Wieneke schreef er al meerdere keren over. Ze was weg van de tentoonstelling “Iran, bakermat van de beschaving” in het Drents Museum in Assen. Ook wij waren zeer onder de indruk van wat we daar te zien kregen.
De eerste aanblik van de tentoonstelling was meteen al “wow, dat is prachtig!” Je waant je in een Perzische bazaar. De vitrines zijn allemaal van vier zijden te benaderen, zodat je niemand in de weg loopt en alles goed kunt bekijken. Dat is heel fijn als het druk is. Bekers en kannen van vele, vele eeuwen oud, maar zo mooi en verfijnd. Ook in een modern interieur zullen ze niet misstaan.
Wat waren de Perzen al ontwikkeld toen wij nog in berenvellen liepen. Misschien lijkt het nu een wat achtergebleven land, met achterhaalde ideeën. Maar ze hadden een hoogstaande cultuur, waarvan prachtige voorbeelden te zien zijn. Schitterende schalen, borden, juwelen en dat allemaal zo mooi tentoongesteld. De tentoonstelling is vrij compact, maar je kunt op je gemak alles van dichtbij bekijken.
Op diverse plaatsen kon je ook filmpjes bekijken van Iraniërs die in Nederland wonen en werken en met liefde over hun land en cultuur vertelden. Een zeer boeiende tentoonstelling!
Category Archives: Actueel
Andere koek….
In de winkels zie je steeds vaker eetwaren die geen of weinig suiker. Dat ze toch zoet smaken komt door het gebruik van xylitol, een kunstmatige zoetstof. Al diverse malen is daar discussie over ontstaan en telkens zie ik dan weer uitspraken van wetenschappers in de trant van “er is al zoveel onderzoek gedaan, en het is niet schadelijk voor mensen”. 
Toch was er laatst commotie over.
Een hond had in een onbewaakt ogenblik zijn kans gegrepen en een koek met xylitol opgegeten. Na niet al te lange tijd werd het beest ziek. Enige tijd later was hij overleden. Ja, honden kunnen niet tegen xylitol…..
Nou weet ik wel, een hond is geen mens. Maar toch… als je heel veel xylitol naar binnen krijgt…? Wat gebeurt er dan met je? Dat weet nog niemand. Wat zijn de effecten na tientallen jaren? Misschien zegt die wetenschapper dan heel andere dingen. Ik eet in ieder geval niks meer waarin xylitol zit. En kinderen zou ik het zeker niet geven!
Deel dit op:
Lelijkerd!
Deze winter ben ik wel weer toe aan een nieuwe winterjas. Maar in dit exemplaar van de Britse modeontwerper Craig Green zul je me niet tegenkomen. Ik heb zelden zo’n ongelofelijke lelijkerd gezien. Ik heb sowieso al een hekel aan van die doorgestikte jassen. Ze zijn lekker warm, dat wel. Maar ik voel me er niet happy in. Dat heeft natuurlijk ook met mijn ietwat vollere figuur van doen. Ik zoek graag een winterjas die een beetje afkleedt. Nou deze dus in het geheel niet. Zelfs de sprietige mannequins lijken er opgeblazen Michelin-mannetjes in. Hopelijk wordt het niet echt mode.
Maar smaken verschillen, dus wie het wel iets vindt, laat zich er door mij niet van weerhouden hem te kopen 😉
Deel dit op:
Let op…
Boodschappen doen is tegenwoordig niet meer zo eenvoudig. Je moet op van alles letten. Is het niet te vet, zit er wel het juiste vet in, is het niet te zout, te zoet..? Bevat het niet te veel calorieën, voldoende vezels… Het is toch wel biologisch…? En de laatste kreet is…..: “Waar komt het vandaan?” Want appels uit Frankrijk, boontjes uit Kenia, meloenen uit Spanje…, dat is ecologisch toch een enorme misser. Je moet er ook op letten dat de producten die u koopt niet met het vliegtuig zijn aangevoerd. Dat verbruikt te veel CO2, dat weten we toch!
Wanneer ik bij de super sta, bekruipt me wel eens het gevoel dat ik heel slecht bezig ben. Want ik wil nou juist die dingen, die er mooi en lekker uitzien, maar ecologisch verwerpelijk zijn.
Ik kan nou wel zeggen dat ik heel gezond eet, geen pakjes of zakjes gebruik maar alles vers koop en zelf kook, maar heb ik dan ook aan mijn ecologische footprint gedacht….?
Och hemeltje, een mens moet ook op van alles letten….
Deel dit op:
Aan boord…!
Al maanden geleden had Leo geregeld dat wij onze trouwdag aan boord van het
ss Rotterdam zouden doorbrengen. Het schip ligt al jaren niet meer voor de Holland Amerika Lijn, maar ligt aan de kade bij Katendrecht en heeft na een wat stroeve start inmiddels de status van Rotterdams icoon. Het fungeert als hotel en restaurant en is een grote publiekstrekker.
Daar kwamen we dan met onze koffer, checkten in en kregen en mooie ruime hut die was voorzien van alle gemakken.
Daarna kregen we een audio-rondleiding over het schip, waarbij we mochten rondkijken op de brug, in de kaartenkamer en de diverse verblijven van de bemanning mochten zien. In de kamer van de radio-telegrafist kon Leo testen of een landmacht telegrafist ook op zee zijn Morse-kennis kan gebruiken. Wat gelukkig wel zo was!
Daarna was het tijd om in de Captain’s Lounge een borreltje voor het diner te nemen, waarna we in het Lido restaurant dineerden. Na een afzakkertje in de bar was het tijd om de kooi op te zoeken. Geen hangmat voor ons, maar een kingsize bed, dat heerlijk sliep. En zo kwamen we de volgende morgen verkwikt aan het uitgebreide ontbijt.
En ja, aan alles komt een eind en dus liepen we na het uitchecken de loopplank weer af om naar ons eigen huis terug te keren.
Deel dit op:
Trouwdag
Eigenlijk vierden we onze 45-jarige bruiloft al afgelopen zaterdag. Met de jongens en schoonzus en zwager maakten we een rondvaart door de Rotterdamse haven en was er een high tea op het ss Rotterdam. Ik verwonderde me dat jongste zoon zo’n grote rugzak bij zich had. Maar daar bleek hij een cadeau in mee te sjouwen. We kregen van de kinderen drie flesjes Texelse likeur met toepaselijke namen: Geluk, Gezondheid en For nou en naggerers. En daarbij een bon die goed is voor een hotelverblijf op Texel, zodat wij dit mooie eiland beter leren kennen. Ook schoonzus en zwager vinden dat we maar weer eens een keertje er uit moeten en gaven een diner- en bioscoopbon. Die gaan we binnenkort maar eens gezellig verzilveren.
Deel dit op:
Handschoenen
Toen ik laatst in Utrecht deze reclame zag, wist ik meteen dat dit verhaal vandaag op mijn blog zou komen. Er worden tegenwoordig misschien nog maar weinig handschoenen verkocht, maar vroeger waren handschoenen een onmisbaar mode-item. Mijn schoonmoeder meende zelfs dat een bruid beslist niet zonder handschoenen naar het stadhuis mocht (!) gaan.
Dus vandaag precies 45 jaar geleden, togen Leo en ik naar het stadhuis van Rotterdam op de Coolsingel. Leo in zijn donkere pak, stropdas en met een overhemd in bijna zelfde kleur geel als mijn mantelpakje. Ik met donkerblauwe schoenen, tas en natuurlijk die “glacé” handschoenen. Gekocht bij Laimböck, op de Lijnbaan, waar toen nog mooie en exclusieve winkels zaten.
Maar ja, in 45 jaar verandert er veel. Wij zijn inmiddels niet meer zo jong als toen. Onze haren zijn verkleurd of zelfs een beetje verdwenen. Leo draagt nog maar zelden een pak en ik pas allang niet meer in die rok en loop ook nooit meer op die schoenen. Er is een heleboel gebeurd om met plezier of weemoed aan terug te denken… De tijd vergaat, daar is niks aan te doen.
Maar vandaag geen sombere gedachten. 45 Jaar samen is toch reden om een feestje te vieren?
Deel dit op:
Clubliefde
De liefde voor je club moet wel heel erg diep zitten, wil je met zo’n grote tatoeage door het leven gaan. Maar ja, smaken verschillen en ik ben ook al geen fan van voetbal of van deze club. Er zijn veel superfans die er wel de pijn voor over hebben en zich met zoiets laten versieren. Je blijkt er een heel boek mee te kunnen vullen. En dat van maar één club….!
Maar wat nou als de liefde voor die club verflauwt, je een partner vindt van een andere club.., die dit helemaal niet kan aanzien?
Kun je zoiets laten verwijderen als je het helemaal beu bent? Ach, wat maak ik me er druk om…. mijn probleem is het niet.
Deel dit op:
Vrijheid
Zo langzamerhand bekruipt me het gevoel dat we in een dictatuur komen te leven. Want het bericht van afgelopen week dat er in Rotterdam serieus overwogen wordt om een aantal straten rookvrij te maken, geeft me te denken. Zelf rook ik al tientallen jaren niet meer. Vond het ook niet echt lekker, maar deed mee om “erbij te horen”. Nu rookt niemand van het gezin meer. Maar als er iemand wel een sigaretje wil opsteken, van mij mag het. Graag buiten, dat dan weer wel. Ik weet best dat roken heel slecht is voor je gezondheid en dat het allerlei ziekten kan veroorzaken. Maar op straat loop ik tussen de walm van ronkende auto’s, bussen, brommers ook risico.
Nu wil men de straten rondom de Wijtemaweg (waar de Hogeschool Rotterdam, het Erasmiaans Gymnasium en het Erasmus MC ligt) rookvrij maken. Die scholieren zal het een zorg zijn. Die lopen nog wel een paar meters verder om hun sigaretje op te steken. Lekker kicken, weet je wel… Doen wat eigenlijk niet mag, lol!!! Of ze verzinnen iets wat wel (nog) mag… lachgas, weed, ander spul wat toch ook niet zo best is voor de gezondheid.
Maar de patiënten van het EMC kunnen dat niet. Die moeten, in omstandigheden die toch al erg belastend kunnen zijn, hun verslaving maar “cool turkey” opgeven.
Dat je als ziekenhuis probeert de mensen van hun verslaving af te helpen, het te ontmoedigen, te waarschuwen. Allemaal best, maar dwingen….?
Daar heb ik iets op tegen. Dat gaat me toch te veel naar dictatuur rieken.
Deel dit op:
Caspar loopt
Al van af het begin volg ik bijna dagelijks in de Volkskrant de column van Caspar, die door Nederland loopt en ons vertelt over het wel en wee in de natuur. Niet altijd even vrolijk, soms zelfs om een beetje depressief van te worden. Van alles wat verdwenen is en nooit meer terug zal komen. Over vogels, vissen, vlinders, insecten die we bijna nooit meer te zien krijgen. Over verarmde grond, te intensieve veeteelt en landbouw.
Maar kijk, vorige week was ie zo waar opgetogen (klik). Hij liep in de Krimpenerwaard en vond daar nog een behoorlijk stuk natuur. Geen biljartgroen grasland, maar weiden met kruiden en bloemen, vogels te kust en te keur. En dat allemaal op een steenworp afstand van de plek waar ik zelf woon.
Bron: De Volkskrant/Blendle
