Vandaag is het veel te warm om veel te doen. Geen inspiratie voor een blog, geen zin om iets “groots”te ondernemen. Gewoon lekker lui in de tuin zitten, misschien een stukje wandelen, maar niet te ver. Manlief kookt, dus …. ik heb gewoon een snipperdag!
Deze week bezocht ik de tentoonstelling van Jan Taminiau in het Centraal Museum in Utrecht. Sinds koningin Maximá zijn ontwerpen regelmatig draagt, is hij heel bekend en dat is zeer terecht!
Wat een prachtige creaties waren er te zien. De tentoonstelling wordt druk bezocht en je krijgt dan ook beperkt maar wel voldoende tijd om hem te bezichtigen.
Miljoenen pailletten, kraaltjes, steentjes verwerkt Jan Taminiau in zijn creaties. Maar in zijn beginnende ontwerpen zag ik ook honderden drukknoopjes gebruikt om een touch van glitter aan te brengen.
De japonnen waren schitterend, de opzet van de tentoonstelling vond ik er niet helemaal bij passen. Maar dat is een kwestie van smaak. Wel vond ik de grote overvloeiende beelden prachtig, waarmee werd getoond waar zijn inspiratie o.a vandaan komt. En de tientallen proef-borduursels maakten duidelijk wat een priegelig werk het is en hoeveel tijd, geduld en kunstenaarschap er in verwerkt is. Jan Taminiau heeft een ongebreidelde fantasie en een creatieve geest zonder grenzen.
Naast allerlei (letterlijk) schitterende japonnen stond ook de blauwe kroningsrobe van de koningin tentoon. En ik verbaasde me er over dat deze japon weliswaar uitzonderlijk luxe was, maar toch eenvoud uitstraalde. Zodat dat juist op die kroningsdag alle aandacht naar de koning zou gaan.
Eén van de bezoeksters zwijmelde bij al die robes en bekende dat ze zo graag eens er een wilde dragen. Ik keek haar aan, begreep het wel. Maar helaas, het was hier niet in onze maat verkrijgbaar… 😉 😉
In het Centraal Museum in Utrecht moet iedereen zijn (hand)tas opbergen in een kluisje. Ook als je maar een inie-mini tasje hebt. Och, ik begrijp dat wel, maar het is wel onhandig. Zeker als je hoort dat de audiotour via je mobieltje te beluisteren is. En als je nadien nog even wat wilt drinken, moet je toch portemonnee of pinpas meenemen. Je moet het sleuteltje van het kluisje kwijt, en een zakdoek is ook altijd handig, of zelfs onmisbaar. Misschien kun je niet zonder leesbril…
Oh hemeltje, waar laat je die dingen dan toch….? 
Ik stond in ieder geval te prutsen in mijn broekzakken, die niet zo ruim zijn. En ik was niet de enige. Misschien zou een papieren mini tasje een oplossing zijn. Door het museum aangeboden, met een lange band, zodat het schuin over je schouder, om je middel of je nek gedragen kan worden? Er zou zelfs reclame op gedrukt kunnen worden, dus ze betalen zichzelf. Dat zou ik nou handig vinden…!
Het zit er op. Gisteren was de laatste bestraling een feit. Zestien keer gingen we naar het Erasmus MC. Zestien keer lag ik daar en telde de minuten weg. Gek dat zoiets zo’n impact hebben kan. Want je voelt het niet, ziet het niet, ruikt het niet en toch… Als in een griezelig soort spookwereldje gaan die stralen je te lijf en maken je beter en tegelijkertijd ook weer niet. Want mijn vel is inmiddels rood en geïrriteerd, ik ben sneller moe dan vroeger. Maar kom op, dat gaat straks allemaal weer over. Ik mag zeker niet klagen, want ik voel me beter dan dat ik had durven hopen.
Ik had een doosje gemaakt met iets lekkers voor de mensen van de bestralingsunit. Zij zorgen er elke dag nauwkeurig voor dat je in dezelfde positie ligt, stellen alles in en helpen je weer van die smalle plank af. En altijd vriendelijk en opgewekt. Het is hun werk, jazeker. Maar ze verdienen toch een schouderklopje, vandaar!
Ja, zo kan het natuurlijk ook. Geen sierbloemen zaaien, maar nuttige gewassen telen vlak onder je eigen raam. En als je dan van vakantie thuis komt ontdekken dat je binnenkort weer een recept met courgette moet verzinnen. Deze foto mocht ik van Michiel van Zuijlen gebruiken. Hij zaaide namelijk courgette in zijn geveltuintje. Niet verwonderlijk, want hij bedenkt regelmatig heerlijke vegetarische recepten en publiceert die op FB in “Smakelijke druppels op een gloeiende plaat”.
Ik ben benieuwd wat hij van deze courgette in spé gaat maken. Misschien wel een recept uit zijn kookboek, dat binnenkort verschijnt. Ik blijf het op de voet volgen…
Laatst las ik dat we op één dag zo’n 200 eetmomenten kennen. Het leek me nogal veel. Maar toen ik er over nadacht bleek er toch wel waarheid in te zitten. Niet dat we 200 keer per dag iets eten, maar denken aan eten, of aandacht geven aan iets om te eten, ja dat zou best kunnen. Denk aan de vele TV-reclames, de plekken waar je iets te eten kunt kopen, de bladen waarin van bijna elke pagina etenswaren je toelachen. En er komt telkens weer iets nieuws op de markt. Niet dat we daar op zitten te wachten, maar daar wordt niet naar gevraagd. Eten zullen we…
Neem nou dit. Naast de Cup-a-soup kunnen we nu ook om 4 uur een beker pasta nemen. Hup zakje er in, kokend water erop…. Lekker? Geen idee, want ik fotografeerde alleen het spul. Dit eet ik niet (meer), vast veel te zout. Maar wie het wil proberen….. voor nog geen euro heb je het….
Normaal gesproken heb ik niet zo’n moeite met trappen lopen, maar nu ik wat meer vermoeid ben door de bestralingen maak ik graag gebruik van de roltrappen in het Metrostation Dijkzigt. Tenminste als het mogelijk is, want die trappen zijn voor twee-richtingsverkeer. Ze gaan naar boven én naar beneden. Dus wanneer er iemand naar beneden gaat, moet je wachten totdat de trap gestopt is en weer naar boven kan. Maar ja, er lopen daar zoveel mensen heen en weer. Niet gek hoor, want het station bedient niet alleen het Erasmus MC maar ook het Erasmiaans Gymnasium en de Hogeschool Rotterdam.
Het ergert me mateloos en daarom schreef ik deze brief aan de directie van de RET:
Betreft: Roltrappen Metrostation Dijkzigt
Geachte dames en heren,
Doorgaans ben ik zeer te spreken over het openbaar vervoer in Rotterdam. Maar nu heb ik toch een ernstige klacht. Gedurende enige tijd moet ik dagelijks naar de afdeling Radiotherapie van het Erasmus MC. Vanuit Rotterdam-Ommoord, waar ik woon, is dat met de metro geen probleem.
Maar aangekomen op metrostation Dijkzigt begint de ellende. Je moet behoorlijk hoge trappen op. Op dit station is vrijwel de gehele dag heen en weer geloop. Geen wonder met de ca. 1.000 leerlingen van het Erasmiaans Gymnasium en de vele studenten van de Rotterdamse Hogeschool, waarvan een deel gebruik maakt van dit station. Voor die groep werd vorig jaar een speciale uitgang gecreëerd. Die uitgang gebruikte ik de eerste keer en ik kwam van een koude kermis thuis. Oneindig veel trappen, voor jongeren geen probleem, maar voor ouderen een regelrechte ramp.
Veel patiënten, hun begeleiders, bezoekers en personeel van het Erasmus MC maken gebruik van station Dijkzigt. Het metrostation heeft weliswaar roltrappen, maar die gaan zowel van boven naar beneden als van beneden naar boven. Daar sta je dan, gespannen, een tijdje te wachten, denkt “nu kan het” en dan komt er weer iemand die roltrap af. Weer wachten en dat kan een aantal keren achter elkaar gebeuren, hopeloos!
Konden er in dit station, dat direct gelegen is bij het grootste ziekenhuis van Nederland, nou geen aparte roltrappen gemaakt worden? Is er slechts aandacht geweest voor jonge en kwieke mensen en komen de ruim 500.000 patiënten van het EMC, die vaak kwetsbaar en moeilijk ter been zijn, er bekaaid af?
Inmiddels gebruik ik de lift. Maar er is slechts één lift per perron met een capaciteit van 8 personen. Die lift is trouwens een beetje aftands, traag en vaak behoorlijk smerig. Ik vind dat de RET hier steken heeft laten vallen. Of praat ik voor mijn beurt en staat er binnenkort een verbetering/uitbreiding van dit station op het programma?
Uw reactie zie met belangstelling tegemoet,
Een kopie van deze brief stuur ik aan Gemeentewerken Rotterdam, de Ondernemingsraad van het Erasmus MC, de redactie van het AD en ik wijd er een stuk aan op mijn blog www.knutzels.nl.
Hoogachtend,
In onze wijk werden de parkeerplaatsen en het plantsoen bij de huizen veranderd. Natuurlijk meer ruimte om te parkeren, maar ook het gewone gras werd weggehaald. Grote auto’s met nieuwe grond reden af en aan en half april begon men met het aanleggen van het plantsoen. Ach, wat zag dat er schamel uit. Her en der een sprietje… en het was warm die aprildagen. Ik maakte een foto om te kunnen zien of het nog wat op zou leveren. Maar binnen een paar dagen hadden de planten zich geworteld en groeiden als kool. Moet je nou eens kijken wat een groen en zelfs al bloemen. Goed gedaan, Gemeentewerken Rotterdam!
Bron: Google foto’s
Als ik op de smalle plank van de bestraling lig, vraagt de verpleegkundige of ik goed lig. “Nou, het kon beter” zeg ik. Die plank is smal, hard en het “kussen” onder mijn hoofd is in feite een stuk hard plastic. Daarbij liggen mijn armen boven mijn hoofd in houders. Je kunt geen kant op. Maar goed, het is maar voor even en ik begrijp natuurlijk best dat het niet anders kan. Dan zeg ik dat ik eigenlijk drie wensen heb: een lekker kussentje, een gezellig muziekje en na afloop een gebakje.
De verpleegkundige zegt: “Dat gebakje kan ik wel regelen. De rest helaas niet”.
Als ze na afloop weer binnen komt, vraagt ze of ik van appeltaart hou. Ik lach en zeg dat ik alles lekker vind. En dan haalt ze in een spuugbakje, in keukenrol gewikkeld een punt appeltaart tevoorschijn. Ik moet hem onder mijn vest verbergen, want anders wil elke patiënt zoiets. Ik schater het uit en zeg dat ik het echt niet zo letterlijk heb bedoeld, maar dat manlief en ik het lekker zullen opeten. En dat doen we, dicht bij het Erasmus MC, op een bankje in de zon, ’s morgens om kwart voor negen. En bij gebrek aan een mes, snij ik de punt in tweeën met een bankpasje. Dat is toch lachen…!
Gek toch, dat je gedachten soms in één keer totaal omdraaien. Een tijdje geleden stond ik weer eens op de weegschaal. Die staat op zolder, zodat ik niet elke dag in de verleiding kom er op te gaan staan en te zien dat ik toch niet ben afgevallen. Maar deze keer bleek ik ineens zomaar een kilo minder te wegen. Eén hele kilo!! “Zo, eindelijk toch succes”, dacht ik bij mezelf.
Een paar weken later bleek ik weer borstkanker te hebben. En ineens schoot me dat gewicht te binnen. Nee, dat kwam natuurlijk niet van minder eten, dat was het gevolg van…… Toen ik daarna ook nog een keer te horen kreeg dat ik wat “magerder” was geworden en ik ineens een maatje minder aan kon, bleven de nare gedachten maar in mijn hoofd ronddraaien. Het meest logische is dan weer op die weegschaal gaan staan, maar dat durfde ik niet. Ik stelde de gang naar zolder telkens uit. Want stel je toch eens voor…. In mijn gedachten wees die schaal inmiddels vele, vele kilo’s minder aan. Totdat ik al mijn moed bijeen raapte en mezelf toch maar weer eens woog.
En….? Gewoon hetzelfde gewicht, niks verder afgevallen. Erg…? Welnee, ik kikkerde er helemaal van op. Dat is toch gek….?
