Bron: Pinterest
Kijk nou toch eens, als je op Rotterdam-Zuid bent, net vóór je de Maastunnel induikt, zie je deze flat. En op de muur, precies op maat, een ode aan Rotterdam. Want in Rotterdam doen we niet kinderachtig. Geen bescheiden tekstje op een muur, Rotterdammers zijn trots op hun stad en kijken dus niet op een lettertje 😉 😉 😉
Het gedicht is van de Rotterdamse dichteres Rieneke Grobben. Zij was altijd gekleed in het roze, vandaar de roze accenten.
1914
Toen de oorlog uitbrak, was ik nog klein.
Mijn vader zocht zijn oud soldatenpak
Van zolder uit een doos vlak onder ’t dak,
En wij brachten hem samen naar de trein.
En ik wist niet, waarvoor dat was. En toen
Vroeg ik het aan mijn moeder. En ik hoorde,
Dat nu de soldaten elkaar vermoordden.
Mijn vader ook? Die zou dat toch niet doen –
Nu ben ik groot en wijs en veel vergeten,
Van wat de dwazen en de kindren weten
En waar ik, als ik er aan denk, om lach.
Maar als wij, grote mensen, ’t niet verhindren,
Dat er weer oorlog komt, God, geef ons kindren,
Die nog begrijpen, dat het toch niet mag.
Muus Jacobse (1909-1972)
(met dank aan Raymond Noë)
Dit gedicht deelde de Sandwich een tijd geleden. En ik vond het zeer toepasselijk om het vandaag, 11 november – wapenstilstandsdag, hier te publiceren.
Aan stoere mannen met stoere woorden hebben we helaas geen gebrek in deze tijd. Maar geef ons nog een heleboel kinderlijke zielen, die geen oorlog maar vrede willen.
Net als vorig jaar begin ik elke week weer met muziek. Het kan van alles wat zijn, in elke taal, soms ontroerend, soms carnavalesk. Maar het brengt in ieder geval mij altijd in een goed humeur.
Deze week een ode aan het leven… L’chaim van de Budapest Klezmer Band
Net als vorig jaar begin ik elke week weer met muziek. Het kan van alles wat zijn, in elke taal, soms ontroerend, soms carnavalesk. Maar het brengt in ieder geval mij altijd in een goed humeur.
En wie wordt er nu niet vrolijk van dit liedje?
Net als vorig jaar begin ik elke week weer met muziek. Het kan van alles wat zijn, in elke taal, soms ontroerend, soms carnavalesk. Maar het brengt in ieder geval mij altijd in een goed humeur.
Deze week start ik met de Nederlandse groep De Dijk: een man weet niet wat ie mist
Met veel plezier las ik dit boekje, met de verzamelde columns van Matthijs van Nieuwkerk over zijn bewondering voor Charles Aznavour. Voor hem is het de beste zanger die ooit geleefd heeft.
Ook ik ben helemaal weg van deze chansonnier, die zelfs nu, op 94 jarige leeftijd, nog zeer regelmatig optreedt. Ik dacht wel alle chansons van Aznavour te kennen, maar meteen al op de eerste bladzijde stuitte ik op een voor mij onbekend lied. Maar YouTube biedt uitkomst en inmiddels kan ik het al (bijna) meezingen.
Sommige stukjes zijn overigens wel een beetje er met de haren bij gesleept en dat schrijnt soms. Maar al met al is het een aardig boekje om zo nu en dan ter hand te nemen, bij voorkeur met een CD van Aznavour op de achter-grond. Maar dat spreekt natuurlijk vanzelf… 😉
Klik op de foto om te vergroten.
Je ziet het steeds vaker, zo’n gedicht op een muur. Zo zag ik er ook diverse in Middelburg, en natuurlijk maakte ik een foto. Maar ik ga ze nu niet allemaal hier zetten. Misschien kom je ze nog wel eens tegen, op een dag dat ik weinig inspiratie heb en dan teruggrijp op zo’n foto.
Maar dit gedicht, dat ik op de valreep zag, toen we al vlak bij het station waren, mag vandaag wel op mijn blog. Het miezerde een beetje en het was best koud, mar ik las het en werd meteen helemaal blij 😉 😉 😉
In Rotterdam ligt de poëzie soms op straat, maar ook rijdt ze wel eens gewoon voorbij. Want alle wagens van de vuilnis-ophaaldienst hebben een stukje poëzie op hun zijkant. Kijk maar:
Mooi toch?
Al jaren vind ik dat Franse chansons op de Nederlandse radio een ondergeschoven kindje zijn. En als ze dan wat draaien, is het vaak een liedje dat al bijna grijs gedraaid is of nog erger, een Franse zanger(es) die in het Engels zingt.
Ik was er dan ook als de kippen bij toen Stefan Stassen in Goudmijn vroeg om wat onbekende Franse liedjes door te geven. Het duurde een paar weken, maar zondag werd ik ineens opgebeld en werd La Marguerite van Charles Aznavour gedraaid. Ik mocht er zelf even over vertellen en aan het eind, oh wat een heerlijke verrassing, bleek ik ook nog de gouden plaat te hebben gewonnen.
(klik op de foto om het fragment te horen)
Ze is en blijft één van mijn favoriete Nederlandse schrijfsters en ik vind een speciale dag om haar te eren dan ook heel normaal. En hoe ik dat dan doe? Met een liedje over een klein lelijk eendje. Het plaatje werd in 1960 als reclame uitgegeven door Citroën. Tekst -natuurlijk- van Annie M.G. Schmidt en de muziek van Paul Chr. van Westering.
klik op de foto om het liedje te horen
