Bron: Facebook / Art Institute of Chicago / Soul space
Meteorologen hebben er een ander mening over, die beginnen de herfst al op1 september. Maar ik ben van de oude stempel en hou het gewoon op 21 september. Vandaag dus.
Vanaf vandaag wordt het steeds kouder en kouder, natter en natter. Mistflarden versieren de ochtend en de wind raast bij tijd en wijle langs het huis.
Binnen maken we het weer knusser. De kaarsen worden uit de kast gehaald, er geurt stoofvlees en rode kool op het fornuis. Het warme dekentje ligt al klaar om koude knieën te voorkomen. En bij dat seizoen hoort dit kunstwerk van Escher “De drie werelden”.
Pure schoonheid van al het verval dat ons naar de winter leidt en dan weer langzaam aan richting lente 😉
Zo nu en dan krijg ik vragen van WordPress die niks met het technisch bloggen te maken hebben, maar alles met wat je ergens persoonlijk van vindt of hebt meegemaakt. Niet vaak zal ik daarop reageren, maar “Deel een verhaal over de verste reis van huis die je ooit hebt gemaakt” zette me wel aan het denken.
Of het echt de verste reis was, maakt niet zoveel uit. Maar onze reizen naar Japan waren voor mij onvergetelijk.
We waren er twee keer, in 2009 en in 2014. En er waren ook zoveel indrukken, dat ik niet kan noemen wat het meeste indruk op me maakte. Was het de netheid, het georganiseerde, de punctualiteit? Of was het toch het eten, dat telkens weer een avontuur was.
Misschien was het vooral de natuur, die een verpletterende indruk op me maakte en het respect waarmee de Japanners die natuur tegemoet traden. Natuurlijk verbleven we meestal in grote steden, met overweldigende gebouwen. Maar op een heel bijzondere manier leek het altijd alsof de natuur dichtbij was.
We bezochten heel veel tempels en tuinen, zoveel dat de namen me ontschoten zijn. Maar wat ik nog herinneren kan, was de serene rust in al die tuinen, ondanks de vele bezoekers. Al irriteerden de vele mensen die selfies maakten ons wel.
Leo en ik hebben vooral genoten van alle schoonheid, de schitterende tuinarchitectuur en de adembenemende herfstkleuren. Dat vooral maakte een onvergetelijke indruk.
Bij Bettie zag ik een muurschildering met pepertjes en leerde ik dat in Italië wordt geloofd dat die zouden beschermen tegen ongeluk, diefstal.
Ik wist het niet, maar al lang geleden kochten wij slierten nep-pepers in China, die jaren aan onze kast hebben gehangen. Goed zichtbaar van buitenaf, maar helaas door de tand des tijds vergaan tot stof, letterlijk!
Deze foto werd gemaakt in Turkije, waar pepers waarschijnlijk ook dienen ter afwering van kwade geesten.
Niet zo gek, want een pepertje kan je danig van je stuk brengen. Als je er op bijt, als je sap in je ogen krijgt. Dus wie weet….
Straks even op mijn boodschappenlijstje zetten en wat extra pepertjes op een goed zichtbare plek leggen. Tenslotte weet een mens maar nooit….!
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een vrolijk begin, met pittige salsa: Oscar D’Leon in Lloraras. Probeer hierbij maar eens stil te zitten. Lukt het? Nee, dan dans je de week dus in!
Met Pasen kwam onze jongste zoon een beetje lacherig binnen. Uit zijn rugzak haalde hij een katoenen tas van de blauwe super. “Ik heb een cadeautje meegebracht”, zei hij en maakte de tas open. Er in zat iets donkers in, ondefinieerbaar zo op het eerste gezicht.
“Ja, het is een beetje raar cadeau. Eigenlijk is het een tas vol poep.” We keken verbaasd, wat is dat nou…? Het was wormencompost, die hij had verzameld in de wormenton op zijn balkonnetje.
Ik deed de compost in een bloembak en wilde later bloemen zaaien. Maar nog voordat ik daar de gelegenheid voorhad, stond de bak vol jonge plantjes. En wat dagen later bleek dat het merendeel tomatenplanten waren.
Daarop besloot ik de natuur zijn gang te laten gaan. Al eerdere jaren had ik tomaten gezaaid, maar nauwelijks iets geoogst. Nu maar kijken wat dit zou opleveren.
En vorige week kon ik de eerste twee tomaatjes oogsten. Eerlijk gezegd, een super oogst is het ook dit jaar niet geworden. Maar ik heb er dan ook niet al te veel zorg aan besteed. Niks opgebonden,niet gediefd en soms te weinig, soms iets te veel water. En dan toch nog een schaaltje vol heerlijke tomaten.
Dubbel cadeautje, van zoonlief en van de natuur zelf.
We komen er vaak en met veel plezier, want er is altijd veel te zien. De tuin is al heel oud en er staan dan ook heel wat oudere en echt volwassen bomen. De schrijver Ger Fortgens, is meer dan 31 jaar lang verbonden geweest aan de tuin en heeft er met hart en ziel als hortulanus gewerkt.
Het boek leest prettig en geeft een schat aan informatie over bomen, struiken en planten die men in Trompenburg kan vinden. Maar ook over het belang van het zoeken naar de juiste standplaats voor een boom of plant, over vermeerderen en nog veel meer.
In een stad als Rotterdam dreigen bomen vaak het onderspit te delven, want… Ja er moet zoveel gebeuren. Riolering verlegd, straten verbreed of aangelegd. Bomen kunnen in de weg staan en dan wordt soms maar besloten tot het kappen of verwijderen ervan.
Maar juist bomen en planten zorgen voor een betere atmosfeer, de stad wordt er koeler van en de lucht zuiverder. Hopelijk houdt men daar in de toekomst goed rekening mee. Want voordat een boom tot volle wasdom is gekomen, zijn er al gauw een paar decennia voorbij.
Een komische film,over een 93-jarige die zich geen oor aan liet naaien, dat wilden we zien. Dus gingen we naar Thelma. Inderdaad een leuke film, beetje erg Amerikaans, tikkie overdreven, maar goed voor een gezellige middag.
Maar eigenlijk gingen we vooral naar LantarenVenster omdat die bioscoop aan de Rijnhaven ligt. Want in de Rijnhaven ligt tegenover het bios-terras een piepklein kunstmatig eiland in het water. Er is een loopbrug en sinds enige tijd wordt dat eiland vooral bezocht door zonaanbidders, wandelaars en lunch-opeters. En je kunt er nu dus sinds kort ook zwemmen.
Nee joh, wij hadden natuurlijk geen zwemkleding bij ons. Waren ook niet van plan om te gaan zwemmen. Veel te hoog, veel te nat. Ook veel te koud ondanks de tropische temperatuur. Maar kijken naar de zwemmers en zwemsters was al een waar genoegen.
Jonge mannen, fraai gespierd, hielden schijngevechten met elkaar en sprongen te pas en te onpas in het water. Er werd gelachen, geroepen en de sfeer was heerlijk zomers.
Wij namen plaats op een van de banken aan de rand van het water, bestelden iets lekkers te drinken en genoten, zomaar in eigen stad, van een perfecte zomermiddag.
Hoe kan dat nou? Zonder handen gaat de la open. Tenminste als zoonlief zegt “Open je” en hij gaat weer dicht op zijn commando “Sluiten”. Maar als papa het doet, werkt het niet. Ook mama krijgt het niet voor elkaar. Al dwalend op Instagram kwam ik dit filmpje van Worrld Travel tegen.
De verbazing van vader en moeder kon ik me goed voorstellen. en ook ik vroeg me af wat er nou precies gebeurde. Had het jongetje iets van magneten, stond er misschien zo’n Apple-ding in de la, wat reageerde op commando’s? Je weet het tegenwoordig maar nooit.
Maar nee, de oplossing was simpel. Maar niet minder verrassend. Een grap die nog vele keren herhaald kan worden bij oma, opa, tantes, neefjes, nichtjes, de melkman of wie dan ook.
Telkens weer zal er de verbazing over de tovertruc zijn. En telkens weer dat moment van “Oh ja, natuurlijk!! Een dijenkletser met houdbaarheidsdatum. Want over een poosje is hij daar natuurlijk te groot voor.
Kijk maar even, voor een momentje pure lol en vast en zeker goed voor een glimlach.
We waren 51 jaar getrouwd. Geen groot feest dit jaar, maar altijd wel een reden om er even tussenuit te gaan. Dus reden we vorig week naar Zutphen, waar we een hotel hadden geboekt.
Rustig op ons gemak en meteen een goede reden om onze nieuwe navigatie uit te proberen. Misschien kom ik daarop nog terug.
Zutphen is een heerlijk stadje om lekker te winkelen, te wandelen en zo nu en dan even uit te rusten bij een kopje koffie of een ijsje. En dat deden we dan ook!
Er is genoeg te zien en dus even wat foto’s als sfeerbeeld.
