In deze tijd van het jaar gaat Leo naar de zolder en zoekt de grote platenkoffer met kerstplaten op. Want “spotify” is leuk en levert heel wat -onbekende- kerstmuziek op, er gaat volgens ons niks boven die goeie ouwe langspeelplaten. Aan alle platen zit wel een herinnering, sommige zijn wel meer dan 40 jaar oud, zoals deze hier overgehouden uit de collectie van mijn zus. Maar die ouwetjes doen het prima, mede door Leo’s goeie zorg. Hij pakt de platen nog altijd zeer voorzichtig aan, legt ze op de grammofoon en zorgt voor een schone naald. Soms is er hier en daar een klein tikje te horen, maar dat geeft juist zo’n lekker nostalgisch sfeertje.
En dan gaan ’s avonds de kaarsjes aan, komt er iets lekkers bij de koffie. Ja, ook bij ons is het al een beetje kerst….
Category Archives: Actueel
Hamsters
Meestal vind ik de reclame van Appie met die schreeuwende hamsters niet om aan te zien. Maar ze zijn geloof ik nogal populair en dus worden ze nogal eens gevraagd acte de présence te geven.
In het huis-aan-huisblaadje van december stonden de twee knagertjes, verkleed als Hollands boertje en boerinnetje, bedoeld als kerstversiering.
En die vind ik nou wél weer heel erg leuk.
Jammer, we hebben geen kerstboom, dus ze vinden geen logeeradres hier.
Maar wie wel een boom heeft, kan ze voor Eur. 4,99 misschien onderdak bieden….
Deel dit op:
Hamsteren
Voor wie nog niet genoeg heeft aan de grote boodschappentassen van de blauwe grootsuper, er is nu een XXXL-tas te koop.
Handig hoor, ook na de kerstinkopen nog regelmatig te gebruiken, want zo’n tas is echt multi-inzetbaar. Als verhuis-tas, om het oud papier in te verzamelen, om te dienen als reiswiegje voor je (klein)kind, als opruim-tas, om planten in de zetten, de was in te versjouwen, enzovoort, enzovoort. En natuurlijk om in het nieuwe jaar weer regelmatig te hamsteren 😉 😉 😉
Deel dit op:
(Bijna) onbetaalbaar
Zo nu en dan stuit ik op dingen waar mijn verstand bij stil staat. Dat er blijkbaar mensen zijn onwaarschijnlijk dure zaken kopen. En niet op een beurs voor miljonairs, maar gewoon bij de grootgrutter in het schap.
Vorige week zocht ik iets en viel mijn oog op een potje frambozen. Het was maar een klein plastic potje met wat grijzig-roze vruchtjes. Ik vond het er niet echt smakelijk uitzien en het stond op het schap “verrijkers”, een term die me sowieso al belachelijk voorkomt. Het bleek te gaan om frambozen, die gedroogd waren. Niet gewoon, maar gevriesdroogd. Het potje met een inhoud van 35 gram kostte Eur. 3,99.
Zo zeg, duur hoor! Ik wilde meteen de kiloprijs uitrekenen, maar die stond er zelfs bij: Eur 114,00.
Wie strooit zoiets nou toch over zijn bakje havermout? Dat je er een smaakje aan wil geven, allá. Maar neem dan gewone diepgevroren frambozen of een lepeltje jam…
Het zal wel verkocht worden, anders zou het niet in het assortiment zijn. Maar ik laat het rustig staan waar het staat!
Deel dit op:
Menselijke maat
Gisteren moest ik in het Erasmus Medisch Centrum zijn voor controle bij de radiologe. Gelukkig was alles goed en kan ik weer een jaartje vooruit… Over de zorg heb ik werkelijk niks te klagen, maar toen ik er zo liep, voelde ik me een beetje verloren. Ondanks dat Leo bij me was. Alles is er groot, nieuw en netjes verzorgd. Hier en daar staan grote plantenbakken. Maar als mens verdrink je in die enorme ruimten, waar alles digitaal geworden is. Ja, ik weet het, dat is al in meerdere ziekenhuizen het geval. Maar de patiënten zijn vaak nerveus, gestresst, niet op hun gemak. Er zitten her en der nog wel wat dames. Die verwijzen je alleen maar naar het scherm naast de deur. Daar moet je je kaart scannen. En zo’n kil scherm is efficiënt, maar rustig word ik er niet van.
In de wachtruimten staan stoelen, banken, tafels en er is iets te lezen en er valt voldoende licht door de grote ramen. Maar ook daar ervaar ik de kilte. Ik mis een assistente, het gerammel van een typemachine of toetsenbord, rinkelen van kopjes. Ik mis de menselijke maat… Nog even en dan is er bijna geen mens meer te vinden in zulke ruimten. Word alles overgenomen door robots. En daar heb ik geen fijn gevoel bij!
Deel dit op:
Opladen
Die nieuwe elektrische auto’s lijken wel fijn, maar er kleven toch ook wel wat bezwaren aan. Niet dat wij er een hebben. Nee, wij zijn nog ouwerwets en rijden op fossiele brandstof. Of lopen, nemen het openbaar vervoer. Want wij hebben al meteen bedacht, dat het wel moeilijk zal worden om je auto straks op te laden. Te weinig palen of oplaadpunten. En ja hoor, deze week lazen we het al. Mensen die hun autootje bij zo’n paal hebben gezet en hem daar (te) lang laten staan. Ook al is de accu al lang opgeladen en zou er een ander graag gebruik van willen maken. “Laadpaalklevers” worden ze genoemd. Er zijn natuurlijk te weinig oplaadpalen. En sta je er eenmaal, dan heb je toch geen zin om ergens anders je karretje te parkeren. Al riskeer je een flinke boete. Tja, dat daar nou niemand aan gedacht heeft …..
Deel dit op:
Nieuwe woorden
Van Dale wil weten welk nieuw woord het meeste indruk maakte in 2018.
Dit zijn ze allemaal:
balanstrutje, blokkeerfries, bomcycloon, creditboy, drankhangen, hempathie, intimiteitscoördinator, kantlijnsporter, kwispellezen, mangomoment, plogging, practivisme, primarkpremie, rooftijdschrift, selfieshopper, testosterontweet, vliegschaamte en yogasnuiver.
Geen idee wat ze betekenen, maar daar geeft Van Dale natuurlijk ook antwoord op. En je kunt dan ook nog stemmen op jouw favoriete woord.
Sommige betekenissen zijn wel te raden, maar wat een selfieshopper is? (iemand die bij internetwinkels kleding e.d. bestelt om er een selfie in of mee te maken (bv. om daar op de sociale media goed mee voor de dag te komen) waarna hij of zij het product terugstuurt naar de leverancier). Enfin, al die woorden zullen ook wel heel diep zakken in ons collectieve geheugen. Een selfieshopper ben ik niet, wil ik ook niet worden. Dat kan ik dus meteen vergeten.
Deel dit op:
Zoeken…
Elk jaar staan ze er, de vrijwilligers van de Voedselbank Rotterdam. Bij de ingang van de grootgruttersupermarkt. Maar misschien ook wel bij die andere supermarkt op het winkelcentrum. Je wordt als klant gevraagd om een paar boodschappen te doneren. En dan natuurlijk geen pondje druiven, maar houdbare waar. Een beetje feestelijk, want het zal verdeeld worden in de pakketten van de decembermaand.
Dus liep ik rond met in gedachten twee families met kinderen. Wat zouden die nou graag eten? Dit jaar koos ik voor spaghetti, tomaten in blik, jam, hagelslag, blikjes tonijn, gedroogde worst, pakjes vruchtensap. Met wat verse groeten is daar wel wat gezelligs van te koken.
En toen wilde ik er ook nog wat chocola bijdoen. Ik ging op zoek naar reepjes chocola. Niet zo’n groot stuk, maar reepjes die te verdelen zijn. Maar gek, die kon ik niet vinden. Blijkbaar te eenvoudig, gewoon melk, puur of notenreepjes. Wel tig verpakkingen chocola met de meest buitenissige vullingen. Uiteindelijk werd het kinderchocola. Wat vreemd toch, dat je soms zo moet zoeken naar iets wat toch heel gewoon is.
Deel dit op:
Zwart
Oei, nou was ik toch helemaal vergeten een blogje te maken. Veel te druk…! Ach, ach, ach, ik moest vanmorgen natuurlijk eerst de hele bijlage van de krant doorspitten op koopjes. Want jullie vergeten het toch niet? Het is vandaag “Zwarte vrijdag”, de dag om alles wat je niet nodig hebt goedkoop aan te schaffen. Dat kun je zelf houden of het geven als Sint- of Kerstcadeau. De ontvanger heeft er ook niks an, maar die brengt het dan naar de dichtst-bijzijnde kringloopwinkel, waar anderen het dan weer -nog goedkoper- kunnen inslaan.
Maar nu ik weet wat ik vandaag beslist niet ga kopen, kan ik mijn dagelijkse blog even afmaken. En weer rustig tevreden zijn met wat ik allemaal al heb 😉 😉 😉
Deel dit op:
Schaap
Wie Texel zegt, zegt schapen. Honderden, duizenden grazen er in de groene weiden. Zo lief… Telkens als we weer langs zo’n wei kwamen, werd ik ter plekke vertederd. Zo’n wollig beest, knabbelend aan het gras… Maar toen we over een dijk in Oudeschild reden, zag ik ineens een schaap op z’n rug liggen. Ik weet dat zoiets heel dramatisch is. Het dier kan niet overeind komen en zou sterven… Leo keerde de auto om te checken of ik het toch wel goed gezien had. En ja…, maar wat te doen? Ik liep naar een huis, maar daar bleek niemand thuis. Uiteindelijk belde ik de politie. Niet het 112 alarm, maar het nummer voor mindere zaken. Er zou actie ondernomen worden. Ik hoefde niet te blijven. Terwijl ik nog wat aarzelde en nog even bleef kijken, kwam er een wandelaarster aan en van de andere kant een jonge vrouw met een hond. Ik legde uit wat er aan de hand was en zij klauterden over de sloot en het hek. En binnen de kortste keren stond schaap weer op zijn of haar pootjes. Kalm liep het weg… zonder gemekker 😉 De wandelaarster stak haar hand op en zwaaide. En ik belde nogmaals de politie om te melden dat alles gelukkig goed gekomen was en er geen auto meer hoefde uit te rijden.
