Rauw op mijn dak…!

Rauw-op-het-dakWekenlang al stond de tweejaarlijkse controle voor de Mammacare en de bijbehorende mammografie in de agenda. Routine, toch? Ik was dan ook heel verbaasd dat ik niet meteen naar huis mocht gaan, maar ook nog een echo moest laten maken. Maar al snel werd me duidelijk dat het helemaal niet zo routinematig was. Er was iets gevonden… En niet in de al behandelde borst, maar nu in de andere.
Ik ben niet zo’n pessimist, maar ik voelde meteen dat dit niet goed zat. En ja hoor, bingo! Gisteren vertelde de chirurg me dat ik weer geopereerd moet worden. Binnen nu en zo’n paar weken lig ik in het ziekenhuis. Afspraken zijn al gemaakt, dingen geregeld.

En dan komt het hele circus op gang. Kinderen, schoonzus en zwager bellen, appen naar vrienden en vriendinnen. Er ligt een notitieblok onder handbereik, zodat ik niks vergeten zal. Er moeten zaken uitgezocht en nagekeken worden. Nog van alles te doen tussen nu en straks. Zo nu en dan zal ik wel iets laten horen, maar soms zal er geen blog zijn of een heel klein voorgebakken blogje. We zien wel!

Podcast

Een beetje terug van weggeweest, een podcast. Een geluidsbestand dat je op je computer, laptop, tablet of telefoon kunt beluisteren. Hier kun je lezen hoe je dat in zijn werk gaat. Zelf heb ik al een heleboel uitzendingen van “De Sandwich” van Jacques Klöters om te beluisteren, de “Grote Harry Bannink podcast” ook en sinds kort is er een “Smaakmakers”-Smaakmakers.jpgpodcast. De eerste daarvan was een interview met Karin Luiten, je weet wel van “Zonder pakjes en zakjes”. Die volg ik al lang, want ze kan niet alleen heel lekker koken, het is allemaal ook nog eens leuk beschreven. Karin houdt niet van lange lijsten ingrediënten. Ze houdt het redelijk simpel en daardoor kan iedereen haar recepten volgen. Ook geeft ze nog wel eens alternatieven aan, zodat je niet de deur uit hoeft om koriander te halen, als er peterselie in de koelkast ligt. Gewoon koken, maar wel erg lekker!
Dus wie ook wil luisteren, dit is de link.

Absurd

Soms vraag ik me af in welke idiote maatschappij wij zijn beland.
Scrabblevriendin W. (ja die) heeft, naast andere lichamelijke ongemakken, al heel lang last van een blaasontsteking. Geen antibioticakuur helpt en dus besluit de specialist dat ze nu een kuur krijgt via een infuus. Dat kan thuis. Alleen moeten de infuuszakjes na 16.00 uur worden opgehaald bij de apotheek van het IJsselland ziekenhuis.
W. belt mij, maar ik hoor de oproep niet. Ze belt een andere vriendin, die blijkt een paar dagen de stad uit. De derde vriendin zou wel kunnen, maar is ziek en het weer van afgelopen donderdag was nou niet erg aanlokkelijk. Kunnen de zakjes bezorgd worden? Nee, de ziekenhuisapotheek heeft geen bezorgdienst (dat begrijp ik ook wel).Absurd-02

Later die dag zie ik dat W. gebeld heeft en spreek met haar af dat ik die zakjes ’s middags op zal halen, zodat de zieke vriendin er niet uit hoeft.
Als ik in de apotheek zit, belt W. me weer. Het was een misverstand, morgen kunnen die zakjes worden opgehaald. Ik zeg dat ik ze misschien nu toch wel mee kan krijgen, maar dat blijkt niet te gaan want het is kwetsbaar en bederfelijk spul. Maar vrijdags heb ik al een andere afspraak en kan ik niet. Dus probeer ook ik om het bezorgd te krijgen, maar nee, helaas onmogelijk.

Absurd-01

Het kan per taxi geleverd worden, à raison van 15 euro per keer. En volgende week moesten er weer nieuwe zakjes gehaald worden… dat gaat dus nogal in de papieren lopen. Ik vraag of het misschien via de gewone apotheek kan. Nee, die kan dit niet verzorgen. Kunnen zij het laten ophalen? Nee zeg, daar verdient die apotheek niks aan…. Als ik, tegen beter weten in, ook bij de gewone wijkapotheek de situatie uitleg, krijg ik natuurlijk ook nul op het rekest. Schouderophalend zegt de man ‘Nou ja, als het voor 15 euro kan, dan…..”
Maar kijk nou eens bij een site als “Thuisbezorgd.nl”. Je kunt er van alles bestellen en het wordt binnen een bepaalde tijd netjes aan de deur afgeleverd. Wat je ook bedenkt, vette happen, taart, flessen bier, wijn of sterke drank, dat maakt niet uit. Het wordt tegen een geringe vergoeding of zelfs helemaal “gratis” aan de deur afgeleverd. Maar speciale medicijnen? Nee, hoor dat kan niet. En dat vind ik nou een heel absurde situatie.

PS:
gewone medicijnen kunnen en worden in de wijk natuurlijk wel bezorgd. In dit geval ging het om heel speciaal geprepareerd materiaal. Dat nu ook nog ligt te bederven, want het aanbrengen van het infuus lukte niet. Nu moest W. dus naar het ziekenhuis om het infuus te laten aanbrengen. Afgelopen dinsdag ging ik al vroeg op pad omdat die zakjes om 10 uur bij W. moesten zijn. Ik heb me afgevraagd of het niet mogelijk zou zijn geweest dat degene die kwam prikken de medicijnen bij de ziekenhuisapotheek zou ophalen. Dat zou toch heel snel moeten kunnen. Ophalen en wegwezen, maar ja…

Fototentoonstelling

In het Fotomuseum van Den Haag zagen Leo en ik de tentoonstelling van Michel Wolf “Life in cities”. Foto’s uit Hongkong, Tokio, Parijs, zodat we een mooi overzicht van het werk van Michael Wolf  kregen.
Vervreemdend zijn de foto’s van flats in Hongkong. Op het eerste gezicht niet herkenbaar. Bekijk je ze van dichterbij, zie je de honderden woningen in deze flats die reiken naar de wolken of de zon. Het is bijna niet in te denken dat je daar in kunt wonen. Maar ja, er leven en werken miljoenen mensen. En dan, als je nog wat langer kijkt, zie je ineens iets heel herkenbaars. Dat kan een waslijn zijn op een balkon, een vrouw die uit het raam kijkt, een speelgoedbeer in de vensterbank. Maar ook op straat is elk plekje kostbaar en zo zagen we foto’s van soms wonderlijke “opbergplaatsen”.  Ik hou van dat soort beelden. De werkelijkheid maar met een andere blik bekeken.
En hingen ook foto’s gemaakt in Parijs. Niet de bekende toeristische beelden, maar de daken van de huizen, met hun tientallen schoorstenen, berookte en verweerde muren.
Weer heel anders was de grote collage van duizenden kleine speelgoedjes, in China gefabriceerd en over de hele wereld verkocht. Daar tussen foto’s van werknemers in die fabrieken. Niks plezier, niks gezelligs, maar een hard en meedogenloos bestaan van lange werkdagen in deprimerende omstandigheden.

Noodzakelijk…?

soepmakerIn een van de reclameblaadjes zag ik dit. En ik dacht ‘Heb ik dat nodig”. Nee, natuurlijk niet, want soep maken doe ik regelmatig  en zeg nou zelf, soep maken is toch kinderspel. Alles, ja echt alles kan in de soep. Van ui en knoflook tot tomaten, courgettes, vlees, vis, maar ook rijst, pasta, bulgur of wat er maar in huis is. Zo’n lekker bordje soep dat altijd weer net iets anders smaakt.
Ik kook meestal een flinke pan vol. Heb er zelfs een keer een echt grote pan voor gekocht, zo een van 5 liter. Dat is nog niks vergeleken bij de soeppan van mijn nichtjes, die het formaat wasketel benadert. Daar kun je een extra bordje van uitdelen.
Ik heb eens gekeken hoe het apparaat werkt. Echt veel tijd zal het niet besparen. Wel veel ruimte in het keukenkastje. Die soep zal best binnen te houden zijn, dat wel. Maar die extra smaak van met liefde gekookte soep, pruttelend en zacht geurend, zou je die er ook in proeven?

Verrassing

Op zoek naar een winterse foto voor bij mijn Stuureenfoto-blog kwam ik deze foto tegen. Tijdloos, want volgens mijn computer is hij in 2007 genomen. Maar dat had evengoed een paar dagen geleden kunnen zijn.  Waar stond die fiets? Geen idee, maar ik denk hier in de buurt. Misschien wel voor mijn eigen deur. Maar ja, ik maak zoveel foto’s. Zo’n detail vergeet je, net als die foto dus. Zo nu en dan zoeken levert soms een leuke verrassing op.
Winter-fiets

Schaatsen

Als kind had ik niet zulke mooie schaatsen. Ik leerde wat krabbelen op Friese doorlopers. Geen echt groot succes. En nogal beschermd opgevoed, moest ik altijd wachten tot er iemand mee ging, alleen was te gevaarlijk. Hoe anders moet dat in de jeugd van mijn schoonmoeder zijn geweest. Haar van oorsprong Friese vader vond dat school wel kon wachten als het ijs dik genoeg was om op te kunnen schaatsen. Dan mocht ze spijbelen en werd er op sloten en singels gereden. Schoonmama hoopte dan ook dat haar kleinzonen enthousiaste schaatsers zouden worden. Schaatsen deden ze wel, maar echt fanatiek waren ze niet. Toch heb ik fijne herinneringen aan winters met ijs en sneeuw. Kinderen die moe en koud, maar opgewonden vertellend, van het ijs terug kwamen. Het gaf me het gevoel van dit schilderij, echt Hollands.
En natuurlijk is deze week het thema bij Stuureenfoto ook “schaatsen”. Neem een kijkje en doe mee als je wilt.

Schaatsen

Bron: Google foto’s

Koud

We konden er op wachten. De temperatuur zakt en “Het koude-noodplan” treedt in werking. Oh, zucht, wat een onzin.

Winter-1963

Bron: Google

Ik ga even terug in mijn herinnering, naar 1963. De dag voor die beruchte en barre Elfstedentocht. Ik moest gewoon naar school en op mijn vrije middag samen met vriendinnen lopen naar de kookles. (Ja, dat zat er al vroeg in). Het was al weken koud. Maar vond ik dat erg? Welnee, het was heerlijk. Sneeuw, ijs, hopen op ijsvrij als de temperatuur nog een beetje zou zakken.
Mijn vader was uitgevroren, want veel schilderwerk was er niet met die kou. Dus ging hij helpen om de bakkerskar over de brug of de hol bij de Mathenesserdijk op te duwen en zo een centje bij te verdienen.

Winter-1963-(2)

Bron: Google

Hadden wij warme winterkleren? Ik kan het me niet herinneren. Ik schat dat ik één lange broek had, één paar stevige schoenen. Geen laarzen, geen thermo-ondergoed. In mijn slaapkamertje stonden de ijsbloemen op de ramen. Ik kreeg een kruik mee naar bed, er werd een extra gewatteerde en dus loodzware deken op mijn voeten gelegd. Bij uitzondering mocht ik me in de kamer aan- en uitkleden. Maar wassen ging gewoon met koud water, want er was niks anders.
Maar nu stromen de media -al voor er één sneeuwvlok is gevallen, voor de thermometer ook maar een graadje gezakt is- vol met berichten over hoe koud het wordt en wat je er tegen moet doen. Al meer dan een week hoor ik dat het min 17 gaat worden, maar hier is de temperatuur nog maar net onder 0. Buiten schijnt dagelijks de zon, het is stralend weer, maar Nederland bereid zich voor op een kouderamp. Och, wat een watjes toch!

Zo was het toen…

Reclame-roken-04Nu staan de kranten bol van het protest en de aanklacht tegen de sigarettenindustrie en waarschuwen artsen tegen het roken. Nergens mag je meer een peukje opsteken, zelfs buiten soms niet eens. Maar het is wel eens heel anders geweest. Op Pinterest vind je nog veel advertenties uit een tijd dat roken juist als goed werd bestempeld. Het zou stress verminderen, je helpen bij het bestrijden van astma.  Zwanger zijn en roken was helemaal geen probleem. Tja, wat zou nou waar of niet waar zijn? Ik houd me maar op de vlakte, ben al vele, vele jaren niet-roker. Hier thuis wordt ook al lang niet meer gerookt. Dat wilden we absoluut niet hebben toen onze jongste astma bleek te hebben. Dat hij als puber zelf wel ging roken vond ik echt heel absurd. Maar inmiddels rookt ook hij al lang niet meer. Soms halen we nog wel eens herinneringen op aan de jaren met glazen vol sigaretten op tafel of dat je rokertjes trakteerde op school als je jarig was. Maar ja, dat is nu allemaal niet meer mogelijk. Ach, er verandert zo veel in de loop der tijd….

 

 

 

Meningen…

ophef-2

Bron: Google

Ach, ach, wat zijn er toch een boel meningen. En dat niet alleen, ze zitten elkaar ook nog regelmatig in de weg. Lees ik deze week een berichtje op Facebook dat Anna Wintour van Vogue Magazine zo brutaal was haar zonnebril op te houden, terwijl ze naast Koningin Elizabeth van Groot Brittannië zat. Nou, zelf zou ik dat niet doen, ik vind het een tikkie onbeleefd. Maar of de Queen er nou zo ondersteboven van was…? Ze had nog even gezellig met Anna gepraat, dus wie zal zich verder druk maken…?

Ophef

Bron: Google

Op datzelfde Facebook kom ik heftige reacties tegen over het bezoek aan Iran van mevrouw Kaag, die onze demissionaire minister verving. Ze droeg een sjaal over haar haar. Nou, dat kon natuurlijk niet, terwijl de Iraanse vrouwen daar nou net vanaf willen. Maar moet je dan gewoon onbeleefd doen? Zo’n diplomatiek bezoek vraagt toch om om diplomatiek handelen en dan ga je dus niet in minirok en blootshoofds op bezoek bij zo’n hotemetoot.
Of moeten we gewoon niet zo veel op mekaar letten en iedereen in zijn waarde laten? Dat zou natuurlijk wel heel wat prettiger (en vreedzamer) zijn….