederland op deze datum met “Beleef de lente”.
Ook dit jaar weer heel veel vogels, van steenuil tot ooievaar. Dat wil ik beslist niet missen. Wie kijkt er nog meer?
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een goed advies, als het niet meezit, zing dan. Het mag in alle talen, maar Michel Fugain zegt dan: Chante.
Stukje uit de Lucy show. Dat vond ik altijd zo’n leuk programma. Lucy Ball had een speciale manier van kijken.
En dat doet ze hier dan ook weer. Je voelt de clou aankomen en toch….
Voor mij een leuk begin van de dag. Want een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd.
Ik denk dat er weinig mensen zijn die het lied “Het tuinpad van mijn vader” niet kennen. Maar wie weet waar de tekstdichter -Friso Wiegersma- zijn inspiratie vandaan haalde?
Dat ontdekten we vorige week, toen we in Deurne waren. Daar staat het huis van Friso’s ouders. Het huis heet De Wieger en is sinds lange tijd een museum. Daar over vertel ik later.
Destijds behoorde bij het huis een enorme tuin, waar de kinderen Wiegersma heerlijk konden spelen en waar Friso later zo prachtig over zou dichten.
Zijn levenspartner Wim Sonneveld vertolkte het en maakte het tot een evergreen.
De tuin is inmiddels al lang niet meer zo groot, maar de hoge bomen staan er nog. We liepen het verkorte “Tuinpad van mijn vader”. Het is nog steeds een inspirerende omgeving.
De natuur heeft een eigen tempo en trekt zich gelukkig niks van ons aan.
Vorige week stapte ik naar buiten en werd ik, verscholen achter de heg, verrast door dit.
Ook al denk ik elke winter dat het voorjaar lang op zich zal laten wachten, voor ik het weet staan ze volop te bloeien in de voortuin, de sneeuwklokjes.
Dat geeft de dag ineens een andere sfeer. Alsof er iets vrolijks in de lucht hangt.
Doet de zon dan ook nog mee en verwarmt ze ons lijf al een beetje beter, dan kan er eigenlijk niks meer mis gaan.
