De discussie over het sluiten van de gaskraan is inmiddels in volle gang. Dat het gaat gebeuren is zeker. Hoe het dan verder moet, blijft nog even in nevelen gehuld.
Ik voorzie enorme moeilijkheden, terwijl ik toch niet zo’n doemdenker ben. Want alles gaat tegenwoordig elektrisch. Hogedrukspuit, koffiezetapparaat en schuurmachine, boortoestel, noem maar op. En dan al die “draadloze” apparaatjes, die toch wel aan de elektriciteit gelegd moeten worden om te kunnen functioneren. En de auto, de fiets…
O ja, wij doen er zelf ook aan mee. We poetsen onze tanden elektrisch omdat dat beter zou zijn voor ons gebit. Koppelen tablets, telefoons, scheerapparaten ook regelmatig aan.
Maar straks moet dus ook de verwarming en het fornuis totaal elektrisch worden. Waar halen we al die energie vandaan? Wie zorgt er voor dat alles op tijd en deskundig is aangesloten? Liggen er wel voldoende kabels of gaan we straks een beetje rommelen met als gevolg dat we regelmatig helemaal zonder stroom komen te zitten?
Category Archives: Actueel
3000
Zo rond deze tijd wordt mijn 3000e bericht op dit blog gepubliceerd. Tjeetje, wat heb ik allemaal bij elkaar geschreven? Waarover heb ik het al die dagen, maanden, jaren gehad? Nou, het waren vast niet allemaal heel erg belangrijke zaken, al zaten die er wel tussen. Hopelijk wel met een beetje humor geschreven en niet al te zwartgallig of boos. In de loop der tijd krijg je natuurlijk steeds meer lezers. Dat heb ik afgelopen tijd zeker gemerkt aan reacties van mensen die ik helemaal nooit eerder zag. Leuk is dat, want blijkbaar is er dan een soort van “blog op blog”reclame.
Het schrijven van een blog hoeft natuurlijk niet elke dag, maar zoiets geeft mij wel structuur. Soms is er inspiratie genoeg en schrijf ik er met gemak een stuk of wat achter elkaar. Dan heb ik een voorraadje voor minder inspiratievolle dagen of voor die dagen dat er geen tijd of gelegenheid is om iets te schrijven.
Sommige blogs gaan al vóór publicatie de prullenbak in. Te vaak hetzelfde onderwerp, toch niet zo leuk of interessant onderwerp. Niet weer dit of dat. En dan komt zo’n stapeltje vooraf gekookte blogjes van pas.
Ik hoop nog heel lang te kunnen bloggen, maar vooral hoop ik dat mijn lezers mij nog lang willen volgen. Want schrijven voor de kat z’n viool, dat is toch niks.
En natuurlijk ga ik zelf ook dagelijks langs een hele rits mede-bloggers. Je leert elkaar op den duur best goed kennen. En dat is ook heel leuk! Dus op naar de volgende mijlpaal.
Deel dit op:
Mooi alternatief
Veel vrouwen hebben na de diagnose borstkanker hun borst (moeten) laten verwijderen. Je kunt begrijpen dat zoiets een enorme impact heeft. De verwerking van zo’n operatie en de zichtbare gevolgen daarvan zijn niet mis. Het helpt als er een goede prothese voorhanden is. Van een mede-patiënte hoorde ik dat de verzekering een prothese vergoedt (dat is natuurlijk ook logisch). Maar dat blijkt een zware en onaangename prothese te zijn, die ook nog eens duur is. Soms krijgen patiënten van uit het ziekenhuis een alternatief, zachter, prettiger en minder zwaar. Maar die zou dan weer niet door de verzekering vergoed worden, zodat je zelf voor de kosten opdraait.
Er is echter een heel prettig, goedkoop en vriendelijk alternatief: Knitted Knockers.
De gebreide nep-borsten zijn zacht, huidvriendelijk, licht van gewicht en kunnen gewassen worden. Ze worden op maat gebreid of gehaakt, met of zonder tepel. En wat kosten die dan….? Niks, helemaal niks. Ze zijn gratis! Vrijwilligers breien en haken de knitted knockers en rekenen hier niets voor. Alleen de kosten voor het versturen worden doorberekend.
Niet alleen worden nep-borsten gebreid, ook maken de vrijwilligers hart-kussens die de pijn direct na een operatie wat verlichten en maken ze drainzakjes, zodat je niet met zo’n akelig uitziende drain hoeft te sjouwen. En ook worden inmiddels, na suggesties van patiënten, kleine hartkussentjes gemaakt, die om de autogordel kunnen. Want zo’n autogordel kan heel hinderlijk zitten als je net geopereerd bent. En al deze zaken kun je gratis en voor niks krijgen.
Alles begon in Amerika, kijk maar op deze website. Inmiddels zijn er over de hele wereld soortgelijke brei- en haakgroepen. Ik vind het een heel bijzonder initiatief, dat ik dan ook van harte aanbeveel.
Deel dit op:
Openbaar vervoer
Op 9 februari 1968 reed de eerste Metro in Rotterdam én in Nederland. Wat een gebeurtenis! Daar hadden de Rotterdammers eens effe hun mouwen voor opgestroopt. De rit was niet al te lang, maar 5,9 kilometer lang. Geen vergelijk met Londen of Paris, maar wel uniek in Nederland.
Het eerste Metrostel staat tegenwoordig tentoongesteld in het Trammuseum in Rotterdam. Het is helemaal gerestaureerd. Een flinke klus, want Rotterdammers mogen dan trots zijn op hun Metro, erg zuinig springen ze er niet mee om. Na verloop van tijd is dat duidelijk te zien aan bekraste ramen, kapotte stoelen en vieze vloeren en wanden. Tja……, wat zou je daar nou nog over kunnen zeggen?
Inmiddels is het Metronet behoorlijk uitgebreid en maken dagelijks vele tienduizenden er gebruik van.
Sommige lijnen gebruiken we zeker wekelijks, op andere lijnen zie je ons zelden of nooit.
Maar die Metro, die zouden we echt niet meer willen missen.
Deel dit op:
Boek
Met heel veel plezier luister ik naar de Grote Harry Bannink-podcast. Ik ben dol op de liedjes van Harry Bannink en toen ik ergens las dat dit boek uit was, reserveerde ik het meteen in de bieb. Zo leuk om te lezen over een bescheiden, sympathieke en gewoon gebleven man. Die geen showbizz kuren had, maar rustig zijn zelf meegebrachte boterhammetjes at. Die geen sterren op hun nummer zette, maar wel voor hen nummers schreef die behoren tot ons cultureel erfgoed.
Veel anekdotes kende ik al van de podcast, maar toch heb ik ze weer met evenveel plezier gelezen. Met zijn muziek op de achtergrond natuurlijk 😉
Deel dit op:
Betutteling
In 1954 werd mijn vader (toen 51 jaar) niet lekker op zijn werk. Hij ging op de fiets naar huis, liep de trap op en ging naar bed. De dokter constateerde dat mijn vader een hartinfarct had. Al heette dan toen nog niet zo. Papa moest zes weken volkomen rust houden. Hij mocht zich zo min mogelijk bewegen, het bed mocht niet verschoond worden, hij mocht er niet uit om zich te wassen. Roken in bed vond mijn moeder niet goed, dus stopte hij daar noodgedwongen mee. Na die zes weken stak hij toch weer een sigaretje op, want dat vond mijn moeder veel gezelliger dan een niet rokende man.
Mijn vader had een tenger postuur. Mager noemde mijn moeder dat en zij vond het dan ook geen wonder dat hij ziek was geworden. Alles wat nu ten sterkste wordt afgeraden, kreeg mijn vader in ruime mate. Roomyoghurt, volle melk, brood dik besmeerd met roomboter, volvette kaas. Ging hij kaarten, dan klutste mijn moeder twee eieren, goot er een scheut vieux bij. Goed tegen de kou. Ook lustte mijn vader graag een borreltje. En zeker na zijn pensionering in 1968 dronk hij dagelijks een of twee glaasjes en soms nog wel eens wat meer. In 1988 overleed hij, maar niet aan een hartkwaal en ook niet aan kanker.
Wat is nu de moraal van dit verhaal? Dat we ons eigenlijk niet al te veel moeten aantrekken van alle leefregels die ons regelmatig worden voorgeschreven. En dat al het Calvinistische gedoe in Nederland je heus geen garantie biedt op een lang en gezond leven. In Spanje, waar toch echt meer alcohol gedronken wordt dan in Nederland, worden mensen ouder dan hier.
En denk eens aan mensen als Churchill, Prins Bernhard, Mary Dresselhuys, Conny Stuart, Lia Dorana. Ik ken er nog wel meer die geen lid waren van de Blauwe Knoop en toch allemaal meer dan 90 jaar werden.
Iedereen mag zelf beslissen wat hij of zij eet of drinkt, maar laten we toch ophouden met al die betutteling. L’chaim!!
Deel dit op:
Mooi
Op Facebook zag ik een bericht van het Smithsonian Institute, waarin Smithsonian’s 15th Annual Photo Contest werd genoemd. De wedstrijd blijkt al sinds 2003 jaarlijks te worden gehouden en de deelnemers maken werkelijk prachtige foto’s.
Als je wilt registreren bij het Smithsonian, kun je ook mee stemmen. Dat hoeft voor mij niet, maar die foto’s zijn soms adembenemend.
Deze heeft mijn voorkeur, zo sereen en zo mooi van compositie.
This photo was not made by me, but is a part of the Smithsonian’s 15th Annual Photo Contest 2018
Deel dit op:
Mengelmoes
Een beetje bijpraten over afgelopen week. Dinsdags het nucleair onderzoek van de poortwachterklier. Het klinkt buitenaards, dat voelt ook voor mij zo. Raar idee dat er radioactiviteit ingespoten wordt, al is het maar een minimale hoeveelheid. Maar de radiologe was allerliefst, stelde me op mijn gemak (nou ja, voor zover je dat dan kunt zijn) en ik ging met Leo weer rustig huiswaarts.
Woensdag was het vroeg op, zonder koffie, thee of boterham. Nuchter moest ik zijn. Dat de operatie pas ver na de middag ging plaats vinden, deed daar niks aan af. En het leek wel of iedereen ineens over Paasbrunch, chocola en lekkere dingen wilde praten. Gelukkig, tijdens de narcose weet je van niks. En ’s avonds kreeg ik wel te eten. Donderdag kon ik gelukkig weer naar huis. Leo nam het huishouden over en de jongens kwamen. Het werd een gezellige avond.
Dat ik de volgende dag kookte, was een eigen(wijze) beslissing. Op de een of andere manier zou dat toch moeten kunnen, dacht ik. Dat kon ook, al heb ik weleens in een betere stemming gekookt. Maar er werden bloemen gebracht, van de Scrabbleclub, van de wandelclub en ook schoonzus en zwager namen bloemen mee.
Zaterdag dacht ik het verband wel weg te kunnen halen. Heel voorzichtig, stukje voor stukje losweken met baby-olie. Het ging prima. Maar wat een schrik toen ik na het douchen de wond langzaam open zag trekken. Paniek, er is geen ander woord voor. Druipnat stond ik in de badkamer. En ook nu weer redde Leo de zaak, door me voorzichtig af te drogen en te helpen. Maar het voelde beslist niet kosjer, dus gingen we naar de Spoed Eisende Hulp. Ook daar weer vriendelijke en vooral adequate hulp. Het leek allemaal erger dan het was. Dicht- en afgeplakt kon ik terug naar huis, waar ik vooral een beetje op de bank gehangen heb. En mooi de tijd vond om dat dikke e-boek binnen de termijn uit te lezen.
Deel dit op:
Weer thuis!
Na de eerste confrontatie zit je er tegen aan te hikken. Ondanks alle verzamelde moed, ondanks alle lieve wensen, het blijft een zenuwentijd, de tijd tussen diagnose en operatie.
Gelukkig heeft men daar in het IJssellandziekenhuis begrip voor. Meteen werden afspraken gemaakt met chirurg en mammacare-verpleegkundige. En vorige week vrijdag, tijdens een gezellige lunch met Bettie in Delft ging mijn telefoon. Dinsdag stond een poortwachterklier-locatieonderzoek gepland en woensdag diende ik me om 8 uur ’s morgens nuchter in het ziekenhuis te melden. Geen probleem, we wonen op ongeveer een kwartiertje rijden en kwamen dus ruimschoots op tijd.
Dan begint het lange wachten. Eerst naar de echo voor een locatiebepaling en dan wachten tot je naar de OK gereden wordt. Dat liep een beetje uit, maar daar heb ik alle begrip voor. Van de hele operatie merk je niks, je bent in slaap voordat je ook maar gapen kunt. En dan word je met zachte hand weer wakker gemaakt. Het viel me ook nu weer mee. Nauwelijks pijn, geen misselijkheid. En ’s avonds had men voor mij zelfs al een lekkere maaltijd klaargemaakt. Geen klachten dus.
En toen ik gisteren van de arts hoorde dat ik diezelfde morgen al naar huis mocht, was ik helemaal in de gloria. Manlief gebeld, die me keurig op tijd kwam afhalen. En dan nog een dagje een beetje bijkomen. Onze jongens kwamen, Leo kookte heerlijk. Ik mocht wel een blogje tikken, maar “rustig aan hè!!” En dat deed ik, nog één dagje verplicht vakantie.
Maar vandaag gaan we als vanouds weer verder. Wat er nog meer op mijn pad ligt, dat horen jullie te zijner tijd.
Deel dit op:
Fijne winkel
Als opmaat voor wat er straks komen gaat, kocht ik gisteren een paar sportbeha’s. Na de borstkanker operatie zal ik die een tijd lang 24 uur per dag aan moeten houden om het weefsel wat support te geven. Tien jaar geleden kocht ik mijn lingerie bij ons in het winkelcentrum. Toen die speciaalzaak daar weg was, probeerde ik een aantal winkels van grote lingerieketens. Dat was geen succes. Ik kan wel zeggen dat ik een “behoorlijke bos hout voor de deur heb”. Dus moet ik een BH met voldoende steun en die zijn meestal met een beugel. Maar na de bestralingen in 2008 verdraag ik dat niet meer. Die ketens verkopen vooral luchtige en kanten modelletjes. En de kittige kirrende verkoopsters willen je die dan ook aansmeren. Mooi, leuk, maar voor mij volstrekt ongeschikt en ondraagbaar.
Gelukkige vond Leo op internet voor mij “Van der Linde Lingerie” in Bleiswijk. Daar vond ik al een tijd geleden mooi en zelfs wat “sexy” ondergoed in mijn maat en word ik altijd fijn geholpen. Dus toog ik daar naar toe om die sportbeha’s te scoren.
En wat is het dan een zegen om een vriendelijke, klantgerichte vakvrouw tegenover je te hebben. Ze wist precies wat ik zocht, dacht even mee over de opties en kwam met een aantal comfortabele modellen aan. Ze controleerde alles nog een keer en verstelde de bandjes op de juiste maat. Nu ben ik straks netjes en goed voorbereid.
Er zijn ongetwijfeld meerdere speciaalzaken in deze branche, maar deze is voor mij echt TOP!!
