De wereldbevolking bestaat uit mannen en vrouwen, maar soms lijkt het wel of alleen mannen het voor het zeggen hebben. Daarom vind ik het belangrijk dat we onze focus vandaag – op Internationale Vrouwendag– richten op een vrouw. En naar aanleiding van het blog van Bettie vertel ik iets over het hoofd van mijn lagere school: Juffrouw Marcus. Want zij hoort naar mijn mening thuis in een galerij met bijzondere vrouwen. “Wat er in een kind zit, komt er altijd uit”, zei ze en ze trok zich niks aan van rang of stand, maar keek naar het kind. Ze was streng, maar rechtvaardig en met een goed gevoel voor humor. Een vrouw met charisma, zou ik nu zeggen. Ik denk nog vaak aan haar terug.
Ze was al hoofd van de school toen mijn zus in 1942 in de zesde klas zat. Mijn moeder, ook al een Dolle Mina avant la lettre, wilde dat Rina iets zou leren waarmee ze in haar eigen onderhoud kon voorzien. De industrieschool leek mijn moeder wel wat. Kleding had iedereen nodig en als naaister kon je op een nette manier je brood verdienen. Maar juffrouw Marcus adviseerde de HBS, een advies wat nogal ongebruikelijk was voor dochters uit een arbeidersgezin en zeker in die tijd.
In 1960 opteerde mijn moeder opnieuw voor de industrieschool. Maar ook voor mij was het advies anders. Het werd MULO. “Een prima school en dan kan Els later nog zien wat ze verder leren wil.” En dat deed ik en doe ik eigenlijk nog altijd, want ik leer graag.
Dat had juffrouw Marcus toen al goed gezien.
Category Archives: Actueel
Rustig aan…
Wie denkt dat ik elke dag al om 06.00 uur achter de computer zit, heeft het mis. Want op dat tijdstip worden mijn blogjes meestal gepost, maar dat heb ik dan al allemaal van te voren geritseld.
Vandaag had ik nog geen blogje. Ik was al om half acht wakker, maar omdat het toch zulk somber weer is, deed ik het rustig aan. Even radio luisteren, Leo keek TV, ik deed nog een spelletje. Er moesten eieren gekookt en natuurlijk ook ontbeten we uitgebreid en op ons gemak. Voor ik het wist, was het al half twaalf. Vandaar dus dit verlate blog.
We hebben geen plannen om er op uit te gaan. Mooie dag om het een beetje rustig aan te doen. En natuurlijk al wat blogjes voor de komende tijd bedenken…
Deel dit op:
Dat zoeken we op…
In de kringloopwinkel waar ik laatst was lagen meerdere stapels zo als deze. Nauwelijks ingekeken, duur betaald van zuur verdiend geld. Een aankoop vaak gespreid over vele maanden. Maar dan had je ook wat. Alles kon je er in opzoeken, dus je was helemaal bij de tijd.
Helaas, de tijd heeft ons ingehaald. Wie kijkt er nu nog in zo boek, bladert er door op zoek naar kennis? Ja, bij een quiz misschien. Maar zelfs daar heeft de computer, onze huidige allesweter, een plek veroverd. Weet je nu iets niet, dan tik je maar een vraag in op computer, laptop of zelfs je telefoon en binnen een seconde of wat heb je antwoord.
Toch mis ik het wel een beetje. Zo’n groot boek inkijken, bladeren, iets vinden wat je helemaal niet zocht, de geur van het papier. En zo’n mooie rij in de boekenkast.
Voorbij… voorbij… voltooid verleden tijd!
Deel dit op:
Muur
Tijdens onze wandeling met de Ganzenpas kwamen we deze muurschildering tegen. Een muur aan het begin van het “Zwaanshals”. Vroeger een wat armoedige straat, waar huis aan huis kleine winkels waren. Die zijn bijna allemaal verdwenen, al zitten er nog wel wat Marokkaanse en Turkse zaakjes. Maar het merendeel van die winkels is nu een beetje trendy en hip. Het begon met een winkel(tje) van het Kookpunt, dat zich allengs uitbreidde. Nu is het een gigantisch grote zaak, waar je van alles op kookgebied kunt kopen. Er zitten leuke boetiekjes met (vintage) mode, een mooie wolwinkel, een slijterij met exquise whisky. Leuk om eens een beetje te shoppen en rond te kijken. En die muur werd van armoeiig en grauw veranderd in hip en kleurig. Ik weet eigenlijk niet zeker of je dat nou rangschikt onder mural of reclame. Maar leuk is het wel!
Deel dit op:
Spelletje
Een wijngaard op mijn “eigen” eiland 😉
Een tijdje geleden schreef ik al over June’s Journey, het spelletje waar ik inmiddels een beetje verslaafd aan ben. Het is dan ook heel leuk om telkens weer een hoofdstuk te openen en van alles te zoeken. June gaat de hele wereld over, rolt van het ene avontuur in het andere, vindt overal een oplossing voor en zo zit ze in Parijs, dan treint ze naar de Cote d’Azur of Toscane en dan is ze ineens in Afrika en komt ze terecht in een kolenmijn terecht.
Maar er zit nog een element aan dat spel. Je krijgt een virtueel eiland, dat je naar eigen idee mag bebouwen met de gebouwen en decoraties. Daarvoor verdien je “munten”. En hoe verder je komt, hoe groter dat eiland wordt. Je bent helemaal vrij om je eiland in te richten. Wil je er veel treinen op, prima dan “koop” je treinen en wagons. Wil je het versieren met natuur, dan zijn er bomen, bloemen, picknickplaatsen, vijvers, romantische tuinen, Valentijns hoekjes met veel rozen en roze. Op Facebook wordt in een speciale groep uitbundig gedeeld wat iedereen zo heeft bedacht. Ik ben er in ieder geval ook gezellig mee bezig.
Deel dit op:
Wandelen
Na regen komt…. juist, zonneschijn. Want na een heleboel dagen met somber en neerslachtig makend weer was het gisteren stralend wandelweer. Het wandelmaatje dat vorige week nog ziek was, jubelde aan de telefoon “ja, ik ga net naar beneden! Tot zohoho…! En bij het afspreekpunt zaten al een aantal vrouwen te wachten en groeide onze groep tot zo’n twaalf dames. Waar we heen gingen was niet meteen duidelijk, maar het werd langs de Zevenhuizerplas naar Nesselande. We hoorden vogels fluiten, eenden en meerkoeten zwommen driftig heen en weer en sommige hadden al duidelijke plannen voor het bouwen van een nest. In het gras piepten her en der krokussen op. Onderweg hadden we dit uitzicht. Mooi toch?
Deel dit op:
Klimaat-protest
Foto uit Facebook
Was ik de enige die enigszins cynisch was over de klimaat spijbelaars?
Toen ik deze week reageerde op het blog van Rob (Blogger uit Amsterdam-Zuidoost) werd me verteld dat we toch blij moesten wezen dat de jeugd zo betrokken was. Ach wat, heel veel jongeren vinden het gewoon wel een leuke onderbreking van een saaie schoolweek.
Dat jongeren onze zorgen over het klimaat delen en proberen er wat aan te doen, is natuurlijk prima. Maar protesteren en na afloop massaal naar Mac Donalds gaan, Coca Cola in plastic flesjes meenemen en die flesjes slordig op de grond gooien, naast alle andere (plastic) rotzooi….. Kom op zeg! Dat is toch allerminst klimaatbewust!
Laten ze maar eerst beginnen met het opruimen van hun eigen rotzooi, proberen wat minder fastfood te consumeren en vooral gewoon naar school te gaan. Dan kunnen ze in ieder geval leren hoe het beter zou moeten. Misschien dat dan in de toekomst daadwerkelijk iets wordt bedacht waar de wereld beslist beter van wordt.
Deel dit op:
Boek
Ik reserveerde het boek van Michelle Obama bij de bieb. Een dikke pil, waarin de eerste zwarte First Lady van de Verenigde Staten beschrijft hoe ze de persoonlijkheid is geworden die ze nu is. Het gaat dan ook niet alleen over de zeer enerverende jaren dat zij en haar gezin in het Witte Huis woonden.
Michelle Robinson is een telg uit een gewoon, niet bemiddeld Afro-Amerikaans gezin. Ze is geboren in Chicago, waar de ze woonde in South Shore. Haar ouders benadrukken dat je moeten leren om in de wereld vooruit te kunnen. Ze is een slim meisje, dat al vroeg wist dat ze zich op vele terreinen moest bewijzen en vaak afvroeg “Ben ik goed genoeg?
Wanneer ze Barack Obama leert kennen en met hem trouwt, wijst niets er nog op dat hij eens POTUS (President of the United States) zal worden en zij dus FLOTUS (First Lady of the United States). Michelle kent dezelfde problemen die miljoenen werkende vrouwen over de hele wereld hebben. Mannen hebben een carrière en daar helpt de vrouw hen bij. Door standby te zijn, te zorgen dat het dagelijks leven zo soepel mogelijk verloopt. Wil de vrouw ook carrière maken, dan heeft ze een probleem. Want zij moet ook de kinderen baren, verzorgen, het huishouden op rolletjes laten lopen en tegelijkertijd in een fulltime of parttime baan functioneren.
Wanneer het gezin Obama in het Witte Huis trekt, zijn de twee dochters nog maar 10 en 7. Hoe ervaren zij die enorme ommekeer, die druk van altijd omringd door beveiligers, nooit zomaar eens er op uit kunnen gaan? Hoe moeten zij worden opgevoed, zodat ze later evenwichtige, zelfstandige mensen worden. Michelle heeft het daar heel moeilijk mee, voelt zich verantwoordelijk. Ze wordt ook geconfronteerd met de “publieke mening”. Elke jurk, elk gebaar, ja elk woord van haar wordt op een goudschaaltje gewogen. Maar hoe je het ook went of keert, er is altijd wel iemand die het negatief benadert.
Al met al een lezenswaardig boek dat de vele projecten belicht, die zij voor jongeren en veteranen heeft opgezet. Die zijn voor haar vele malen belangrijker dan alle glans en glitter.
Deel dit op:
Draadloos
Afgelopen september trok Ziggo de stekker uit de analoge TV-uitzendingen. Het werd allemaal digitaal. En helaas, ons trouwe toestelletje op de slaapkamer kon met het groot vuil mee. Zelfs de kringloop wilde het niet hebben.
Nou is het niet zo moeilijk om een nieuwe digitale TV te kopen, maar op de slaapkamer zijn de mogelijkheden wat beperkt. Er liep een (oude) coax-kabel die niet meer zou voldoen. Een nieuwe kabel aan laten leggen, dat zagen we niet zo zitten. We besloten om, met behulp van een Chromecast, te gaan streamen, dus draadloos te kijken. Daar zien we tenslotte al geruime tijd dagelijks reclame over.
We kochten dus een smart-TV, die net als de oude analoge aan het plafond gehangen moest worden. Geen probleem, daar kwam een monteur voor. “En waar is de coax-kabel?”, was zijn eerste vraag. We vertelden dat wij via Chromecast wilden gaan kijken. Waarop hij duidelijk vertelde dat zoiets helemaal niet kon. Maar we kunnen zelfs op ons telefoontje tv kijken, melden we. Want we zijn dan wel oud 😉 maar nog erg bij de tijd. Nou mevrouw, ik weet zeker dat het niet kan! Na het ophangen, wenste hij ons succes en ging weg.
En, had ie gelijk? Nee hoor, we kijken sinds vorige week vanuit bed niet alleen een hele reeks aan TV-kanalen, maar ook Netflix, uitzending gemist en You Tube. Via een smartfoon, dus wel een tikkie omslachtiger. Maar toch, we kijken en met veel plezier!
Deel dit op:
Boekenfestijn
Elk jaar als er in Ahoy een boekenfestijn wordt gehouden, gaan we erheen. Niet speciaal om boeken te kopen, maar vooral om te kijken wat er is. En ook om te neuzen bij de knutselspullen, die altijd worden aangeboden. Helaas wordt het aanbod telkens minder en dit jaar kwamen we dan ook met maar een paar reisboekjes terug. Toch blijven we gaan. Alleen al om de sfeer, het snuffelen langs al die lange tafels en zien wat er aangeboden wordt. Grappig ook om te zien hoe het aanbod met het jaar verandert. Vorige jaren waren er tal van vegetarische kookboeken te vinden. Nu moest je daarnaar met een lantaarntje zoeken. Wat we wel zagen waren hele stapels kleurboeken, over allerlei onderwerpen. Duidelijk een hype geweest, die nu op retour is. En puzzelboeken ook te kust en te keur. Die blijven natuurlijk altijd goed. En wie niet buiten lijstjes en dagelijkse bevindingen noteren kan, kon ook terecht voor een keur aan bullet-journaals, to-do-lijsten, dagboeken voor van alles. Voor films, slapeloze nachten, reizen en yoga-vorderingen. Voor elk wat wils.
