Ruim 750.000 mensen bezochten afgelopen zaterdag de Japan Tag in Düsseldorf. En al die mensen wilden natuurlijk ook wat drinken. En eten, want kijken naar al die uitgedoste mensen maakt ook hongerig. Dus de afvalbakken waren overvol. Het was onmogelijk ze allemaal regelmatig schoon te maken, al werden ze vaak afgestruind door schimmige figuren op zoek naar lege flessen en blikjes. Dat is niet gek, want in Duitsland wordt daar statiegeld op geheven. En dus ligt het geld langs de weg, voor wie het zien wil en bereid is om het te verzamelen.
Toen wij tegen twaalven van het vuurwerk terugkwamen bij het Hauptbahnhof zag ik deze afvalbak. Eén van de vele die er stonden en ook overvol waren.
Zelfs rotzooi kan een leuke foto opleveren….
Category Archives: Actueel
Kijken
Afgelopen weekend waren we in Düsseldorf, waar een grote Japanse dag gevierd werd. We gingen er naar toe om weer eens Japanse sferen op te snuiven, maar dat kwam toch een beetje anders uit. Er waren natuurlijk heel vele Japanse standjes waar je van alles kon bekijken, folders mee kon nemen of kon proeven. Maar het overgrote deel van de bezoekers kwam eigenlijk voor de deelnemers aan het Cos Play. Voornamelijk jonge mensen, maar toch ook nog wel wat oudere types die gekleed gaan als een figuur uit een film of cartoon. Ook in Düsseldorf was het dit weekend bloedheet en je zou verwachten dat iedereen er luchtigjes bij liep. Vergeet het, er waren meisjes en jongens in fleece pakken, verkleed als Pokémon of een ander figuur. Ik kreeg meteen medelijden, maar ja, ze hadden het toch zelf bedacht en uitgekozen. We hebben ons vergaapt aan al die figuren, sommigen prachtig en heel schattig, andere afschrikwekkend. Maar meestal toch wel heel vriendelijk en graag bereid om te poseren.
Deel dit op:
Verhuizen
bron
Het wordt vandaag een monsteroperatie in het Erasmus Medisch Centrum. Want er moeten 540 patiënten verhuisd worden. Van het oude Dijkzigt-gebouw naar het nieuwe ziekenhuis en vanuit Rotterdam-Zuid de laatste patiënten uit de Daniël den Hoed-kliniek.
In ruim negen jaar is er een enorm ziekenhuis gebouwd, als een puzzel tussen al bestaande gebouwen. Wat eens een nogal groen gedeelte van de stad was, is inmiddels druk bebouwd en bevolkt.
Een tijd lang kwamen we er regelmatig en niet alleen voor ziekenbezoek, maar ook omdat er tegenover de school van onze kinderen stond. Maar afgelopen maandag had ik echt moeite om alles te herkennen, zoveel is er veranderd.
Binnenkort zal ik er dus minimaal 16 keer heen gaan voor de bestralingen en later voor controles. Zal ik, net als heel veel anderen, mijn weg moeten vinden in die kolos. Het zal wel wennen.
Bovenaan het “oude” Dijkzigt en hieronder een vogelvlucht-blik op het huidige ziekenhuis-complex.
Bron : Google
Deel dit op:
Brandgrens
Rotterdam, dat zo zwaar gehavend werd door het bombardement van 14 mei 1940, heeft eigenlijk maar weinig tastbare herinneringen aan die vreselijke dag bewaard. Maar een paar kleine dingen herinneren nog aan wat er toen was. Her en der in de stad liggen lampen tussen de tegels, die de brandgrens markeren. Maar die vallen eigenlijk nauwelijks op.
Toch ontdekte ik laatst een bijzonder monument(je). Geen groots beeldhouwwerk, geen obelisk met inscripties… Nee, een vrij kleine steen, met daarin geëtst de brandgrens en een spreuk van Erasmus “Zoet is de oorlog, totdat je hem proeft.”
Ik vind dat wel passen bij de stad. Niet lullen, maar poetsen. Vooruit, we blijven niet steken in de geschiedenis, maar starten met nieuwe plannen. Zo ontstond van lieverlee de stad zoals wij en vele buitenlanders die nu kennen.
Maar zo nu en dan, heel kort, staan we stil bij die beslissende dag. De dag dat Rotterdam haar hart verloor, ten dode leek opgeschreven. Maar als een fenix is herrezen uit haar as.
Wie binnenkort een rondvaart met de Spido gaat maken, moet ook eens even een stukje de Westerkade over lopen en stilstaan bij deze gedenksteen.
Deel dit op:
Kafkaiaans
De rest van mijn borstkankerbehandeling bestaat uit bestraling. Dat gebeurt op de al bekende manier, een aantal weken elke werkdag een korte sessie. Maar sinds kort is er ook een andere behandeling mogelijk: PBSI.
Daarbij krijg je één keer, onder narcose, een aantal “titaniumzaadjes” met plutonium ingeplant. Die bestralen als het ware de borst van binnenuit en dat is minder belastend voor de patiënt. Daarvoor kwam ik na onderzoek toch niet in aanmerking, omdat het medisch/technisch niet mogelijk was.
Omdat de methode nog niet zo lang gebruikt wordt, vond ik het helemaal niet raar dat in de uitnodiging van het Erasmus MC staat dat je eerst moet nagaan of de kosten door je verzekering vergoed worden. Dat lees je wel vaker. Ik belde dus met onze ziekte-kosten-verzekering, het Zilveren Kruis.
Je verwacht dat je dan iemand met enige kennis aan de lijn krijgt. Maar de dame van de helpdesk wist van toeten noch blazen. Hoewel ik het toch duidelijk uitlegde, vroeg ze me allereerst of zoiets in een ziekenhuis zou gebeuren… Tja, wat had ze gedacht, bij de apotheek…? Daarna vertelde ze me dat de arts het zou moeten declareren volgens een of andere code. Die code interesseert me niet, ik wil gewoon weten of het vergoed wordt. Dat moest ik aan de arts vragen. Op mijn antwoord dat het ziekenhuis aanried de verzekering te vragen om inlichtingen, kreeg ik als antwoord “Als het niet vergoed wordt, dan moet u het zelf betalen.” Ja, dat is duidelijk. Maar het ging hier niet om een doosje paracetamol, maar om een behandeling die wellicht in de vier- of vijf cijfers zou lopen.
Nou ben ik niet zo gauw uit het veld geslagen, maar iemand die zich al snel geïntimideerd voelt, zou wellicht afhaken. Misschien zelfs afzien van de behandeling, omdat het niet betaald zou worden. Deze behandeling wordt overigens normaal vergoed.
Tot op heden heb ik eigenlijk nooit enige reden tot klagen gehad, kijk maar wat ik er hier over schreef. Maar ik vond deze reactie toch erg beneden de maat. Dat liet ik ook blijken in het tevredenheidsonderzoek. De dame in kwestie belde me daarna terug, maar helaas, kon me nog steeds niet voldoende informeren.
Maar in deze gedigitaliseerde maatschappij zou één document op die helpdesk van de verzekering voldoende moeten zijn om alles duidelijk te maken. Een lijst van alle mogelijke behandelingen, die wel of niet (geheel of gedeeltelijk) vergoed worden. Dan moet zo’n lijst wel zeer regelmatig, ja dagelijks, worden geupdated.
Kijk, dat lijkt me nou een schone taak voor zo’n goed betaalde manager, of niet soms?
Deel dit op:
Daniël den Hoed
De Daniël den Hoed-kliniek, een begrip in Rotterdam en omstreken. Als je daar heen ging, dan wist je het wel. Je kon rekenen op meelijwekkende blikken, wat benepen geknik. Er liggen voor heel veel mensen hele nare en wrange herinneringen. Ook voor mij. Ik ging er met mijn moeder heen, kwam er toen ook mijn schoonvader tegen. Zelf bracht ik er meer dan dertig keer een bezoek voor bestraling. En toch… na al die jaren zijn het geen spookbeelden die opdoemen als ik er aan denk. Wel herinner ik me de vriendelijkheid, de hulp en begrip van doktoren en verpleegkundigen. De ruimte die je kreeg om je angsten en problemen te bepraten.
Nu gaat de kliniek op 18 mei 2018 definitief dicht. Nog deze week was ik er, waarschijnlijk voor het laatst. Want de behandeling die ik nu weer ga krijgen zal waarschijnlijk later en dus ergens anders gebeuren.
Ook de naam “Daniël den Hoed-kliniek” gaat verdwijnen, want is die inmiddels opgegaan in het Erasmus MC. Dat is bekender in Nederland en het buitenland en genereert dus meer geld. Toch vind ik dat jammer. Want Daniel den Hoed, de pionier in de radiotherapie en Rotterdammer van de eeuw, mag niet vergeten worden. We zijn hem veel dank verschuldigd. Er mag dus wel een plek komen waar hem eer wordt betuigd.
Deel dit op:
Feest
Wat was het een feest, die 5e mei 1945 in Rotterdam. Zelf geboren ná de oorlog ken ik alleen de verhalen van mijn ouders en mijn zus. Ze was toen een tiener en hunkerde naar wat vrolijkheid na alle sombere jaren van de oorlog. Ze danste op straat, met haar schoolvriendinnen. Kreeg chocola en sigaretten, superdeluxe! Misschien bracht ze het hoofd van een Canadees wel op hol, met haar blonde haren. Maar kreeg later toch verkering met een degelijke Hollandse jongen.
Foto’s uit die tijd heb ik helaas niet, dus moeten we het hier doen met een van internet geplukt plaatje, genomen op de Coolsingel, valk voor het stadhuis.
Bron: http://www.brandgrens.nl/bevrijding
Deel dit op:
Herdenken
Steen van de miljoenen tranen, Oudedijk Rotterdam
Vanavond herdenken we de slachtoffers die vielen in de oorlog. Om acht uur staan we stil bij het leed van al die miljoenen die stierven in de strijd.
Twee minuten lang houden we onze lippen stijf op elkaar, laten we onze gedachten zweven naar wat er is gebeurd en nooit meer herhaald mag worden.
Ik hoop dat die stilte oorverdovend zal zijn.
Deel dit op:
Pantoffelheld
Soms geeft een boek stof tot nadenken. Zo las ik Isabel van Johanne A. van Archem en werd me duidelijk dat vrouwen in vroeger tijd heel wat minder in de melk te brokkelen hebben dan wij nu. Want in de dertiger jaren verloor een vrouw met haar huwelijk alle rechten. Haar man werd de baas over haar geld. Niets kon of mocht ze zelf beslissen, in alles had haar echtgenoot een doorslaggevende stem. Het enige recht van de vrouw was…. inderdaad: het aanrecht.
Maar door de invloed van de vrouwen-emancipatie en de oorlog, keerde het tij. Nou ja, niet meteen, want pas in 1957 werd het “pantoffelheld-artikel” van kracht. Bij belangrijke zaken moest de vrouw ook een handtekening plaatsen onder een contract.
Ja, dat herinner ik me zelfs. Mijn moeder wilde graag een geiser in de keuken. Papa besliste dat we er dan een op huurkoop zouden nemen. En het contract daarvoor moest ook door mijn moeder worden getekend. In die gesprekken viel de term “pantoffelheld artikel” en dat maakte beslist indruk op mij.
Snuffelend op internet vond ik een leuk artikel hierover in het Historisch Nieuwsblad.
Zo onderworpen zijn we gelukkig niet meer.
Deel dit op:
Rugzak
Vorige week kwam mijn nieuwe rugzak binnen. Gemaakt in China, voor een Japans merk, besteld bij een Amerikaans bedrijf en verstuurd van uit Duitsland. Nou, dat is nog eens reis, nietwaar?
Had ik nog geen rugzak? Ja, natuurlijk, al meer dan twintig jaar ga ik op reis met een rugzak. Want dat draagt toch het lekkerst. Maar de meeste rugzakken hebben een of meer nadelen. Allereerst zijn ze of te klein of te groot, of gaan ze niet gemakkelijk open. In grote rugzakken zakt alles naar beneden en dat draagt dan weer ongemakkelijk. De banden zakken van mijn schouders af en irriteren. Je ziet, ik ben niet lastig! Een beetje veeleisend misschien…. 😉
Maar toen zag ik op internet deze rugzak. Ook groot, maar een heel ander model. Het lijkt nog het meest op een flink formaat zak, met een grote opening aan de bovenkant. En die blijft ook stevig open staan, wanneer je wat wilt zoeken. Er zitten flinke handvatten aan, zodat ie gemakkelijk op te tillen is en mee te dragen.
Dit is vrijwel het kleinste model. Een zeer schappelijke prijs, want stel je voor dat je er een kapitaal voor betaalt en dat die dan toch niet lekker draagt.
Maar hij is me comfortabel! Blijft prima zitten, geen afzakkende banden. Er kan heel veel in en dan draagt ie toch opvallend licht. Ik ben er dus heel blij mee.
Klein opvallend detail: het model heet Himawari en dat is japans voor “zonnebloem”. En laat dat nou één van mijn lievelingsbloemen zijn!
