Is het een kunstwerk van een (mij) onbekende kunstenaar?
Of is het een hartenkreet die spontaan opkwam?
In ieder geval een mooie gedachte, op een mooie plek, goed uitgelijnd en heel fraai geschreven.
Maar vooral de gedachte is mooi.
Laten we dit jaar hiermee eindigen en wat liever voor elkaar zijn.
Want kleine gebaren hebben grote impact.
In Japan is het heel gebruikelijk om plastic nep gerechten in de etalage van een restaurant te zien. Handig voor wie niet zo goed uit de voeten kan met de taal. Je zoekt tevoren het gerecht uit en op de menukaart wijs je het aan.
Die gerechten zijn vaak heel kunstig gemaakt en bijna niet van echt te onderscheiden.
Laatst zag ik dit bij Donner. Niet als voorbeeld voor een restaurant. Ik moest eerst eens zelf goed kijken wat het precies was.
Het bleken kaarsen te zijn. Prachtig kaarsen, veel te mooi om aan te steken, want dan zijn ze zo niet meer om aan te zien. Maar meer siervoorwerpen, vind ik. Die kunnen wel een tijdje blijven staan te pronken.
En natuurlijk zijn ze veel vriendelijker voor de lijn.
Het is niet verwonderlijk dat we in deze donkere dagen voor Kerst wat licht in onze duisternis willen hebben.
In ons huis dit jaar niet al te veel kerstversieringen. Eigenlijk vrij sober. Alleen wat engeltjes en beeldjes op de kast, een klein bloemstuk van rode tulpen op tafel en een krans met lichtjes aan de voordeur.
Maar er is wel degelijk kerstsfeer, want ik ben al weken aan het denken en voorbereiden van allerlei baksels.
Er is dus niet alleen dat extra licht, maar ook het huis geurt heerlijk. En in de koelkast liggen allerlei soorten deeg te wachten op verdere verwerking.
Ik ga dus maar gauw verder met kneden, vullen en bakken.
In Dubai werd een klimaatconferentie gehouden. Van over de hele wereld kwamen daar ongeveer 70.000 mensen naar toe.
70.000 mensen, die er met een privéjet, een lijnvlucht, per boot of trein naar toe reisden.
70.000 mensen hebben daar gepraat, 0.0 geborreld (want alcohol is uit den boze in Dubai), overnacht en geluncht en ook gedineerd.
Ik heb eens uitgerekend, hoeveel geld dat heeft gekost. En ik ben er van geschrokken. Want stel dat de reis gemiddeld circa 1.000 euro per persoon kost. De prijs van hotel, eten en drinken schatte ik heel voorzichtig op zo’n 500 euro.
Reken met me mee, dan kom ik uit op 70.000 x 1.500 = 105.000.000 euro. Dat is dus heel zuinig berekend. Waarschijnlijk is het nog veel meer, want ik betwijfel of de klimaatpraters echt op een euro meer gekeken hebben. En voor dat geld is het klimaat geen cent beter geworden, in tegendeel.
Jij en ik moeten zuinig zijn met energie, maar de politiek weet het geld met bakken over de balk te gooien.
Dit plaatje is al meer dan 80 jaar oud, maar aan actualiteit heeft het nog niks ingeboet.
De mensheid zal het wel nooit leren. Geld investeren in gezondheid, opleidingen, wetenschap of kunst, het legt het allemaal af tegen de stromen geld die naar de oorlogsindustrie gaan.
Toch begrijp ik het niet. Want wat moet men met al dat geld? Uiteindelijk gaan we allemaal dood en dan doet het er niks meer toe hoeveel bezit je had.
Al een paar keer keken wij naar het programma van Frans Bauer over laaggeletterdheid. En ook naar het programma met Loes Luca over mensen die moeite hebben met lezen.
Hoe lastig moet het zijn om niet te kunnen lezen in een wereld zoals nu. Mensen denken dat je dom bent, maar dat hoeft helemaal niet het geval te zijn. Soms kwam het er niet van om het lezen goed onder de knie te krijgen. Soms werd het van huis uit niet zo belangrijk gevonden.
Ik kan me zo’n situatie moeilijk voorstellen. Thuis werd lezen juist erg belangrijk gevonden en ik heb altijd mogen lezen wat ik wilde. En als echte huismus vond ik lezen maar wat heerlijk. Boeken, tijdschriften, de krant, het maakte me niet zo veel uit. Ik was ook een trouwe klant van de bibliotheek. Nog steeds trouwens.
Toen onze kinderen geboren waren, ben ik al na een paar weken begonnen met voorlezen. A is een Aapje, Jip en Janneke, elke avond, vaste prik. En gelukkig waren onze kinderen ook enthousiaste lezers.
Maar hoe zal het in de toekomst zijn, nu het leesonderwijs zo belabberd is. En ook de taalvaardigheid zo veel te wensen over laat. Ik schrik soms werkelijk van de vele taalblunders die ik zo nu en dan tegenkom.
Als je maar een half uurtje op de grote weg zit, heb je al meer dan genoeg gezien om over na te denken. Naast vele auto’s (waarin je zelf ook zit) rijden er kilometerslange rijen met enorme vrachtwagens. In die wagens zitten allerlei producten die wij menen nodig te hebben. Gemaakt door producenten die menen dat wij behoefte hebben aan hun producten.
Natuurlijk kunnen we niet meer terug naar de “goeie ouwe tijd”. Geen mens wil meer wassen in een houten tobbe, douchen met ijskoud water, pompen in de tuin of noem maar op.
Toch moeten we minderen. En dat kan ook, zonder al te veel van ons comfort op te geven. Door samen te besluiten dat het minstens met de helft minder kan. Met de helft minder producten bedoel ik.
Want zeg nou zelf, hebben we werkelijk behoefte aan al die enorme keus. Aan rijen wasmachines, koelkasten, diepvriezers, airfryers en noem maar op. Niet dat we ze allemaal het huis uit moeten gooien. Want nuttig zijn al die apparaten natuurlijk.
Maar als ik een nieuwe koelkast nodig heb, is het dan noodzakelijk dat er tig modellen zijn? Dat geldt ook voor al die andere apparaten en goederen. Is die keuzestress noodzakelijk? Als alle fabrikanten nou eens afspraken dat ze nog maar de helft van hun modellen maken. Dan is er heus nog steeds keuze genoeg.
Hoe ouder ik word, hoe drukker ik het lijk te hebben. Nou is de kersttijd altijd al een beetje druk, maar dit jaar ben ik zo bezig met bakken, dat het bloggen er een beetje bij inschiet.
Dus bezig geweest met ingrediënten zoeken, afmeten, wegen en alvast klaarzetten. De resultaten hebben nog even de tijd, er staat van alles te wachten.
Dit is in ieder geval al klaar. En ze smaken heerlijk.
En ik zal je wat vertellen van Sint Nicolaas
Die ging het dak op met zijn paard en ook met Pieterbaas
’t Gebeurde gisteravond laat hier ergens in de stad
T’is eeuwig zonde, maar wel logisch, want ’t was hardstikke glad
En ze gleeën met z’n tweeën
Langs de pannen naar benejen
Van ’t dak, oh yeah..
En ik wil je wel vertellen dat Sint Nicolaas
Toen in het ziekenhuis belandde met z’n Pieterbaas
Ze lagen in de ambulance, nou dat wat me wat
Hij reed met loeiende sirene door de hele stad
Nu gaan ze voortaan met z’n tweeën
langs de ladder naar benejen
Van het dak, oh yeah….. OH YEAHHHHH
Met dank aan Zangclub Plus 😉
Nou ja, zo druk heb ik het nou ook weer niet. Maar toch, gisteren was ik in de weer met een grote pan erwtensoep koken. En moest ik me haasten omdat we later die dag naar de film gingen.
Er lagen nog andere dingen die geregeld moesten worden. Dus vergat ik helemaal een blog te typen.
Er zijn ergere dingen in de wereld, toch? Vandaag dus gewoon een beetje toepasselijk plaatje. Verder niks!
